แต่เกิดอะไรขึ้น
“อ้อเข้าใจแล้ว. เจ้าเป็นผู้ชายที่ …หลินเสี่ยว เจ้ารังเกียจใช่มั้ย”
“รังเกียจ?” หลินเสี่ยวไม่เข้าใจ
“ อ่าเพราะข้าบอกว่าข้าได้รับการฝึกอบรมและรู้มากมายในสิ่งนี้ดังนั้นเจ้าคิดว่าข้าไม่สะอาดและเจ้ารังเกียจข้านั่นคือเหตุผลที่เจ้าผลักข้าออกไปใช่ไหม” เชนไตหยินส่ายหัวของเธอยิ้มแล้วพูดว่า“ ไม่ต้องกังวล ข้าพูดไปแล้วว่าไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อน ข้ายังคงสะอาดอยู่ดังนั้นตอนนี้โอกาสที่เจ้าจะทำให้ข้าเป็นมลทิน ~”
“ ไม่ไม่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง…”
“ เจ้ายังไม่เชื่อข้า? งั้นเจ้าสามารถตรวจสอบได้ด้วยตัวเจ้าเอง หลักฐานของความบริสุทธิ์ของข้า … มาสิหลินเสี่ยวข้าเป็นของเจ้าแล้ว”
“สีแดง? ไม่ ไม่ อย่างที่ข้าพูด ข้าแค่…”
“ โอ้!! เจ้าบริสุทธิ์แต่ยังมีข้อเรียกร้องอีกหรอ เจ้าต้องการทำเช่นไร? ไม่ต้องกังวลข้าสามารถทำอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ ~~”
เธอคิดว่าเขาจะไปกับมัน เธอหยิบแจ็คเก็ตของเขาด้วยปากของเธอและคลานไปหาหลินเสี่ยวอย่างช้าๆเหมือนสุนัขตัวเล็ก ๆ
แต่…อีกครั้งหลินเสี่ยวผลักเธอออกไป!
“ พี่สาวหยิน หยุด!”
สุนัขที่ถูกทิ้งร้างโดยเจ้านายของเธอถูกผลักลงบนพื้นอีกครั้ง
“ อ๊ะขอโทษ…”
เขารีบไปและวางแจ็คเก็ตของเขากับเชนไตหยินและถอยกลับไปสองสามก้าวรักษาระยะห่างจากเธอ
เชนไตหยินจ้องที่แจ็คเก็ตบนไหล่ของเธออย่างเงียบ ๆ และรอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆหายไป
“ทำไม?” การแสดงออกของเธอแข็ง ตาของเธอมืดมนและเธอก็ถามว่า“ ทำไมเจ้าปฏิเสธข้า เจ้าชอบข้าและข้ายินดีที่จะมอบร่างกายของข้าให้กับเจ้า นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้เจ้ามีความสุขที่สุดหรือ”
“ ไม่มันเป็น…”
“ มันคืออะไร ???”
“ เพราะ…อ้าข้าไม่สามารถอธิบายได้อย่างถูกต้อง!” หลินเสี่ยวไม่รู้วิธีตอบคำถามที่ตั้งคำถามซ้ำของเธอและทำให้เธอโกรธแค้น
เพื่อรับร่างกายของเชนไตยหิน? แน่นอนว่าเขาต้องการมัน เขายังใฝ่ฝันถึงมัน… แต่นี่ไม่ใช่วิธีที่เขาต้องการ!
เขายังคงรู้สึกว่าเธอมองเขาด้วยความรังเกียจแม้ว่าเขาจะยอมรับว่าเขาไม่ใช่สุภาพบุรุษที่ซื่อตรง แต่มันไม่ใช่ว่าเขาไม่มีหลักการและเขาไม่ใช่คนนอกรีตที่ใช้ร่างกายส่วนล่างของเขาเท่านั้น!
ถ้าเขาผลักเธอลงเขาจะพอใจไหม?
ไม่ เขาไม่
ถ้าเขาทำอย่างนั้นจริง ๆ มันจะไม่เหมือนกับที่เอเลน่าพูดเหรอ?
เอเลน่ามั่นใจในตัวเองเมื่อเธอบอกว่าความรักครั้งแรกของเขาเป็นเพียงความต้องการทางร่างกายของเธอ
ตลกแบบไหนกันนะ? ไม่ นั่นไม่ใช่อย่างแน่นอน!
