หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 283 จวนประมุขหญิงใกล้ถึงจุดจบ

เป็นเวลาหลายวัน ซิวหลัวไม่ได้มาที่จวนเห้อเหลียนอีกเลย

ในอดีตเจียงไห่และชิงเหยียนแข่งหมากล้อมกันอยู่ในห้อง หลังจากซิวหลัวเดินแถวนี้ ทั้งสองคนก็เปลี่ยนไปเล่นที่ลานกว้าง โดยบอกว่าเกรงซิวหลัวจะคลุ้มคลั่งขึ้นมา ยามนี้ซิวหลัวไม่มาแล้ว ไม่มีใครคลุ้มคลั่ง แต่ทั้งสองยังคงวางกระดานหมากรุกไว้ที่สนามด้วยความเคยชิน

ทว่ายามที่ทั้งสองมองธรณีประตูเป็นครั้งคราว จะมีเพียงไข่ดำทั้งสามที่หงอยเหงานั่งอยู่

นมแพะของอาเว่ยก็ต้มมาเยอะเกินไป…

…

เรื่องตัวตนของคุณชายใหญ่จวนเห้อเหลียนกับราชบุตรเขยแพร่ไปทั่วราชสำนักและในหมู่ประชาชน อย่างไรก็ตามสามกระทรวงการพิจารณาคดีไม่ได้รับอนุญาตให้จัดการคดีนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความเห็นขององค์ประมุข

ข่าวขององค์ประมุขถูกปิดไว้อย่างดี ไม่มีผู้ใดรู้ว่าคดีนี้ไปเป็นอย่างไรแล้วหรือข่าวลือนั้นเป็นความจริงหรือไม่

ราชบุตรเขยที่ถูกคุมขังในคุกมีการป้องกันแน่นหนาที่สุด มีบางเรื่องที่ถามจากปากของเขา อย่างไรก็ตามเขาอาเจียนเป็นเลือดและสลบไปในวันแรกของการถูกจองจำ สิ่งนี้ทำให้พัศดีที่วางแผนจะเริ่มต้นทรมานทำอะไรไม่ถูก

ต้องไปทูลต่อองค์ประมุข

องค์ประมุขจะทำอย่างไรได้? แน่นอนว่าต้องรักษาอาการป่วยของราชบุตรเขยให้หายก่อน

เขาส่งหมอหลวงไปรักษาราชบุตรเขยอย่างละเอียด

คนที่มาก็คือหมอหลวงไป๋

หมอหลวงไป๋มีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เขาตรวจชีพจรของฮองเฮาในช่วงตลอดสองสามปีแรก หลังจากนั้นตี้จีองค์เล็กต้องการตัว เขาก็มักจะเดินอยู่ในจวนประมุขหญิงอยู่บ่อยครั้ง คุ้นเคยกับอาการของราชบุตรเขยเป็นอย่างดี

องค์ประมุขทรงพิจารณาถึงจุดนี้จึงส่งเขามา

คนที่มากับเขาคือหนานกงหลี

หนานกงหลีเป็นบุตรชายของราชบุตรเขย หากบุตรชายอยากพบราชบุตรเขยที่กำลังป่วยไข้ แม้แต่องค์ประมุขก็ไม่สามารถพูดอะไรได้มาก แต่องค์ประมุขก็ไม่ได้ปล่อยให้หนานกงหลีเข้าไปเพียงลำพัง

“อาการชีพจรของราชบุตรเขยเป็นอย่างไรบ้าง?” นอกห้องขัง องค์ประมุขมองหมอหลวงไป๋ที่กำลังจับชีพจรของราชบุตรเขยด้วยสีหน้าจริงจัง

หมอหลวงไป๋ก้มหน้า ไม่มององค์ประมุขหรือหนานกงหลีที่ยืนอยู่ข้างกายองค์ประมุข และกล่าวอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “ทูลฝ่าบาท ชีพจรของราชบุตรเขยยุ่งเหยิงยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันราชบุตรเขยเป็นไข้ลมหนาว มายามนี้มีความผิดต้องเข้าคุก โทสะกระทบจิตใจ แรงดันเลือดพุ่งสูง กระทั่งอาเจียนเป็นเลือดและหมดสติไป”

“ท่านพ่อข้าเป็นสิ่งใดร้ายแรงหรือไม่?” หนานกงหลีถามอย่างเป็นห่วง

หมอหลวงไป๋พูดอย่างลังเล “กระหม่อม…ไม่กล้ากล่าว”

ใบหน้าของหนานกงหลีหมองหม่น “หมอหลวงไป๋หมายความว่าอย่างไร? หรือว่าท่านพ่อของข้าจะไม่ฟื้นขึ้นอีกแล้ว?”

