หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 344 ต้าเป่ามาแล้ว

ไม่ใช่ถูกจับถ่วงน้ำไปแล้วหรือ? เหตุใดถึงมาปรากฏตัวที่ตำหนักจินหลวน? หรือพวกเขากำลังเห็นผีกลางวันแสกๆ?

ขันทีหลี่ตกตะลึง ไม่ควรเป็นเช่นนี้สิ เขาทำให้คนจมน้ำไปกับตา ก้อนหินที่ผูกไว้หนักเช่นนั้น ต่อให้ถนัดทางน้ำเพียงใดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะว่ายน้ำขึ้นมา

แน่นอนว่าขันทีหลี่ไม่คิดว่าขันทีหวังจะถูกอวิ๋นเฟยช่วยชีวิต แต่ต่อให้คิดได้ก็ไม่มีประโยชน์ คนที่ควรตายไปแล้วกลับไม่ตาย สถานการณ์ต่อไปเกรงจะน่ากระอักกระอ่วน

“ขันทีหวัง เจ้าไม่ได้เป็นไข้ทรพิษ…กำลังจะตายหรือ?” ผู้ถามเป็นขันทีกระทรวงขุนนาง ฮองเฮากล่าวได้ครึ่งหนึ่งก็สะอึกสะอื้นไม่เป็นเสียง พวกเขาจึงอนุมานได้ว่าขันทีหวังไม่ตายก็ใกล้ตายเต็มทีแล้ว แต่ดูจากท่าทีมีเรี่ยวแรงแข็งขันของขันทีหวัง อย่างไรก็ไม่เหมือนคนใกล้ตายสักนิด!

ขันทีหวังตะคอก “ข้าเนี่ยนะ! ผู้ใดเป็นไข้ทรพิษใกล้ตาย? ข้าไม่ได้สบายดีอยู่รึ?”

ขันทีกระทรวงขุนนางมองมาที่เขา จากนั้นก็มองไปยังฮองเฮาที่สีหน้าตึงเครียด “ก็เมื่อครู่…”

“เมื่อครู่อันใด?” ขันทีหวังแกล้งจงใจถาม “มีคนแช่งให้ข้าเป็นไข้ทรพิษหรือ? ฮึ ข้าถูกรับสั่งให้ออกจากวังไปจัดการธุระของฝ่าบาท!”

ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่ตายที่ก้นทะเลสาบ แต่ยังฉวยโอกาสหนีออกไปจากวัง ช่างน่าชิงชังยิ่งนัก!

ใบหน้าของฮองเฮาและขันทีหลี่ต่างเปลี่ยนไปไม่น่าดู

ฮองเฮาลอบจ้องมองขันทีหลี่ และกล่าวด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน “มิใช่บอกว่าจัดการเรียบร้อยแล้วหรือ? คนมีชีวิตอยู่ทั้งคนนี่มาได้อย่างไร?”

“เป็นความประมาทของข้าเอง” ขันทีหลี่ไม่กล้าปัดความผิด

ยามนี้สอบสวนความผิดของขันทีหลี่ไม่มีความหมาย การข้ามผ่านความยากลำบากในยามนี้โดยเร็วเป็นเรื่องเร่งด่วน

ดวงตาของฮองเฮาเกิดประกายวาบผ่าน “เจ้าโกหกว่าเจ้าไม่สบายใจ แปดเก้าส่วนน่าจะติดเชื้อไข้ทรพิษ ให้ข้าแยกเจ้าออกไป ไม่ต้องส่งคนไปดูแลเจ้า ที่แท้เป็นเรื่องโกหก เจ้าหลบหนีโดยพลการ! แต่เมื่อเจ้าหนีไปแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังกล้ากลับมา? หรือว่าเจ้าสมรู้ร่วมคิดกับใครบางคนคิดก่อการกบฏกระมัง?”

เจ้านั่นล่ะที่สมคบคิดกบฏ! แม่มดเฒ่าไร้ยางอาย!

