เจ้าคุยกับใคร? สองคนนั้นเป็นใคร”
เสียงคุ้นเคยจากด้านหลังและมีความอิจฉาริษยา น้ำเสียงนั้นเหมือนกับกล่าวหาว่าเอเลน่าหลอกคนลับหลัง
จะเป็นใครได้อีกนอกจากนั้นคนลามก หลินเซียว?
โดยปกติปฏิกิริยาแรกของเอเลน่าจะรําคาญ ใครก็ตามที่เธอคุยด้วยแล้วเจ้าล่ะ? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?
นั่นเป็นอารมณ์ตามธรรมชาติ แต่คาดไม่ถึงว่าเธอไม่โกรธเลย แต่เธอรู้สึกขอบคุณ เช่น เดียวกับเรือลําเล็กท่ามกลางพายุรุนแรงที่ในที่สุดเธอก็เห็นท่าเรือเธอแทบจะกระโจนเข้ากอดเขา และร้องบอกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่น่ากลัวที่เธอเพิ่งประสบ
แน่นอนว่าไม่มีทางที่เอเลน่าจะทําอะไรบางอย่างที่อ่อนแอเช่นนี้ในชีวิตของเธอ เธอเป็นราชา เธอจะแสดงด้านที่อ่อนแอให้ใครเห็นได้อย่างไร?
“แค่กๆ…”
เอเลน่ากระแอมในลําคอและค่อยๆหันกลับมาในที่สุดเมื่อเธอเห็นรูปลักษณ์ที่คุ้นเคยของหลิ่นเชียว เธอก็สามารถสงบสติอารมณ์และความกลัวทั้งหมดของเธอก็หายไป เธอยังคงแสดงออกอย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นชาที่มีลักษณะเฉพาะของเธอ
“สองคนนั้นคนหนึ่งคือฮีโร่กรีนตันอีกคนคือเอเวอลิน ฮีโร่สํารอง
“เอ่อ เอเลน่า ข้าจําไม่ได้ว่าเจ้าดื่มนะ ทําไมเจ้าถึงเมาด้วย” หลินเซียวคิดว่าเธอกําลังเล่า เรื่องตลก
“ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้าก็ลืมไปซะ…งานเลี้ยงยังไม่จบทําไมเจ้าถึงออกมาล่ะ? เจ้าเต้นรํากับคนรักตัวน้อยของเจ้าไม่ใช่เหรอ” เอเลน่าไม่อยากนึกถึงความอ่อนแอของเธอ เธอจึงเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว
“โอ้นั่นเป็นเพราะพี่หยิน เธอ…”
“เบอ?”
“แต่เดิมเธอเห็นด้วย แต่…”
“ดูเหมือนว่าเจ้าถูกปฏิเสธสินะ เจ้าจึงไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป ไปกันเถอะ” เอเลน่าไม่อยากได้ยินเรื่องที่พวกเขาจีบกัน เธอกังวลเรื่องที่กรีนตันจะกลับมามากกว่า เธอจึงวางแผนที่จะออกไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย อย่าพึ่ง ให้ข้าอธิบายก่อน!”