หมอหลวงไป๋กระแอมในลำคอและกล่าวว่า “ทูลองค์ชาย กระหม่อมไม่ได้หมายความเช่นนั้น ทว่า…ราชบุตรเขยบาดเจ็บในช่วงแรก ได้ทิ้งต้นตอของโรค จึงทำให้ไม่อาจทนต่อความหงุดหงิด หากยังอยู่ในคุกต่อไปจะไม่เป็นประโยชน์ต่อการรักษา”

องค์ประมุขฮึดฮัดอย่างเย็นชา

ดูเหมือนเขาจะผิดหวังกับราชบุตรเขยที่หลอกลวงการแต่งงานผู้นี้ เขามีภรรยาและบุตรอยู่แล้ว กลับทอดทิ้งภรรยาและบุตร มาเกลี้ยกล่อมหลอกลวงบุตรสาวที่รักเพียงคนเดียวของเขากับฮองเฮา หากไม่เห็นแก่ฮองเฮา ไอ้สารเลวไร้ยางอายเช่นนี้ เขาคงลากออกไปเฆี่ยนโบยให้ตายเป็นร้อยรอบ!

องค์ประมุขไม่สนใจว่าราชบุตรเขยจะเป็นตายอย่างไร แต่หนานกงหลีไม่อาจปล่อยให้บิดาอยู่ในคุก

ประการแรก ราชบุตรเขยเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเขา เขาไม่อาจทนเห็นบิดาทุกข์ทรมานได้ ประการที่สอง โรคของราชบุตรเขยมีความจริงที่ต้องปกปิด หากท่านตาทราบว่าหลายปีมานี้ ราชบุตรเขยถูกท่านแม่เก็บไว้ข้างกายอย่างไร ท่านแม่ก็จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย

“ท่านตา” หนานกงหลีอ้อนวอน “ส่งท่านพ่อกลับไปพักฟื้นที่จวนก่อนได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? ท่านตาจะสั่งคนมาเฝ้าทั้งเช้าเย็นก็ได้ พวกเราจะไม่พบเขาโดยลำพัง รอให้ร่างกายของท่านพ่อดีขึ้น ท่านตาค่อยมาสอบสวน ท่านเห็นว่าอย่างไร?”

ปากก็บอกว่าจะไม่พบโดยลำพัง แต่จวนประมุขหญิงเป็นที่ของเขา เขาจะพบหรือไม่ มิใช่เพียงคำพูดประโยคเดียวหรือ?

แน่นอนว่าเรื่องนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ท่านตารับรู้

องค์ประมุขกำลังกริ้ว จึงไม่ได้ทุกข์ใจกับราชบุตรเขยเช่นนี้ ทว่าหากราชบุตรเขยสิ้นใจตายในคุกจริง ผลที่ตามมาอาจเป็นหายนะ

ความผิดของราชบุตรเขยถูกประกาศแล้ว ไม่ว่าเขาจะฆ่าอย่างไรก็ถือว่ามีเหตุผล ยามนี้ทุกอย่างยังไม่ได้ข้อสรุป ความตายของราชบุตรเขยก็จะเปล่าประโยชน์

หนานกงหลีส่งสายตาให้หมอหลวงไป๋

หมอหลวงไป๋เข้าใจ รวบรวมสติ แล้วกล่าวกับองค์ประมุข “เพลานี้อากาศแปรปรวน คุกหลวงอับชื้น การระบายอากาศไม่ดี…”

องค์ประมุขโบกมืออย่างไม่อดทน “เอาละ ข้ารู้แล้ว ข้าอนุญาตให้เขาออกไปรักษาตัว”

หนานกงหลีลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบพระทัยเสด็จตาพ่ะย่ะค่ะ”

ทว่าขณะที่หนานกงหลีกำลังจะเรียกคนให้นำราชบุตรเขยกลับไปที่จวนประมุขหญิง ผู้คุมก็เข้ามารายงาน ผู้นำจวนเห้อเหลียนกับคุณชายใหญ่จวนเห้อเหลียนขอพบเขา

เห้อเหลียนเป่ยหมิง? เยี่ยนจิ่วเฉา?