ต้องบอกว่าหมวกของฮองเฮามัดปมไว้อย่างดีทีเดียว ไม่เพียงแต่ทำให้คำโกหกของตนเมื่อครู่สำเร็จลุล่วงด้วยดี ยังทำให้ขันทีหวังกลายเป็นคน ‘ก่อความวุ่นวายในราชสำนัก’ หากเขาทำสงครามกับฮองเฮาต่อไป ก็จำต้องชั่งน้ำหนักว่าเหล่าขุนนางจะเชื่อหรือไม่

“หึ!” ขันทีหวังกลอกตา ไม่เถียงกับฮองเฮาเรื่องความจริงที่เขาออกจากวัง ไม่ว่าจะเป็นพระราชโองการก็ดี โกหกเรื่องไข้ทรพิษก็ดี ล้วนไม่ใช่ความจริง เขาหนีออกจากวังด้วยความช่วยเหลือของอวิ๋นเฟย อวิ๋นเฟยมีบุญคุณกับเขา เขาไม่ต้องการลากผู้มีบุญคุณกับเขามาเกี่ยวข้องในเวลานี้

ขันทีหวังชั่งน้ำหนักพระราชโองการในมือของเขา “อย่างที่นักแสดงหญิงผู้นี้กล่าว ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพื่ออ่านพระราชโองการแก่ขุนนางทุกท่าน”

“เหตุใดจึงมีพระราชโองการอีกฉบับหนึ่ง?”

“จริงด้วย? หรือฝ่าบาททรงมอบให้ฮองเฮาหนึ่งฉบับ และให้ขันทีหวังอีกหนึ่งฉบับ?”

บรรดาขุนนางเริ่มกระซิบกระซาบกัน

กล่าวอย่างเป็นธรรม ฮองเฮาและขันทีหวังล้วนเป็นบุคคลที่องค์ประมุขไว้วางใจอย่างยิ่ง ไม่ว่าพระราชโองการจะมอบให้ผู้ใดก็หาใช่เรื่องน่าประหลาดใจ แต่สิ่งที่แปลกคือ คนหนึ่งในมือถือราชโองการฉบับหนึ่ง และมองอีกฝ่ายอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาขัดแย้งกัน

ฮองเฮามองไปที่พระราชโองการในมือขันทีหวังด้วยดวงตาเย็นชา

ขันทีกระทรวงขุนนางถือฮู่ป่าน[1]ไปด้านหน้า “ในเมื่อมีรับสั่งขององค์ประมุขสองฉบับ จึงเป็นการดีกว่าที่จะขอให้ฮองเฮาและขันทีหวังประกาศเนื้อหาของรับสั่งองค์ประมุขด้วยกันทั้งสอง”

ฮองเฮาพยักหน้าให้ขันทีหลี่

ขันทีหลี่อ่านพระราชโองการอีกครึ่งหนึ่งจบ ซึ่งหมายความโดยประมาณว่าองค์ประมุขทรงประชวรหนัก และไม่สามารถรักษาให้หายได้ แต่งตั้งหนานกงหลีเป็นองค์ประมุของค์ใหม่ ส่วนพระองค์เองเป็นไท่ซ่างหวาง และให้ฮองเฮาเป็นไทเฮาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์

“ฮ่า!” เมื่อขันทีหวังฟังจบ ก็หัวเราะอย่างประหลาดใจ “หนานจ้าวมีประมุขหญิงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีไทเฮาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาก่อน นักแสดงหญิงผู้นี้มีความกระหายอยากอาหารดียิ่งนัก ยังคิดจะควบคุมราชสำนักอีกหรือ?”

ขันทีหลี่กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ขันทีหวัง! เจ้าไม่อาจดูหมิ่นฮองเฮา!”

ขันทีหวังกลอกตา!

อวี้สื่อต้าฟู[2]หันมองขันทีหวัง “หากเป็นเช่นนั้น ขอบังอาจถามว่าในมือของเจ้าเป็นพระราชโองการใด?”

ขันทีหวังชูพระราชโองการขึ้น “ในมือข้า…คือคำสั่งปลดฮองเฮา!”

ฮองเฮาซวนเซ!

ขันทีหลี่จับตัวนางไว้ทันเวลาและเอ่ยเตือนเสียงต่ำ “ฮองเฮา!”

