วูพาคนกลุ่มใหญ่เข้าไปในห้องผลไม้สีเงินและเห็นเจ้านายและคนรับใช้คู่หนึ่งกำลังเช็ดน้ำตา
สถานที่แห่งนี้ควรจะเป็นทะเลของผลไม้ใบสีเงิน แต่ตอนนี้มีเยื่อกระดาษอยู่ทุกที่และผลไม้ก็แหลกลาญเป็นดินสีดำราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ
ไม่ใช่แค่นักเรียนของวิทยาลัยลอรันเท่านั้นนักเรียนของสถาบันแบมบูทั้งสี่คนก็นอนอยู่ที่นั่นเช่นกัน แต่มีเพียงสองคนที่ยังมีสติคือหลินเซียวและเอเลน่า
“ อาจารย์ วู! ในที่สุดท่านก็มาแล้ว !!!”
เมื่อเขาเห็นวู หลินเซียวก็หลั่งน้ำตาไหลแม้ว่าเขาจะไม่สามารถบีบน้ำตาออกมาได้แม้แต่หยดเดียวแต่การแสดงออกถึงความเสียใจและเสียงร้องไห้ที่เศร้าโศกก็ขายมันได้จริงๆ
“ พระเจ้า นั่นคืออะไร ???”
“ เดี๋ยวก่อน อย่าเข้าไปใกล้ อาจเป็นอันตราย ถ้าพวกมันกลับมามีชีวิต!”
ถึงแม้ ปีศาจเลซเซอร์เหล่านั้นจะกลายเป็นก้อนเนื้อไปแล้วทหารก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้และกลัวว่าสิ่งเหล่านั้นจะลุกขึ้นมา ดังนั้นพวกเขาจึงยืนอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าและลังเลที่จะช่วยเหลือนักเรียนที่ได้รับบาดเจ็บ
สำหรับ วูและมัม พวกเขาไม่สนใจเพราะการช่วยชีวิตพวกเขาสำคัญกว่า!
พวกเขารีบร้อนและแยกกันไปทำงาน มัมไปตรวจสอบซีซาร์และโรซี่ในขณะที่วูคุกเข่าข้างหลินเซียวและถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์
“ หลินเซียว พวกเจ้าสบายดีไหม”
“ ข้าไม่เป็นไรสาวใช้ของข้าก็เช่นกัน… แต่ซีซาร์และพวกเขาบาดเจ็บหนักโปรดพาพวกเขากลับไปที่แคมป์!”
“บ้าเอ้ย! ตาแก่วู นี้มันร้ายแรงมาก เราต้องรักษาพวกเขาให้เร็วที่สุด เด็กสารเลวจากสาบันบแมบูอยู่ในสภาพที่เลวร้ายยิ่งกว่าอีกดูเหมือนว่ากระดูกทุกส่วนบนร่างกายแตกหักไปหมด…เราต้องเอาพวกเขาออกไปจากที่นี่!”
มัมตะโกนอย่างไม่อดทนหลังจากตรวจสอบพวกเขา
“ เฮ้! ไอ้พวกบ้าหยุดยืนเฉยๆ! เจ้าจะดูพวกเขาตายเหรอไง? มาที่นี่!”
“ โอ้!”
แม้ว่ามัมจะไม่มีอำนาจสั่งการทหาร แต่ต้องขอบคุณศีรษะล้านและรูปลักษณ์ของเขาทำให้ทหารตัวสั่นจากการตะโกนและกลั้นใจเดินไปรอบ ๆ ซากศพสัตว์ประหลาดและเริ่มปฏิบัติการช่วยเหลือ
“ หลินเซียว บอกข้าที เกิดอะไรขึ้น?” วูพยุงหลินเซียวขึ้นและถามอย่างเป็นกังวล
“ ฮือ…ข้าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้จริงๆ” หลินเซียวแสดงอย่างจริงจังและส่ายหัวและทำให้ตัวเองดูเหมือนกลัวจนหมดปัญญา
เปิดโหมดราชานักแสดง! เปิดการจำลองอารมณ์ ค่าเอาท์พุตทางอารมณ์ MAX เครื่องยุทธวิธีโกหกอัตโนมัติขนาดมนุษย์ หลินเวียว ทำงาน!