หลินเสี่ยวจะไม่มีวันยอมรับการตัดสินของเอเลน่าเอง! ดังนั้นเขาจึงไม่หลงระเริง!
สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่ร่างกายของเธอ แต่หัวใจของเธอ!
“ ขอโทษหลินเสี่ยว ถ้าเจ้าต้องการให้ข้าเป็นภรรยา มันเป็นไปไม่ได้ ข้าไม่สามารถแต่งงานกับเจ้าได้และแน่นอนว่าเจ้าจะไม่ยอมรับข้าเช่นกัน” เหมือนว่าเธออ่านใจของเขาออก จากนั้นเธอก็พูดอย่างเงียบ ๆ “ สิ่งเดียวที่ข้าสามารถให้เจ้าได้ตอนนี้คือร่างกายของข้า…เมื่อเจ้าช่วยข้าดังนั้นข้าเดาว่านี่คือวิธีที่ข้าแสดงความขอบคุณ”
“ความกตัญญู? ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่ามีอะไรผิดปกติ… เชน ไต หยิน!” หลินเสี่ยวหัวเราะเบา ๆ จากนั้นก็เปล่งเสียงของเขา
“ อะอืม?…” เธอกระโดดเหมือนลูกหมาหลังจากชื่อของเธอถูกเรียก
“ เจ้าคิดว่าข้าช่วยท่านเพราะร่างกายเหรอ?”
“ ทำไมต้องเป็นอย่างอื่นอีก ‘
“เพราะข้าชอบเจ้า! ข้าพูดไปกี่ครั้งแล้ว”
“ แต่ข้าก็บอกด้วยว่าข้าไม่สามารถเป็นภรรยาของเจ้าได้ดังนั้นข้าสามารถตอบสนองความรู้สึกของเจ้าต่อร่างกายของข้าได้เท่านั้น…นั่นไม่โอเคหรือ” เชนไตหยินตอบอย่างสุภาพ
“ โอเค…ไม่ มันไม่โอเค! ข้า…บ้าเอ้ย!”
เขาพบว่ามันเป็นเรื่องยากยิ่งที่จะพูดคุยกับเชนไตหยินมากกว่าเอเลน่า
แปลก เขาชอบผู้หญิงที่โง่กว่าเอเลน่าได้ยังไง? เขาควรชอบผู้หญิงที่ฉลาดและเข้าใจเหมือนสโนว์
ด้วยความโกรธเขาขว้างลูกไฟที่พัดผ่านต้นไม้ขนาดใหญ่จำนวนมากในระยะไกลและการระเบิดก็ทำให้พื้นดินก้องกังวาน
“ เจ้าไม่เต็มใจเหรอ?” เธอพึมพำขณะที่เธอจ้องมองบอลเพลิงสีแดง“ ข้าไม่รู้จริงๆว่าเจ้าคิดอะไรอยู่…ข้าเป็นนักฆ่า แต่เจ้าช่วยข้า ข้าต้องการที่จะทำให้เจ้าพอใจ แต่เจ้าก็โกรธเช่นนี้”
“ หุบปาก ยัยหมาตัวเมีย!” หลินเสี่ยวกัดฟันแน่นแล้วชี้ไปที่เธอและสั่งว่า“ หยุดพูดพล่ามและใส่เสื้อผ้าของเจ้า!”
“คะ”
เธอทำได้แค่สวมเสื้อผ้าของเธอเท่านั้นจากนั้นจึงสวมเสื้อคลุมทับเธอ หลังจากนั้นเธอก็นั่งลงอย่างเชื่อฟังรอคำสั่งเพิ่มเติมเช่นลูกสุนัข
เมื่อเห็นว่าหลินเสี่ยวถอนหายใจ
จากเจ้าหญิงผู้สง่างามไปจนถึงนักฆ่าเลือดเย็นและตอนนี้เธอเป็นลูกสุนัขที่เชื่อฟัง
“ จับมือข้า!”
แทนที่จะพูดจาสุภาพมันก็แค่สั่งเธอ มันง่ายกว่า
“คะ”
เธอจับอย่างเชื่อฟัง
“กำให้แน่น!”
