ตอนที่ 336 – การสรรเสริญและการวิจารณ์
อา!”
พื้นดินใต้ฝ่าเท้าเริ่มสั่นเล็กน้อยพร้อมกับเสียงดังก้องอย่างรุนแรง ร่างกายของหลินเซียวสั่นและสูญเสียการทรงตัวและต้องขอบคุณเชนไตหยินที่ช่วยพยุงแขนของเขาให้ไม่ล้มลง
น่าแปลกที่เธอใส่ส้นสูงแต่ก็เหมือนกับว่าเธอไม่ได้รับผลกระทบเลย สาวใช้บางคนก็ต้องการช่วยเขาเช่นกัน แต่เพราะเธอไม่สามารถยืนนิ่งได้ เธอจึงช้าเกินไปที่จะช่วยเขาและถูกคนอื่นทุบที่
แรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นได้ไม่นาน ไม่นานก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงอันดังกึกก้อง และวงกลมขนาดใหญ่หกวงก็ปรากฏขึ้นบนพื้นซึ่งส่องเป็นสีเหลืองแปลกประหลาด ในเวลาต่อมาหินแหลมหกก้อนพุ่งออกมาจากวงกลม โดยแต่ละก้อนจะหนาราวกับหนึ่งคน และพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ในชั่วพริบตา คุกหินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน เสา หินหนาหกต้นแผ่ออกไปเป็นรูปหกเหลี่ยมโดยแต่ละปลายแหลมชี้ไปที่ศูนย์กลางและก่อตัวเป็นโครงสร้างคล้ายปิรามิด
“ตามที่คาดไว้ของนักเวทดินที่โดดเด่น เวทมนตร์นั้นถูกใช้เป็นพิเศษเพื่อโจมตีสัตว์อสูรขนาดใหญ่ หินที่แหลมคมทั้งหกนั้นสามารถเจาะทะลุด้านล่างของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ได้อย่างง่ายดายหากเป็นเสาที่เล็กกว่า พวกเขาจะถูกขังไว้และไม่สามารถหลบหนีได้ ด้วยการควบคุมที่แม่นยําของเขา ไม่มีเสาหลักใดมาชนกันและพวกมันก็ผสานกันอย่างว่องไวเพื่อเพิ่มพลังเจาะทะลุน่าประทับใจ!” หลินเซียวพยักหน้าในขณะที่เขาดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาและยกย่องมัน
“อย่างนั้นหรือ…”
อับราฟังอยู่ข้างๆ เขาและรู้สึกเคอะเขิน
หลินเซียวเป็นเพียงเด็กเหลือขอ ดังนั้นเขาจะมีความเข้าใจที่ถูกต้องได้อย่างไร
เขาไม่เพียงแต่รู้เวทย์มนตร์ระดับหกเหมือนหลังมือเท่านั้น เขายังคุ้นเคยกับความซับซ้อนของการร่ายของอาร์เชอร์อีกด้วย นี่ไม่ควรเป็นความรู้และความเข้าใจที่นักเวทระดับห้าจะมี
ความสงสัยบางอย่างเกิดขึ้น แต่อับราไม่ได้คิดมากและจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
การสาธิตของอาร์เชอร์สิ้นสุดลงแล้ว และเวทมนตร์นั้นก็เหมือนกับที่หลินเซียวกล่าว มันเป็นเวทย์มนตร์ทําลายล้างที่ทําขึ้นเป็นพิเศษเพื่อจัดการกับสัตว์อสูรขนาดใหญ่ มันเป็นเวทย์มนตร์ที่ยากลําบากที่ต้องควบคุมอย่างแม่นยํา หากมีการเบี่ยงเบนใด ๆ เสาหินจะชนกันก่อนที่จะเจาะสัตว์อสูร
ผู้หญิงคนนั้นสามารถเลียนแบบเวทมนตร์ที่ยากเช่นนี้เพียงแค่ได้เห็นมันครั้งเดียวได้หรือไม่?
จากการสังเกตของเขา อับราสังเกตเห็นแล้วว่าหลินเซียวไม่ปกติ เขามีข้อสงสัย ข้อดีคือมันอยู่ได้ไม่นานเพราะเหยาซีใช้การกระทําเพื่อพิสูจน์ความแข็งแกร่งของเธอแล้ว!
“ระดับหก… ง่าย… หลบ…”
ใครจะไปรู้ว่าเธอเริ่มเมื่อไหร่ แต่ดวงตาของ เหยาจือเป็นสีขาวบริสุทธิ์อยู่แล้ว เธอกางแขนออกไปข้างหน้าและกางมือออกราวกับว่าเธอกําลังจะคว้าอากาศที่ว่างเปล่าในขณะเดียวกันก็พึมพําอะไรบางอย่าง
“ระดับที่หกนั้นง่ายเกินไป เจ้าต้องการให้ข้าหลบเร็วเหรอ?”
