ตอนที่ 322 – ของขวัญสุดท้าย
เมืองวินเทอร์เรส ประตูตะวันตก
ณ ประตูมีขบวนรถอจดเงียบ ๆ ด้านนอกประตูมีเด็กผมบลอนด์จ้องมองที่ขบวนรถอย่างเงียบ ๆ และคนที่ส่งเขาไป
“เจ้าจะไปจริง ๆ เหรอ” ชายที่บ่นกล่าวออกมา
“ท่านพี่ ท่านยังพยายามจะให้ข้าอยู่ต่ออีกหรือ”
“เฮ้อ ลืมไปซะ ข้าหยุดเจ้าไม่ได้”
ชายคนนั้นถอนหายใจและกลืนคําบ่นทั้งหมดของเขา
โธมัสมาวันนี้เพื่อส่งน้องชายคนเล็กของเขาไป มันคงจะเจ็บปวดเกินไปหากพวกเขาทะ เลาะก่อนที่จะจากกัน ดังนั้นเขาจึงควบคุมอารมณ์และให้คําเตือนครั้งสุดท้ายแก่เขา
“ซีซาร์ ฟังนะ ภารกิจครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก อาณาจักรก็อตแธมกําลังโรคระบาด เมืองเล็กๆ หลายแห่งทางตะวันตกได้กลายเป็นเมืองร้างไปแล้ว ถึงแม้ว่าทางศาสนจักรจะมีการพัฒนายาแต่มีจํากัด นอกจากนี้โรคระบาดครั้งนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มีคนจงใจทําบางอย่างอยู่เบื้องหลังจริงๆแล้ว”
“อันที่จริง ดาบศักดิ์สิทธิ์ของฮีโร่ถูกลักลอบนําเข้ามาในอาณาจักรก็อตแธมแล้ว ท่านบอกข้ามาหลายครั้งแล้ว”
“เอ่อ… ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วก็ไม่เป็นไร” โธมัสยิ้มอย่างเชื่องช้าและมองไปยังเด็กสาวผมสีชมพูและถามด้วยความสงสัย “โรซี่จะไปกับเจ้าด้วยหรือเปล่า”
“เอ่อ เธอต้องไปกับข้า ข้าไม่สามารถสลัดเธอออกได้” ซีซาร์ตอบอย่างตรงไปตรงมา
“เนื่องจากผู้หญิงคนนั้นเต็มใจที่จะเสี่ยงกับเจ้า แม็คคาร์ธีตามใจเธอจริงๆ” โธมัสเสริมว่า “อย่าทําให้เธอผิดหวัง”
“พี่ชาย ท่านเข้าใจผิด ข้าแค่..”
“ข้าเข้าใจ หัวใจเจ้ายังไม่รู้ และเจ้าต้องการสยายปีกของเจ้า อย่าไปไกลเกินไป อย่าลืมสิ เจ้ายังมีงานแต่งงานในครึ่งปี”
ซีซาร์กําหมัดของเขาเมื่อเขาคิดถึงการแต่งงาน
เมื่อแต่งงานแล้ว เขาจะไม่มีทางไปทุกที่ที่เขาต้องการ บางทีเขาอาจต้องลาออกจากตําแหน่งผู้ตรวจสอบ นับประสาอะไรกับฮีโร่ เขาจะต้องอยู่บ้านอย่างเชื่อฟังและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างสงบสุขโดยไม่ได้ทําอะไรเลย…. เขาไม่ต้องการอย่างนั้น!
นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขา!
