เชนไตหยินเปิดเผยทุกอย่างเกี่ยวกับเป้าหมายของแอนเดอร์สันโดยใช้ขบวนแห่เป็นเครื่องปกปิดปีศาจเลซเซอร์
หลินเสี่ยวฟังอย่างเงียบ ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบแม้ว่าเขาจะมองเห็นส่วนใหญ่แล้วคิ้วของเขาก็กระโดดขึ้นไปบนส่วนสำคัญและเขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดยั้งความกังวลของเขา
เชนไตหยินไม่โกหกดังนั้นเอเลน่าตกอยู่ในอันตราย!
แม้ว่าเธออาจจะอยู่ยงคงกระพันหลังจากเปลี่ยนเป็นแมวดำตาแดง แต่ แต่ …
“ โอเคแม้ว่าแอนเดอร์สันจะทำอะไรซักอย่างสโนว์ก็ยังอยู่ที่นั่น ด้วยสติปัญญาของเธอเธอจะปล่อยให้แอนเดอร์สันทำตามใจอย่างไร? ดังนั้นมันน่าจะโอเค”
ใช่ เขาไม่กังวลเพราะสโนว์อยู่ที่นั่นทำไมเขาต้องกังวล?
สำหรับอาการใจสั่นและความกังวลของเขา…นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนต่างหาก!
“สโรว์? เด็กน้อยคนนั้น…เจ้าคิดว่าเด็กจะหยุดแอนเดอร์สันด้วยตัวเองได้หรือ”
หลินเสี่ยวส่ายหัว
“ ไม่อาจจะไม่ แต่ก็ยังมีซีซาร์อยู่! ด้วยความแข็งแกร่งของเขาแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้เขาก็ควรจะสามารถหลบหนีและเอาตัวรอด …
แม้ว่า เชนไตหยินได้ถอยกลับไปหนึ่งก้าว แต่หลินเสี่ยวก็ยังคงเต้นอยู่ในป่า เชนไตหยินเดือดด้วยความโกรธเมื่อเธอมองดูรูปร่างหน้าตาของเขา
“ซีซาร์? นี้เจ้าเป็นห่วงใยซีซาร์หรือ? หลินเสี่ยวหยุดพยายามหลอกลวงข้าด้วยความโง่!”
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอน่าหัวเราะจริงๆ
“เอเลน่า! คนที่ตกอยู่ในอันตรายจริงๆคือแม่บ้านของเจ้าใช่มั้ย”
“ เธอไม่มีพลังใด ๆ แม้ว่าซีซ่าร์จะสามารถแต่ทำได้?”
“ เจ้าต้องการให้เธอตายหรือไม่ เจ้าเต็มใจไหม ตอบข้า! ฮะ?”
“ข้า…”
หลินเสี่ยวยังคงนิ่งเงียบเมื่อต้องเผชิญกับการสอบสวนของเชนไตหยิน
โปรดหยุดถาม ข้าตอบไม่ได้จริงๆ!
หลินเสี่ยวรู้สึกว่าศีรษะของเขากำลังจะระเบิด
พี่สาวหยิน ท่านพูดถูกทุกเรื่อง! แต่นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าไม่สามารถตอบท่านได้!
“ มันอาจจะไม่สายเกินไปยังมีวิธี…หลินเสี่ยวเจ้ามีวิธีแน่นอนใช่มั้ย”
วิธี?
หยุดไร้สาระ! ยัยหนวกหู…ข้าจะมีวิธีแบบไหน?
“ โครงการของแอนเดอร์สันจะเกี่ยวข้องกับผู้คนจำนวนมาก เจ้าไม่ต้องการหยุดเขาหรือเปล่า”
ไม่แน่นอน!
ฉันไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับบางสิ่งที่แปลกมาก!
แนแค่อยากจะมีชีวิตอยู่กับการกินและเล่น
ทำไมฉันต้องกังวลว่าใครจะตายหรือไม่
“ หลินเสี่ยวทำไมเจ้าไม่พูด? เจ้าต้องการที่จะเห็นโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น?”
ถูกต้อง!
แล้วทำไมล่ะ?
แม้ว่าซีซ่าร์จะตาย แต่ก็มีคนอื่นที่สามารถกลายเป็นวีรบุรุษได้!
แม้ว่าโรซี่จะตายก็จะมีคนโง่เขลาคนหนึ่งน้อยลง!
สำหรับเอเลน่า …
เธอ…
ผม…
“ หลินเสี่ยว เจ้าไม่แข็งแรงเหรอ? แข็งแกร่งยิ่งกว่าข้าใช่ไหม! ถ้าเป็นเจ้า เจ้าควรจะสามารถช่วยชีวิตพวกเขา เจ้ายังลังเลอยู่เหรอ?”
ข้าลังเลอะไร?
เจ้าโง่ เจ้ารู้ได้อย่างชัดเจนว่า ทำไมเจ้าต้องบังคับให้ข้าพูดมัน?
ข้าช่วยเจ้า! ทำไมเจ้าไม่กอดข้าอย่างเงียบ ๆ และเป็นภรรยาของข้า แทนที่จะพ่นอึทั้งหมดที่ …
ประณาม! ทำไมเจ้าบังคับข้าต่อไปเรื่อย ๆ ?
