หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 477.2 ราชาหลัวช่าผู้ดุร้าย! (2)

แปะ

หนอนกู่ไหมแดนหิมะในมือของอวี๋หวั่นร่วงลง

“เจ้าพูดอีกทีซิ เจ้าเป็นอะไรนะ?” อวี๋หวั่นมองเขาครู่ใหญ่

ความปรารถนาอันแรงกล้าในดวงตาที่ยากจะปกปิดของเธอทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสงสัย แต่ในเมื่อมันเป็นค่าหมอที่เธอขอ เขาก็ทำได้เพียงจำใจกล่าวออกไป

“ข้าเป็นพ่อมด” เขากล่าว

ช่างเหมือนการย่ำรองเท้าเหล็กจนสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย นี่ยังไม่ได้ออกจากประเทศมรกต ก็ได้พบพ่อมดเสียแล้ว

อวี๋หวั่นหรี่ตา “เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าเป็นพ่อมด? หากเจ้ากล้าโกหก ข้าจะใส่หนอนกู่ที่ดุร้ายกว่าหนอนกู่ไหมสวรรค์แดนหิมะอีกเป็นร้อยชนิดในในตัวเจ้า!”

เด็กหนุ่มหวาดกลัวคำขู่ของเธอจนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน เขาคิดว่าเธอเป็นสตรีที่อ่อนโยนและจิตใจดี แต่กลับกลายเป็นว่าน่ากลัวกว่าไอ้พวกสารเลวพวกนั้นเสียอีก!

แต่เขาไม่ได้โกหก เขาเป็นพ่อมดจริงๆ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ถูกคนพวกนั้นไล่ล่า

“นี่เป็นคำสั่งของอาจารย์พ่อมดของข้า ไม่เชื่อเจ้าก็ดู!” เด็กหนุ่มดึงป้ายเหล็กนิลประกายดำอันเย็นเยือกออกจากแขนเสื้อ ตรงกลางแผ่นป้ายมีศิลาพ่อมดขนาดเล็กฝังอยู่

อวี๋หวั่นรับคำสั่งพ่อมดมาดูด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเอ่ยถามว่า “เจ้าเป็นคนของเผ่าพ่อมดหรือ?”

เด็กหนุ่มส่ายหัว “อาจารย์ของข้าเป็น”

อวี๋หวั่นจำที่อาม่าบอกได้ การสืบทอดของเผ่าพ่อมดไม่ได้ขึ้นอยู่กับสายเลือด กล่าวคือ คนของเผ่าพ่อมดมิใช่เป็นพ่อมดได้ทุกคน และพ่อมดก็ไม่จำเป็นต้องเป็นคนของเผ่าพ่อมด

พ่อมดดียิ่งนัก แต่น่าเสียดาย สิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ใช่น้ำตาจากพ่อมดทั่วไป แต่เป็นน้ำตาของราชาพ่อมด

“คนที่ตามไล่ล่าเจ้าเป็นใคร?” อวี๋หวั่นถาม

“พวกเขาเป็นคนของเผ่าศักดิ์สิทธิ์” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยเสียงเย็นชา

“เผ่าศักดิ์สิทธิ์?” เธอก็คิดว่าทายาทกลุ่มสุดท้ายของเผ่าศักดิ์สิทธิ์คือสกุลหลาน ดูเหมือนชนเผ่านี้จะไม่ได้ถูกทำลายไปเมื่อหลายพันปีก่อน แต่ยังคงสืบสายเลือดต่อมาในที่ที่ห่างไกล การค้นพบเรื่องนี้ทำให้อวี๋หวั่นรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะหากเผ่าศักดิ์สิทธิ์สืบทอดต่อมา เช่นนั้นความเป็นไปที่เผ่าพ่อมดจะยังอยู่ก็มีมากกว่าที่คิด “เหตุใดคนของสตรีศักดิ์สิทธิ์ถึงต้องการจับตัวเจ้า?” อวี๋หวั่นลูบคางเอ่ยถาม

เด็กหนุ่มกล่าวดูถูก “หึ สองชนเผ่าไม่ถูกกันเช่นน้ำกับไฟมานับพันปี คนเผ่าศักดิ์สิทธิ์จับพ่อมดมีสิ่งใดน่าประหลาดใจ? พ่อมดแห่งประเทศมรกตถูกคนเผ่าศักดิ์สิทธิ์จับไปเกือบหมดแล้ว”

อวี๋หวั่นเลิกคิ้ว “ผู้นำประเทศมรกตของพวกเจ้าไม่จัดการหรือ?”

เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็น “ฮองเฮาของเขาก็เป็นคนของเผ่าศักดิ์สิทธิ์!”

ตั้งแต่สมัยอดีต ผู้กล้าก็ยากจะฝ่าด่านหญิงงามแล้ว อวี๋หวั่นเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะเบาๆ สองสามครั้ง “คนเผ่าศักดิ์สิทธิ์มีเยอะหรือไม่? มีเพียงไม่กี่คนหรือว่า…”

เด็กหนุ่มกล่าวอย่างหดหู่ “หากมีไม่มากก็คงไม่รีบฆ่าพวกเราชาวพ่อมด ในปีแรกๆ ก็ไม่ได้รุนแรงเช่นนี้ ตั้งแต่คนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ได้ขึ้นเป็นฮองเฮา สถานะของพ่อมดแห่งประเทศมรกตก็ตกต่ำลงอย่างมาก ต่างบอกว่าเราเป็นพวกหมอผีเจ้าเล่ห์หลอกลวง ต้องจับพวกเราเข้าคุก อย่าปล่อยให้พวกเราโกหกหลอกลวง!”

“เช่นนั้นพวกเจ้าโกหกหลอกลวงหรือไม่?” อวี๋หวั่นกล่าว

“แน่นอนว่าไม่!” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างร้อนรน “อาจารย์ของข้าเคยกล่าวไว้ว่า เราใช้เวทเพื่อประโยชน์ของชาวบ้าน ไม่ใช่เพื่อทำร้ายพวกเขา หากผู้ใดใช้คาถาทำความชั่วให้ปรมาจารย์รู้ จะถูกลงโทษตามกฎแน่นอน”

อวี๋หวั่นกล่าวต่อ “เช่นนั้นอาจารย์ของเจ้าอยู่ที่ใด?”

“เขาตายไปแล้ว เขาตายในคุก” เสียงของเด็กหนุ่มทุ้มต่ำลง กลิ่นอายโศกเศร้าปกคลุมทั่วร่างของเขา “เขาทำเพื่อให้ข้าหนีไป จึงไปหลอกล่อคนเผ่าศักดิ์สิทธิ์ ผลคือเขาถูกจับเข้าคุก จนกระทั่งข้าคิดที่จะบุกเข้าไปช่วยเขาออกมา ข้าก็ได้ข่าวการตายของเขา”

“หลังจากนั้น เจ้าก็ตัดสินใจขึ้นเรือลำนี้หนีออกมาหรือ?” อวี๋หวั่นมองมาที่เขา

เด็กหนุ่มทั้งพยักหน้า ทั้งส่ายหัว “ข้าเคยคิดจะหนี ข้าได้ยินมาว่ามีที่หนึ่ง…เป็นอาณาจักรเผ่าพ่อมด ที่นั่นไม่มีสตรีศักดิ์สิทธิ์ พ่อมดจะไม่ถูกข่มเหงรังแก ข้าอยากพาพวกศิษย์พี่ออกมาด้วย ผลคือถูกจับระหว่างทาง มีเพียงข้าคนเดียวที่หนีออกมาได้ ข้าขึ้นเรือลำนี้ เดิมทีคิดจะไปช่วยพวกเขา ไม่นึกว่าจะถูกคนเผ่าศักดิ์สิทธิ์จับตามอง”

อวี๋หวั่นกล่าวว่า “ช่างเป็นเรื่องราวที่ซับซ้อนจริงๆ”

เด็กหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธและไม่ได้จมอยู่กับความเศร้าโศกนานเกินไป เขาเงยหน้าขึ้นแล้วเหลือบมองอวี๋หวั่นด้วยสีหน้าซับซ้อน “เหล่านายเรือของเรือลำนี้สงวนคำพูดกับพวกเจ้ามาก พวกเจ้ามีสถานะเช่นไรกัน?”

“เรื่องนี้ เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้” อวี๋หวั่นกล่าวอย่างใจเย็น

ดวงตาของเด็กหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นประกายเฉียบแหลมในชั่วพริบตา “เจ้าถามเกี่ยวกับเผ่าพ่อมดมากมายเช่นนี้ เจ้าก็ต้องการไปที่นั่นใช่หรือไม่?”

