ตอนที่ 332 – ความพยายามครั้งสุดท้าย
โดยมี หลินเซียวเป็นผู้นํา ทั้งห้าคนจึงรวมตัวกันที่สํานักงานพันธมิตร ไม่มีใครแปลกใจกับการมาถึงของพวกเขา
แม้ว่าสํานักงานจะแออัด แต่ก็ไม่มีเสียงดัง คนส่วนใหญ่นั่งอยู่ที่โต๊ะและกินขนม บางคนก็บ่นกัน คนอื่นๆ มีสีหน้าเคร่งขรึมขณะจ้องไปที่กระดานประกาศ
หลังจากเห็นฉากนี้ หลินเซียวได้ยืนยันความรู้สึกที่เป็นลางไม่ดีของเขา เขาต้องการหาผู้จัดการห้องก่อนแล้วค่อยตรวจสอบที่หลัง แต่เขาหาใครไม่เจอ
“แปลก ผู้จัดการไปไหน? ผู้จัดการทุกคนไม่ได้ทุจริตเหมือนฮีบรูใช่ไหม”
ขณะที่เขากําลังสูญเสีย ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินการโต้เถียงที่รุนแรงจากห้องในมุมหนึ่ง
เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยอย่างยิ่ง
“…ซีซาร์?”
หลินเซียวยืนยันกับเอเลน่า จากนั้นจึงส่งพี่น้องออกไปหาโต๊ะนั่งในขณะที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ข้างประตูเพื่อดักฟัง สําหรับเซนไตหยิน เธอเดินตามเหมือนผู้คุ้มกัน
ประตูปิดไว้ แต่ดูเหมือนมีคนอยู่ในห้องหลายคน หลินเซียวเงียบอยู่นอกประตูขณะฟังการสนทนาของพวกเขา
“ไม่ เรารอช้าไม่ได้แล้ว!”
ปัง ใครบางคนตบโต๊ะ
ผ่านรอยแยกในประตู ผมสีบลอนด์ของเขามองเห็นได้ชัดเจนและแน่นอนว่าเป็นซีซาร์
“ซีซาร์ เจ้าโกรธเรื่องอะไร? พวกเจ้าเริ่มหมดความอดทนแล้ว แต่พวกเราทุกคนไม่ใช่เหรอ?” ชายวัยกลางคนร่างผอมที่นั่งตรงข้ามโต๊ะถามกลับ
“ฮืม ข้าอยู่ที่นี่มาหนึ่งสัปดาห์แล้ว แต่ยังไปต่อไม่ได้ อับรา เมื่อไหร่จะปล่อยพวกเราไปได้?”
“เฮ้อ ซีซาร์ อย่าพูดเกินไป” อับราส่ายหัวและถอนหายใจ “แม้ว่าข้าจะเป็นผู้จัดการที่นี่ แต่ข้าไม่มีสิทธิ์สั่งพวกเจ้า เจ้าสามารถออกไปได้หากต้องการ นอกจากนี้หุบเขาคร่ําครวญอยู่ติดกับไนท์ทาวน์ ดังนั้นเจ้าสามารถออกไปได้หากต้องการ ข้าจะไม่หยุดเจ้า”
“เจ้า!?”
ซีซาร์กัดฟันและจ้องไปที่อับราด้วยใบหน้าสีแดง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ในที่สุดเขาก็สูดลมหายใจและกลับไปนั่งอย่างไม่มีความสุข
“ซีซาร์ เจ้าไม่สามารถตําหนิอับราได้” เด็กสาวผมสีชมพูออกมาเพื่อเรียบเรียง
โรซี่?
หลินเซียวจําผมหางม้าสีชมพูอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอได้ในทันที
“อับรายังต้องการให้เราออกไปและผ่านหุบเขาที่คร่ําครวญ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ไม่ใช่แค่เรา ทุกคนติดอยู่ที่นี่”
“อืม ตามคาดของลูกสาวคนโตของตระกูลไชลด์เข้าใจ” อับราพยักหน้าและเห็นด้วยกับโรซี่
พวกเขาทั้งหมดติดอยู่ที่นี่?
