ตามที่คาดไว้หลังจากรู้แผนของเชนไตหยินแล้ว เอเลน่าก็ลดความเกลียดชังที่รุนแรงของเธอออกไปแม้ว่าเธอจะยังคงเฝ้าระวังแต่บรรยากาศก็ผ่อนคลายขึ้น
แม้ว่าจะเป็นการรบจะหยุดชั่วคราวแต่ในที่สุดทั้งสองก็สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข ด้วยความช่วยเหลือของเอเลน่า เชนไตหยินจึงจัดโต๊ะอาหารอันโอชะได้อย่างรวดเร็วและหลินเซียวไม่ต้องนั่งอยู่บนโซฟาอย่างหวาดกลัวอีกต่อไปและสามารถเพลิดเพลินกับอาหารกลางวันแสนอร่อยกับสองสาวงามได้
เมื่อนำอาหารร้อนมาหนึ่งจานหลินเซียวก็แทบจะน้ำตาไหล
“ ฮิฮิ มากินข้าวกัน นี่คืออาหารตะวันออกแท้ๆ ไก่กังเปา ส่วนนี้คือหมูทอด นอกจากนี้ของดำนี้คืออาหารประจำตระกูลของเราเรียกว่าซูชิ…โอ้? นั้น? นั่นก็แค่ไข่กวนธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรพิเศษ…ไม่ต้องรีบ ทุกอย่างอร่อยหมด!”
เชนไตหยินแนะนำทุกอย่างทีละจานให้หลินเซียวเหมือนกับพ่อครัว หลินเซียวไม่อาจอดกลั้นและลงมือกินตามที่เธอแนะนำ เธอยังช่วยเขาเช็ดปากเพราะเขากินเร็วเกินไปและป้อนอาหารให้เขาด้วยตัวเอง เนื้อเข้มข้นและซอสหวานเคลือบปากของเขาพร้อมกับการที่เชนไตหยินป้อนอาหารให้เขานี่เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลก!
“ ฮิฮิ ไข่คนนั้นธรรมดาเกินไป เอานี้สิ กะหล่ำปลีต้ม มันเป็นอาหารพิเศษของจักวรรดิฉิน! เจ้าจะไม่สามารถหาอาหารจานนี้ได้ในอาณาจักรลอมบาร์ด! งั้น…มา! อ่า ~”
“ อ่า”
หลินเซียวอ้าปากอย่างเชื่อฟังเหมือนเด็กและกินกะหล่ำปลีที่เธอกำลังป้อนให้เขา ผักละลายเมื่อเข้าปาก น้ำซุปเข้มข้นที่จับมาพร้อมกับกลิ่นหอมของผักไม่เลี่ยนและสดชื่นสุด ๆ !
หากหลินเสี่ยวกำลังเพลิดเพลินกับอาหารอย่างมีความสุข เชนไตหยินก็มีความสุขเช่นกัน เธอมองดูโดยใช้มือของเธอหนุนคางขณะที่หลินเซียวหุบยิ้มราวกับว่าเธอมีความสุขตราบเท่าที่เขากินอะไรก็ได้ที่เธอทำ
แต่นั่นก็ไม่นาน
“ หลินเซียว จริงๆแล้ววันนี้ที่ข้ามาเพราะข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
“ อืม…อะไร? ได้เลย…ข้าเห็นด้วยแน่นอน!” หลินเสี่ยวยัดอาหารเข้าปากของเขาขณะที่เขาตอบสนอง
“ พรุ่งนี้มีงานเลี้ยง ข้าอยากให้เจ้าไปร่วม”
“ งานเลี้ยง?”
หลินเซียวเอาแต่จดจ่ออยู่กับการกินดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตว่าดวงตาของเชนไตหยินกลายเป็นสีเข้มและปฏิเสธอย่างไร้หัวใจ“ งานเลี้ยงอะไร? …ข้าเป็นแค่สามัญชน ข้าไม่อาจเข้าไปงานเลี้ยงของขุนนาง”
หลินเซียวไม่อยากเข้าร่วมงานเลี้ยงสังคมระดับสูงเหล่านั้น ถ้าเขามีเวลาไม่แกล้งเอเลน่าที่บ้านดีกว่าหรือ? นอกจากนี้เขายังไร้ความทะเยอทยาน ถ้าเขาผลัดกันตัวเองเขาก็คงโง่แล้ว
“ แต่ข้าอยากให้เจ้าไปกับข้า…ไม่ได้เหรอ” เชนไตหยินกัดริมฝีปากของเธอและพูดอย่างเขินอาย
“โอ้ เจ้าต้องการให้ข้าไปกับเจ้า … ถ้าเจ้าเชิญข้าข้าจะไป!”
เมื่อเขาได้ยินว่า เชนไตหยินต้องการ เขาก็กลืนทุกอย่างและสัญญาทันที
“ ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงแล้วนะ”
“ แน่นอน!”
“ ฮิฮิ โอเคข้าจะส่งคนไปรับเจ้าพรุ่งนี้เช้า”
เธอพยักหน้าด้วยความพอใจกับคำตอบยืนยันของเขา
หลินเซียววางแผนที่จะถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับงานเลี้ยง แต่เชนไตหยินไม่ต้องการพูดมากกว่านี้และแก้ตัวว่าเธอมีอะไรต้องทำและรีบออกไปก่อนที่พวกเขาจะกินข้าวเสร็จเหมือนกับว่าเธอมีอะไรที่หนักอึ้งในใจ
“ เธอจากไปอย่างนี้เหรอ?”
หลินเซียวเม้มริมฝีปากขณะมองดูอาหารที่เหลือบนโต๊ะ
“ แปลก…มีอะไรบางอย่าง?”