อาร์เซอร์ที่อยู่ใกล้ที่สุดสามารถเข้าใจสิ่งที่เธอพูดได้ เขาถือไม้เท้าของเขาและจ้องมาที่เธอด้วยความรังเกียจและพยายามดูว่าเธอจะทําอะไรได้บ้าง
“รีบ…”
เหยาจือกําลังรวบรวมพลังเวทย์มนตร์ที่มองไม่เห็นในอากาศ เพราะมันเข้มข้นมากจนเสียงของเธอเริ่มฟังดูไม่มีตัวตน แต่อับราและคนอื่นๆ ไม่เห็นพลังเวทย์มนตร์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ตระหนักถึงความรุนแรงของคําเตือนที่ ทั้งหมด
”เพื่ออะไร? บทสวดหรือวงกลม เจ้าต้องเริ่มอย่างน้อยหนึ่งอย่างก่อนใช่หรือไม่”
“มันอันตราย… หลีกเลี่ยง… ขอโทษ…”
คําเตือนไม่ได้ผล และเหยาจือไม่รออีกต่อไป เธอจับกลางอากาศแล้วดึงเบา ๆ
ลมกระโชกแรงพัดผ่าน… ไม่จริง ๆ แล้วไม่ใช่ลม แต่เวทมนตร์ในอากาศถูกดูดให้แห้ง
” ระวัง…”
หลังจากการเตือนครั้งสุดท้าย เหยาจื่อก็ไม่ลังเลอีกต่อไปและยื่นนิ้วหนึ่งนิ้วจากหมัดที่กําแน่นของเธอแล้วชี้ไปที่อาร์เชอร์
“อะไร?”
ก่อนที่อาร์เชอร์จะตอบโต้ ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นแสงหกดวงที่สองอยู่ข้างเขา และเขาก็รู้ องออกมาด้วยความตื่นตระหนก
เดิมที่เขาคิดว่าตั้งแต่เหยาจือไม่ได้เริ่มการสวดมนต์หรือสร้างวงกลม ยังมีเวลาอีกบ้างก่อนที่เธอจะเสร็จ
“แทง!”
ก่อนที่เขาจะก้าวออกไป ได้ยินเสียงของหญิงสาวและทันใดนั้นก็มีเสียงตัวสั่นอย่างรุนแรงเสาหนาหกต้นที่ยื่นออกมาและพุ่งขึ้นไปข้างบน
มันเป็นเวทย์มนตร์ที่คุ้นเคย แต่ก็แตกต่างจากที่อาร์เชอร์เพิ่งร่ายไป
มันเป็นเสาหลักที่หกเดียวกัน แต่คราวนี้หนาเป็นสองเท่า สีนั้นเข้มกว่าด้วย ไม่เหมือนกับสีห์นสีเหลืองอ่อน มันคือสีเงินมากกว่า นักเวทที่มีความรู้สามารถบอกได้ว่าเป็นผลมาจากพลังเวทย์มนตร์บริสุทธิ์ มันยากกว่าของอาร์เชอร์ที่มีสิ่งสกปรกปะปนอยู่มาก
สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นตามมาภายหลัง
พร้อมกับเสียงที่แทงทะลุ เสาหนาก็พุ่งขึ้นขณะที่เสาหนึ่งเดินผ่านหินที่อาร์เชอร์สร้างขึ้นมันเป็นเพียงอันเดียว แต่มันฉีกผ่านเสาทั้งหกของเขาได้อย่างง่ายดายโดยไม่สูญเสียโมเมนตัมใดๆ
ไม่มีใครคาดคิดว่าเหยาจื่อจะประสบความสําเร็จจริง ๆ !
ไม่มีใครมีเวลาแม้แต่จะแปลกใจเมื่อทุกคนเริ่มที่เด็กสาวที่ดูงุ่มง่ามด้วยปากที่เปิดกว้าง
อาร์เชอร์นั้นต่างจากความตกใจของทุกคน…. เพราะตอนนี้เขาติดอยู่ตรงกลาง!
ถ้าเขาเงยศีรษะขึ้น เขาจะมองเห็นเสาหนาที่เชื่อมเข้าด้วยกันและจุดที่แหลมคมของหินเขากลืนน้ําลายอย่างประหม่าและไม่กล้าขยับ
แม้ว่าเวทมนตร์ของเขาจะใช้สาหรับสัตว์อสูรขนาดใหญ่และมนุษย์ตัวเล็ก ๆ จะไม่ถูกแทงแต่… ในขณะที่คุณดูเสาเหล่านั้นที่ดักจับคุณ ความกดดันที่ครอบงํานั้นจะหนักใจคุณและรู้สึกเหมือนว่าเขากําลังจะตาย
เสาหินสีเงินเข้มที่แข็งแกร่งที่แม้แต่สัตว์อสูรระดับหกที่มีการป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถต้านทานได้ กระดองเต่าหินยักษ์ก็จะถูกเจาะทันที เหยาจื่อ การเลียนแบบของคุณประสบความสําเร็จอย่างมาก แต่…
ไม่เหมือนกับคําชมก่อนหน้านี้ หลังจากที่เหยาจื่อประสบความสําเร็จในการใช้เวทมนตร์หดินเซียวก็ส่ายหัวอย่างเสียใจแทน การกระทําของเขาทําให้อับราสับสน อับราไม่เข้าใจเหยาจือพิสูจน์ตัวเองอย่างชัดเจนและแสดงให้เห็นว่าเขามีพลังเวทย์มนตร์แข็งแกร่งและบริสุทธิ์กว่าของอาร์เชอร์และสร้างความตกใจแก่ทุกคนดังนั้นทําไมเขาถึงไม่พอใจ?