ดวงตาของหนานกงหลีเยือกเย็น

“ให้เข้ามาได้” องค์ประมุขตรัส

“พ่ะย่ะค่ะ” ผู้คุมเดินไปนำทั้งสองเข้ามาในเรือนจำ

“ฝ่าบาท” ที่ทางเดิน เห้อเหลียนเป่ยหมิงนั่งบนรถเข็น โค้งคำนับต่อองค์ประมุข จากนั้นก็คารวะหนานกงหลี “องค์ชายน้อย”

หนานกงหลีลอบมองเยี่ยนจิ่วเฉาและถามเห้อเหลียนเป่ยหมิงอย่างสุภาพ “เหตุใดแม่ทัพใหญ่ถึงมาที่นี่? มีเรื่องต้องการพบเสด็จตาของข้าหรือ?”

เห้อเหลียนเป่ยหมิงกล่าวว่า “ข้าพาเฉาเอ๋อร์มาเยี่ยมพ่อของเขา”

วลี ‘พ่อของเขา’ ทำให้หนานกงหลีกำหมัดแน่น

เห้อเหลียนเป่ยหมิงมองราชบุตรเขย และองครักษ์ของจวนประมุขหญิงที่แบกเปลหามรออยู่ด้านข้าง พลางแกล้งถาม “นี่กำลังจะพาเยี่ยนอ๋องไปที่ใดหรือ?”

เขาถึงกับเปลี่ยนคำเรียกเป็นเยี่ยนอ๋อง ท่าทีของหนานกงหลีเริ่มทนไม่ได้ “พ่อของข้าไม่สบาย ท่านตาอนุญาตให้ข้าพาเขากลับไปรักษาอาการป่วยที่จวน เมื่อหายเป็นปกติค่อยพามาสอบสวนอีกครา”

เห้อเหลียนเป่ยหมิงกล่าว “ช่างบังเอิญยิ่งนัก เฉาเอ๋อร์ก็มาเยี่ยมพ่อของเขาและพาหมอเทวดาผู้มีชื่อเสียงที่สุดของต้าโจวมาเช่นกัน”

หนานกงหลีกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “จวนประมุขหญิงมีหมอหลวง ยังต้องกังวลเรื่องนี้อีกรึ?”

เห้อเหลียนเป่ยหมิงกล่าว “หมอชุยอยู่ด้านนอก เขาเป็นที่รู้จักในนามฮัวโต๋กลับชาติมาเกิด เขามีเข็มทองที่ส่งต่อจากบรรพบุรุษ ให้เขาฝังเข็มให้เยี่ยนอ๋องจะดีกว่า บางทีเยี่ยนอ๋องอาจฟื้นขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องกลับไปที่จวนประมุขหญิงก็เป็นได้”

สิ่งนี้ตรงใจองค์ประมุขอย่างยิ่ง

องค์ประมุขรีบร้อนอยากยืนยันข้อกล่าวหาของราชบุตรเขย ใคร่จะใช้น้ำสาดปลุกเขาจนแทบทนไม่ไหว

ดังนั้นจึงไม่รอให้หนานกงหลีปฏิเสธ องค์ประมุขจึงเรียกตัวหมอเทวดาชุยผู้ฟื้นจากความตายเข้ามาในคุก

กลุ่มคนยืนอยู่กลางทางเดิน ชุยเฒ่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับล่วมยา

ชุยเฒ่าเริ่มตรวจอาการเยี่ยนอ๋อง

สายตาของหนานกงหลีตกกระทบใบหน้าของราชบุตรเขยชั่วขณะ จากนั้นก็ย้ายไปที่มือของชุยเฒ่าและสุดท้ายก็มองไปยังเยี่ยนจิ่วเฉาที่สงบนิ่งไม่พูดจา

