ตอนที่ 359 – ผลงานชิ้นเอกของราชาปีศาจ
เพิ่งจะรุ่งเช้าและหลายคนยังคงอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน แต่มีกลิ่นที่อร่อยมาจากห้องครัวแล้ว
แสงสีขาวซีดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้เส้นผมนุ่มสลวยของหญิงสาวสว่างขึ้น และห่อหุ้มไว้ด้วยแสงสลัวๆ เพื่อที่จะตั้งสมาธิ เธอจึงม้วนผมไว้ด้านหลังศีรษะแล้ว มันควรจะเป็นช่วงวัยเยาว์ที่บานสะพรั่งของเธอ แต่เธอฝังหัวของเธอไว้ที่ห้องครัวขณะที่เธอทำอาหารอร่อยอย่างพิถีพิถัน เธอเป็นเหมือนภรรยาเพรียบพร้อมที่ทำอาหารเช้าอร่อยๆ ให้สามีสุดที่รักของเธอ
“อืม… เรียบร้อย!”
หลังจากบรรจุทุกอย่างที่เธอเตรียมไว้ลงในกล่องอาหารกลางวัน เชนไตหยินยิ้มและปรบมือ
ตามคำสัญญา เธอกำลังจะทำอาหารเช้าของหลินเซียวและส่งให้เขาเอง
เชนไตหยินยังไม่ทราบความลับของหลินเซียวและเอเลน่าที่ออกไปทั้งคืน แต่เธอยังคงรักษาสัญญา เธอตื่นแต่เช้าเพื่อซื้อวัตถุดิบสดใหม่และทำเบนโตะแห่งความรักอย่างระมัดระวัง
“ฮิฮิ ข้ามั่นใจในทักษะการทำอาหารของข้า…”
เชนไตหยินขึ้นรถม้าพร้อมกับกล่องอาหารกลางวันและออกเดินทาง
หุบเขานี้อยู่ทางทิศตะวันตกของไนท์ทาวน์ นับตั้งแต่สัตว์อสูรมาขวางทางหุบเขา ถนนก็แทบไม่มีคนใช้อีกต่อไป ไม่เพียงแต่ผู้ตรวจสอบเท่านั้น แต่ขบวนของพ่อค้าก็ถูกปิดกั้นในบริเวณใกล้เคียงด้วย สัตว์ร้ายพวกนั้นสร้างปัญหาให้กับทุกคนจริงๆ
ผู้ตรวจสอบจัดกลุ่มเพื่อพยายามกำจัดพวกเขา แต่พวกเขาล้มเหลวสองครั้งด้วยความสูญเสียอย่างหนัก ถ้ามันเป็นสิ่งที่แม้แต่ผู้ตรวจสอบพันธมิตรยังรับมือไม่ได้ คนธรรมดาจะไม่มีโอกาส ดังนั้นทุกคนจึงได้แต่หวังเพียงความหวังเดียวในความพยายามครั้งต่อไปและอาจเป็นครั้งสุดท้าย
ความพยายามครั้งที่สามจะเริ่มอย่างเป็นทางการในวันมะรืนนี้
เห็นได้ชัดว่ามีนักเวทที่มาถึง ผู้ครอบครองเลือดของพ่อมด เธอแข็งแกร่งมากยิ่งกว่านักเวททุกคนในสำนักงาน ว่ากันว่าเธอมีความแข็งแกร่งและได้รับความเคารพจากทุกคน โดยเฉพาะผู้จัดการ อับรา เขายังเลื่อนวันออกเดินทางเพื่อให้เธอได้พักผ่อน
นั่นคือสิ่งที่หมุนเวียนอยู่รอบๆไนท์ทาวน์แต่เชนไตหยินรู้ว่าไม่เป็นเช่นนั้น
“เอเลน่า เจ้ากับหลินเซียวมีความลับแบบไหนกัน…”
เชนไตหยินรู้สึกเบื่อบนท้องถนน เธอจึงเริ่มครุ่นคิด
เธอรู้ว่าเอเลน่าไม่ใช่มนุษย์และเป็นปีศาจระดับสูง แต่เธอไม่รู้ความลับระหว่างพวกเขา
สำหรับคนนอก พวกเขาบอกว่าพวกเขามีความสัมพันธ์แบบเจ้านาย-ผู้รับใช้ แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ชัดเจน.. เอเลน่าดูเหมือนจะเป็นสาวใช้ที่เอาใจใส่ แต่ดูเหมือนว่าเธอเองจะคิดอย่างนั้น เธอไม่เคยยอมแพ้และทำตัวเย็นชาอยู่เสมอเพื่อไม่ให้ใครมองเห็นเธอ
สิ่งที่ทำให้เชนไตหยินสงสัยมากขึ้นก็คือว่าเอเลน่าปฏิบัติต่อเธออย่างไร… ทุกครั้งที่เธอต้องการใกล้ชิดกับหลินเซียว เอเลน่าจะมีอาการหงุดหงิด ราวกับว่าเธอทิ้งและทำให้เธอคิดว่าเอเลน่ามีความรู้สึกต่อหลินเซียว แต่ทั้งหลินเซียวและเอเลน่าไม่รู้และคงความสมดุลไว้
“ข้าไม่เข้าใจ…”
ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ที่แปลก การพูดอย่างเคร่งครัด การเก็บปีศาจในฐานะสาวใช้ขัดกับสามัญสำนึกใช่ไหม จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโบสถ์ค้นพบ? พวกเขาจะเผาเขา
แต่พูดถึงเรื่องนั้น… เชนไตหยินจำได้ว่าหลินเสฐียวมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนักบุญหญิงที่ชื่อสโนว์ สโนว์อาจเป็นเด็ก แต่เธอเป็นเพียงกำมือหนึ่งและไม่สามารถประเมินค่าได้ต่ำไป ถ้าวันหนึ่งหลินเวียวมีปัญหาจริงๆ บางทีเธออาจจะสามารถปกป้องเขาและยกโทษให้เขาได้
“แต่ไม่ใช่ว่าสโนว์จะกลายเป็นนักบุญสำหรับเขา ไม่ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีแค่ไหน เธอก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปีศาจเพื่อเขา” เชนไตหยินหัวเราะและไล่ความคิดที่ไร้เดียงสาของเธอออกไป
หลินเวียวดูเหมือนจะขี้เกียจ ธรรมดา ไม่น่าประทับใจ และไม่มีใครที่วิทยาลัยลอรันคิดว่าเขาเป็นคนพิเศษ แต่เชนไตหยินรู้ว่าจริงๆ แล้วเขากำลังซ่อนความลับมากมายอยู่เบื้องหลัง
เมื่อลองคิดดู เขาไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนักบุญหญิงของโบสถ์แสงเท่านั้น เขายังมีความลับที่ไม่สามารถบรรยายกับปีศาจได้ สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น สิ่งที่เชนไตหยินเพิ่งตระหนักว่าหลินเซียวมีความสัมพันธ์กับเชนยูจีและจักรวรรดิฉินด้วย
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เกี่ยวข้องกับพลังใด ๆ แต่เขาก็ถูกคั่นกลางและกลายเป็นศูนย์กลางของกระแสน้ำวนแห่งการต่อสู้
เขาเป็นใคร? เขาต้องการอะไร? การกระทำทั้งหมดของเขาจนถึงตอนนี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของเกมหมากรุกขนาดใหญ่สำหรับเขาแล้วใช่ไหม
“เป็นไปได้ไหม.. เขาจงใจเข้าหาข้าเพราะภูมิหลังและสถานะของข้า”
เชนไตหยินตัวสั่นเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นั้นและรู้สึกเหมือนกับว่าเธอถูกจุ่มลงในน้ำเย็น
หลินเซียวดูไร้เดียงสาและวาทศิลป์มากกับคำพูดและการแสดงของเขา เขาเป็นคนเกียจคร้านและไม่ค่อยแสดงด้านมืดของเขา เขาจะไม่ยับยั้งความเจ้าเล่ห์ของเขาที่มีต่อศัตรู ดังนั้นหากเขาจงใจหลอกล่อเธอ เธอก็จะไม่สามารถบอกได้และจะต้องตกหลุมพรางของเขาอย่างแน่นอน
“เป็นไปไม่ได้ เขาจะหลอกข้าทำไม? ข้ากำลังคิดอะไรอยู่”
อาจเป็นเพราะมันน่าเบื่อเกินไปหรือเธอกังวล แต่ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และเร่งจังหวะให้ไปถึงโดยเร็วที่สุด
เมื่อเธอมองขึ้นไป เธอเห็นฉากที่น่าตกใจ
ที่ทางเข้า ซากรถม้ากระจัดกระจายไปทุกที่ ล้อถูกหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และม้าที่น่าสงสารตัวนั้นก็ถูกโค่นและแห้งเสีย มันจึงมีเลือดไหลมาก
“เดี๋ยวก่อน ข้า- นี่ไม่ใช่รถม้าของหลินเสี่ยวเหรอ?” เซนไตหยินจำได้ทันที
ดูเหมือนว่ามันจะถูกทำลายโดยสัตว์อสูร ไม่ได้หมายความว่าหลินเวยวถูกโจมตีใช่หรือไม่?
เชนไตหยินรีบกระโดดลงจากรถม้าและรีบวิ่งไป
นอกจากซากปรักหักพังแล้ว ยังมีหมาจิ้งจอกที่ตายแล้วและรอยเท้าที่กระจัดกระจาย แต่ไม่มีหลินเสี่ยว เธอมาถึงแต่หลินเซียวไม่อยู่ที่นั่นและมีเพียงซากรถในสถานที่ของเขา… เกิดอะไรขึ้น?
หลินเซียวตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?
ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น แต่เมื่อคืนนี้มีดจริงๆ และไม่ใช่เรื่องแปลกที่อุบัติเหตุจะเกิดขึ้น เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น เธอก็ตัดสินใจว่าตัวเองจะลงไปถึงก้นบึงของมัน และเธอต้องหาเขา แม้ตายหรือมีชีวิตอยู่!
ดังนั้น เธอจึงนำกล่องอาหารกลางวันที่เธอเตรียมไว้และมุ่งหน้าลึกเข้าไปในหุบเขาในขณะที่พยายามค้นหาร่องรอยของหลินเสี่ยว
“นี่ดูเหมือนจะเป็นรอยเท้าของพวกเขา…”
เชนไตหยินพบรอยเท้าของคนสองคน นับตั้งแต่สัตว์อสูรมาถึง จะไม่มีใครมาเดินเล่นที่นี่เลยนอกจากสองตัวนั้น
เธอสงบสติอารมณ์และจับดาบของเธอขณะที่เธอเดินตามรอยเท้าอย่างระมัดระวัง
เธออาจจะมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง แต่สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยสัตว์อสูร ดังนั้นการย่องเข้ามาจึงเป็นทางเลือกที่ฉลาดที่สุด
ใครจะรู้ว่าเป็นเพราะเธอปกปิดตัวเองได้สำเร็จเกินไป หรือเป็นเพราะไม่มีสัตว์อสูรอยู่รอบๆ เชนไตหยินจึงตระหนักได้ครู่หนึ่งว่าเธอไม่เคยพบสัตว์อสูรแม้แต่ตัวเดียว
เกิดอะไรขึ้น? ที่นี้ควรจะเป็นอันตรายมากไม่ใช่หรือ?
ข้อมูลเกี่ยวกับปีศาจที่เข้ายึดหุบเขาลึกปลอมหรือเปล่า?
เชนไตหยินไม่สามารถคิดได้ว่าสัตว์อสูรเหล่านั้นทั้งหมดถูกเอเลน่าไล่ออกเมื่อคืนนี้ ดังนั้นหุบเขาจึงกลับคืนสู่ความสงบตามปกติแล้ว สัตว์อสูรที่เหลือไม่ก้าวร้าวดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีอะไรต้องกังวล
ขณะที่เธอสำรวจหุบเขา เชนไตหยินเริ่มสับสนมากขึ้น เธอกำดาบแน่นขึ้นและเตรียมรับมือกับการซุ่มโจมตีได้ทุกเมื่อ
ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นบางสิ่งและเห็นลิงสิงโตออกหากินเวลากลางคืนอยู่ไม่ไกลนัก
แต่…
“อะ-อะไร? นี้”
ขณะที่เธอกำลังจะชักดาบ เธอสังเกตเห็นว่าลิงตายแล้ว!
ไม่ใช่แค่คนเดียว ถ้าเธอมองดีๆ รอบๆ ก็เต็มไปด้วยซากศพ! ศพกระจัดกระจายไปทุกตำแหน่งบางตัวงอแขนขา บางตัวเป็นเพียงกองเนื้อ
“หลินเซียวทำ?”
ขณะที่เธอเคลื่อนผ่านศพอย่างระมัดระวัง เธอสังเกตเห็นรายละเอียด
ลิงเหล่านี้ไม่ได้ตายด้วยเวทมนตร์ พวกมันตายเพียงแค่ตกจากที่สูงราวกับถูกโยงใยแล้วกระโดดฆ่าตัวตาย เชนไตหยินเดิมที่คิดว่านี่เป็นฝีมือของหลินเซียวแต่หลังจากนั้น เธอมั่นใจว่าไม่ใช่ เขา!
ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาจะบังคับสัตว์อสูรให้ทำตามคำสั่งของเขาได้อย่างไร?
เชนไตหยินเดินต่อไปด้วยท้องที่เต็มไปด้วยคำถาม จากนั้นเธอก็เห็นบางอย่างที่น่าตกใจยิ่งกว่า
“มอะไรเนี่ย? แมงปองพิษฟอสฟอรัสระดับเจ็ด!?”
แม้แต่นางก็ไม่อาจละเลยต่อสัตว์อสูรระดับ 7 ได้ เธอก็พร้อมจะสู้จนตาย…. แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็ไม่เคลื่อนไหวใดๆ และไม่เคลื่อนไหว อยู่ที่นั่น
“อะไร… เอ๊ะ? หมดสติไปแล้วเหรอ?”
เชนไตหยินตกตะลึง