บรรดาขุนนางต่างตกตะลึงพรึงเพริด วันนี้ก่อนออกมาพวกเขาลืมเปิดปฏิทินโหราศาสตร์หรือ เหตุใดราชสำนักจึงเกิดคลื่นลมกระพือฮือโหมเช่นนี้? องค์ประมุขชราต้องการปลดฮองเฮา? ปลดฮองเฮาที่เป็นที่โปรดปรานของเขามาตลอดชีวิต?

เป็นไปได้อย่างไร?

ทุกคนต่างมองไปที่ฮองเฮา

ฮองเฮาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ทุกท่านอย่าไปเชื่อเขา! ข้ากับฝ่าบาทมีความรักอย่างลึกซึ้ง ฝ่าบาทจะปลดข้าได้อย่างไร? หวังเต๋อเฉวียนต้องสมรู้ร่วมคิดกับผู้อื่นเพื่อเล่นงานข้าเป็นแน่! หวังเต๋อเฉวียน! เจ้าจงบอกมาว่าผู้ใดยุยงให้เจ้าคิดร้ายกับข้า”

ขันทีหวังฮึดฮัด “คนที่บอกข้าก็คือฝ่าบาท!”

ฮองเฮาร้อนรน “สามหาว! เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาท…”

“ฮองเฮา!” ขันทีหลี่บีบมือฮองเฮาแน่น พลางเค้นเสียงลอดไรฟัน

ฮองเฮาได้สติรู้ตัว

ขันทีแซ่หวังผู้นี้ ตนประเมินเขาต่ำเกินไปจริงๆ เพียงไม่กี่คำก็เกือบถูกบีบบังคับให้เผยความลับ

“พระราชโองการฉบับนี้เขียนขึ้นโดยองค์ประมุขเอง หากใต้เท้าทุกท่านไม่เชื่อ ก็สามารถมาดูด้วยตัวตนเองว่าเป็นลายพระหัตถ์ขององค์ประมุขหรือไม่” ขันทีหวังกล่าวด้วยความมั่นใจ และส่งพระราชโองการไปยังขุนนางฝ่ายบุ๋นที่อยู่ถัดจากเขา

ผู้ที่สามารถมาที่ศาลในราชสำนักได้ล้วนเป็นขุนนางระดับสามขึ้นไป พวกเขาจึงต้องเคยเห็นลายพระหัตถ์ขององค์ประมุขเป็นธรรมดา แต่ผู้ที่เข้าใจลายพระหัตถ์ ก็ต้องดูสามมหาเสนาบดีสูงสุดและอัครมหาเสนาบดีทั้งหลาย

อวี้สื่อต้าฟูรับพระราชโองการขององค์ประมุขมา เขาเป็นหนึ่งในสามมหาเสนาบดีสูงสุด และได้รับการยกย่องจากฝ่าบาท ในห้องของเขามีการประดิษฐ์ตัวอักษรส่วนพระองค์แสดงอยู่ไม่น้อย เขาสามารถยืนยันได้ นี่เป็นลายมือของฝ่าบาทแน่นอน

หลังจากนั้นเขาก็นำพระราชโองการส่งให้ไท่ฟู่[3]และไท่เว่ย[4]ดู

ทั้งสองได้เห็นแล้วก็ยังบอกว่าไม่มีร่องรอยของการเลียนแบบหรือลอกลายแบบอักษร

ขันทีหวังลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เยี่ยนอ๋องยามเป็นราชบุตรเขยของประมุขหญิงไม่ได้คิดเรื่องการกบฏ มิฉะนั้นความสามารถนี้คงทำให้หนานจ้าวตกที่นั่งลำบากไปแล้ว!

