ถ้า เชนไตยินเป็นนกขมิ้นในกรงที่สามารถมองเห็นได้จากระยะไกลแต่ไม่อาจแปดเปื้อน ไม่อาจบรรลุได้ของเขา เอเลน่าก็ไม่ใช่สาวใช้ที่เขาสามารถทำได้เช่นกัน
อย่าลืมว่าเธอเป็นราชาปีศาจ พร้อมกับอนาคตของปีศาจและยังต้องการกลับไป หลินเซียวสามารถรักษาเธอไว้ได้เนื่องจากพันธสัญญาแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะยกเลิกสัญญาในตอนนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง?
หนึ่งเดือน หนึ่งปี ห้าปี สิบปี…เขาจะเก็บเธอไว้ได้นานแค่ไหน? ไม่ตลอดไปแน่นอน
หลินเซียวคิดมาตลอดว่าวิถีชีวิตที่เขาโหยหามาตลอดคือวิถีชีวิตที่สงบสุขตามปกติ เขาคิดว่าเมื่อเขาแยกทางกับสโนว์ครั้งแรกโดยทิ้งน้องสาวคนโปรดและหวงแหนที่สุดของเขาไว้ข้างหลัง เขาจะไปที่วิทยาลัยลอรันเพราะความฝันที่จะเป็นฮีโร่สำรอง
เขาฉลาดมาก เชี่ยวชาญในการแสดงและยังมีของขวัญจากธรรมชาติ ไม่มีอะไรสามารถหยุดเขาได้ เขาคิดว่าเขาจะไม่มีวันผูกมัดด้วยสิ่งใด เขาไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใครแม้ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดา แต่เขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างอิสระและไม่มีข้อจำกัดใด ๆ
อย่างไรก็ตาม…
หากความฝันของเขาคล้ายคลึงกับตึกระฟ้าก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสโนว์ช่วยให้เขาสร้างอาคารที่ไม่สามารถทำลายได้ด้วยอิฐและเขาก็ทำตามความเชื่อของเขามาโดยตลอดไม่หวั่นไหว
น่าเสียดายที่สิ่งที่จำเป็นในการทำลายตึกระฟ้านี้ก็คือการเอาอิฐสองก้อนที่ดูเหมือนไม่มีนัยสำคัญออกไป ชิ้นหนึ่งเรียกว่าเอเลน่า และอีกชิ้นคือเชนไตหยิน
เมื่ออาคารหลังนั้นพังลง ความเชื่อของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาจะอดทนกับความฝันได้นานแค่ไหน?
“ เอาล่ะ ถึงแล้ว”
เสียงของเซียวฮัวดึงหลินเซียวกลับสู่ความเป็นจริงจากความเศร้าของเขา
ยังคงมีระยะทางสั้น ๆ จนถึงห้องจัดเลี้ยง เซียวฮัวจึงต้องการใช้โอกาสนี้ในการให้ความรู้แก่สาวใช้ปีศาจคนนี้ด้วยมารยาทที่เหมาะสม
“ เอเลน่า มันไม่เป็นไรถ้าเจ้าต้องการร่วมงานกับหลินเซียว แต่เจ้าเองระวังอย่าทำตัวโง่ ๆ ! เจ้าสองคนเป็นแขกผู้มีเกียรติที่ได้รับเชิญจากคุณหนูของเราเป็นการส่วนตัวดังนั้นอย่าทำให้เราอับอาย…เข้าใจไหม”
เซียวฮัวหันกลับไปหาสาวใช้ที่ไม่แยแส
“ โอ้”
เอเลน่ากระพริบตาและเห็นด้วย
“ พฤติกรรมของเจ้าต้องเหมาะสมกับสาวใช้ เจ้าไม่สามารถส่งเสียงดังมากเกินไปหรือแสดงอารมณ์มากเกินไป เจ้าต้องพร้อมที่จะรับใช้เจ้านายของเจ้าและทำตามความตั้งใจของเจ้านายของเจ้า…แม้ว่าหลินเซียวเป็นขยะแต่เขารู้วิธีจัดการกับสิ่งต่างๆดังนั้นเจ้าต้องฟังเขาและอย่าไปยุ่ง”
เซียวฮัวหยุดชั่วคราวดูเหมือนว่าประโยคสุดท้ายของเธอกำลังพูดถึงอะไรบางอย่าง
“ โอ้”
เอเลน่าไม่เข้าใจและกระพริบตาต่อไป
“ เอเลน่าแม้ว่าข้าจะยอมรับว่าเจ้าสวยมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะทำตัวอิสระได้ หลังจากที่เจ้าเข้าไปอย่าใช้หน้าอกยั่วยวนผู้ชาย เจ้าควรปกปิดหน้าอกของเจ้าอย่างถูกต้องดีกว่า!”
“ โอ้”
ในขณะที่เอเลน่ากำลังตอบสนองเธอก็ดึงผ้าที่หน้าอกของเธอโดยไม่รู้ตัวราวกับว่าเธอค่อนข้างกังวล
“ นอกจากนี้เสื้อผ้าประจำของเจ้าก็ไม่ดี มันเปิดเผยเกินไปต้องเปลี่ยน …เอ๊ะ? โอ้ เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว”
เซียวฮัววางแผนที่จะพาเอเลน่าไปรับชุดแม่บ้านที่เหมาะสม แต่สุดท้ายก็รู้ว่าเอเลน่าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว! ก่อนนี้เธอมุ่งความสนใจไปที่หลินเซียว จึงไม่ได้สังเกตว่าเอเลน่าสวมอะไรอยู่ เมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็ต้องตะลึง!
