ตอนที่ 339 – ในมุมมองใหม่
ในตอนเย็น
เมื่ออับราประกาศเลื่อนการเดินทางออกไป ทุกคนแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
อับรากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาถามหลินเซียวเป็นพิเศษถึงข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผล และหลินเซียวก็ทําเช่นนั้น
เหยาจื่อต้องใช้เวลาสองวันในการพักผ่อน และเธอก็สัญญากับทุกคนว่าเธอจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้ทุกคนเคลียร์เส้นทาง
ไม่มีใครบ่นอะไรอีกหลังจากได้ยินเรื่องนี้
หลังจากที่ได้เห็นการแสดงของเหยาจื่อแล้ว ก็ไม่มีใครสงสัยเกี่ยวกับทักษะของเธอเลย พวกเขามั่นใจว่าพวกเขาจะประสบความสําเร็จด้วยความช่วยเหลือของเธอ
ใครจะไม่ชอบให้คนแข็งแกร่งช่วย? แม้ว่าพวกเขาจะไม่กลัวตาย แต่ก็ไม่มีใครชอบเสียสละตัวเองโดยไม่มีเหตุผลเช่นกัน ด้วยเหยาจือ โอกาสในการชนะของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก และมันคุ้มค่าที่จะรออีกสองวัน!
เนื่องจากพวกเขาได้พักอยู่ที่ไนท์ทาวน์มาระยะหนึ่งแล้ว รออีกไม่กี่วันจะเป็นอะไร?
ดังนั้น ทุกคนจึงปล่อยให้อับราอยู่คนเดียว และหลังจากยืนยันรายละเอียดแล้ว แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปคนละทาง
เหลือเพียงคนเดียว ไม่สิ พูดจริงๆ ก็คือสองคน เจ้าชายรูปงามและผู้ติดตามของเขา
“อับรา ท่านจริงจังเหรอ”
“ไม่ แน่นอน ข้าพูดจริง ซีซาร์ วันนี้ท่านก็เหนื่อยเหมือนกัน ไปพักผ่อนเถอะ”
คนที่เหลืออยู่ที่สํานักงานคืออับราและสองคนนั้น
ไม่มีใครอื่นและอับราผ่อนคลายอย่างมาก เขาหาวขณะทําความสะอาดสํานักงานและเตรียมปิดสํานักงานและกลับบ้านนอน
อย่างไรก็ตาม ซีซาร์ไม่ยอมปล่อยเขาไป..
“แต่อับรา ข้าไม่เข้าใจ”
“หม… ท่านไม่เข้าใจอะไร? สายเลือดของพ่อมดของเหยาจืออยู่ในช่วงกระสับกระส่ายและเธอต้องการพักผ่อน นั่นคือสิ่งที่เธอพูดเป็นการส่วนตัว ไม่ใช่ว่าข้ากําลังสร้างเรื่องขึ้นมา…. ทําไมเจ้าไม่ลองถามเธอเองล่ะ?”
แม้ว่าซีซาร์จะไม่ถามแต่เขาก็ได้รับคําแนะนําของหลินเสี่ยวแล้ว และจะเล่าเรื่องเดียวกันนี้ให้ใครก็ตามที่ถาม
“ฟู่… อ่า เสร็จแล้ว ซีซาร์ ข้าจะปิดแล้ว ทําไมพวกท่านไม่ไปล่ะ?”
หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการท้ายสุด อับราสังเกตว่าซีซาร์และโรซี่ยังคงยืนอยู่ข้างๆ และจ้องมองมาที่เขาซึ่งทําให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อับรา รู้สึกเหมือนท่านกําลังทําตัวแปลก ๆ” ซีซาร์ปิดกั้นประตูเพื่อไม่ให้อับราออกไป
” แปลก? ข้าแปลกยังไง”
“เช้านี้ท่านยังวิตกกังวลอยู่มาก ตอนนี้คท่านดูผ่อนคลายมากแล้ว”
“ผ่อนคลาย?”
“ใช่ ท่านไม่ได้ทําความสะอาดสํานักงานมาเป็นเวลานาน ท่านไม่เคยสนใจขยะพวกนั้นเลย” ซีซาร์ชี้ไปที่ห้องสะอาดหลังจากที่เขาเพิ่งจัดของเสร็จ
“เอ่อ…. อย่างนั้นเหรอ? ฮ่าๆ” อับราหัวเราะอย่างเชื่องช้าและเกาหัวของเขา “อ๊ะ ช่วยไม่ได้เพราะสัตว์อสูรและเราล้มเหลวถึงสองครั้ง ข้าจะมีอารมณ์จะทําความสะอาดได้อย่างไร?”
“แต่วันนี้ท่านอารมณ์ดี”
“เอ่อ…. ใช่ เนื่องจากเหยาจื่อเข้าร่วมทีมของเราและเนื่องจากเธอแข็งแกร่งมาก มันก็แค่เรื่องของเวลา ดังนั้นแน่นอนข้าจึงผ่อนคลาย!”