ตอนนี้ หลินเซียวเข้าใจแล้วว่าทําไมมีคนจํานวนมากที่นี่ และทําไมซีซาร์ยังอยู่ที่นี่แม้ว่าจะจากไปเมื่อสัปดาห์ก่อน
แล้วอะไรขวางกั้นพวกเขาไว้ ก้อนหินก้อนใหญ่?
“แต่อับรา การรอก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาเช่นกัน”
เมื่อเทียบกับความตรงไปตรงมาของซีซาร์ โรซี่เลือกคําพูดของเธอมากกว่าและใช้วิธีอื่นเพื่อแสดงความตั้งใจที่จะจากไป
“ถึงเวลาแล้วที่ภารกิจระดับ S ได้รับการเผยแพร่ การระบาดของอาณาจักรก็อตแธมเลวร้ายลงทุกวัน และกองทัพต่อต้านจะคืบหน้าทุกเมื่อ หากเราทําภารกิจไม่สําเร็จตามกําหนดเวลา ใครจะรู้ว่าชาวเมืองก็อตแธมจะต้องทนทุกข์ทรมานอีกแค่ไหน”
“เฮ้อ คุณหนู ข้าจะไม่รู้ได้ยังไง? ถ้าเป็นไปได้ ข้าอยากจะเป็นนักเวทผู้ยิ่งใหญ่ และเทเลพอร์ต พวกเจ้าทั้งหมดไปยังอาณาจักรก็อตแธม”
“แล้วทําไมเจ้าไม่ให้เราไป”
“เพราะข้ารับผิดชอบความปลอดภัยทั้งหมดของเจ้า! ตอนนี้มีสัตว์อสูรทรงพลังอยู่ในหุบเขา ถ้าเจ้ารีบไป เจ้าจะตายกันหมด!”
“สัตว์อสูร?”
หลินเซียวเกือบจะตะโกนออกไปที่ประตู เขารีบปิดปากของเขาและใช้ตาเพื่อสื่อสารกับสาว ๆ ข้างๆเขา หลังจากที่ได้มองย้อนกลับไป เขาก็ทําได้เพียงฟังต่อไป
หลินเซียวเข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นผ่านการสนทนาของพวกเขา
บังเอิญในขณะที่ออกภารกิจและในขณะที่ผู้ตรวจสอบรีบไปที่ไนท์ทาวน์ ทันใดนั้นก็มีสัตว์อสูรที่ทรงพลังจํานวนหนึ่งมาตั้งรกรากอยู่ที่หุบเขาคร่ําครวญ ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามาจากไหน แต่พวกเขาปิดกั้นเส้นทางเดียวผ่านหุบเขาลึก
ตอนแรกไม่มีใครสนใจ มันไม่ใช่เหตุการณ์ปกติ และโดยปกติ พวกเขาแค่เดินผ่านหรือหาอาหาร และจะออกไปในอีกไม่กี่วัน แต่คราวนี้มันต่างไปจากเดิม
หลังจากรอมาสองสามวันแล้ว พวกเขาก็ยังไม่ออกไปเหมือนกําลังจะอยู่ในหุบเขา
ผู้ตรวจสอบเบื้องต้นที่มาถึงบอกว่าแทนที่จะรออย่างโง่เขลา พวกเขาค่อนข้างจะใช้ความคิดริเริ่มและทําลายล้างพวกเขาเคลียร์ทาง!
ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งกลุ่มเล็ก ๆ และมุ่งหน้าไปยังหุบเขาเพื่อไล่สัตว์อสูรออกไป! แต่สุดท้าย จากหลายสิบกลุ่มมีเพียงคนเดียวที่รอดกลับมา…
ตามคําบอกเล่าของผู้รอดชีวิต ไม่เพียงแต่จะมีจํานวนมากเท่านั้น แต่ยังมีสัตว์ที่แข็งแกร่งอีกมากมาย รวมทั้งสัตว์อสูรระดับที่หกและเจ็ดด้วย!