“ หลินเสี่ยว !!!”
เชนไตหยินไม่สามารถนิ่งเฉยอีกต่อไป เธอจับแก้มของเขาอย่างเกรี้ยวกราดและเผชิญหน้ากับเขา เรียกร้องคำตอบ
“ เชนไตหยิน!”
ในที่สุดหลินเสี่ยวกัดฟันและสามารถบีบบางคำออกมาได้
ข้าข้าข้าแค่ …
ข้าแค่…
แค่…
“ ชอบ…” เสียงของหลินเสี่ยวเบาแทบไม่ได้ยิน
“ชอบ.”
เขาซ้ำคำนั้นอย่างต่อเนื่อง
“ข้าชอบท่าน.”
มันไม่ใช่เรื่องโกหก มันเป็นคำที่จริงใจของเขา
“ เชนไตหยิน ข้าแค่อยากอยู่กับเจ้า! พวกเขาเกี่ยวอะไรกับข้า ถ้าซีซาร์ตายแล้วการหมั้นของเจ้าจะถูกยกเลิก ข้าจะแต่งงานกับเจ้าอย่างเปิดเผย…เจ้าไม่เต็มใจหรือ”
“ แน่นอนข้ายินดี…”
ทำไมเธอถึงบังคับหลินเสี่ยว?
เธอรู้คำตอบและความรู้สึกของเขาก็ชัดเจน ทำไมเธอไม่ปิดปากและเป็นภรรยาของเขา?
หากเธอยังคงนิ่งเงียบและรอโศกนาฏกรรม เธอก็จะได้รับความสุขที่เธอปรารถนามานานแล้วทำไมเธอถึงต้องอยู่จุดต่ำสุดของมัน?
อาจเป็นเพราะคำพูดของหลินเสี่ยวไม่ได้มาจากใจ
เธอไม่สามารถยอมรับความสุขที่ปลอมแปลงได้
“ ถ้าเจ้าอยู่กับข้าได้แน่นอน ข้ายินดี…”
มันเหมือนภาระหนักถูกยกขึ้น เธอปล่อยให้ใบหน้าของหลินเสี่ยวอิสระและนั่งเงียบ ๆ รอยยิ้มอันสงบสุขของเธอแตกต่างจากความโกรธของเธอก่อนหน้านี้อย่างชัดเจน
ใช่ มันคงจะดีถ้าหลินเสี่ยวคงอยู่
แม้ว่าทุกคนจะเสียชีวิตหลินเสี่ยวก็ยังอยู่กับเธอ แค่คิดว่านั่นทำให้เธอรู้สึกสบายใจ
แต่…
“ แต่ข้าคุ้มค่าไหม” มันเป็นเหมือนคำถามแต่ก็เยาะเย้ยตัวเอง เชนไตหยินหายใจเข้าลึก ๆ แล้วถามว่า“ ตอบข้าถ้า เอเลน่าตายเจ้าจะใจสลายไหม”
“เอ๊ะ?”
“ แม่บ้านของเจ้าถ้าเธอไม่ได้อยู่กับเจ้าอีกต่อไปเจ้าจะเศร้าไหม? หรือเจ้าไม่เคยคิดเกี่ยวกับมันเลยเหรอ? วันที่เอเลน่าไม่อยู่ข้างเจ้า…เจ้ายังไม่ได้คิดเลยใช่ไหม?”
เชนไตหยินยังคงยิ้มแต่เสียงอ่อนโยนของเธอไม่มีพลัง หลินเสี่ยวสั่นเหมือนเขาได้รับแรงกระแทกอย่างแรง
“ เอเลน่าไม่อยู่? …”
ถ้าเอเลน่าไปแล้วเขาก็จะเป็นอิสระ
เขาจะไม่ถูกรบกวนโดยราชาปีศาจที่น่ารังเกียจอย่างต่อเนื่อง
เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการต่อสู้ระหว่างศาสนจักรกับปีศาจ
ไม่มีแมวตัวอ้วน ๆ ที่ขโมยเงินของเขา
ไม่มีใครจะวางยาพิษอาหารเช้าของเขา
ไม่มีใครที่จะสบถเขาและเรียกเขาโรคจิตด้วยสีหน้าเยือกเย็น
หากเอเลน่าไม่อยู่ที่นั่นเขาจะมีสมาธิอย่างเต็มที่ในความสัมพันธ์ของเขากับเชนไตหยินและต่อสู้เพื่อเป็นบุตรเขยของจักรพรรดิ
แต่ชีวิตแบบนั้น…ถ้าไม่มีเอเลน่าแล้วมันจะเป็นอย่างไร?
หลินเสี่ยวไม่เคยคิดมาก่อน
ไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว.
