ตอนที่ 327 – สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิและหญิงสาว
ลมกระโชกแรงพัดผมยาวสีดําของเธอ
หญิงสาวหรี่ตาและยกมือขึ้นบัดผมยาวกลับ เธอเอนตัวพิงกับลําต้นของต้นไม้และมองขึ้นไปที่ใบไม้ที่ปลิวไสวตามสายลมและนกน้อยเกาะเกาะอยู่บนกิ่งไม้
ฉากนี้ทําให้ หลินเซียวรู้สึกเหมือนตอนที่เขาได้พบกับเชนไตหยินครั้งแรก
เซ็กซี่ มีเสน่ห์เย้ายวน สวยสง่า เธอถือดาบสองเล่มแต่กลับรู้สึกหมดหนทาง ดวงตาของเธอยังคงแสดงความเศร้าโศก
มันทําให้ หลินเซียวได้สัมผัสกับความรู้สึกเริ่มต้นเหล่านั้น
ที่อยากอยู่เคียงข้าง ปกป้อง ไม่ให้ร้องไห้
“หยิน…”
หลินเซียวพึมพํากับตัวเอง แต่เสียงของเขาไม่ได้ถูกส่งออกไป เธอไม่ได้สังเกตฝีเท้าเล็กๆ ของเขา แต่มันทําให้นกตกใจและกระพือปีก
“เอ๊ะ?”
เด็กหญิงมองดูนกบินหนีไปและสังเกตเห็นใครบางคนกําลังใกล้เข้ามา เธอหันหัวของเธออย่างสงสัยและดวงตาของเธอเบิกกว้าง
“หลินเซียว!?”
เมื่อเธอเห็นเด็กหนุ่มผมดําที่คุ้นเคย ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตกใจ แต่ในไม่ช้า ทุกอย่างก็กลายเป็นความสุขอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอกลายเป็นส่วนโค้งเมื่อเธอมองไปที่เด็กชาย
“ในที่สุด! พี่สาวรีบไปทักทายเจ้าหญิงเซนไตหยิน…”
“เงียบ! หยุด”
ในอีกด้านหนึ่ง ทั้งเสี่ยวเทียนและเหยาจืออ่านบรรยากาศไม่ออก เมื่อพวกเขาเห็นเซนไตหยิน พวกเขาต้องการเข้าไปทักทายเธอ แต่ถูกหยุดด้วยเสียงเย็นชา
เอเลน่ายืนนิ่งและใช้การจ้องมองที่เย็นชาของเธอเพื่อหยุดพี่น้องไม่ให้เข้ามาใกล้และปล่อยให้ทั้งสองมีพื้นที่
เธอไม่เข้าใจว่าทําไมเธอถึงทําอย่างนั้น เธอเกลียดเซนไตหยินอย่างชัดเจน ดังนั้นการก่อปัญหา เธอควรทําให้เธอมีความสุข แต่เมื่อเธอเห็นว่าเขาดูมีความสุขเพียงใด เธอก็พอใจแม้ว่าเธอจะเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่อยากรบกวนหรือปล่อยให้ใครมาขัดขวางโดยบังเอิญ
ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาทั้งสองเป็นคนโง่ เธอสามารถเข้าใจความรู้สึกในปัจจุบันของเซนไตหยินไม่มากก็น้อย…
เซนไตหยินยิ้มอย่างมีความสุข แต่ยังกลัวที่จะวิ่งเข้าหาเขา ราวกับว่าเธอกังวลว่ามันเป็นเพียงความฝัน หลังจากขยี้ตาและแน่ใจว่าไม่ใช่ เธออดยิ้มไม่ได้
เธอไม่เคยคาดหวังว่าหลินเซียวจะมาถึงที่นี่ เธอไม่เจอเขาอีกเลยหลังจากแยกทางที่สํานักงานพันธมิตร และเธอได้รับภารกิจอื่นและกําลังจะออกจากอาณาจักรพร้อมกับพี่น้อง เดิมที่เธอต้องการไปเยี่ยมเขาที่บ้านและทําอาหารให้เขาอีกครั้งก่อนออกเดินทาง แต่เมื่อเธอไปถึงที่นั่น ผู้ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะอยู่บ้านด้วยซ้ํา แม้จะเสียใจ แต่เธอก็ยังมาถึงสถานที่ที่สัญญาไว้และรออยู่นอกประตูเมือง เธอหวังว่าลมที่สดชื่นและทิวทัศน์ที่สวยงามจะช่วยปลอบโยนเธอได้ แต่ไม่ว่าลมจะพัดเบาเพียงใด และทิวทัศน์จะเขียวขจีเพียงใด ความคิดที่จะบอกลาไม่ได้ก็ทําให้เธอขมขื่น ทว่าตอนนี้สิ่งเหล่านั้นถูกกวาดไปหมดแล้ว!