ระดับเจ็ด? หนึ่งในนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทําลายทั้งเมือง! ทําไมสิ่งที่ปรากฏเฉพาะในป่าแห่งจุดจบมาที่หุบเขาคร่ําครวญ?
ทุกคนค่อนข้างงงงวยและไม่สามารถหาวิธีแก้ปัญหาได้จริงๆ จากนั้นสัตว์อสูรก็อยู่ที่หุบเขา ถ้าพวกมันเลือกที่จะไปรอบๆ พวกเขาจะต้องมุ่งหน้าไปทางเหนือ และจะใช้เวลาอย่างน้อย อีกครึ่งเดือน ในเวลานั้น โรคระบาดก็แพร่กระจายไปทุกหนทุกแห่ง
ดังนั้นพวกเขาจึงต้องกําจัดสัตว์อสูร
ดังนั้น พวกเขาจึงจัดตั้งกลุ่มที่สองของสมาชิกที่แข็งแกร่งขึ้น คนยี่สิบคนมุ่งหน้าไปยังหุบเขาลึก โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นซ้ําแล้วซ้ําเล่า และในท้ายที่สุด มีเพียงไม่กี่คนที่รอดชีวิตมาได้
“ซีซาร์ เจ้าควรรู้สึกโชคดี พวกเจ้าเพิ่งมาถึงเมื่อทีมที่สองจากไป ถ้าเจ้าออกเดินทางกับพวกเขาด้วย เช่นนั้นเจ้าอาจจะไม่สามารถยืนตะโกนใส่ข้าที่นี่ได้ด้วยซ้ํา” อับราพูดอย่างสงบต่อซีซาร์
“ไอ้บ้าเอ๊ย…”
ซีซาร์ไม่สามารถโต้กลับและทุบโต๊ะเพื่อแสดงความไม่พอใจ
“แต่อับรา เราแค่นั่งรอที่นี่ไม่ได้ใช่ไหม”
“ไม่แน่นอน ข้ารวบรวมกลุ่มที่สามในสัปดาห์นี้และพยายามโจมตีหุบเขา ใกล้เสร็จแล้ว เราแค่ต้องการอีกสองคนเพื่อสร้างสามสิบ”
“ทําไมเรายังขาดอีกสอง? ถ้าเจ้ารวมซีซาร์กับข้าด้วย ก็ควรครบสามสิบแล้ว?”
“คุณหนู พวกเจ้าถูกรวมตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว”
“หืม… งั้นเราไปกันไม่ได้เหรอ? อีกแค่สองคนไม่น่าเรื่องใหญ่ใช่มั้ย”
“ไม่! เราล้มเหลวมาแล้วสองครั้ง ครั้งนี้เราต้องระวังเป็นพิเศษ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อีก!”
หากเขาไม่ผิด นี่น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาโจมตีหุบเขาคร่ําครวญ ถ้ากลุ่มของพวกเขาที่มีสามสิบคนไม่สามารถจัดการกับสัตว์อสูรได้ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะรวบรวมผู้คนเพิ่มผู้ตรวจสอบ คนอื่นๆ จะไม่ทิ้งชีวิตของพวกเขาอย่างโง่เขลา และจะเลือกที่จะไปรอบ ๆ พวกเขาหรือรอจนกว่า พวกเขาจะจากไป
นี่เป็นความพยายามครั้งสุดท้ายของพวกเขา! ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อม!
“ซีซาร์ โรซี่ เจ้าสองคนเป็นส่วนสําคัญของทีม ดังนั้นมีบางอย่างที่ข้าต้องบอกเจ้าล่วงหน้า”
“อะไร?”
“อันที่จริง มันไม่ใช่แค่สัตว์อสูรระดับเจ็ดเท่านั้น แต่ยังมีปีศาจระดับสูงด้วย!”
“เจ้าพูดอะไรนะ?”