“ข-ขอโทษ! ท-ท่านโอเคไหม”
เมื่อเธอร่ายเสร็จแล้ว ดวงตาของเหยาจือก็กลับมาเป็นปกติ และในที่สุดก็สามารถเห็นทุกสิ่งต่อหน้าเธอได้
“ข้า ข้า”
ขณะที่เขาเห็นหญิงสาววิ่งเข้าหาเขา เขาตัวสั่นและถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและเกือบจะล้มลงแต่ก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยง การโจมตี” ของเหยาจื่อได้
เหยาจือคว้าแขนของอาร์เชอร์และขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
“ขอโทษนะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําให้ท่านกลัว เพียงเพราะว่าถนนแคบเกินไป และข้าไม่อยากทําลายบ้านเรือนรอบๆ จึงทําได้เพียงโยนมันในที่ที่กว้างขวางที่สุด แล้วท่านก็อยู่ตรงนั้นแล้วท่านก็ไม่ขยับแม้ข้าจะบอก ข้าทําได้แค่…”
เหยาจือมองเขาขึ้นและลงอย่างประหม่าและสงบลงหลังจากที่เธอแน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ
อาร์เชอร์ไม่รู้สึกอยากบ่นอีกต่อไป เมื่อเขาจําได้ว่าเหยาจื่อใช้เวทมนตร์ของเธออย่างไรเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
ตามที่คาดไว้สายเลือดพ่อมดหนึ่งในล้าน
ไม่มีวงกลมเวทหรือบทสวด และเพียงแค่มองเพียงครั้งเดียวเธอก็สามารถเลียนแบบเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ หรือมากกว่าต้นฉบับด้วยซ้ํา
เหยาจือยังเป็นเพียงเด็กหญิงอายุ 16 ปี ในฐานะชายอายุ 40 ปี เขาไม่สามารถเทียบได้กับพลังของเธอ
อาร์เชอร์ไม่ได้อิจฉาความแข็งแกร่งของเธอ เขาค่อนข้างใจกว้าง… นั่นเป็นเพราะเธอทําลายความมั่นใจของเขาไปหมดแล้ว เขาจะเริ่มเปรียบเทียบตัวเองได้อย่างไร
“เหยาจือ ท่านไม่ควร… ลบเวทมนตร์ของท่านเหรอ…”
อาร์เชอร์ไม่สามารถแม้แต่จะขึ้นเสียงได้ และถือไม้เท้าของเขาไว้ในขณะที่เขาชี้ไปที่เสาหินทุกสัปดาห์
“ลบ? โอ้ ขอโทษ.. ข้าจะทํามันเดี๋ยวนี้!”
เหยาจือมุ่งเน้นไปที่การขอโทษมากเกินไปและลืมที่จะลบเวทมนตร์ของเธอเนื่องจากเสาหนายังคงแขวนอยู่กลางอากาศ เธอเอื้อมมือออกไปอย่างรวดเร็วและดึงราวกับว่าเธอกําลังแก้ปมเสาทั้งหกแตกกระจายกลายเป็นฝุ่นบนยอดเสา
“อา!”
จอมเวทที่โดนเวทย์มนตร์บดขยี้ตัวเอง เธอจะงุ่มง่ามได้ขนาดไหน
เวทย์มนตร์ถูกขับออกไปและสิ่งสกปรกก็เทลงมาโดยทั้งคู่ตรงกลางและฝังไว้ ต้องขอบคุณผู้เฝ้าดูที่กระตือรือร้นมากขึ้นบางคนที่ขุดพวกเขาออกมา พวกเขาไม่ได้ถูกฝังทั้งเป็น
เธอทําได้แค่โยนหน้าเธอเพราะเธอไม่ต้องการทําลายตึกเหรอ?
อับราไม่เคยคาดหวังให้เธอมีความคิดแบบนั้น แม้ว่าเธอจะมีพละกําลังมหาศาล แต่เธอก็ไม่มีความเย่อหยิ่งและใจดีและน่ายกย่องอย่างแท้จริง
หลินเซียวไม่พอใจอะไร?
“เหยาจื่อ มานี่!”
ในเวลานั้น หลินเซียวก็ตะโกนและตอบข้อสงสัยของอับราด้วยการกระทํา
“หลินเซียว ข้า- มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?” เหยาจือวิ่งไปอย่างอ่อนแรงราวกับเด็กที่ทําอะไร
“เหยาจื่อ ให้ข้าถามเจ้าบางอย่าง.. เจ้าไม่รู้วิธีควบคุมเวทย์มนตร์อย่างมีสติเหรอ?”
หลินเซียวเหล่และถามอย่างเข้มงวด