เยี่ยนจิ่วเฉาสวมชุดผ้าสีน้ำหมึก เอามือไพล่หลังสบายๆ รูปร่างสูงตระหง่าน ใบหน้าหล่อเหลา ทั้งร่างแผ่กลิ่นอายเชื้อพระวงศ์สูงส่งที่ยากจะมองผ่าน

ไม่ว่ารูปร่างหน้าตาหรือลักษณะท่าทาง หนานกงหลีสมควรเป็นที่หนึ่งในใต้หล้าโดยไม่ต้องสงสัย ทว่าเมื่อเทียบกับเยี่ยนจิ่วเฉา แม้แต่ตัวเขาเองก็ต้องยอมรับว่าเขาไม่อาจเทียบกับคนที่ถูกเรียกว่าไอ้บ้าผู้นี้ได้

ความริษยากัดกินหัวใจของหนานกงหลี

เขาเก่งกว่าเยี่ยนจิ่วเฉา

เยี่ยนจิ่วเฉาไม่ร่ำเรียน ไร้วิชา แต่เขาร่ำรวยด้วยความรู้

เขาเติบโตมาโดยมีบิดามารดาเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก ส่วนเยี่ยนจิ่วเฉามีบิดามารดายามเกิด แต่ไม่มีบิดามารดาเลี้ยงดู

เยี่ยนจิ่วเฉาเป็นซื่อจื่อแห่งต้าโจว เขาเป็นหลานชายคนโตของประมุขหนานจ้าว เยี่ยนจิ่วเฉาเป็นได้มากที่สุดก็แค่อ๋อง แต่เขาไม่ใช่ เขาจะเป็นองค์ประมุขแห่งหนานจ้าวในอนาคต

วันหนึ่งเขาจะเหยียบย่ำเยี่ยนจิ่วเฉาไว้แทบเท้าโดยไร้ปรานี!

เมื่อคิดเช่นนี้ จิตใจพลันฮึกเหิม

อีกด้านหนึ่ง การวินิจฉัยชีพจรของชุยเฒ่าก็เสร็จสิ้นลงแล้ว

การทำให้ราชบุตรเขยฟื้นขึ้นมาเป็นเพียงการคุยโวเท่านั้น แม้ทักษะทางการแพทย์ของชุยเฒ่ายอดเยี่ยมจริง แต่ก็ไม่อาจทำให้ฟื้นคืนชีพได้ ยิ่งไปกว่านั้นอาการหลับไม่ตื่นของราชบุตรเขยไม่อาจใช้ยารักษา

“ไอ้หยา” ชุยเฒ่ากล่าวด้วยสีหน้าตกใจ “ชีพจรของราชบุตรเขยไม่ปกติ!”

หนานกงหลีขมวดคิ้ว

“ไม่ปกติอย่างไร?” เห้อเหลียนเป่ยหมิงถาม

ชุยเฒ่ากล่าวว่า “เขาถูกคนวางยาใช่หรือไม่?”

“ยาอันใดรึ?” เห้อเหลียนเป่ยหมิงถาม

“ซื่อหุนเฉ่า” ชุยเฒ่ากล่าว

ดวงตาของหนานกงหลีเย็นชา “เหลวไหล!”

ชุยเฒ่าไม่มีทางที่จะหวาดกลัว เขาเคยรับใช้ฮ่องเต้และสนมผู้เป็นที่โปรดปรานในต้าโจว และถูกบังคับให้รับใช้ไอ้บ้าอยู่หลายวัน หัวใจของเขาถูกบ่มเพาะให้แข็งแกร่งดังเหล็กกล้าไปแล้ว

ชุยเฒ่าเฉยชา “ข้ากล่าววาจาเหลวไหลอย่างไร? สภาพชีพจรของเขาบอกเช่นนั้น ทำไมหรือ? หมอหลวงแห่งหนานจ้าวของพวกเจ้าตรวจไม่พบหรือ?”