เพราะคนผู้นั้นปรากฏตัวต่อหน้าเธอ!
“หลินเซียว เจ้ามาที่นี่ทําไม”
“ทําไมล่ะ ก็เพราะท่านแน่นอน”
“ข้า? แต่ข้ากําลังรอพี่น้องอยู่ ทําไมเจ้าถึง… เอ๊ะ? ทําไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่กันล่ะ?”
เมื่อเธอเพ่งสายตา ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นพี่น้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา และสาวใช้ที่มีใบหน้าเย็นชาหยุดพี่น้อง
เกิดอะไรขึ้น?
เธอปิดบังความจริงเกี่ยวกับทีมของเธอกับพี่น้องเพื่อไม่ให้หลินเซียวกังวล แล้วทําไมเขาถึงมาด้วยกันกับพวกเขา?
หลินเซียว รู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง?
“ฮี่ฮี่ หยิน ท่านไม่มีความสุขเพราะข้าอยู่ที่นี่เหรอ?” หลินเซียวยิ้มและล้อเลียนเธอ
“ไม่แน่นอน! ทําไมข้าถึงไม่มีความสุข แต่…แต่…”
เซนไตหยินพูดติดอ่างและไม่รู้จะอธิบายตัวเองอย่างไร เธอไม่เคยทําอะไรผิด แต่รู้สึกเหมือนถูกสามีของเธอจับได้ขณะพยายามแอบออกไปกับผู้ชายคนอื่น เธอต้องการอธิบายตัวเองอย่างรวดเร็วว่าจะไม่ทําให้เกิดความเข้าใจผิดใดๆ
หลินเซียว เกือบจะหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อเขาเห็นเช่นนั้น เป็นเรื่องยากที่จะ เห็นเซนไตหยินอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบาก ดังนั้นเขาจึงกอดอกและสนุกกับมัน และเขามองดูเธอจนเขารู้สึกทิ้ง
“เฮ้ มองอะไร”
” ข้า? ข้ากําลังดูท่านอยู่”
“มองข้าเพื่ออะไร? ไม่ใช่ว่าข้าเป็นสัตว์อสูรที่แปลกประหลาด”
“ข้าแค่ชอบมองท่าน”
“เอ๋?”
ใบหน้าของเซนไตหยินแดง…เมื่อได้ยินเช่นนั้นและก้มศีรษะลงด้วยความเขินอาย
“เอ่อ แค่กๆ อืม พี่หยิน ท่านร่วมทีมกับเหยาจือสําหรับภารกิจนี้ใช่หรือไม่?”
“ใช่… เจ้าก็รู้อยู่แล้ว” เซนไตหยินตอบอย่างเงียบ ๆ และอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “อย่าเข้าใจผิด มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าคิด จริงๆ แล้วเป็นเพราะ..”
“มันเป็นหน้าที่?” หลินเซียวขัดจังหวะเธอ
“เอ๊ะ? จ-เจ้ารู้ได้ยังไง”
“ข้าไม่ ข้าเดา.. ตอนนี้ข้ารู้แล้ว”
“เอ่อ… เจ้าหลอกข้า!”
“แล้วไง?” นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ข้าทําได้เพื่อจับเจ้าหญิงซุกซนเช่นท่าน”
“ชิ มันยังเร็วเกินไปที่เจ้าจะจับข้าได้”
ตามที่คาดไว้ นี่เป็นคนเดียวที่สามารถทําให้เธอรู้สึกสบายใจ เขาชอบตัวตนที่แท้จริงของเธอ ดังนั้นจึงไม่จําเป็นต้องเสแสร้งและโกหก เธอสามารถถอดหน้ากากออกและไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับบาดเจ็บ
“งั้น… เจ้ารู้ว่าข้ากําลังร่วมมือกับพวกเขา เจ้าเลยตามไป?”
“แน่นอน”
“ฮิฮิ สุดยอดเลย…”
เซนไตหยินยิ้มจากใจอีกครั้งและกัดริมฝีปากของเธอภายในพร้อมที่จะเปิดเผยทุกอย่างแก่เขา
ไม่มีอะไรที่เธอต้องการปิดบังจากเขา ไม่ว่าภารกิจจะเป็นความลับแค่ไหน เธอก็ยังเต็มใจจะบอกเขา
“หลินเซียว จริง ๆ แล้วภารกิจของข้าคือ…”
“พี่หยิน ไม่ต้องฝืนตัวเอง” หลินเซียวส่ายหัวและหยุดเธอ “ข้าไม่สนหรอกว่าภารกิจของท่านคืออะไร ข้าแค่อยากให้ท่านสัญญากับข้าอย่างหนึ่ง”