เนื่องจากผิวของเอเลน่าดูไม่ดีนัก หลินเซียวจึงรู้ว่าเอเลน่าไม่ได้ล้อเล่นก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงตื่นตัวทันทีและจับเธอไว้ไม่ปล่อยเธอไป
“เอ๊ะ? เจ้ากําลังทําอะไร”
เมื่อเอเลน่าสังเกตเห็นหลินเซียวจับมือเธอเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นของเขาและการจับที่ไม่อ่อนโยน เอเลน่าหน้าแดงและพยายามดึงมือของเธอออกไป แต่พลังที่อ่อนแอและท่าที่ที่ไม่เต็มใจของเธอเผยให้เห็นความปรารถนาที่น่าอับอายภายในของเธอที่ต้องการให้หลินเซียวจับมือของเธอให้แน่นยิ่งขึ้น
ทันใดนั้นเอเลน่าก็จําอะไรบางอย่างได้
เซนไตหยินเคยบอกว่าเธอรู้สึกสบายใจมากเมื่ออยู่กับหลินเซียว
เอเลน่าไม่เคยเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรจนกระทั่งตอนนี้ในที่สุดเธอก็มีโอกาสได้สัมผัสมัน
ความไม่สบายใจความวิตกกังวลความกังวลอารมณ์เชิงลบทั้งหมดของเธอถูกพัดหายไปอย่างสมบูรณ์พร้อมกับมือนั้นที่จับเธอไว้แน่น สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือความลําบากใจและความสบายใจที่ มั่นคง เอเลน่ารู้สึกว่าแม้ว่ากรีนตันและเอเวอลินจะกลับมาและต้องการฆ่าเธอเธอก็จะไม่กลัวอีกต่อไป
ไม่แปลกใจเลยว่าทําไมอีตัวนั้นถึงชอบหลินเซียวและคิดหาวิธีหลอกล่อเขา มันเป็นเพราะสิ่งนี้
เอเลน่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเมื่อคิดถึงสิ่งนั้นมันรู้สึกเหมือนว่าบางสิ่งที่เป็นของเธอถูกคนอื่นแย่งไป
“เอเลน่าทําไมหน้าเจ้าแดงละ เจ้าได้รับบาดเจ็บจากออร่าของฮีโร่หรือไม่?
หลินเซียวจะรู้ถึงความคิดของราชาปีศาจได้อย่างไร? จากท่าที่เย็นชาตามปกติของเธอไม่มีทางที่เธอจะหน้าแดงเพียงเพราะมือของเธอถูกคว้า เขาคิดว่าเธอเจ็บและตรวจสอบเธอขึ้นและลง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีปัญหาเขาก็จ้องมองเธออย่างเหม่อลอย
“จะ- เจ้าตูอะไร? ข้าสบายดี… ”
เอเลน่ารู้สึกอึดอัดเมื่อถูกหลินเซียวจ้องมองเธอจึงหันศีรษะไปและไม่ต้องการให้เขาเห็นใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อย ๆ ของเธอ
“ แปลก ทําไมฮีโร่ถึงมาที่นี้? โอ้พระราชาอาจจะเชิญให้เขาไปเฝ้าลูกชาย ของเขาหรือเขาบังเอิญผ่านมาในระหว่างการปฏิบัติภารกิจและมาเพื่อดื่มแอลกอฮอล์ฟรี ข้าได้ยินมาว่าเขาเป็นคนติดเหล้าและสูบบุหรีแชมเปญของราชวงศ์น่าจะดึงดูดเขาได้มาก….”
เนื่องจากเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเอเลน่ากําลังคิดอะไรอยู่เขาจึงมีความเป็นไปได้ตามสถานการณ์
“เอเลน่าพระเอกค้นพบตัวตนของคุณแล้วเหรอ” หลินเสี่ยวถามด้วยความกังวล
หากตัวตนของเธอถูกมองผ่านเขาก็จะต้องคิดหาวิธีจัดการกับมันอย่างรวดเร็ว ถ้าคําพูดไปมา เอเลน่าจะตกอยู่ในอันตราย
“ใช่เขาสังเกตเห็น”
“จริงๆเหรอ? แล้วทําไมเขาถึงจากไปล่ะ?”
“เขาเมา เขาก็เลยไม่สนใจ!”
“โอ้ อย่างนี้นี้เอง แชมเปญของราชวงศ์จงเจริญ!” หลินเซียวอดไม่ได้ที่จะเฉลิมฉลองและถอนหายใจด้วยความโล่งอกและถามว่า “ แต่ทําไมเจ้าไม่กลัวล่ะ”
“กลัว? อิ่ม ไม่แน่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาหนีเร็วข้าก็คิดที่จะแปลงร่างสังหารเขาไปแล้ว”
ราชาปีศาจจะกลัวได้อย่างไร? ไม่แน่นอนตอนนี้เธอรู้สึกปลอดภัยจริงๆและไม่ใช่เพราะมือของหลินเซียว แต่เป็นเพราะเธอกล้า
ใช่ ถูกต้อง
“เอ่อการสังหารเขาออกไปอาจจะยาก…ใช่แล้ว พวกเจ้ากําลังพูดถึงอะไร? ข้าประหลาดใจที่เจ้ากล้าพอที่จะพูดคุยกับฮีโร่ เจ้ากําลังพยายามให้เขายกดินแดนและมอบให้กับปีศาจ?” หลังจากหลินเซียวยืนยันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาก็ผ่อนคลายและเริ่มล้อเล่นกับเธอ
“ไม่ เรากําลังพูดถึงเจ้า”
“ข้า? ข้าทําไม?”
“ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเจ้าเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์” เอเลน่าพูดถึงความจริง
“เฮ้อโลกเข้าใจผิดข้ามากเกินไป พวกเขาไม่เข้าใจการแสวงหาชีวิตที่ปราศจากชื่อเสียงและโชคลาภของข้า”
“การเกียจคร้านและรอคอยความตายนับเป็นการไล่ตามชีวิตหรือไม่?”
“ทีมเจ้ากล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง…เอเลน่าในฐานะสาวใช้ของข้า เจ้าตอบโต้เธออย่างถูกต้องหรือไม่” หลินเซียวตําหนิเธออย่างติดตลก
แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น แต่หลินเซียวก็รู้ดีด้วยอารมณ์ของเอเลน่าไม่มีทางที่เธอจะช่วยเขาพูดอะไรได้ การไม่เข้าร่วมก็ดีพออยู่แล้ว
“ข้า ”
เอเลน่าหยุดลงคราวนี้เธอกลัวที่จะพูดความจริง
เธอโกรธกับสิ่งที่เอเวอลินพูดไม่เพียงแต่โต้กลับ เธอยังเกือบจะเริ่มโต้เถียง ไม่มีทางที่เธอจะให้หลินเซียวรู้เรื่องนั้น
“ไม่ ข้าไม่ทํา” เอเลน่ากระแอมอีกครั้งและใช้น้ำเสียงเย็นชาตามปกติของเธอ “ข้าคิดว่าเธอพูดถูกจริงๆ ข้ายังเสริมอีกว่าไม่เพียงแต่เจ้าเป็นขยะไร้ประโยชน์ แต่เจ้ายังเป็นคนลามกอีกด้วย”
“ชิ เอเลน่า เจ้าชอบที่ข้ายิ่งลามกสินะ? เจ้าแม่บ้านมาโซคิสต์!”
“ลามก.”
เอเลน่าตะคอกอย่างเย็นชาและเตรียมที่จะหันหลังและจากไป แต่เธอก็รู้ว่าเขายังคงจับเธอ ถ้าเธอต้องการออกไปเธอจะต้องดึงมือของเธอออกไป เธอยังไม่อยากทําแบบนั้นและอยากจับมือเขาต่อไป เธอกังวลว่าถ้าเธอจากไปแบบนั้นเธอจะต้องตกอยู่ในความกลัวอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็หันกลับมาเหมือนภรรยากําลังทะเลาะกับสามี จับมือกันในขณะที่แสร้งทําเป็นห่าง ๆ
“เอ่อ…”
หลินเซียวไม่เข้าใจจริงๆ และคิดว่าเธอกลัวฮีโร่ นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทําไมเธอถึงทําตัวแปลก ๆ เขาไม่ได้โต้เถียงกับเธอต่อและเตรียมที่จะจากไปกับเธอแทน
ในพริบตางานเลี้ยงก็จบลงตัวละครหลักทั้งหมดจากไปก่อนเวลาอันควร ไม่มีใครคิดว่ามันจะกลายเป็นเช่นนี้งานเลี้ยงหมดความหมายและทุกคนก็จากไปอย่างต่อเนื่อง
สําหรับหลินเซียวเขามีความรู้สึกที่หลากหลาย
สิ่งที่ดีคือเขาพบวิธีที่จะหยุดงานแต่งงานและแสดงความรู้สึกของเขาต่อเซนไตหยินเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากเธอ แม้ว่าวิธีการของเขาอาจจะดูโง่เขลา แต่ก็อาจเป็นไม้เด็ดของเขาก็ได้ ถ้าเขาไม่พบวิธีที่ดีกว่านี้ในห้าเดือนเขาอาจต้องยิงมัน!
