นอกหอเรือนตรงชั้นหนึ่งมีเด็กหนุ่มสีหน้าไม่น่ามองคนหนึ่งยืนอยู่ เขากำลังเงยหน้ามองมาที่พวกเขา
แต่เด็กหนุ่มไม่ได้เอ่ยอะไร
บรรยากาศเยียบเย็นอย่างถึงที่สุด
ครู่หนึ่งต่อมา ผู้เฒ่ายังไม่ลุกขึ้นยืน เด็กหนุ่มก็ไม่ได้จากไปไหน
ชุยฉานรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย
ต่อให้คนที่ยืนอยู่ชั้นหนึ่งจะเป็นอาจารย์ของเขาอีกคนหนึ่งก็ตาม
แต่สำหรับเรื่องพวกนี้ ชุยฉานไม่รู้สึกสนใจจริงๆ หากไม่เป็นเพราะใครบางคนอาจจะกลับมายังโลกมนุษย์อีกครั้ง ในเมื่อจิตวิญญาณแยกจากกัน ร่างก็แบกออกเป็นสองร่างแล้ว ถ้าเช่นนั้นสำหรับเฉินผิงอันแห่งตรอกหนีผิงที่ไม่มีประโยชน์อะไรต่อตน ชุยฉานก็ไม่ถือสาที่จะส่งให้เด็กหนุ่มเดินทางไปปรโลก เพราะอีกฝ่ายไม่เพียงแต่ขัดหูขัดตา ยังอาจจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย นี่ทำให้ชุยฉานที่เคยชินกับการควบคุมทุกอย่างไว้ในกำมือไม่ชอบใจอย่างยิ่ง ส่วนมหามรรคาของ ‘เด็กหนุ่มชุยฉาน’ ผู้นั้นจะเป็นอย่างไร จะได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ ไม่มีหวังจะกลับคืนสู่จุดสูงสุดไปตลอดชีวิตหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับเขาราชครูชุยฉานด้วย?
จะอย่างไรก็เป็นคนสองคนแล้ว
ผู้เฒ่านั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ไผ่ แค่นเสียงหัวเราะเย็นชา “ทำไม เจ้ารังเกียจที่ข้าผู้อาวุโสฆ่าคนบริสุทธิ์พร่ำเพื่อ เลยอยากจะทวงความยุติธรรมจากข้าผู้อาวุโสคืนให้กับเจ้าหมอนั่นที่ตายตาไม่หลับอย่างนั้นหรือ?”
เฉินผิงอันเดินไปหยุดอยู่ข้างศพนั้น นั่งยองลงไปก็พบว่าอีกฝ่ายตายสนิทแน่แล้ว
เฉินผิงอันเอ่ยเบาๆ “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาทำไม แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงฆ่าเจ้า ดังนั้นสิ่งที่ข้าพอจะทำได้ก็คือช่วยฝังศพให้เจ้า วันหน้าหากรู้บ้านเกิดของเจ้าก็จะพยายามนำกระดูกของเจ้ากลับคืนสู่มาตุภูมิ”
แม้จะพูดให้คนตายฟัง แต่ก็ตั้งใจให้สองคนบนชั้นสองได้ยินด้วย แล้วก็คล้ายจะพูดให้ตัวเองฟังเช่นกัน
ผู้เฒ่าพลันแผดเสียงเกรี้ยวกราด ใบหน้าดุดันเผยความเดือดดาลสุดขีด กล่าวพร้อมปล่อยพลังอำนาจที่พุ่งปะทุเทียมฟ้า “บนโลกมีคนดีอยู่มากมาย แต่ผู้ฝึกยุทธ์เต็มตัวอย่างข้า ใต้หล้านี้กลับมีน้อยจนนับนิ้วได้! นักพรตบนโลกมากมายถึงเพียงนั้น เจ้าคิดว่าคนที่ขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดจะมีการแบ่งแยกดีเลวงั้นหรือ?! เฉินผิงอัน เจ้าจะเรียนหมัดจากข้าผู้อาวุโสหรือจะเรียนรู้การเป็นคนกันแน่?!”