ซีซาร์และโรซี่ตกใจ พวกเขาขมวดคิ้วและมองหน้ากัน
ไม่น่าแปลกใจที่สัตว์อสูรทั้งหมดรวมตัวกันที่นั่น และทําไมความพยายามสองครั้งก่อนหน้านี้ จึงจบลงด้วยความล้มเหลว เป็นเพราะว่ามีปีศาจระดับสูงอยู่?
“ข้าไม่มีรายละเอียดที่ชัดเจน แต่ตามรายงาน สัตว์อสูรเหล่านั้นทั้งหมดเคลื่อนไหวพร้อมกัน ดังนั้นจึงชัดเจนว่ามีปีศาจระดับสูงควบคุมพวกมันจากที่ไหนสักแห่ง หากเป็นกรณีนี้เราต้องระวังให้มากขึ้น”
เนื่องจากปีศาจระดับสูงมีความสามารถในการควบคุมสัตว์อสูร พวกมันจึงทําได้สําหรับกองทัพที่แข็งแกร่ง ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะตั้งกลุ่มคนสามสิบคน โอกาสในการชนะก็ยังต่ํา
พวกเขาควรทําอย่างไร?
ทุกคนในห้องเงียบกริบ
ทั้งซีซาร์และอับราไม่มีความคิดใด ๆ และคนอื่น ๆ ทําได้เพียงสวดอ้อนวอนต่อเทพธิดาอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้ปีศาจที่น่ารังเกียจเหล่านั้นออกไป
“อีกสองคนฮะ…”
ซีซาร์กําหมัดแน่นและนึกถึงเด็กหนุ่มอีกคนในทันใด คนที่เขาตั้งทีมด้วยก่อนหน้านี้ เป็นคนที่ดูเหมือนจะหาทางแก้ไขได้ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด และเขาได้พิสูจน์ด้วยการกระทําของเขา
และคนนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นของเขา หลินเซียว!
จะดีแค่ไหนถ้าหลินเซียวมีแรงจูงใจ?
ถ้าเป็นเขา เขาจะคิดวิธีที่ดีในการแก้ปัญหานี้และช่วยให้ทุกคนผ่านหุบเขาลึกไปได้อย่างแน่นอน! แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่
ซีซาร์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ช่วยไม่ได้ อีกเพียงสองคน ดังนั้นพวกเขาจึงรอได้อีกนิดเท่านั้น ตอนนี้เขาทําได้แค่พักผ่อน และคิดเกี่ยวกับมันในภายหลัง ในเวลานี้ ได้ยินการสนทนาที่มีเสียงดังจากภายนอก
“เฮ้! เอเลน่า ใจเย็นๆ ข้าบอกไปแล้วว่าข้าจะช่วยเจ้า ยังไม่สายเกินไปที่จะหาซีซาร์ในวันพรุ่งนี้”
“ไม่ ข้าอยากไปเดี๋ยวนี้”
“โอเค โอเค. อา หยุดบีบข้า มันหนัก!”
” อะไร? หนักอะไร? เจ้าโรคจิต เจ้ากําลังพูดเรื่องอะไร”
“พี่หยิน ช่วยข้าดึงเธอที ข้าไม่ไหวแบ้ว!”
“ฮี่ฮี่ หลินเซียว ทําไมเจ้าถึงอ่อนแอนัก เจ้าไม่สามารถแบกรับได้มากขนาดนี้ เอ๋? แปลกจัง ทําไมเธอหนักจัง หยุดล้อเล่น! ประณาม… อ่า!”
“พี่หยิน ท่านกําลังทําอะไร? … เอ๊ะ? เพราะเธอหนักเกินไป ท่านจับเธอไม่ได้แล้วเสียการทรงตัวเหรอ? … อ่า!”
ซีซาร์มองที่ประตูด้วยความสงสัยเมื่อเขาได้ยินเสียงของพวกเขา และจากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น
จู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก และเด็กสามคนก็ล้มลงกับพื้น คนหนึ่งนอนทับกันราวกับแซนด์วิช
“หลินเซียว เซนไตหยิน เอเลน่า
พวก… เจ้ามาทําอะไรที่นี่!?”
เมื่อซีซาร์เห็นพวกเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายและอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นทันที!