แต่เขาก็กังวลเช่นกัน
“เอเลน่า อืม..”
เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เอเลน่าถามเขาในห้องจัดเลี้ยงหลินเยียวก็รู้สึกผิด
ตลอดเวลานี้ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยคํานึงถึงความรู้สึกของเอเลน่าเลย เขาเอาเขาฝ่ายเดียว ต้องการให้เธออยู่เคียงข้างเขาและไม่เคยคิดถึงเธอเลยสักครั้ง
ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นแม้เพียงเพื่อให้เธอรักษาความสัตย์จริง เขาควรช่วยเธอทําอะไรบางอย่างใช่ไหม?
“อะไร? คายออกมา”
“อื่ม เจ้าเคยบอกว่าเจ้าต้องการให้ข้าไปทําภารกิจเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เกี่ยวข้องกับปีศาจใช่ไหม?” หลินเซียวหายใจเข้าลึก ๆ อดทนต่อความไม่เต็มใจของเขาและพูดต่อ “ข้าตัดสินใจแล้ว! เอเลน่า ข้าจะไปรับรองในวันพรุ่งนี้จากนั้นข้าจะทําภารกิจที่เกี่ยวข้องกับปีศาจและช่วยเจ้าตรวจสอบสมาคมวีนัส ถ้าเป็นไปได้ข้ายินดีที่จะช่วยเจ้าตรวจสอบต้นกําเนิดของปีศาจเลชเซอร์ และเรื่องราวของผู้ทรยศและช่วยเจ้าแก้ปัญหาของเจ้า”
“เจ้าพูดอะไรนะ?” เอเลน่าตกใจและหันหน้าไปด้วยความไม่เชื่อ
“หืมข้าขอโทษที่เพิกเฉยต่อความรู้สึกของเจ้าตลอดเวลา…เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ข้าจะไม่ขี้เกียจอีกต่อไป!”
“จริงๆ ?”
เมื่อเธอเห็นการแสดงออกที่จริงจังของเขา เธอก็พูดไม่ออก
เธอรู้จักหลินเซียวเป็นอย่างดี โดยธรรมชาติแล้วว่าเขาขี้เกียจแค่ไหนและเขาเป็นคนที่เกลียดสิ่งที่ลําบากแต่เขาสัญญาว่าจะช่วยเธอ มันมหัศจรรย์มาก!
“ใช่ ข้าจะไปรับรองพรุ่งนี้เข้าเจ้าสามารถมากับข้าได้”
“แต่ภารกิจการสืบสวนเหล่านั้นมันเหนื่อยยากลําบากและอันตรายมาก เจ้าจะไปจริงๆเหรอ?” เอเลน่ายังคงไม่เชื่อและพยายามถามเขา
“เฮ้อช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าข้าเอาแต่อยู่บ้านและรังแกเจ้าตลอดเวลาการก่อจลาจลในหมู่ปีศาจยังคงไม่ได้รับการแก้ไขต้องมีจุดจบไม่ช้าก็เร็ว”
“แต่นั่นคือปัญหาของข้า เจ้าเป็นแค่มนุษย์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้า ขะ-ข้าไม่เคยบอกให้เจ้าเข้าไปยุ่งในธุรกิจของคนอื่น”
เห็นได้ชัดว่าเอเลน่าต้องการให้เขา เข้ามายุ่งในธุรกิจของเธอ” แต่ตอนนี้เธอปฏิเสธโดยลืมไปเสียสนิทว่าใครคือคนที่สั่งให้เขาช่วยจับคนทรยศ
“ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าข้าทําตัวยังละกัน อืม…เอเลน่าข้ายังมีบางอย่างที่อยากจะบอกเจ้า”
“อะไร?