เฉินผิงอันลุกขึ้นยืน กวักมือเรียกให้เด็กชายชุดเขียวมาช่วยกันจัดการฝังศพ เขามองไปยังชั้นสองแล้วเอ่ยว่า “แค่เรียนหมัดอย่างเดียว!”
ผู้เฒ่าลุกขึ้นยืน หัวเราะเสียงดังอย่างเบิกบาน “ดีๆๆ! แล้วเมื่อไหร่จะมาฝึกหมัดเล่า?”
เฉินผิงอันเดินไปทางเรือนไม้ไผ่เงียบๆ ขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง
ผู้เฒ่าหมุนกายเดินกลับเข้าไปในห้อง “มีเรื่องอะไรก็มาเรียกข้าได้เสมอ”
“ท่านวางใจเถอะ”
ชุยฉานหมุนตัวเดินไปทางบันไดพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “ไม่มีทาง!”
ฝีเท้าของผู้เฒ่าชะงักไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็ก้าวใหญ่ๆ ข้ามผ่านธรณีประตู ปิดประตูตามหลังดังปัง
ชุยฉานหยุดอยู่บนบันไดขั้นบน เฉินผิงอันเดินมาได้ครึ่งหนึ่งแล้วเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีจะหลีกทางให้จึงหยุดเดิน
ผู้เฒ่าสวมชุดขงจื๊อท่านนี้ก้มหน้าลงมองเด็กหนุ่มจากมุมสูง ยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้เมื่ออยู่ในถ้ำสวรรค์หลีจูที่ยังไม่ปริแตกและร่วงลงมา เจ้าเฉินผิงอันถือว่าเป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุด โชควาสนาบางเบาจนแทบจะไม่มี ดังนั้นโชคและโอกาสทุกอย่างจึงผ่านเลยเจ้าไป ส่วนตัวเจ้าก็กลายเป็นเหยื่อล่อของคนอื่น
ตอนนี้ไม่มีตราผนึกที่ลี้ลับเหล่านั้นอยู่อีกแล้ว ซ้ำยังมีแววว่าจะเจอเรื่องดีหลังจากต้องผ่านเรื่องร้ายมามาก ขนมเปี๊ยะก้อนใหญ่ขนาดนี้ตกลงมาจากฟ้าก็จงรับไว้ให้ดี คว้าจับให้แน่น มือขาดขาหักก็ใช้ปากคาบเอาไว้ แม้จะต้องกัดจนฟันแหลกก็ต้องใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายไปช่วงชิงมันมา คว้าเอาไว้ให้มั่นอย่าให้หลุดมือเด็ดขาด!”
ชุยฉานเดินลงด้านล่างพลางกล่าวไปด้วย “คำพูดเหล่านี้ข้าช่วยพูดแทนตาเฒ่าคนนั้น เขาเป็นคนไม่ชอบพูดคุยกับคนอื่นดีๆ ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไรก็ล้วนยึดมั่นในหลักของความถูกต้องสมเหตุสมผลเสมอ ซึ่งในความเป็นจริงแล้วมันน่ารำคาญมาก หากเป็นตัวข้าเอง คราวนี้คงไม่คิดจะมาพบเจ้า เจ้าจะเป็นหรือตายไม่สำคัญอีกแล้ว ข้อนี้เจ้าต้องขอบคุณฉีจิ้งชุน ศิษย์น้องของข้า แน่นอนว่าหากเจ้าเฉินผิงอันไม่เอาถ่าน ฉีจิ้งชุนย่อมตายไปอย่างเปล่าประโยชน์”
กล่าวมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มของชุยฉานก็ซับซ้อนเล็กน้อย “จำต้องยอมรับว่า ข้อนี้ สายตาข้าดีกว่าหยางเหล่าโถว แต่แย่กว่าฉีจิ้งชุน”
สุดท้ายคนทั้งสองเดินสวนไหล่กัน ต่างคนต่างก็เบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้อีกฝ่าย
และเวลานี้เอง ชุยฉานหยุดชะงักเล็กน้อย พูดเสียงค่อย “เจ้ารู้หรือไม่ว่าช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดในชีวิตนี้ของเจ้าคือครั้งไหน?”