“เหยาจื่ออาจจะแข็งแกร่ง แต่ท่านเชื่อใจเธอจริงหรือ? … อับรา เจ้าไม่เชื่ออย่างไร้เดียงสาว่ามีเพียงนักเวทที่แข็งแกร่งเพียงคนเดียว เราสามารถไล่สัตว์อสูรออกไปได้อย่างง่ายดายใช่ไหม”
“ซีซาร์ ท่าน…”
อับราทิ้งรอยยิ้มจอมปลอมของเขาเมื่อเขามองตาของซีซาร์ เขาคิดว่าเด็กคนนี้น่าประทับใจเพียงใด แม้ว่าซีซาร์จะยังเด็ก เขาก็ไม่สามารถป้องกันอะไรจากเขาได้เลย
ซีซาร์พูดถูก อับราไม่ไว้ใจพี่น้องคู่นั้นจริงๆ
“ข้าทําไม่ได้จริงๆ ปกติท่านดูเคร่งขรึม แล้วทําไมท่านถึงผ่อนคลายในเวลาแบบนี้”
อับราถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และหาที่นั่งลงก่อนจะเรียกพวกเขามาพูดคุย
“แล้วอับรา ท่านกําลังปิดบังอะไรทุกคนอยู่? …. พี่น้องเหล่านั้นเชื่อถือได้จริงเหรอ?”
“เฮ้อ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกเขาเชื่อถือได้หรือไม่ แต่ข้าไม่คิดอย่างนั้น”
ในฐานะผู้จัดการ เขาไม่ใช่คนงี่เง่า แม้ว่าเขาจะยอมรับพี่น้องทั้งสอง ในฐานะพันธมิตรที่ต่อสู้ในแนวเดียวกัน เขาก็ยังต้องสังเกตพวกเขาอย่างระมัดระวังมากขึ้น
แล้วถ้าคุณมีสายเลือดของพ่อมดล่ะ? อับราต้องการพันธมิตรที่ไว้ใจได้ ไม่ใช่แมวขี้กลัวหรือคนแทงข้างหลัง ในสนามรบ ทุกคนเป็นสหายร่วมรบที่มอบชีวิตให้กันและกัน ดังนั้นนอกจากความแข็งแกร่งของพวกมันแล้ว เขายังจําเป็นต้องตรวจสอบลักษณะที่แท้จริงของพวกมันด้วย
หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างวัน เขาได้จัดห้องที่ดีที่สุดสําหรับหลินเซียวและพวกเขา เขายังส่งคนรับใช้ไปรับใช้ทุกความต้องการของพวกเขาและมอบอาหารและสิ่งของที่ดีที่สุดให้พวกเขาด้วยเงินของสํานักงานและทุกคนปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพ
สําหรับพี่น้องที่ยังไม่มีประสบการณ์มากนัก พวกเขารู้สึกยินดีกับการรักษาที่หรูหรานี้
พวกเขาเคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้เมื่อใด สมัยก่อนต้องเข้าข้างคนอื่นถึงจะกินได้ ตอนนี้พวกเขาได้รับการปฏิบัติแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงและไม่คุ้นเคย
แต่เหยาจือยังคงเป็นคนดี แม้ว่าเธอจะได้รับคําชมและเคารพ แต่เธอก็ยังเหมือนเดิมและไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ไปอยู่ในหัวของเธอ เธอยังคงฟังหลินเซียวอย่างเชื่อฟังและกําลังพักผ่อนอยู่สองวันก่อนที่จะเตรียมตัวออกไป
อันที่จริง สายเลือดของพ่อมดนั้นไม่สําคัญสําหรับเธอเลย และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่มีค่ามากนักต่อให้วันหนึ่งเธอสามารถควบคุมมันได้อิสระ เธอก็จะไม่ใช้มันเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวหรืออะไรทั้งนั้น เพราะเธอไม่มีความปรารถนาที่จะเป็นวีรบุรุษ ดังนั้นไม่ว่าพลังจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็เป็นเพียงเกราะป้องกันตัวเธอเอง.
เหยาจือยังคงเป็นนักพรต แต่พี่ชายของเธอไม่มากนัก
หลินเทียนไม่เคยรู้ว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้รับคําชม นับประสาคนที่จัดห้องที่สะดวกสบายและจัดหาอาหารที่หรูหราให้ฟรี หรือแม้แต่คนรับใช้ที่เสิร์ฟไปทางซ้ายและขวา… มันเทียบได้กับวิธีที่ขุนนางได้รับการปฏิบัติ!