เมื่อเอเลน่าเงยหน้าขึ้นมองเขาเธอก็เห็นว่าเขามีสีหน้าเขินอายและมีอาการแทรกซ้อน
“คําถามที่เจ้าถามข้าก่อนหน้านี้ ข้ายังตอบไม่ได้ แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าข้าจะไม่ทําให้เจ้าเสียความรู้สึกตราบใดที่ข้าสัญญา ข้าจะเก็บมันไว้ตลอดชีวิต ข้าอยากให้เจ้าเป็นแม่บ้านของข้าจากหัวใจ ดังนั้น”
“ดังนั้น?”
แม้ว่าเธอจะยังคงมีสีหน้าเย็นชา แต่จากการพูดติดอ่างของเขาหัวใจของเอเลน่าเริ่มเต้นเร็วขึ้น และเธอคิดว่าเขากําลังจะพูดอะไรที่น่าขยะแขยงซึ่งจะทําให้เธอหน้าแดงด้วยความลําบากใจ
“นั่น เอ่อ เอเลน่าข้าคิดว่าเจ้าควรเตรียมตัวเป็นสาวใช้ของข้าไปตลอดชีวิต ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะจากไปได้”
“เจ้าพูดอะไร!?”
เกิดอะไรขึ้นกับสายโรแมนติกเหล่านั้น? เรื่องไร้สาระนั่นคืออะไร?
“เอ่อข้าไม่ได้ล้อเล่น เอเลน่าข้าคิดอย่างรอบคอบแล้วและข้าคิดว่ามีปัญหา” หลินเซี่ยวเกาหัวและดิ้นเหมือนเด็กน้อยขี้อายและพูดว่า “มนุษย์และปีศาจอาจมีการแยกตัวจากการสืบพันธุ์ แม้ว่าเจ้าจะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่เลือดแมวดําก็ไหลเวียนอยู่ภายในตัวเจ้า”
“ดังนั้น?”
เอเลน่าไม่เข้าใจว่าการแยกตัวจากการสืบพันธุ์หมายถึงอะไร แต่มันไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรดี เธอจึงเหล่มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
“ข้าก็แค่คาดเดาแม้ว่าเจ้าจะตกหลุมรักข้าจริงๆและทํามัน ก็คงเป็นเรื่องยากมากที่เจ้าจะตั้งครรภ์ ดังนั้นเจ้าจะทําไปเพื่ออะไรทั้งนั้น”
“ไอ้ลามก หุปปากซะ!”
ท้องบ้าอะไร พอเขาพูดอะไรจริงจัง เขาก็เริ่มทําตัวเหมือนคนลามกอีกครั้ง! เอเลน่าเกลียดที่เธอไม่สามารถจัดการกับเขาได้เหมือนกับที่เอเวอลินจัดการกับกรีนตันและต่อยเขาได้ดี!
“อิอิล้อเล่นนะ…พรุ่งนี้เรายังต้องไปรับรอง งั้นกลับบ้านไปนอนกันเถอะ!”
หลินเซี่ยวหัวเราะและใช้ท่าที่เพื่อซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของเขา
เขาทําได้แค่สับสนแบบนี้ แต่อย่างน้อยเขาก็ก้าวแรก อนาคตมันควรจะดีขึ้นใช่มั้ย?
หสิ้นเชียวปล่อยมือจากมือของเอเลน่าอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยิ้ม”
“หืม? “
ก่อนที่เขาจะจากไปหลินเซี่ยวก็สังเกตเห็นว่าเอเลน่าจับมือที่เขาปล่อยราวกับว่าเขาไม่พอใจที่ปล่อยเขาไปอย่างเห็นแก่ตัว
อะไร? เธอยังกลัวอยู่ไหม?
ไม่มีใครส่งเสียง
ทั้งสองยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ในสวนมืดไม่เคยปล่อยมือของกันและกัน
“เจ้ายังไม่ไปเหรอ”
“โอ้”
ในท้ายที่สุด หลินเซียวไม่เคยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอเลน่า เขาจําไม่ได้ว่าวันนั้นพวกเขากลับบ้านได้อย่างไรและพวกเขาปล่อยมือหรือไม่ เขาจําได้เพียงความรู้สึกของฝ่ามือที่ชุ่มเหงื่อ
พวกเขาอาจจะไม่ปล่อย