“ ฮือ อาจารย์วู ข้ากลัว ข้ากลัวมาก…”
“ ข้าอยากจะลืมจริงๆ… แต่ทุกครั้งที่ข้าหลับตาความทรงจำนั้นจะเล่นซ้ำในหัวของข้า”
“ทำไม? ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นกับเรา!”
ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวริมฝีปากสีฟ้าและการร้องไห้ที่น่าสังเวช หลินเซียวใช้แขนข้างหนึ่งบนสาวใช้ของเขาอีกข้างหนึ่งอยู่กับวู และเริ่มพรรณนาถึง ‘โศกนาฏกรรมที่เขาไม่สามารถจำได้อย่างชัดเจน’
ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยการค้นหาหลุมผลไม้สีเงิน พวกเขาคิดว่ามันเป็นขั้นตอนที่จะชนะ แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นหลุมศพที่จะฆ่าพวกเขา!
“ มันคือแอนเดอร์สัน!”
เมื่อหลินเซียวจำได้เขากำหมัดแน่นการจ้องมองของเขาแวบเดียวและเขาก็เริ่มตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“ เรามาถึงหลุมผลไม้สีเงินก่อนภายใต้การนำของซีซาร์ แต่เราถูกแอนเดอร์สันซุ่มโจมตี สัตว์ประหลาดจำนวนมากพุ่งออกมาจากใต้ดินและแอนเดอร์สันสั่งให้พวกมันโจมตีเรา!”
“ ไอ้วายร้ายสองหน้านั่น! เขาทำตัวเหมือนอาร์คบิชอปที่น่ารักบนพื้นผิว แต่เขาแอบทำการทดลองกับมนุษย์ที่ชั่วร้ายและสร้างสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว ปีศาจเลซเซอร์!”
“ สัตว์ประหลาดเหล่านั้นมีพลังมากเกินไปแม้แต่ซีซาร์ก็ยังไม่สามารถเทียบได้! และข้า…ขอโทษข้าหนีไปเพื่อปกป้องเอเลน่า”
“ แม้ว่าเขาจะมีดาบนักล่ามังกรที่ทรงพลังเขาก็สามารถกำจัดสัตว์ประหลาดเหล่านั้นได้เพียงไม่กี่ตัว แต่ก็ยังเหลืออีกมากมายและเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้…เห้อมันเป็นความผิดของข้าทั้งหมดถ้าข้าแข็งแกร่งขึ้นข้าก็สามารถต่อสู้เคียงข้างซีซาร์ได้”
หลินเซียวดูเศร้าหมองขณะที่เขากำหมัดแน่นและรู้สึกสำนึกผิดอย่างสุดซึ้งที่หลบหนี
วูไม่ได้ตำหนิเขาเพียงแค่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และแสดงความเข้าใจ
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเข้าใจความแข็งแกร่งที่แท้จริงของปีศาจเลซเซอร์ได้อย่างเต็มที่ แต่ถ้าพวกเขาสามารถจัดการซีซาร์ได้นั่นหมายความว่าพวกเขาอยู่ในระดับหกเป็นอย่างน้อยและเนื่องจากหลินเซียวเป็นเพียงนักเวทย์ระดับห้าจึงไม่มีทางที่เขาจะทำอะไรได้ด้วยเวทมนตร์ของเขา
แล้วใครช่วยทุกคน?
ทันใดนั้น วูก็จำการระเบิดครั้งนั้นได้และหลุมอุกกาบาตที่เขาเห็นตรงทางเข้าซาก
นั่นคือเวทมนตร์ระดับเจ็ดอย่างไม่ต้องสงสัย Flaming Meteor! มีเพียงเวทมนตร์ระดับเจ็ดที่ทรงพลังเท่านั้นที่สามารถกำจัดสัตว์ประหลาดเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย
แล้วใครเป็นคนร่าย?
ที่นี่ไม่มีใครทำได้…หลินเซียวโกหกอย่างนั้นเหรอ?