ถ้าเขาสามารถบรรลุภารกิจระดับ S ได้สําเร็จและช่วยฮีโร่หาดาบที่หายไป บางทีเขาอาจจะเกลี้ยกล่อมให้พ่อของเขาให้เวลาเขาอีกสักหน่อย ถึงแม้ว่าโอกาสจะน้อยนิด แต่เขายินดีจะลองดู
“เฮ้อ…” เขาพูดเรื่องงอนๆ ขึ้นมาอีกครั้ง โธมัสส่ายหัวและพูดเรื่องอื่น “ใช่ คู่หมั้นของเจ้าก็แข็งแกร่งมากด้วยนิ? ทําไมเธอไม่ไปกับเจ้า แล้วหลิน… ใช่ หลินเสียวล่ะ ทําไมเขาไม่ไปกับเจ้าล่ะ”
“เชนไตหยินมีเรื่องอื่นทํา และข้าไม่ต้องการไปกับเธอ” เขาหันไปมองโรซี่ขณะพูด
อันที่จริง เขาเคยคิดว่าจะเรียกเชนไตหยินมาร่วม แต่เมื่อเขาคิดว่าโรซี่จะไปด้วย ถ้าเขาพาเชนไตหยินมา สภาพอากาศในทีมคงไม่ดี ดังนั้นเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหา เขาไม่ได้เชิญเชนไตหยิน
แน่นอนว่าเขาไม่รู้ว่าเซนไตหยินได้ร่วมมือกับคนอื่นแล้ว
“สําหรับหลินเซียว เห้อ…”
ถ้าเขาสามารถร่วมทีมกับเขาได้ พวกเขาก็สามารถทําภารกิจให้สําเร็จได้อย่างแน่นอน และพวกเขาจะไม่ต้องกลัวใครเลย
เป็นเพราะหลินเซียวเปลี่ยนไปมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาไม่ใช่เด็กที่ท้อแท้อย่างที่เขาเคยเป็น ในที่สุดเขาก็พบเป้าหมายในชีวิตและกลายเป็นคนที่ไว้ใจได้ซึ่งได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบหนัก
สติปัญญาและกลยุทธ์ของเขาพร้อมกับความแข็งแกร่งและความกล้าหาญของซีซาร์ พวกเขาจะฟอร์มทีมที่ยอดเยี่ยม! อย่างไรก็ตาม…
“ความทะเยอทะยานขอ
“โอ้ ข้าได้ยิน… ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีแรงจูงใจขนาดนั้น” โธมัสตกลงและพยักหน้า
สําหรับเด็กหนุ่มคนนั้น โธมัสก็เคยได้ยินเกี่ยวกับเขาเช่นกัน
หนิเซียวมีความสามารถและโอกาส แต่ขาดความทะเยอทะยานและต้องการมีชีวิตที่สงบสุขไม่เหมือนซีชาร์
พูดถึงเรื่องนั้น ถ้าเปลี่ยนบุคลิกและตําแหน่งของหลินเซียวและซีซาร์ได้ ทั้งสองคนจะมีความสุขมาก
ถ้าหลินเซียวไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเจ้าชาย เขาจะไม่ต้องถูกบังคับให้หนี แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่แข็งแกร่ง เขาก็สามารถสนุกกับชีวิตที่หรูหราและเป็นภรรยาของเจ้าหญิงต่างอาณาจักรได้
แล้วซีซาร์ล่ะ? ถ้าเขาไม่ใช่เจ้าชาย เขาจะใช้ชีวิตอย่างสามัญชนอย่างอิสระและทําทุกอย่างที่เขาต้องการ เขาอาจเป็นฮีโร่หรือทหารรับจ้าง จะไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ และไม่มีใครสามารถช่วยเขาตัดสินใจเลือกภรรยาในอนาคตของเขาและทําลายชีวิตที่เหลือของเขา
แต่น่าเสียดายที่การแลกเปลี่ยนแบบนั้นไม่มีอยู่จริง
“ข้าจะรอเจ้าที่นี้ ระวังตัวด้วย” โธมัสถอนหายใจและตบไหล่ซีซาร์
“รอข่าวดีของข้าได้เลย!” ซีซาร์พยักหน้าและจ้องมองอย่างแน่วแน่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาแตะดาบที่เอวและหันหลังเดินจากไปโดยไม่ลังเล
โรซี่เริ่มหมดความอดทนแล้วขณะที่เธอโบกมือให้ซีซาร์ขณะทําหน้าใส่โทมัส ราวกับว่าเธอกําลังโทษเขาที่พูดมากเกินไปและเสียเวลา
โธมัสหัวเราะเบา ๆ แล้วได้ยินเสียงแปลก ๆ มาจากข้างหลังเขา เขาตีหัวของเขาและหยุดซีซาร์
“เดี๋ยว!”