ราชโองการได้กล่าวว่า ฮองเฮาประพฤติตนไม่เหมาะสม ทำลายศักดิ์ศรีแห่งชาติ สมรู้ร่วมคิดกับขุนนางชั่วช้า ก่อความวุ่นวายต่อราชสำนัก ทำลายผู้จงรักภักดี มีเรื่องอื้อฉาวในวังหลวง เป็นภัยร้ายแรง นับจากนี้เป็นต้นไปปลดตำแหน่งฮองเฮาเป็นสามัญชนและคุมขังในตำหนักเย็น

พระราชโองการฉบับนี้ กับฉบับในมือของฮองเฮาอาจกล่าวได้ว่ามีเนื้อหาที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เป็นไปไม่ได้ที่หลังจากองค์ประมุขคิดจะปลดฮองเฮา ก็อยากตั้งนางเป็นไทเฮาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ดังนั้นในพระราชโองการสองฉบับนี้ต้องมีฉบับหนึ่งที่เป็นของปลอม

ขันทีหวังยืดเอวตรงและกล่าวว่า “ราชโองการของข้าได้รับการตรวจสอบแล้ว ว่าเป็นลายพระหัตถ์ของฝ่าบาท ทั้งตราประทับและอวี้ปั๋วก็เป็นของจริงเช่นกัน ส่วนฮองเฮา ไม่ทราบว่าท่านกล้านำพระราชโองการของท่านมาให้เหล่าขุนนางดูหรือไม่!”

สีหน้าฮองเฮาเปลี่ยนไป

ขันทีหวังเย้ยหยัน “ทำไมรึ? ไม่กล้า? เกรงว่าฮองเฮาคงไม่รู้กระมัง? ในห้องทรงอักษรของฝ่าบาทมีตราหยกแผ่นดินปลอมชิ้นหนึ่ง ท่านได้ขโมยไปผิดอันแล้ว!”

ฮองเฮาบีบนิ้ว

อวี้สื่อต้าฟูยกมือคำนับ “ฮองเฮา โปรดมอบพระราชโองการให้ใต้เท้าทั้งหลายชม”

ฮองเฮาตัวแข็งทื่อไม่ขยับ

พระราชโองการถูกนางหยิบไปตั้งแต่วินาทีที่ขันทีหวังก้าวเข้ามาในตำหนักจินหลวน

ขันทีหวังเดินไปคว้าราชโองการในมือของนาง “เอามานี่!”

“เจ้า…” ฮองเฮายื่นมือออกไปเพื่อจะคว้ามัน แต่ขันทีหวังก็หันตัวกลับไปอย่างรวดเร็วและมอบพระราชโองการให้กับสามมหาเสนาบดีสูงสุด

พระราชโองการนี้ไม่ใช่ลายมือขององค์ประมุข แต่เป็นของขุนนางใหญ่ องค์ประมุขมีอายุมากขึ้นก็เริ่มไม่อยากเขียนด้วยตัวเอง พระราชโองการที่ออกมานั้น แปดเก้าส่วนมาจากมือของขุนนางซื่อซู ขุนนางซื่อซูถวายการรับใช้เขียนพระราชโองการแทนองค์ประมุข ก็มีความเป็นไปได้ที่จะติดเชื้อ และถูกแยกตัวออกไปแล้ว

ยามนี้ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องนี้ แต่ลายมือนั้นถูกต้อง อวี้ปั๋วก็เป็นของจริงเช่นกัน ส่วนตราประทับ…

สามมหาเสนาบดีสูงสุดแลกเปลี่ยนสายตากัน

ขันทีหวังเท้าเอวหัวร่อ “รูปลักษณ์เดิมถูกเปิดเผยแล้วกระมัง?”

“เป็นพระราชโองการ” อวี้สื่อต้าฟูกล่าว

ขันทีหวังตกตะลึงตาค้าง “พวกเจ้าดูให้ชัด! อย่าได้ผิดพลาด! ตราหยกแผ่นดินเป็น ‘รับโองการสวรรค์ ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน’ จริงหรือไม่?

“ใช่” อวี้สื่อต้าฟูกล่าว

ฮองเฮายิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

คิดว่านางเป็นคนโง่จริงๆ กระทั่งตราหยกแผ่นดินก็ไม่อาจบอกว่าเป็นจริงหรือปลอมหรือ?