“ ไม่ ไม่ ไม่ อาจารย์วูข้าไม่กล้าโกหก!” หลินเซียวปฏิเสธอย่างรวดเร็วก่อนที่วูจะเริ่มสงสัยเขา
“ ถ้าอย่างนั้นบอกข้าทีใครสังหารสัตว์ประหลาดพวกนั้น? เจ้าเป็นนักเวทระดับห้าทั้งหมดดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เวทมนตร์ระดับเจ็ด…หลินเซียวอย่าบอกนะว่าเป็นสาวใช้ของเจ้า!”
“ เธอ? ไม่ไม่ แมวโง่…โอ้ไม่สาวใช้โง่ ๆ แบบนั้นไม่รู้จักเวทมนตร์ อาจารย์วู จริงๆแล้วมันคือสถาบันแบมบูที่ช่วยเรา!” หลินเสี่ยวตอบด้วยความจริงใจ
“ พวกเขา? เป็นไปไม่ได้! ข้าถามไปรอบ ๆ เกี่ยวกับเด็กน้อยหลินเทียน และเขาเป็นเพียงนักเวทย์น้ำแข็งระดับห้าที่ยอดเยี่ยมเล็กน้อยเขาไม่มีความแข็งแกร่งขนาดนั้น!” เมื่อเห็นคำโกหกของเขา วูจับแขนของเขาและจ้องมองเขา
ความโกรธของเขาเป็นปกติ
หลินเซียวเป็นคนพูดได้อย่างราบรื่นและมักโกหกเพื่อปกปิดความจริง นั่นเป็นวิธีที่พวกเขาหลงกลโดยเรื่องราวที่เขาสร้างขึ้นครั้งสุดท้ายที่ป่าแปล็คเลก คราวนี้เขาต้องรอบคอบและไม่โดนหลอกง่ายๆอีกแล้ว!
“ หลินเซียวบอกความจริงกับข้า! เกิดอะไรขึ้น? เจ้าช่วยทุกคนได้จริง ๆ และตอนนี้เจ้าตั้งใจซ่อนมันจากเราหรือไม่? …เจ้ารีบมาบอกความจริงกับข้า! ไม่งั้นข้าจะส่งเจ้าไปหามัมและให้เขาดูแลเจ้า”
มัมไม่ได้อารมณ์ดีเท่าวู ถ้าเขาตกอยู่ในมือของมัม หัวของเขาก็จะเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
“ อ่า อาจารย์วูใจเย็น ๆ ข้าไม่ได้โกหก!” หลินเซียวเริ่มเหงื่อออก แต่ก็ยังมองวูอย่างไร้เดียงสา“ ฟังนะ…คนที่กำจัดสัตว์ประหลาดออกไปไม่ใช่หลินเทียน แต่เป็นน้องสาวของเขาเหยาซี่!”
“อะไร? ไอ…เด็กบ้า!”
มันมีข้อจำกัดในการโกหก!
อย่างที่ทุกคนรู้เหยาซี่เป็นคนงี่เง่าในเวทมนตร์ เธอไม่สามารถสร้างวงกลมเวทย์มนตร์พื้นฐานให้สมบูรณ์ได้ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลย
คราวนี้วูจับคอเสื้อของเขาแต่หลินเซียวไม่ตื่นตระหนกและพูดถึงความจริง
“ อาจารย์วูเมื่อข้ากลับมาข้าเห็นปีศาจเลซเซอร์ทั้งหมดถูกระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย! เหยาซี่อยู่ถัดจากพี่ชายของเธอเพียงลำพังชี้ไปที่ศพเหล่านั้น…ในขณะนั้นข้ารู้สึกว่าเวทย์มนตร์ทั้งหมดที่อยู่รอบ ๆ ถูกดูดแห้งและมีพลังเวทย์มนตร์ที่รุนแรงพุ่งออกมาจากเหยาซี่ ข้าไม่สามารถเข้าใกล้ได้!”