“มีอะไรผิดปกติ?”
ซีชาร์หยุดและคิดว่าพี่ชายที่รู้จี้ของเขากําลังจะชักชวนเขาอีกครั้ง แต่เมื่อเขาหันหลังกลับ เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเตี้ยกระโดดออกมาจากขบวนรถทันที
หญิงสาวสวมหมวกคลุมสีเทาและพยายามปกปิดใบหน้าของเธอให้ดีที่สุด
“เพลลี่?”
ซีซาร์และโรซี่มองหน้ากัน ไม่คิดว่าจะได้พบน้องสาวของเขา เจ้าหญิงเพลลี่ที่นี่
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นวิ่งไปและเริ่มต้นที่ซีซาร์สักครู่ ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถระงับความเศร้าโศกของเธอและโยนตัวเองเข้าอกซีชาร์ในขณะที่คร่ำครวญ
ซีชาร์ตกตะลึงและมองไปทางโธมัส แต่เขาพบว่าเขากลับเข้าไปในรถม้าของเขาด้วยท่าทีไม่เกี่ยวกับเขา
“เพลลี่ เจ้ามาทําไม? พ่อห้ามไม่ให้เจ้าออกจากวังโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
“ท่านพี่! ข้าไม่อยากให้ท่านไป ข้าได้ยินมาว่าท่านกําลังจะจากไป ข้าเลยขอร้องพี่ชายโธมัสให้แอบข้าออกมา…”
“อย่างที่คาดไว้ก็คือเขา…”
“ท่านพี่ ท่านจะไปจริงๆเหรอ? ข้าได้ยินมาว่าภารกิจนี้อันตรายอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่ศัตรูเท่านั้น แต่ยังมีโรคระบาดที่น่าสยดสยองด้วย ท่านพี่ แม้ว่าท่านจะสามารถเอาชนะศัตรูได้ ท่านก็ไม่สามารถเอาชนะโรคระบาดได้!” เพลลรากอดเขาและเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้าไม่ยอมปล่อยเขาไป
เพลลี่ได้ยินว่าโรคระบาดได้คร่าชีวิตผู้คนไปหลายพันแล้ว พันธมิตรที่ส่งผู้ตรวจสอบก็แค่โยนคนลงหลุมไฟ ต่อให้เจอต้นตอของโรคระบาดและกําจัดคนที่อยู่เบื้องหลังก็คงต้องเสียสละคนไม่น้อย เมื่อติดเชื้อแล้วแม้แต่ผู้แข็งแกร่งก็รอดยาก!
เทียบไม่ได้กับทัวร์นาเมนต์ นี่เป็นการต่อสู้ที่แท้จริง โรคระบาดอยู่ในแสงสว่าง และศัตรูถูกซ่อนอยู่ในความมืด ใครจะรู้ถึงอันตรายที่ซีซาร์จะเผชิญหากมีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ต้องห่วง เพลลี่ ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย” ซีชาร์ลูบหัวของเธอและพูดเบา ๆ
“น้องเพลลี่ ไม่ต้องกังวลไป ซีซาร์แข็งแกร่งมาก จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาง่าย ๆได้อย่างไร? ต่อให้ไม่ไว้ใจเขาก็วางใจข้าได้! ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่มีปัญหากับการปกป้องเขา!”