เจ้าเด็กนี่จริงๆ แล้วก็ไม่โง่

เด็กหนุ่มใช้โอกาสตักตวงผลประโยชน์ “ข้ารู้จักที่ ข้าพาเจ้าไปได้ แต่ข้ามีข้อแม้”

อวี๋หวั่นคลี่ยิ้ม “เจ้ารู้ แล้วข้าไม่รู้รึ? จำเป็นต้องให้เจ้าพาไปหรือ?”

เด็กหนุ่มหัวเราะเย้ยหยัน “เจ้ารู้หรือไม่ว่าอาณาเขตของเผ่าพ่อมดไม่ได้ปล่อยให้ผู้ใดเข้าไปก็ได้?”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” อวี๋หวั่นถาม

เด็กหนุ่มเชิดคางขึ้นกล่าว “หากไม่มีพ่อมดไปกับพวกเจ้า พวกเจ้าก็จะเข้าไปไม่ได้”

อวี๋หวั่นแย้มยิ้มอีกครั้ง “ล่ามเจ้าไว้ก็ได้แล้วมิใช่รึ?”

เด็กหนุ่มไม่คิดว่าเธอจะกล่าวเช่นนี้ มุมปากเขากระตุกอย่างรุนแรง “ข้าเป็นเพียงพ่อมดน้อยระดับเสวียน คุณสมบัติเท่านี้ยังไม่อาจมอง แต่ศิษย์น้องของข้าแตกต่างไป เขามีพรสวรรค์และชาญฉลาด ได้รับการสืบทอดวิชาจากอาจารย์ข้า และกลายเป็นพ่อมดใหญ่ระดับตี้ หากมีเขาอยู่ โอกาสที่จะได้เข้าไปยังเผ่าพ่อมดก็จะยิ่งมีมากขึ้น”

อวี๋หวั่นยิ้มอย่างแผ่วเบา “พูดไปพูดมา ก็ชักจะอยากช่วยเจ้าพาศิษย์น้องของเจ้าออกมาแล้วสิ”

เด็กหนุ่มปัดความถือตัวและเย่อหยิ่งบนหน้าออกไป แล้วยกมือคำนับด้วยความเคารพ “หากเจ้ายินดีช่วยเรา เราจะตอบแทนดั่งสายธาร!”

อวี๋หวั่นยังไม่รีบตอบตกลง เธอไปที่ห้องของอาม่า เล่าสิ่งที่เด็กหนุ่มบอกให้อาม่าฟังและนำคำสั่งพ่อมดให้เขาดู

“ป้ายแผ่นนี้เป็นของจริง” อาม่าพยักหน้า

“แล้วที่เขาพูดละ จริงหรือไม่? หากไม่มีพ่อมดใหญ่อยู่กับเรา เราก็ไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปในอาณาเขตของเผ่าพ่อมดได้?”

“เกรงว่าจะเป็นจริง” อาม่ากล่าว ระหว่างที่เดินทางมา เขาอ่านคัมภีร์โบราณเกี่ยวกับเผ่าพ่อมดมากมาย ยิ่งอ่านก็ยิ่งพบว่าการเดินทางไปเผ่าพ่อมดนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด หากมีพ่อมดสองสามคนร่วมเดินทางไปด้วย สำหรับพวกเขาก็ไม่นับว่าเป็นเรื่องที่เลวร้ายเลย

อวี๋หวั่นทอดถอนใจ “ในเมื่ออาม่ากล่าวเช่นนี้ ก็ดูเหมือนว่าจำต้องทำอะไรสักอย่าง”

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น อวี๋หวั่นได้ยกเรื่องการช่วยชีวิตเข้าสู่วาระการประชุม

เยี่ยนจิ่วเฉาจิบชาเบาๆ “คนถูกขังอยู่ที่ใด?”

อวี๋หวั่นคลี่แผนที่ของประเทศมรกต และชี้ไปที่เกาะเล็กๆ ที่ใช้สีชาดอธิบาย “บนเกาะนี้ สองยาม เรือของเราจะผ่านไปที่นั่นเพื่อเตรียมเสบียงที่จำเป็น และออกเดินทางหลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม”

อิ่งลิ่วครุ่นคิด “กล่าวอีกนัยหนึ่ง เรามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วยามในการช่วยคน เขาเจาะจงสถานที่ขังหรือไม่?”