“สวย…”
สง่างามและเหมาะสม อนุรักษ์นิยมแต่ไม่สูญเสียความเซ็กซี่ของเธอ ชุดแม่บ้านใหม่ของเธอทำให้เธอน่ารักและสวยงามเหมือนเจ้าหญิง จับคู่กับความงามและผมสีเงินที่มีดวงตาสีแดงเป็นเอกลักษณ์เปรียบได้กับเทพธิดา
สาวใช้คนนี้ไม่สวยเกินไปเหรอ? ไม่ควรมีแม่บ้านแบบนี้
เซียวฮัวอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเชนไตหยินจะสวมชุดที่สวยงามสวมเครื่องประดับราคาแพง จะต้องสวยและน่ารักมากขึ้น
แต่…
พูดตรงๆ เอเลน่าสามารถคุกคามตำแหน่งของเชนไตหยินได้แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเอเลน่าดึงดูดความสนใจของทุกคนเมื่องานเลี้ยงเริ่มขึ้น คุณหนูของเธอจะไม่กลายเป็นง่อยหรือ?
สาวใช้ผู้ต่ำต้อยจะขโมยสปอตไลต์จากเจ้าหญิงได้อย่างไร!
เซียวฮัวไม่เข้าใจจริงๆว่าหลินเซียวกำลังคิดอะไรอยู่? เขาแต่งตัวเป็นพิเศษให้สาวใช้ของเขา สวยงามราวกับว่าเขากลัวว่าจะมีคนไม่รู้ว่าเขาเป็นคนสองเวลา(คนที่นอกใจแฟนแอบไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่น)!
ไอ้นี่…
เซียวฮันขุ่นเคืองต่อหลินเซียวเห็นอกเห็นใจเชนไตหยินอย่างแท้จริง เธอไม่ต้องการเห็นขยะสองเวลาและสาวใช้ที่มีอาวุธทำลายล้างสูงอีกต่อไปจึงตัดสินใจออกไปอย่างรวดเร็ว
“ งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้วมันอยู่สุดทางเดิน…ข้ายังมีเรื่องที่ต้องไป ข้าจะออกไปก่อน เจ้าสามารถตรงไปได้”
“ โอเค เซียวฮัว ช่วยข้าบอกคุณหนูของเจ้าว่าข้าขอบคุณมากสำหรับคำเชิญของเธอและข้าหวังว่าเธอจะ…เอ๊ะเซียวฮัว?”
หลินเซียวต้องการกล่าวคำพิธีการสุภาพออกไป แต่เซียวฮัวหายตัวไปในพริบตา แม้แต่เอเลน่าก็ไม่สามารถตรวจจับเธอได้มันเหมือนกับว่าเธอหายไปจากพื้นโลก
“ เอ่อ…ดูเหมือนว่าผู้ดูแลของพี่สาวหยินก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน”
เซียวฮัวมีทักษะในการเป็นคนสนิทของเชนไตหยินโดยธรรมชาติแล้วการลอบเร้นอาจเป็นหนึ่งในนั้น? แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่หลินเซียวควรกังวล
หลินเซียวได้พูดคุยสั้น ๆ กับเอเลน่าอีกครั้งและในที่สุดพวกเขาก็บรรลุข้อตกลง เนื่องจากนี่คือวังหลวงของอาณาจักรลอมบาร์ดและเงินเดิมพันก็สูง หลินเซียวจึงขอให้เธอปฏิบัติตามคำสั่งของเขาอย่างเคร่งครัด เธอไม่สามารถแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวหรือจงใจยุ่งกับเขาเหมือนเมื่อก่อนได้อย่างแน่นอน
เรื่องไร้สาระทั้งหมดจากก่อนหน้านี้ไม่สำคัญ หลินเซียวสามารถยกโทษให้เธอได้ แต่ถ้าเธอกล้าทำให้เขาเดือดร้อนในระหว่างงานเลี้ยง เขาก็ไม่มีทางให้อภัยเธออีกต่อไป
เอเลน่าเงียบตามคำสั่งของเขาและเพียงแค่ตกลงอย่างเย็นชา
หลินเซียวไม่รู้ว่าจะเชื่อเธอได้หรือไม่ … คราวนี้ขอเพียงเชื่อใจเธอ
“ ตรงไปคือ…เอ่อมันไม่ใหญ่เกินไปหรือ”
ตามคำแนะนำของเซียวฮัว หลินเซียวมุ่งตรงไปตามทางเดินยาวและเห็นห้องจัดเลี้ยงที่สวยงามในตอนท้าย
“ เรายังไม่สายใช่ไหม”
หลินเซียวเห็นผู้คนจำนวนมากยืนอยู่ในห้องโถงแล้ว ผู้ชายก็สวมชุดรัดรูปที่หล่อเหลา ส่วนผู้หญิงสวมชุดเซ็กซี่ ต่างคนต่างถือถ้วยของตัวเองพูดคุยและหัวเราะรองานเลี้ยงเริ่มขึ้น
“แค่กๆ ดูเหมือนว่าเราไม่…เอเลน่าตามข้ามา”
หลินเซียวกระแอมในลำคอ จัดเสื้อผ้าราคาไม่แพงยืดตัวและเตรียมพร้อมที่จะเข้าไป
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปในห้องโถงจู่ๆชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านข้างและยืนขวางทางเขาไว้
“ เฮ้ เด็กน้อย เจ้ากำลังทำอะไรอยู่”