เด็กหนุ่มหยุดเดินแทบจะในเวลาเดียวกัน
ชุยฉานกดเสียงลงต่ำ “คือตอนที่ ‘ผู้หวังดี’ บางคนจะมอบถังหูลู่ให้เจ้า หากตอนนั้นเจ้ารับเอาไว้ ทุกอย่างก็เหลือเพียงความว่างเปล่า”
ในใจเฉินผิงอันตื่นตะลึงจนไม่อาจตะลึงไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว
เรื่องราวหลายอย่างในอดีตแล่นผ่านไป แต่ละเรื่องค่อยๆ ปรากฏชัดอยู่ตรงหน้า
ราชครูชุยฉานเดินลงไปด้านล่างต่อ วินาทีที่เขาก้าวออกไปจากบันไดขั้นสุดท้าย ร่างของเขาก็หายวับไปทันที
การฝึกวิชาหมัดครั้งนี้ทั้งหล่อหลอมเรือนกายและชำระล้างจิตใจ เทียบกับความทรมานของเมื่อวานแล้วมีแต่จะร้ายแรงหนักข้อยิ่งกว่า
ไม่ว่าเฉินผิงอันจะกัดฟันอดทนอย่างไรก็ยังหมดสติไปหลายครั้ง แต่กลับถูกผู้เฒ่าอัดให้คืนสติเสียทุกครั้ง เป็นอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมา เรียกได้ว่าอยู่ไม่สู้ตายอย่างแท้จริง
ตอนที่เด็กชายชุดเขียวแบกเฉินผิงอันออกมาจากห้อง เกือบจะเข้าใจไปว่าเป็นการเก็บศพครั้งที่สองของวันเสียแล้ว เขาตกใจขวัญผวา เพราะลมหายใจของเฉินผิงอันตอนนั้นรวยรินบางเบาเหมือนเส้นด้าย ลมหายใจแผ่วเบายิ่งกว่าคนแก่ใกล้ตายเสียอีก
เป็นเหตุให้เว่ยป้อจำต้องขึ้นไปเคาะประตูบนชั้นสองเพื่อเตือนผู้เฒ่าว่าอย่าทำเกินขอบเขต
ผู้เฒ่าพูดผ่านบานประตูด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ข้าผู้อาวุโสสอนใครฝึกวิชาหมัด ใต้หล้านี้จะมีสักกี่คนที่มีคุณสมบัติมาชี้มือชี้ไม้ใส่ข้า!”
เว่ยป้อเดินกลับลงมาชั้นล่างอย่างขุ่นเคือง เพราะวางใจไม่ลงจึงได้แต่นั่งจ้องลมหายใจของเฉินผิงอันที่อยู่ในถังยา เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดฝัน
ม่านราตรีเยื้องกรายลงมา เฉินผิงอันที่อ่อนระโหยโรยแรงเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเดินออกมานอกประตูใหญ่
เด็กชายชุดเขียวฝึกตนอยู่ริมหน้าผา เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูยกเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวเล็กมาให้
เฉินผิงอันนั่งลงบนเก้าอี้ ลูบศีรษะของนาง กล่าวยิ้มๆ “ข้าไม่เป็นไร”
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูเค้นรอยยิ้มส่งให้ พูดประจบเลียนแบบเด็กชายชุดเขียว “แน่นอน นายท่านของข้าร้ายกาจที่สุดอยู่แล้ว”
เฉินผิงอันทำหน้าทะเล้นใส่นาง
ในที่สุดก็หยอกให้แม่นางน้อยตลกจนหลุดขำได้
จากนั้นเฉินผิงอันก็นั่งนิ่งๆ อยู่บนเก้าอี้ มือทั้งสองข้างวางไว้บนขา ท่านั่งเกียจคร้านอย่างไม่ได้จงใจ
แต่ว่า
ในที่สุดทั่วร่างของเฉินผิงอันเวลานี้ก็มีประกายคมกริบที่ไม่อาจใช้คำพูดบรรยายได้แผ่ออกมา ต่อให้เขาไม่พูดอะไร ไม่ว่าเขาจะนั่ง นอนหรือยืน ปณิธานและสัจธรรมแห่งหมัดที่ไหลบ่าดุจน้ำท่วมทะลักอยู่บนร่างเขาก็มากพอจะทำให้ผู้เชี่ยวชาญวิชาหมัดรู้สึกสะท้านแสบตาได้แล้ว!