ไม่จําเป็นต้องพูดถึงการออกนอกบ้าน การไปบังคับบริวารก็คุ้มค่าที่จะได้สัมผัสเช่นกัน เสี่ยวเทียนมีความสุขมากที่ได้สัมผัสกับชีวิตในฐานะขุนนาง โชคดีที่เขาไม่มีพลังมากเกินไป หรือใครจะรู้ว่าเขาจะทําอะไร
เหยาจือทําได้เพียงเตือนเขาเกี่ยวกับการปล่อยตัวจากด้านข้างและบอกเขาว่าอย่าเหิมเกริมเป็นการยากที่จะพูดว่าเขาฟังหรือไม่ฟังเพราะพี่ชายของเขา หลินเซียวที่สามารถควบคุมเขาออกไปซื้อของได้
“ตามรายงานของคนรับใช้ ข้ามีความเข้าใจโดยทั่วไปเกี่ยวกับพวกเขา…. เห้อ ข้าจะพูดยังไงดี? ข้าเดาว่าพวกเขายังเด็กเกินไป” เมื่อคิดถึงพฤติกรรมของพวกเขา อับราพยักหน้าและดูทําอะไรไม่
เหยาจือใจดี บริสุทธิ์ และไร้เดียงสา แต่เธอประมาทและทําผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ บ่อยครั้งจึงไม่มีใครสามารถพึ่งพาคนอย่างเธอได้แม้ว่าเธอจะแข็งแกร่ง
สําหรับหลินเทียนเขาใจร้อนและเต็มไปด้วยพลังงาน ไม่เหมือนกับพี่สาวของเขา เขาไม่ได้ทําผิดพลาดมากมายและจะพยายามทําทุกอย่างให้ดีที่สุดและดูน่าเชื่อถือ อย่างไรก็ตาม เขาขาดวิธีการสื่อสารกับผู้อื่นในทางปฏิบัติ และเริ่มความขัดแย้งได้ง่าย ซึ่งก็ไม่น่าเชื่อถือเช่นกัน
พวกเขาแต่ละคนมีจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเอง ดังนั้นอับราจึงไม่สามารถผ่อนคลายกับพวกเขาได้ และยังต้องหาวิธีช่วยให้พวกเขารวมตัวได้อย่างรวดเร็ว ไม่เช่นนั้น พวกเขาอาจกลายเป็นภาระ!
“ดังนั้น ในเมื่อท่านรู้อยู่แล้วว่ามันไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้น แต่ท่านก็ยังรู้สึกผ่อนคลายราวกับว่าท่านพบวิธีไล่สัตว์อสูรพวกนั้นแล้ว นั่นหมายความว่าท่านไม่เพียงแต่พึ่งพาพี่น้องเท่านั้น ท่านต้องซ่อนอย่างอื่นจากเรา!”
“เฮอะ ข้าซ่อนพวกท่านไม่ได้จริงๆ”
อับรารู้สึกขบขันกับท่าทางจริงจังของพวกเขาและไม่ได้ปิดบังมันต่อไป
“เจ้ามีเพื่อนที่ดีนะ หลินเซียว”
“เขา? เกี่ยวอะไรกับเขา”
ซีซาร์และโรซี่มองหน้ากันและตกตะลึง
อับราเป็นคนที่ดูถูกเขาในตอนแรก แล้วทําไมเขาถึงพูดถึงชื่อหลินเซียวในตอนนี้
“เด็กคนนั้นไม่ธรรมดา” อับราลดเสียงลงและเริ่มอธิบาย
อับราไม่ได้เปิดเผยคําสัญญาที่เขาให้ไว้กับหลินเซียวแต่เขายินดีที่จะแบ่งปันรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ
อันที่จริง อับราส่งคนไปสังเกตพี่น้องและส่งคนไปสังเกตหลินเสี่ยวเช่นเดียวกัน และได้รับข้อมูลที่ไม่คาดคิด!
“ข้าอ่านไม่ออกจริงๆ นะ…”
เขาเป็นผู้จัดการที่มีประสบการณ์ แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถแม้แต่จะมองผ่านเด็กเหลือขอ แค่พูดก็น่าอายแล้ว
ในระหว่างวัน เขายังจัดห้องที่สะดวกสบาย อาหารอันโอ่อ่า และบริวารที่เชื่อฟังสําหรับการปฏิบัติอันสูงส่ง แต่น่าแปลกที่ทั้งสามคนสงบและไม่แยแส ซึ่งอับราไม่เข้าใจ
เซนไตหยินเป็นเจ้าหญิงดังนั้นเธอจะชินกับมันและเข้าใจได้ แต่หลินเซียวและเอเลน่าเป็นสามัญชนไม่แตกต่างจากพี่น้องมากนักดังนั้นพวกเขาจึงสงบได้อย่างไร?
เป็นไปได้ไหมที่พวกเขาไม่มีความปรารถนา?
หยุดพูดเล่นนะ ไม่ใช่ว่าพวกเขาอายุแปดสิบปีแล้ว พวกเขาเป็นแค่เด็กสองคน พวกเขาจะไม่มีความปรารถนาได้อย่างไร?
แน่นอน อับราไม่อาจเดาได้ว่าสําหรับเด็กสองคนนี้ คนหนึ่งเป็นจอมเวทระดับเจ็ดขั้นสูง อีกคนหนึ่งเป็นราชาปีศาจ พวกเขาไม่สนใจเกี่ยวกับการปฏิบัติอันสูงส่งจริงๆ
“พวกเขาไปซื้อของในตอนบ่ายและข้าก็ส่งคนไปตามพวกเขา ซีซาร์ เดาสิว่าข้ารู้อะไร?”