“อยู่ที่นี่” อวี๋หวั่นชี้ไปที่ป่าแห่งหนึ่งบนแผนที่ “น่าจะอยู่ในนี้ มีลานบ้านอยู่สองสามแห่ง แต่ข้าไม่รู้ว่าศิษย์พี่ ศิษย์น้องและอาจารย์ของเขาถูกขังไว้ที่ลานใด แต่พวกเขาก็ถูกพิษของหนอนกู่ไหมสวรรค์แดนหิมะเช่นกัน เราใช้เบาะแสนี้ตามหาพวกเขาได้”

อิ่งลิ่วกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เช่นนั้นก็ดี หลังจากเรือเทียบท่า ข้าจะไปกับอิ่งสือซัน!”

“นี่คือภาพเหมือนของพวกเขา” อวี๋หวั่นหยิบภาพวาดที่เด็กหนุ่มนำมาให้

“ยังมีเด็กอีกหรือ?” ดวงตาของอิ่งลิ่วเบิกกว้าง

ชายในรูปดูเหมือนอายุน้อยกว่ายี่สิบ สตรีอายุราวสิบหกสิบเจ็ด แล้วเด็กคนนั้นก็ดูเหมือนอายุเพียงแปดเก้าขวบเท่านั้น ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเด็กๆ เหล่านี้ที่สืบทอดมรดกวิชาทั้งหมดของอาจารย์ และกลายเป็นพ่อมดใหญ่ เกินศิษย์พี่ชายและศิษย์พี่สาว

อวี๋หวั่นกล่าวว่า “อายุยังน้อยก็บรรลุเช่นนี้แล้ว ความแข็งแกร่งของเขาถูกประเมินต่ำไป หรืออาจจะแข็งแกร่งกว่านี้ก็ยังบอกไม่ได้ ที่แน่ๆ ความหวังในการเข้าสู่เผ่าพ่อมดของเราอยู่กับเด็กพวกนี้!”

อิ่งสือซันกล่าวว่า “ฮูหยินโปรดวางใจ เราจะพาพวกเขาออกมาอย่างปลอดภัย”

“ข้าจะไปกับพวกเจ้า!” อวี๋เซ่าชิงกล่าว

อวี๋หวั่นอ้าปากอ้ำอึ้ง “ท่านพ่อ…”

อวี๋เซ่าชิงโบกมือขัดเธอ “มิใช่ต้องช่วยสามคนหรือ? ไปสองคนจะพอได้อย่างไร? ศิลปะการต่อสู้ของพ่อเจ้าสูงส่งเช่นนี้ หากพบอันตรายใดก็สามารถช่วยพวกเขาได้”

“เอ่อ…” ดูเหมือนว่าศิลปะการต่อสู้ของท่านจะสู้อิ่งลิ่วไม่ได้ด้วยซ้ำ…

อวี๋หวั่นกำลังจะปฏิเสธ เยี่ยนจิ่วเฉาก็เอ่ยขึ้น “ให้ท่านพ่อไปเถอะ มีท่านพ่ออยู่ ต้องปลอดภัยแน่”

อยู่กับบุตรเขยมาเนิ่นนาน คำพูดนี้รื่นหูที่สุด!

อวี๋เซ่าชิงรีบไปจัดของ!

อวี๋หวั่นบ่นว่า “ท่านพ่อของข้าทำได้จริงๆ หรือ? ข้ากังวลนัก”

เยี่ยนจิ่วเฉาจิบชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “สิ่งที่ควรกังวลคือกลุ่มคนบนเกาะนั้น…”

…

กลางดึกเที่ยงคืน เรือแล่นไปยังเกาะแห่งหนึ่ง คนขับพาเรือจอดเทียบท่า บนท่าเรือมีคนถือโคมไฟรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นคนรู้จัก พวกเขาก็ทักทายกันตามมารยาท

คลังเก็บของอยู่ไม่ไกล หนึ่งชั่วยามช่วยชีวิตผู้ต้องขังสามคนอาจไม่เพียงพอ แต่เพียงพอสำหรับการขนเสบียง

“ไป! ไปดื่มกันสองแก้ว!”