แม้ว่าเขาจะขอความช่วยเหลือจากเอเลน่า แต่เขาก็ไม่ได้รับคำตอบเขาจึงทำได้เพียงกลับไปทำความสะอาดอาหารอร่อย ๆ
เขาไม่รู้ว่ามันเป็นความตั้งใจหรือไม่ แต่สองครั้งเมื่อเขาต้องการลิ้มรสอาหารที่โดดเด่นน้อยที่สุดนั่นคือไข่คน เขาถูก เชนไตหยินขัดจังหวะ ตอนนี้เขามีอาหารอร่อย ๆ เต็มไปหมดแล้วหลินเซียวก็สนใจที่จะชิมไข่กวนธรรมดา ๆ
หลินเสี่ยวค้างหลังจากที่เขากัด
“ หืมมันก็ไม่เลวนะ…แม้ว่ามันจะดูจืดไปหน่อย แต่นั่นก็เป็นรสที่ข้าชอบ แปลกจัง เชนไตหยินรู้ได้ยังไงว่าข้าชอบมันแบบจืด” เขาลิ้มรสไข่อย่างช้าๆในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง
จานนี้เป็นจานที่น่าประทับใจที่สุดและธรรมดาที่สุดในบรรดาอาหารจานนี้ แต่มันก็มีรสชาติที่สมบูรณ์แบบอย่างไม่คาดคิดไม่ว่าอาหารอื่น ๆ จะดีแค่ไหน ไข่ที่ปรุงรสอย่างสมบูรณ์แบบเหล่านี้อร่อย
“ เอเลน่า เจ้าควรเรียนรู้เพิ่มเติมจากซิสเตอร์หญิง ถ้าเจ้าทำอาหารได้แค่ในสิบเท่าของเธอข้าก็จะไม่ปวดท้องทุกวัน”
เขาเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยขณะบรรยายเธอ
คงโชคดีที่การทำอาหารของเธอไม่ทำให้เขาท้องเสีย ไม่ต้องพูดถึงความอร่อย
“ข้า.” เอเลน่าหยุดชั่วคราวและไม่ทะเลาะกับเขาเหมือนปกติตอบอย่างจริงจังว่า“ ข้าทำไข่พวกนั้น”
“อา?”
หลินเซียวแข็งตัวและบังคับกลืนอาหารที่เหลืออยู่ในปากของเขา เขามองไปที่จานไข่คนปกติโดยไม่พูดแล้วมองไปที่เอเลน่า
ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงดูจืดและเชนไตหยินก็ไม่อยากให้เขากินมัน … แม้ว่าเธอจะทำอาหารไม่เก่งเพราะเธอปรุงให้เขาทุกวัน แต่เธอก็เข้าใจรสนิยมของเขาดี ดังนั้นด้วยคำแนะนำของเชนไตหยินพร้อมกับประสบการณ์ปกติของเธอ เธอจึงสามารถทำอาหารที่ไม่ธรรมดานี้ซึ่งเหมาะกับรสชาติของหลินเวียวได้เป็นอย่างดี
เขาจะพูดยังไงดี…ตอนนี้ชมเชยเธอดีกว่าไหม? เขาควรจะเป็นเหมือนตัวเอกของอนิเมะญี่ปุ่นแล้วลูบหัวเธอแล้วพูดอะไรดีๆ
“ หยุดจ้องข้า ไอ้ลามก” เอเลน่าเริ่มลุกลี้ลุกลนเมื่อหลินเซียวจ้องตรงมาที่เธอ เธอจึงไม่รอให้เขาพูดอะไรบางอย่างแล้วรีบไปทำความสะอาดโต๊ะจากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า“ ไข่อร่อน? งั้นกินอีกหน่อยสิเพราะข้าวางยาพิษ”
“ เอ่อ…ยาพิษอะไร?”
“ ยาพิษลามก…มันจะทำให้ใครบางคนหันไปลามกมากขึ้นหลังจากกินเข้าไป กลัวไหมล่ะ?”
“ โอ้เอเลน่าเจ้าต้องการให้ข้าลามกมากขึ้นเรื่อย ๆ เหรอ? นั่นหมายความว่าเจ้าเป็นสาวใช้มาโซคิสต์ที่ชอบเจ้านายลามก?”
“ …ถุย! น่าขยะแขยง”
เอเลน่าเหลือบมองเขาและเมื่อเธอเห็นการแสดงออกของเขาเธอก็กลั้นความอยากที่จะโยนจานลงบนหัวของเขา
“ เจ้าควรกังวลน้อยลงเกี่ยวกับความชอบของข้าและกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ ไม่มีอะไรดีถ้าเจ้ากลายเป็นตัวตลกในงานเลี้ยงของขุนนาง”
เอเลน่าทำความสะอาดในขณะที่พูดอย่างหยาบคาย
“ เจ้าพูดถูกข้าต้องทำให้ตัวเองดูดี”
หลินเสี่ยวผงกศีรษะจากนั้นกล่าวต่อไปนี้
“ เอเลน่ามาซื้อเสื้อผ้ากับข้าทีหลัง”
“ ยอมแพ้ซะ คนไร้ประโยชน์เช่นเจ้าไม่ว่าเจ้าจะแต่งตัวอย่างไรก็ตามก็ไร้ประโยชน์”
“ ไม่ ไม่ ไม่ใช่สำหรับข้า แต่สำหรับเจ้า”
“สำหรับข้า? …ทำไม”
“ ข้าเดาว่าถ้าข้าพาเธอไปด้วยข้าคงไม่ถูกหัวเราะเยาะใช่ไหม”
“ ฮะ?”