“ ดูดเวทมนตร์หรือ” ทันใดนั้นการแสดงออกของวูก็ดูรุนแรง
“ถูกต้อง!” เมื่อเห็นว่าวูเริ่มคล้อยตาม หลินเซียวจึงพูดต่อ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมการไหลเวียนของเวทมนตร์ได้ตามที่เธอพอใจดังนั้นเธอจึงสามารถทำให้พลังเวทย์ระเบิดได้แม้จะไม่สร้างวงเวท! ”
“อะไรนะ? ควบคุมพลังเวทย์ได้อย่างอิสระโดยไม่จำเป็นต้องทำให้วงเวทสมบูรณ์…หลินเซียวเจ้าพูดจริงหรือเปล่า” วูสงสัยในตอนแรก แต่ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้นเมื่อเขาฟังและในที่สุดมือของเขาก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้
ถ้าหลินเซียวพูดตริง ผู้หญิงเหยาซี่คนนั้นควรจะ …
“ เป็นหนึ่งในร้อยล้าน นักเวทอัจฉริยะโดยกำเนิดที่สามารถควบคุมพลังเวทย์ได้อย่างอิสระ เธอมีสายเลือดของพ่อมด?”
วูเผยให้เห็นการแสดงออกที่เหมือนวัยรุ่นเขาจ้องไปที่เด็กผู้หญิงที่ถูกทหารพาตัวไปและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ลุกโชน
สายเลือดพ่อมด!
พระเจ้า.
นั่นคือสิ่งที่นักมายากลทุกคนในไอรีนใฝ่ฝัน ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเป็นนักเวทย์ที่เกิดมาแข็งแกร่งและสามารถควบคุมพลังเวทย์ได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องฝึกฝนใด ๆ
บทร่าย? วงเวท?
สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงภาระที่ไม่จำเป็นสำหรับพวกเขา
“ อาจารย์วู สายเลือดของพ่อมดคืออะไร มันทรงพลังหรือไม่” หลินเวียวแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่หัวใจของเขากลับเต้นระรัวด้วยความยินดี
อิอิ สำเร็จแล้ว
เขาหันกลับไปแอบยิ้มและมองไปที่เอเลน่าเหมือนกำลังอวดทักษะการแสดง เอเลน่ามองเขาอย่างเหยียดหยามและกลอกตา
สายเลือดของพ่อมดทรงพลังหรือไม่?
แน่นอน. แม้แต่เอเลน่าที่มีประสบการณ์มากมายก็ไม่ดูถูกคนที่มีสายเลือดของพ่อมด
ตอนนี้สายเลือดของเธอยังไม่ตื่นขึ้นอย่างแท้จริง แต่วันหนึ่งเธอจะควบคุมของขวัญจากธรรมชาติของเธอได้อย่างสมบูรณ์และกลายเป็นหนึ่งในคนที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป
ในเวลานั้นแม้ปีศาจก็จะทำให้เธอเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง!
อย่างไรก็ตาม … มีเพียงไอ้โรคจิตบางคนเท่านั้นที่อาจแข็งแกร่งยิ่งกว่า!
แม้แต่สายเลือดของเหยาซี่ก็อาจไม่เทียบกับความสามารถบัคของหลินเวียว แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจ แต่เธอก็คิดว่าถ้าพวกเขาต่อสู้กัน หลินเซียวผู้มีไหวพริบจะสามารถเอาชนะเหยาซีผู้บริสุทธิ์ได้
ดังนั้นหากเรากำลังพูดถึงศัตรูหมายเลขหนึ่งสำหรับปีศาจ หลินเซียวควรเป็นอันดับแรก!
“ ข้าควรจะฆ่าเจ้าจริงๆ ไอ้ลามก!” เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นเอเลน่าก็สบถตรงข้างหูของเขาเพื่อไม่ให้ใครได้ยิน
“ ฮ่าๆ แต่เจ้าจะไม่ทำ” หลินเซียวไม่คิดมากและตอบอย่างไม่เป็นทางการ
“ เอ๊ะ? ไม่ข้า…”
เอเลน่านึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นและอดไม่ได้ที่จะอายและหน้าแดง เธอรีบก้มหน้าตรงและแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ
“อา? ไม่อืมข้า…”
เมื่อสังเกตเห็นความลำบากใจของเธอหลินเซียวก็ตระหนักในสิ่งที่เขาพูดและยังหน้าแดงขยับสายตาออกไปและแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้พูดอะไร