แน่นอนว่าตรวจไม่พบ หากซื่อหุนเฉ่าวินิจฉัยได้ง่าย หมอหลวงคนอื่นก็คงจะพบเบาะแสไปแล้ว ซื่อหุนเฉ่าทำให้สภาพชีพจรผิดปกติไป แต่หมอทั่วไปก็คิดว่าเกิดจากร่างกายที่อ่อนแอของราชบุตรเขย ไม่อาจเดาได้ว่ามีคนวางยาราชบุตรเขย

หนานกงหลีกล่าวอย่างเหยียดหยาม “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นหมอมาจากที่ใด ยามอ้าปากก็บอกว่าราชบุตรเขยถูกคนวางยาซื่อหุนเฉ่า ข้าว่าเจ้าต้องการสร้างปัญหา เทน้ำสกปรกให้กับราชวงศ์หนานจ้าวเสียมากกว่า”

“จะเทน้ำสกปรกหรือไม่ เพียงทดสอบก็รู้แล้วมิใช่หรือ?” ชุยเฒ่ากล่าว ไม่ให้หนานกงหลีมีโอกาสโต้กลับ เขาหยิบใบซื่อหุนเฉ่าที่เหี่ยวแห้งออกจากแขนเสื้อของเขา และใช้เข็มทองคำปักลงบนปลายนิ้วของราชบุตรเขย

“เจ้า…” หนานกงหลีไม่อาจหยุดทัน เลือดหยดลงบนใบไม้ จากนั้นใบไม้สีเหลืองก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดในทันที

สีหน้าของหนานกงหลีก็เปลี่ยนไป

ชุยเฒ่ามองหมอหลวงไป๋และกล่าวว่า “เจ้าเป็นหมอหลวง เจ้าคงจะรู้จักสิ่งนี้กระมัง? เจ้าจะรู้จักหรือไม่ก็ไม่สำคัญ เรียกคนทั้งหมดจากสำนักหมอหลวงมา ให้พวกเขายืนยัน ว่านี่คือใบซื่อหุนเฉ่าที่ตายแล้วหรือไม่ แล้วมีเพียงฤทธิ์ยาของซื่อหุนเฉ่าเท่านั้นหรือไม่ ที่สามารถทำให้มันเปลี่ยนเป็นสีแดง?”

หมอหลวงไป๋พูดไม่ออก

เขาคาดเดามากมาย แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมีหมอเทวดาอยู่จริงๆ

ซื่อหุนเฉ่า องค์ประมุขเคยได้ยินว่าเป็นยาที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ ในช่วงปีแรกๆ ที่หนิวตั้นต่อสู้เพื่อเขาทางเหนือและใต้ก็ใช้ยาชนิดนี้ไม่ใช่น้อยๆ แต่เพราะมันอาจทำให้จิตใจสับสนได้ จึงจำเป็นต้องใช้อย่างระมัดระวังให้มาก

สายตาขององค์ประมุขที่มองหนานกงหลีกลายเป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดาเล็กน้อย

ชุยเฒ่ากล่าว “ไอ้หยา พวกท่านไม่ได้มีเจตนาดี! พวกท่านวางยาเยี่ยนอ๋อง! เยี่ยนอ๋องถูกลักพาตัวมายังหนานจ้าวเช่นนี้เอง ทั้งยังหลอกลวงมานานหลายปีถึงเพียงนี้!”

หนานกงหลีกล่าวอย่างเย็นชา “เหลวไหล! เราไม่ได้ทำ! ท่านพ่อท่านแม่รักกัน และอยากอยู่กับท่านแม่ด้วยใจจริง!”

ชุยเฒ่ากลอกตา “เช่นนั้น เจ้าก็วางยาเขา!”

เหงื่อเย็นผุดจากหน้าผากของหนานกงหลี เขาฝืนกล่าว “ท่านพ่อ…ได้รับบาดเจ็บเมื่อไม่กี่วันก่อน ทำให้เท้าหัก หมอหลวงไป๋คงจะใช้ยาซื่อหุนเฉ่ากับท่านพ่อในเวลานั้นกระมัง?”

หมอหลวงไป๋หันมาและรีบตอบว่า “หากองค์ชายไม่เอ่ยขึ้น ข้าก็ลืมไปแล้ว มีเรื่องเช่นนี้จริง ข้าเคยบอกราชบุตรเขยซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า หากบาดแผลหายแล้วก็ไม่ต้องทา ท่านราชบุตรเขยคงใช้มากเกินไปหรืออาจเผลอเอาเข้าปาก จึงทำให้ยาตกค้างในร่างกาย”

ชุยเฒ่าแคะหู “ข้าได้ยินมาว่า ราชบุตรเขยมักจะลืมเรื่องราวไปบ่อยๆ?”