นอกจากนี้ ตราหยกทั้งสองก็เหมือนกันทุกประการ ไม่มีใครสงสัยว่าตราหยกแผ่นดินเป็นของปลอม และก็ไม่อาจแยกแยะคำเหล่านั้นได้มากนัก แต่ด้วยเหตุบังเอิญ นางกำลังจะได้เป็นไทเฮาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เห็นพระราชโองการเป็นสิ่งดั่งสมบัติ หยิบมองดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเห็นเบาะแส

พวกเขาแย่งชิงตราหยกแผ่นดินมาครึ่งวัน แต่กลับพบว่ามันเป็นของปลอม

โชคดีที่สวรรค์เข้าข้าง แม้พวกเขาไม่พบตราหยกแผ่นดินจริงในห้องทรงอักษร แต่พวกเขาพบตราประทับของตราหยกแผ่นดิน

นี่คือ ‘ราชโองการ’ ฉบับแรกที่ต้าเป่าประทับตราและหัวเราะเสียงหมูออกมา

องค์ประมุขไม่อยากทิ้งมันไป จึงเก็บไว้ด้วยความหวงแหน

ฮองเฮาไม่รู้เรื่องนี้ แต่นางก็ไม่จำเป็นต้องรู้ ก็เพียงพอแล้วที่นางจะใช้ทุกอย่างให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ฮองเฮามองขันทีหวังอย่างหยิ่งผยอง “ขันทีหวัง เจ้ามีสิ่งใดจะพูดอีก? เจ้าคิดว่าเจ้าขโมยตราหยกแผ่นดิน หาคนเลียนแบบลายพระหัตถ์ และมาที่นี่พร้อมกับพระราชโองการปลอมเพื่อปลดข้า?”

สิ่งต่างๆ กลับแย่ลงไม่ว่าจะมองอย่างไรขันทีหวังก็น่าสงสัยมากกว่าฮองเฮา

ไม่ว่าขันทีหวังจะเป็นที่โปรดปรานเพียงใด แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าผู้ติดตามเท่านั้น ไหนเลยจะเทียบกับภรรยาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา?

เมื่อเนื้อหาของพระราชโองการทั้งสองขัดแย้งกัน ทุกคนก็ยิ่งเต็มใจที่จะเชื่อว่าสิ่งที่อยู่ในมือของฮองเฮานั้นเป็นความจริง

ฮองเฮาตรัสอย่างเคร่งขรึมว่า “ตราประทับบนราชโองการนั้น องค์ประมุขทรงประทับด้วยพระองค์เมื่อคืนนี้ โชคดีที่องค์ประมุขทรงร่างราชโองการนี้ก่อน ไม่เช่นนั้นก็คงไม่รู้ว่าขันทีหวังจะนำตราหยกแผ่นดินที่ขโมยไปเล่นลูกไม้อันใด!”

“ไม่ใช่ พวกเจ้า…พวกเจ้า…” ขันทีหวังไม่อาจเถียง! สตรีพิษร้ายผู้นี้! นางงูพิษ! นางงูพิษ!

ขันทีหลี่แผดเสียงทรงอำนาจ “ทหาร หวังเต๋อเฉวียนขโมยตราหยกแผ่นดิน ปลอมแปลงราชโองการ ใส่ร้ายฮองเฮา จับกุมตัวไว้!”

ทหารรักษาพระองค์สองสามคนรุมจับแขนขันทีหวัง

“พวกเจ้าอย่าได้หลงกลนาง! พระราชโองการของนางเป็นของปลอม นางคือฮองเฮาชั่วร้าย! ฮองเฮาชั่วร้าย! นางสตรีพิษ! นางสมรู้ร่วมคิดกับสำนักราชครู! กระทำผิดกฎวังหลวง! นาง…อื้อๆๆๆ!” ปากของขันทีหวังถูกคนใช้ผ้าปิดไว้

ขณะที่ขันทีหวังกำลังจะถูกลากออกไป ร่างอันแข็งแกร่งก็กระโดดลงมาจากท้องฟ้า ผลักทหารรักษาพระองค์ที่จับขันทีหวังออกไปอย่างไม่ปรานี

ขันทีหวังเป็นอิสระ ดึงผ้าปิดปากออกและพูดด้วยความประหลาดใจ “องครักษ์เงา!”