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูรู้สึกไม่คุ้นเคย เด็กชายชุดเขียวก็ยิ่งเป็นเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงพยายามมุมานะฝึกตนในทุกๆ วัน
สิ่งที่หาได้ยากและล้ำค่าที่สุดจากการฝึกหมัดครั้งนี้อยู่ที่ว่า ไม่ว่าการขัดเกลาหล่อหลอมที่ผู้เฒ่ามีต่อเฉินผิงอันจะดุร้ายทารุณแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยเปลี่ยนจิตใจและสันดานเดิมของเด็กหนุ่มได้แม้แต่เสี้ยวเดียว เกี่ยวกับการถ่ายทอดความรู้ไขความกระจ่าง ไม่ว่าจะเป็นบนภูเขาหรือล่างภูเขาก็ล้วนใช้กฎข้อหนึ่ง เหนืออาจารย์ผู้มีชื่อเสียงก็คือพระวิสุทธิอาจารย์ และไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้เฒ่าก็คือพระวิสุทธิอาจารย์อันดับหนึ่งด้านวิถีวรยุทธ์ พระวิสุทธิอาจารย์ไม่จำเป็นต้องเป็นยอดฝีมือเสมอไป ยกตัวอย่างเช่นบรรพบุรุษของตระกูลหลี่คิดว่าจูเหอที่เป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตห้า เหมาะสมกับตำแหน่งพระวิสุทธิอาจารย์อย่างแท้จริง แต่ผู้เฒ่าที่ทุกวันขังตัวเองไว้ในเรือนไม้ไผ่ท่านนี้ หากไม่เป็นปรมาจารย์วิถีวรยุทธ์นั่นแหละถึงจะแปลก
“เหนือขอบเขตเก้าขึ้นไปยังมีทัศนียภาพที่ยอดเยี่ยมงดงามยิ่งกว่า” คำพูดแบบนี้ใครที่จะเอ่ยได้? ขนาดจูเหอยังเชื่อมั่นอย่างยิ่งยวดว่าขอบเขตสูงสุดของขั้นเก้าก็คือปลายทางและจุดจบของการเรียนวรยุทธ์แล้ว
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูแอบถาม “นายท่าน วันนี้ท่านอารมณ์ไม่ดีใช่หรือไม่?”
เฉินผิงอันถาม “เจ้าพูดถึงเรื่องที่ผู้อาวุโสฆ่าคนใช่ไหม?”