หนานกงหลีกล่าวอย่างเข้มงวด “นั่นเป็นเพราะท่านพ่อของข้าได้รับบาดเจ็บเพื่อปกป้องท่านแม่ ไม่เพียงแต่ใบหน้าที่เสียหาย แต่ยังมีต้นตอของโรคที่ถูกทิ้งไว้ด้วย”

ชุยเฒ่ากล่าวว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่ใช่เพราะซื่อหุนเฉ่า?”

หนานกงหลีอยากฆ่าไอ้แก่นี่เสียจริง!

หนานกงหลีกำหมัดแน่น “จะเป็นไปได้อย่างไร? ท่านแม่ไม่มีทางวางยาท่านพ่อ!”

“อ้อ” ชุยเฒ่ายิ้มเยาะ

หนานกงหลีหันหน้าไปกล่าวกับองค์ประมุขว่า “ท่านตา มิสู้ให้ข้าพาท่านพ่อกลับไปที่จวนเพื่อพักฟื้นโดยเร็วที่สุดดีกว่าหรือ เมื่อท่านพ่อฟื้นแล้วได้ไถ่ถามก็รู้ความจริงกระจ่างแล้วมิใช่หรือ?”

หนานกงหลีโกรธจัด!

องค์ประมุขขมวดคิ้วแน่น

ทันใดนั้นเยี่ยนจิ่วเฉาที่เงียบงันก็มองไปที่หนานกงหลีและกล่าวอย่างเฉยเมย “ข้าไม่ไว้ใจจะมอบท่านพ่อให้กับเจ้า”

หนานกงหลีกัดฟันกล่าว “ยามนี้เขาเป็นราชบุตรเขยแห่งหนานจ้าว!”

เยี่ยนจิ่วเฉากล่าวด้วยท่าทีสบายๆ “ข้ายอมรับแล้วหรือ? ฮ่องเต้แห่งต้าโจวเห็นด้วยแล้วหรือ? ไม่ได้รับป้ายหยกของพระชายาเยี่ยนอ๋อง แม่ของเจ้าก็เป็นเพียงนางสนมคนหนึ่ง เจ้าละ ก็เป็นเพียงบุตรจากนางสนมคนหนึ่ง อยู่ต่อหน้าพี่ชายบ้านใหญ่ อย่าได้พูดแทรก”

“เจ้า!” หนานกงหลีแทบจะระเบิดโทสะ!

“หุบปากให้หมด!” องค์ประมุขก็ทรงกริ้วจัด คำพูดของเยี่ยนจิ่วเฉาก็ด่ารวมเขาไปด้วย เป็นถึงประมุขหนานจ้าว กลับเลี้ยงบุตรสาวให้เป็นนางสนม จะเอาหน้าของบรรพชนไปไว้ที่ใด!

“ก่อนที่น้ำลดหินโผล่ เขายังคงเป็นราชบุตรเขยแห่งหนานจ้าว ส่งราชบุตรเขยไปที่จวนประมุขหญิง”

หนานกงหลียิ้มอย่างมีชัย

“โดยให้เยี่ยนซื่อจื่อเป็นคนดูแลด้วยตนเอง”

รอยยิ้มของหนานกงหลีค้างบนใบหน้า

ให้เยี่ยนซื่อจื่อเป็นคนดูแล หมายความว่าอย่างไร? เยี่ยนจิ่วเฉาย้ายเข้าไปอยู่ในจวนประมุขหญิงด้วยหรือ?

หนานกงหลี “ท่านตา!”

“สามี! พวกเราพร้อมแล้ว!” หัวเล็กๆ ของอวี๋หวั่นโผล่ออกมาจากสุดทางเดิน

เธอถือสัมภาระใบใหญ่

ด้านหลังมีไข่ดำทั้งสามที่แบกกระเป๋าใบเล็กใบน้อยของตัวเอง

…………………………………………