อิ่งสือซันสวมเสื้อคลุมยาวสีดำเดินเข้าไปในตำหนักจินหลวนอย่างใจเย็น

ภายใต้สายตาจ้องมองอย่างตกตะลึงของเหล่าขุนนาง เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เปิดเสื้อคลุมและค่อยๆ วางไข่ดำน้อยที่ปกป้องไว้ในอ้อมแขนลงบนพื้นที่เป็นประกายระยิบระยับ

ดวงตาของต้าเป่ากลอกไปมา กอดตราหยกแผ่นดิน เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว

เห็นตราหยกแผ่นดินเท่ากับเห็นองค์ประมุข

ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น!

แม้แต่ฮองเฮาก็ยังคุกเข่าลงด้วยความตกใจ

ต้าเป่าเดินไปอยู่ต่อหน้าอวี้สื่อต้าฟู หยิบราชโองการในมือของเขา ก้มเอวเล็กลง กางพระราชโองการลงบนพื้นและใช้นิ้วเล็กๆ จิ้ม “อื้อๆ!”

อวี้สื่อต้าฟูมองไปยังจุดที่เขาชี้ มันคือด้านหลังของราชโองการ ที่มันถูกซ่อนไว้ด้วยพื้นผิว ตัวอักษรเล็กๆ เขียนด้วยลายมือจางๆ รัชศกไท่ชู ปีที่สี่สิบเอ็ด วันที่สิบเจ็ดค่ำ เดือนสิบสอง ยามโย่วสามเค่อ ต้าเป่าเป็นผู้ประทับด้วยตนเอง

นี่เป็นตราประทับแรกของเหลนตัวน้อยอันเป็นที่รักขององค์ประมุข และยังเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินหลานชายตัวน้อยหัวเราะเสียงหมู สำหรับองค์ประมุข นี่เป็นความทรงจำที่ควรค่าแก่การเก็บรักษา

เขาบรรจงจดมันลงอย่างระมัดระวัง

เขารักมันอย่างดี

เดิมทีเป็นเพียงความรักที่มีต่อต้าเป่า แต่ไม่คาดคิดว่าช่วงเวลาวิกฤตกลับกลายเป็นหลักฐานที่ทรงพลังที่สุดในการโค่นล้มฮองเฮา

นี่เป็นลายมือขององค์ประมุข ไม่มีทางที่อวี้สื่อต้าฟู ไท่เว่ย ไท่ฟูจะจำไม่ได้

เช่นนั้นที่ฮองเฮากล่าวเมื่อครู่ว่าเมื่อคืนฝ่าบาทเป็นคนประทับไว้ด้วยตนเองก็เป็นเรื่องโกหกอย่างเห็นได้ชัด

ทุกคนมองไปที่ฮองเฮาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป

ขันทีหวังรู้สึกยินดีปรีดา

องค์ประมุขน้อยมาถึงทันเวลา หากช้าไปก้าวเดียวสตรีพิษร้ายผู้นี้คงทำสำเร็จไปแล้ว!

ขันทีหวังกล่าวอย่างฮึกเหิม “พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่? ผู้ใดปลอมแปลงราชโองการยังไม่รู้อีกหรือ? ยังไม่รีบจับสตรีพิษร้ายผู้นี้ไปอีก!”

ทหารรักษาพระองค์มองหน้ากัน

สามมหาเสนาบดีสูงสุดก็ส่งสายตากัน และพูดพร้อมเพรียง “พาตัวนางไป!”

ทหารรักษาพระองค์พุ่งเข้าหาฮองเฮา

เสี้ยววินาที ขันทีหลี่รีบวิ่งเข้าไปดึงต้าเป่าไว้ในอ้อมแขนและบีบคอเขาด้วยมือเดียว “อย่าเข้ามา! ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเขา!”

…………………………………………

[1] ฮู่ป่าน คือแผ่นจดบันทึกสำหรับขุนนาง

[2] อวี้สื่อต้าฟู คือ หัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดิน

[3] ไท่ฟู่ คือ มหาราชครู

[4] ไท่เว่ย คือ มหาเสนา