เขาคิดเสมอว่าเขาสามารถรักษาชีวิตปัจจุบันของเขาและเอเลน่าจะเป็นแม่บ้านของเขาเสมอ
นั่นทำให้เขารู้สึกสบายใจและสะดวกสบาย
เอเลน่าจะไม่จากไป
ศัตรูจะไม่ปรากฏขึ้น
เขาคิดอยู่เสมอ …
“ หลินเสี่ยวหยุดโกหกตัวเองไปช่วยเธอ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้าข้าอาจได้รับบาดเจ็บ แต่มากเกินพอที่จะป้องกันตัวเอง…อย่าลืมข้ายังมีดาบสองเล่มที่เจ้าเก็บมาให้ข้าด้วย”
“ โกหกตัวเองเหรอ? ข้าไม่! ข้าจะไม่ไป!”
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างดื้อรั้น แต่ในทันใดนั้นฉากสบาย ๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
มันเป็นผู้หญิงที่สง่างามสวมชุดสาวใช้เซ็กซี่แกว่งไปมากับเขานอนเอกเขนกบนโซฟาที่บ้านอย่างสงบสุขเพลิดเพลินกับเวลาว่างของพวกเขา
เขายังจำได้ว่า เอเลน่าเคยพูดว่าเขาจะต้องเลือกระหว่างเธอกับเชนไตหยิน เพราะเธอเป็นศัตรูของเชนไตหยิน …
นี่เป็นตัวเลือกที่เธอพูดถึงใช่ไหม
ออกหรืออยู่
เขาต้องเลือกระหว่างหนึ่งในนั้น
เขาสามารถเลือกหนึ่งในนั้น
“คนโง่”. เธอดูการแสดงออกที่หลากหลายของเขาและดึงคอของเขาเบา ๆ
“ พี่สาว? อือ …”
เมื่อเขาออกมาเขาสังเกตเห็นว่าริมฝีปากของเขาถูกสิ่งกีดขวาง
เชนไตหยินจูบเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นคู่รัก ให้ความอบอุ่นที่เขาเท่าที่เธอสามารถทำได้อย่างหลงไหลและเพลิดเพลินไปกับไม่ใช่ความสุขจริงๆในช่วงเวลาสั้น ๆราวกับเธอดื่มด่ำไปในทุกนาที ทุกวินาที
แต่เวลาเป็นสิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถหยุดได้
เหมือนนาฬิกาทรายเวลาอันมีค่าที่เหลือจะค่อยๆเลือนหายไปทีละวินาที …
“ตกลง! พอ!”
เหมือนพอใจแล้ว เชนไตหยินก็ผลักหลินเสี่ยวออกไปและหันหลังให้เขา เธอส่งเขาออกไปอย่างแรงราวกับเธอเป็นคนอื่น
“ไป! หลินเสี่ยวไม่ต้องเป็นห่วงข้า คำสัญญาของข้าจะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ข้าก็ยังยินดีที่จะมอบร่างกายของข้าให้กับเจ้าเพื่อที่เจ้าจะได้พบข้าได้ตลอดเวลา”
“ข้า…”
“ ยังไม่ไปใช่ไหม หยุดเล่น!”
“ขอโทษข้า…”
เชนไตหยินไม่หันหลังกลับและไม่รู้ว่าสีหน้าของหลินเสี่ยวเป็นอย่างไร สิ่งที่เธอได้ยินคือเขาขอโทษเมื่อเสียงของเขาจางหายไปจนกระทั่งมันหายไปกเข้าไปในป่าลึก
เธอไม่เคยหันหลังให้แม้แต่ตอนท้าย
“คุณหนู…”
ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็มาจากพุ่มไม้และจากนั้นเด็กสาวหน้ากระปรากฏต่อหน้าเชนไตหยิน
“เอ๋? เสี่ยวฮัว ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่?”
เชนไตหยินจับตัวเป็นน้ำแข็งแล้วเดาสาเหตุและปิดบังใบหน้าของเธออย่างรวดเร็วแล้วลูบตาราวกับว่าเธอกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้
“ ท่านไม่ต้องปกปิดมันข้าเห็นทุกอย่าง…”
ไม่มีคำทักทาย ไม่ต้องกังวล นี่เป็นคำพูดแรกของเสี่ยวฮีวหลังจากการประชุม
“ อือ…ไม่ข้าแค่…”
“ ท่านต้องการให้ข้าฆ่าเขาไหม” เสี่ยวฮีวขมวดคิ้วและถามอย่างจริงจัง
“อา? อย่านะ…ทำไมเจ้าต้องทำอย่างนั้น?”
“ คนที่ทำให้ท่านร้องไห้ไม่สมควรจะมีชีวิต”
เธอแสดงออกอย่างเย็นชาและเจตนาฆ่าขณะที่เธอมองไปยังจุดที่เด็กผู้ชายจากไป
“ร้องไห้? ฮิฮิ เจ้ากำลังพูดอะไร ข้าไม่ได้ร้องไห้ ทำไมข้าถึงร้องไห้?”
เชนไตหยินยังคงยิ้มอยู่ แต่เธอกอดแขนของเสี่ยวฮัวและกอดเธอ
“คุณหนู?”
ติ๊ง ติ๊ง …
ถ้านั่นไม่ใช่เสียงน้ำตา
ถ้าอย่างนั้นก็อาจเป็นเสียงของความฝันที่แตกสลาย