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูเหลือบตามองไปยังชั้นสองอย่างขลาดๆ กลัวว่าตัวเองจะสร้างปัญหาให้กับนายท่าน
เฉินผิงอันไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัด เขาแค่เอ่ยเบาๆ ว่า “ตอนที่เดินทางไกลคราวก่อน ข้าเคยเจอกับผีสวมชุดเจ้าสาวตนหนึ่ง นางเคยชอบบัณฑิตคนหนึ่ง ชอบมากจน…ข้าไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร แต่เพื่อเขาแล้ว นางสังหารบัณฑิตบริสุทธ์ที่เดินทางผ่านมาเป็นจำนวนมาก ข้ารู้สึกว่านางทำผิดไปแล้วก็คือผิดไปแล้ว แถมยังไม่ใช่ความผิดเล็กๆ ไม่ใช่ความคิดที่สามารถชดใช้ได้ แต่ข้าจะทำอะไรได้ล่ะ ตอนนั้นพวกหลี่เป่าผิง หลี่ไหวล้วนอยู่ข้างกายข้า ข้าย่อมไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้ อีกอย่างตอนนั้นข้าก็คิดว่า เป็นข้าเองที่คิดตื้นเขินเกินไปหรือเปล่า จึงยังไม่แน่ใจในความคิดของตัวเองสักเท่าไหร่”
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูถามอย่างใคร่รู้ “นายท่าน แล้วตอนนี้ท่านคิดอย่างไร?”
มือสองข้างของเฉินผิงอันกำเป็นหมัดวางค้ำไว้บนหัวเข่า แววตากระจ่างใส ตอบยิ้มๆ “ก็คิดว่านางผิดน่ะสิ หากพบกันคราวหน้า ข้าคงไม่สามารถพูดจากับนางด้วยเหตุผลได้ แต่ไม่เป็นไร ยังมีครั้งหน้าของครั้งหน้า ครั้งหน้าของครั้งหน้าของครั้งหน้า อย่างไรก็ต้องมีโอกาสสักครั้ง!”
เด็กหญิงชุดกระโปรงชมพูยิ้มอ่อน
นายท่านที่เป็นเช่นนี้ไม่ค่อยเหมือนกับนายท่านที่เงียบขรึมก่อนหน้านี้สักเท่าไหร่ แต่กลับดีกว่าเก่าไม่น้อย
เฉินผิงอันบอกกับตัวเองในใจเงียบๆ ว่า
ต้องมีชีวิตรอดให้ได้ก่อน
……
ราตรีมืดมิด มีนักพรตหนุ่มที่บนศีรษะสวมกวานดอกบัวกำลังเข็นรถเข็นล้อเดียวปักธงข่มขวัญผู้คนที่แผงดูดวงต้องมี เดินอยู่บนถนนทางหลวงของอำเภอไหวหวง ล้อรถบดไปบนถนนเกิดเป็นเสียงแอดอาดไม่หยุด
เขาก็คือนักพรตหนุ่มแซ่ลู่ที่เคยอยู่ในเมืองเล็กและทำอาชีพหมอดูไร้น้ำยามานานหลายปีนั่นเอง
นกขมิ้นตัวหนึ่งแหวกม่านราตรีเข้ามา ความว่างเปล่าเกิดเป็นริ้วกระเพื่อม มันมาหยุดเอี๊ยดอยู่บนไหล่ของนักพรตหนุ่ม ใช้จะงอยปากถูไถซีกแก้มของเขาอย่างสนิทสนม
นักพรตหนุ่มยิ้มสดใส ยกมือข้างหนึ่งตบศีรษะเล็กของนกขมิ้นเบาๆ “รู้แล้วน่าๆ ก่อนหน้านี้ลำบากเจ้าแล้ว ต้องให้เจ้าคาบเหรียญทองแดงเหรียญหนึ่งบินไปบินมา เพื่อช่วยตรวจสอบโชคชะตาของฝ่ายบุ๋น ช่วยไม่ได้นี่นา ฉีจิ้งฉุนเล่นหมากล้อมเก่งขนาดนั้น เจ้าเห็นไหมล่ะ สุดท้ายแล้วพวกเราสองคนก็ยังคำนวณทางหนีทีไล่ที่ฉีจิ้งชุนทิ้งไว้ไม่ออกไม่ใช่หรือ? คราวนี้แพ้แล้ว นักพรตน้อยอย่างข้าก็ยอมศิโรราบ ใครใช้ให้ท่านอาจารย์ลำเอียงล่ะ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าลูกศิษย์อย่างข้าเล่นหมากล้อมได้แย่ที่สุด ฝีมือการต่อสู้แย่ที่สุด กลายเป็นว่าเมื่อถึงท้ายที่สุดกลับเป็นข้าที่ต้องทำงานยุ่งยากให้คนพาลเกลียดขี้หน้า แบบนี้ไม่เท่ากับว่าทำให้คนอื่นลำบากใจหรอกหรือ”
นักพรตหนุ่มเหมือนหญิงชาวบ้านปากเปราะที่บ่นนู่นตำหนินี่ไปทั่ว ไม่มีมาดของเทพเซียนเลยแม้แต่นิดเดียว
จู่ๆ นกขมิ้นก็จิกติ่งหูของนักพรตหนุ่มเบาๆ หนึ่งที
นักพรตหนุ่มเหมือนจะรู้ใจนกขมิ้นเป็นอย่างดีจึงหัวเราะฮ่าๆ “เซียนก็เป็นคนเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?”