“เอ่อ… ข้ากังวลเพราะเจ้าอยู่ที่นั่น” เพลลี่เหลือบมองโรชื่อย่างดูถูก
“ เหะ เจ้าเป็นเด็กเหลือขอที่ไม่สุภาพจริงๆ! ขะ-ข้ายังแข็งแกร่งมาก ข้าเพิ่งกลายเป็นนักเวทระดับห้า!”
“ทีม พี่สาวโรซี่ใช้เครื่องมือเวทราคาแพงเพื่อโจมตีผู้คนท่านไม่แข็งแกร่งเลย”
“เอ่อ… ใครบอกเจ้า? บอกข้าที่ ข้าจะทุบตีพวกมันให้ตายด้วยเงิน!”
“ข้าเกลียดคนรวย!” เพลลี่ขมวดคิ้วแล้วขยี้ตาสีแดงและมองขึ้นไปที่ซีซาร์ “ท่านพี่ ท่านจะเสียงจริง ๆ เหรอ?”
“เพลลี่ ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย” ซีซาร์สัญญา
“โอเค ถ้าอย่างนั้นก็…”
เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถโน้มน้าวใจเขาได้ เธอจึงกัดริมฝีปากและตัดสินใจ
เธอเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อและหยิบขวดคริสตัลเล็กๆ ออกมา แล้วยื่นให้อย่างระมัดระวัง
“ท่านพี่ นี่สําหรับท่านพี่!”
“นี่อะไร”
ซีซาร์หยิบขวดคริสตัลขึ้นมาและรู้สึกสับสน
แทนที่จะเป็นขวดคริสตัล ควรเรียกว่าเครื่องประดับมากกว่า ขวดบรรจุของเหลวสีม่วงเข้มหลายหยด และยังมีเชือกเส้นเล็ก ๆ ล้อมรอบ ทําให้ดูเหมือน
“ท่านพี่ พกมันไว้!”
เพลลี่รับมาและช่วยสวมมัน จากนั้นก็กระซิบเบาๆ
“นะ-นี่คือยาแก้พิษที่ข้าใช้ไปมากเพื่อให้ได้มา ข้าได้ยินมาว่าตราบใดที่ท่านดื่มยาหยดลงในขวด แม้ว่าท่านจะติดเชื้อ ท่านก็จะหายดีในทันที!”
” อะไร?”
ซีซาร์ตกใจเมื่อเขามองลงไปที่จี้สีม่วงที่คอของเขา
โดยธรรมชาติแล้วเขารู้ดีว่ามันมีค่าเพียงใด แม้ว่าจะเป็นเพียงหยดเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็สามารถช่วยชีวิตเขาได้
แม้ว่าโบสถ์แสงจะพัฒนายาสําหรับโรคระบาด เนื่องจากต้นทุนการผลิต การรักษาทุกคนไม่เพียงพอ แต่ยาที่มีฤทธิ์มากก็ยิ่งหายากขึ้น ดังนั้น เพลเล่จึงโชคดีมากที่ได้ขวดเล็กๆ นี้
“ท่านพี่ ข้าจะไม่ว่าอะไรแม้ว่าท่านจะรับอี**เชนไตหหยินเป็นภรรยา หรือท่านแต่งงานกับพี่สาวโรซี่เช่นกัน ขะ-ข้าก็เห็นด้วย… ตราบใดที่ท่านกลับมาอย่างปลอดภัย
“อื้ม แน่นอน”
ซีซาร์จับจี้และสัญญา
“ฮี่ฮี่ น้องสาวเพลลื่น่ารักมาก รอพี่สะใภ้ของเจ้ากลับมา แล้วข้าจะให้รางวัลเจ้าอย่างแน่นอน!”
“หืม ยังเร็วเกินไปสําหรับเจ้าที่จะเป็นพี่สะใภ้ของข้า! แล้วท่านพี่ ลาก่อน”
“ลาก่อน”
ซีซาร์ลูบหัวเพลลี่อีกครั้งและแยกทางและออกเดินทางกับโรซี่พร้อมกับของขวัญชิ้นสุดท้ายของเธอ