หลินเสี่ยวใช้มือข้างหนึ่งเพื่อรองรับเอวเรียวของเธอแล้วยกตัวขึ้นตรง
“ ฟู่…ดีที่เจ้าผอม ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่สามารถอุ้มเจ้าได้” หลินเสี่ยวบ่นและวิ่งออกไป
“ เจ้าจะพาข้าไปไหน?”
“ เจ้าหญิงของข้า หลังจากเกิดความวุ่นวายแบบนั้น เราจะยังคงอยู่ที่นี่ได้อีก?”
เมื่อเขาสงบลงเขารู้ตัวว่าเขาทำอย่างหุนหันพลันแล่นเกินไปและทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ในป่าเนื่องจากพวกเขายังอยู่ในการแข่งขันจึงเป็นการดีกว่าที่พวกเขาจะย้ายออกไปในกรณีที่มีการซุ่มโจมตี
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อพวกเขาอยู่ไกลจากที่เกิดเหตุ ในที่สุดหลินเสี่ยวก็ตระหนักในท้ายที่สุด
“รู้แล้ว.” เชนไตหยินผู้ซึ่งเงียบงันพูดอะไรบางอย่าง
“ฮะ? ตอนนี้มีอะไรอีก?” หลินเสี่ยวถามขณะหอบ
“ ข้ารู้ว่าทำไมเจ้าไม่ต้องการร่างกายของข้า”
“ …ทำไมเหรอ?”
“ หลินเสี่ยวเจ้าต้องการให้ข้าเป็นทาสของเจ้าใช่ไหม” เชนไตหยินถามอย่างจริงจังทั้งหมด
“อะไรนะ? ค๊อก …แค่ก แค่ก”
หลินเสี่ยวสำลักขณะที่เขาหอบแล้วก็สะดุดก้อนหินล้มลงกับพื้น และเชนไตหยินที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ตกลงบนพื้นหญ้าข้างๆเขา
“ เจ้าเพิ่งจะพูดว่าอะไรนะ หลินเสี่ยวพยุงตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและจ้องที่เชนไตหยิน
“ แทนที่จะเป็นความสุขชั่วขณะหนึ่ง เจ้าต้องการที่จะแบบนานใช่ไหม?” เชนไตหยินไม่สนใจความเจ็บปวดของเธอและลุกขึ้นนั่ง “ ไม่มีปัญหา ข้ายินดีเป็นทาสของเจ้า…ตั้งแต่วันนี้ข้าเป็นของเจ้า เจ้าสามารถมาหาข้าทุกครั้งที่เจ้าต้องการข้าจะทำให้แน่ใจว่าจะทำให้เจ้าพึงพอใจ”
“ฮะ? จะเจ้าพูดว่าอะไรนะ?
หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ฉากลามกนับไม่ถ้วนท่วมสมองของเขา ถ้าเขาเห็นด้วยทุกอย่างที่เขาจินตนาการอาจเป็นจริง
“ แต่เราควรทำอย่างลับๆ ข้าเป็นคู่หมั้นของซีซาร์ ดังนั้นเราจึงไม่สามารถให้ใครรู้ว่าข้าเป็นสาวใช้ของเจ้า…ดังนั้นโปรดถนอมข้าด้วย นายท่าน”
“นะนายท่าน? หยุดพูด! ปิดปากของเจ้าซะ!”
ที่หลินเสี่ยวโกรธไม่ใช่เธอแต่เป็นเขาชั่วแค่ไหน เขาอดไม่ได้ที่จะตกลงไม่ได้ในขณะที่ปฏิเสธเธอ
“Fuck!”
หลินเสี่ยวสาปแล้วหันซ้ายแล้วทิ้งเธอไว้ข้างหลัง
“ นี้ เจ้ากำลังจะไปไหน” เชนไตหยินผู้ที่คุกเข่าถามอย่างเงียบ ๆ
“ ข้าจะมองหาบางสิ่ง…แค่ซ่อนอยู่ใกล้ ๆ และรอข้า!” หลินเสี่ยวออกไปอย่างรวดเร็วราวหลบหนีจากบางสิ่ง
“ อือ โอเค…”
หัวใจของเธอกระชับขึ้นเมื่อเธอเห็นร่างของเขาหายไปในป่า
เธอทำอะไรผิด?
เขาจะไม่ทิ้งเธอไว้ข้างหลังแบบนี้ใช่ไหม