ดวงตาของนักพรตหนุ่มพลันเป็นประกาย หัวเราะหึหึ ยกฝ่ามือตั้งวางตรงหน้าอกเลียนแบบหลวงจีน หากจะพูดในสถานเบาก็เรียกว่าหัวมงกุฎท้ายมังกร เป็นการกระทำที่น่าขบขัน แต่หากพูดให้หนัก การกระทำเช่นนี้ก็เรียกได้ว่าทรยศต่อระบบเต๋า
นักพรตหนุ่มยังคงบ่นเบาๆ ไม่มีความจริงจังใดๆ “เหล่าพระพุทธเจ้าและพระโพธิสัตว์โปรดช่วยคุ้มครอง ขอให้นักพรตน้อยที่เดินทางกลับเมืองเล็กครั้งนี้ร่ำรวยเงินทอง ต้องร่ำรวยเงินทองมากๆ อืม คราวก่อนขอพรจากพวกท่านนับว่ายังมีประโยชน์อยู่บ้าง สุดท้ายก็ไม่ได้ต่อสู้เอาเป็นเอาตายกับฉีจิ้งชุนไม่ใช่หรือ? ดังนั้นครั้งนี้ช่วยดูแลนักพรตน้อยอีกสักครั้งได้หรือไม่? เจอครั้งแรกรู้สึกแปลกหน้า เจอครั้งที่สองก็คุ้นเคยกันไปเอง วันหน้าพวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว!”
นักพรตหนุ่มทอดสายตามองออกไป
ทุกอณูพื้นที่ของเมืองเล็กที่อยู่ใต้สีรัตติกาลปรากฏชัดในสายตาของเขา
ไม่ว่าจะเป็นหลังจากที่ถ้ำสวรรค์หลีจูร่วงลงมา สูญเสียค่ายกลใหญ่ในการพิทักษ์ปกป้อง หรือก่อนหน้าที่จะปริแตก เวทคาถาอาคมทั้งหลายยังสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ สำหรับนักพรตหนุ่มแล้ว อันที่จริงก็เหมือนกัน ไม่มีอะไรแตกต่าง
นักพรตหนุ่มยื่นนิ้วข้างหนึ่งเคาะลงบนกวานเต๋าที่โบราณและเรียบง่ายเหนือศีรษะเบาๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงปัญหาที่ทำให้คนปวดหัว
นักพรตหนุ่มที่ชื่อว่าลู่เฉิน
ก็คือเงื่อนตายที่ทำให้ฉีจิ้งชุนต้องตาย ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะออกไปจากถ้ำสวรรค์หลีจูหรือไม่ก็ตาม
เพียงแต่ว่าฉีจิ้งชุนกลับเลือกที่จะถอยก้าวใหญ่อย่างเหนือความคาดหมายของทุกคน นักพรตหนุ่มจึงเลือกที่จะถอยก้าวเล็กตามไปด้วย
——————————–