กลุ่มคนเดินไปอย่างมีความสุข

อวี๋เซ่าชิง อิ่งสือซันและอิ่งลิ่วที่เปลี่ยนเป็นชุดพรางตัวลงจากเรืออย่างเงียบๆ

อิ่งลิ่วทำสัญญาณมือไปทางทิศตะวันออก ทั้งสองเข้าใจแล้วใช้วิชาตัวเบาๆ เข้าไปในป่า

หลังจากเข้าไป สัตว์พิษตัวน้อยก็กระโดดจากไหล่อวี๋เซ่าชิงและเริ่มจับลมหายใจของหนอนกู่ไหมหิมะ

“จี๊ด!” สัตว์พิษตัวน้อยร้องด้วยความตื่นเต้นวิ่งไปที่กระท่อมเล็กๆ

“ช้าก่อน!” อิ่งลิ่วกำลังจะตามไป แต่ถูกอิ่งสือซันหยุดไว้ สีหน้าของอิ่งสือซันไม่สู้ดีนัก

“มีอะไรรึ?” อิ่งลิ่วกระซิบถาม

อิ่งสือซันกดเสียงลง “ในป่ามีลมหายใจที่แข็งแกร่งมาก”

“แข็งแกร่งเพียงใด?” อวี๋เซ่าชิงถาม

“ราชาหลัวช่า” อิ่งสือซันกล่าว

ทันทีที่ได้ยินว่ามีราชาหลัวช่าอยู่ในป่า ทั้งสองก็หยุดชะงัก

บรรยากาศเงียบสงบมาตลอดทาง ทำให้พวกเขาเกือบลืมอันตรายในการเดินทางไปเผ่าพ่อมด ถึงยามนี้ ถือโอกาสมาช่วยคน กลับได้มาพบราชาหลัวช่า!

“ที่นี่ประเทศมรกต ยังพบราชาหลัวช่า ต่อไป…” อิ่งลิ่วไม่กล้าคิดต่อ

อิ่งสือซันกล่าวว่า “อย่าใช้วิชาตัวเบา เก็บซ่อนกำลังภายในทั้งหมด ราชาหลัวช่าจะไม่สนใจผู้ใดที่ไม่มีวรยุทธ์”

ทั้งสามเก็บซ่อนลมปราณและเดินเท้าต่อไป

สถานที่ที่สัตว์พิษตัวน้อยหยุดอยู่คือลานที่เฝ้าดูแลโดยราชาหลัวช่า แม้แต่ราชาหลัวช่าก็ถูกส่งไป แสดงให้เห็นว่าเด็กคนนั้นสำคัญทีเดียว

ทั้งสามคนเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง พวกเขาพบศิษย์น้องชายและศิษย์พี่สาว ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบกลับไม่พบเด็กคนนั้น

สัตว์พิษตัวน้อยกระโดดเด้งบนพื้น ชี้ไปที่ห้องด้านในสุด

สีหน้าของอิ่งสือซันแปรเปลี่ยนฉับพลัน นั่นมันห้องของราชาหลัวช่า!!!

เด็กคนนั้นถูกขังไว้ที่นั่นหรือ?!

อิ่งสือซันส่งศิษย์หญิงที่สลบไม่ได้สติอยู่บนหลังให้อิ่งลิ่ว “อิ่งลิ่ว เจ้ากับนายท่านพาพวกเขาออกไปก่อน ข้าจะไปช่วยเด็กคนนั้น!”

ก่อนจะกล่าวจบ ก็เห็นอวี๋เซ่าชิงเดินไปยังห้องนั้นแล้ว

อิ่งสือซันสีหน้าเปลี่ยน นายท่าน!

อวี๋เซ่าชิงไม่รู้ว่าที่นี่คือห้องของราชาหลัวช่า เขาหยิบกริชออกมาแล้วแง้มประตูอย่างเบามือ เด็กอายุราวแปดเก้าขวบนอนขดตัวอยู่บนพรม คล้ายกำลังหลับ

นี่น่าจะเป็นห้องของศิษย์น้องชายคนเล็กมิใช่หรือ? อวี๋เซ่าชิงเดินไปสองสามก้าวแล้วอุ้มเขาขึ้นมา

ขณะที่เขาหันตัวกลับ เด็กที่อยู่ในอ้อมแขนก็ลืมดวงตาสีแดงเลือดขึ้นมาและกัดคอของเขาในทันที!