ตอนที่ 362 – นักวิจารณ์มืออาชีพมีสายตาที่ดี
หลายนาทีที่แล้ว
“นายท่าน พวกเรามาแล้ว!”
บนถนนในไนท์ทาวน์ ขบวนรถม้าหยุดอย่างช้าๆ และเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งกระโดดลงจากรถม้าก่อน จากนั้นจึงหันหลังกลับและอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่สวมชุดคลุมสีขาวออกและวางเธอลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล จากนั้นเธอก็จัดเสื้อผ้าอย่างตั้งใจและจับมือช่วยนำทาง
“ฟู ที่นี่คือไนท์ทาวน์ใช่ไหม”
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ จับหัวของเธอและโยกเยก เกือบจะล้มลง ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่จากการเดินทาง
คราวนี้ ผู้ศรัทธาหลายคนรีบรุดไปข้างหน้าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ
“ท่านหญิง ก็อย่างที่ท่านพูดนั่นแหละ ผู้ตรวจสอบออกเดินทางแต่เช้าตรู่และมุ่งหน้าไปยังหุบเขาวอลลิ้ง”
“เรามาสายเกินไปแล้ว ข้ารู้แล้ว”
ดูเหมือนว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คาดไว้อยู่แล้ว แต่เธอยังคงทำหน้าบึงและไม่มีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
“พี่ชายและพวกเขาต้องออกไปพร้อมกับผู้ตรวจสอบคนอื่นๆ มันคงสายเกินไปแล้วที่จะตาม ทัน… เห้อ ระบบราชการทั้งหมดฆ่าเราจริงๆ พวกเราก็ยังมาสายหลังจากที่เร่งรีบมากขนาดนั้น”
เด็กหญิงตัวเล็กส่ายหัวราวกับผู้ใหญ่ที่คร่ำครวญถึงการทุจริตของสังคมและความบกพร่องทางสถาบัน สาวน้อยคนนี้คือสโนว์โดยธรรมชาติ เหตุผลที่เธอรีบร้อนไปที่ไนท์ทาวน์อย่างกระวนกระวายใจก็เพื่อจับพี่ชายที่ไม่เชื่อฟังของเธอ แต่เธอก็สายเกินไป
อันที่จริง เธอน่าจะไปถึงไนท์ทาวน์ได้เมื่อสองวันก่อน แต่พวกเขาผ่านเมืองต่างๆ มากมายระหว่างทาง และในฐานะนักบุญหญิง เธอถูกบิชอปในท้องที่หยุดเธอ พวกเขาทั้งหมดแสดงออกอย่างลึกซึ้งถึงวิธีที่พวกเขาต้องการรับใช้หญิงศักดิ์สิทธิ์ และเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะปฏิเสธ
แน่นอน สโนว์รู้ดีถึงความตั้งใจของพวกเขา ในฐานะบิชอปในพื้นที่ห่างไกล สินบนและอำนาจของพวกเขาเทียบกับสโนว์จากเมืองวินเทอร์เรสได้อย่างไร เนื่องจากพวกเขาเห็นนักบุญหญิงจากเมืองใหญ่ผ่านไป พวกเขาต้องการจะประจบประแจงเธอและหวังว่าจะปลิงจากเธอ สโนว์ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ เธอจึงต้องเล่นด้วยกันและเสียเวลาไปมาก
“นายท่าน พวกเราควรทำอย่างไร? ไล่ตามพวกเขา?”
“ลืมมันไปเถอะ พรุ่งนี้เราจะไปกันต่อ วันนี้ข้าต้องการพักผ่อนให้เพียงพอ…. หม?”
ขณะที่สโนว์กำลังหาวและกำลังจะสั่งให้เอโลน่าหาโรงแรม เธอก็สังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ
“ที่นั้นคือที่ใด?” สโนว์ชี้ไปทางโรงแรมตรงข้ามถนนด้วยเสียงต่ำ
เมื่อสังเกตเห็นว่าสโนว์ทำตัวแตกต่างออกไป เอโลน่าก็เริ่มรู้สึกประหม่า
“นายท่าน นั่นมันโรงแรม. มีอะไรเหรอ?”
“โรงแรม?” สโนว์หยุดและสัมผัสจมูกของเธอและกระซิบ “ข้าสัมผัสได้ถึงออร่าปีศาจจากที่นั่น…”
“เอ๊ะ?”
เอโลน่าหลับตาลงและพยายามสัมผัสอย่างระมัดระวังและสังเกตเห็นด้วย
ไม่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น ผู้ศรัทธาคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างเช่นกัน บรรยากาศเริ่มจริงจังมากขึ้นเมื่อพวกเขารอคำสั่งของสโนว์อย่างเงียบๆ
“พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ”
“เอโลน่า พาข้าไปที่นั่น”
” ค่ะ…”
เอโลน่าฟังคำสั่งของสโนว์อย่างเชื่อฟังและเดินช้าๆ เข้าไปในโรงแรม
มันเป็นโรงแรมธรรมดาๆ ไม่มีอะไรผิดปกติ เจ้าของก็เป็นคุณป้าธรรมดาๆ ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลย
ทั้งสองเดินตามออร่าไปที่ชั้นสองและพบห้องที่มีออร่า สโนว์บีบมือของเอโลน่า เธอเข้าใจแล้วเคาะประตู
“ใคร?”
เอโลน่าและสโนว์ต่างก็พบว่าเสียงนั้นคุ้นเคยอย่างมาก และรู้สึกประหลาดใจที่ประตูเปิดแล้ว
ทันใดนั้น เอโลน่าก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
“ป้า? หลินเซียว และ เอ๋? ป้าเล็ก?”
“เอ่อ… อะไร?”
ในช่วงเวลาเช่นนี้เท่านั้น สโนว์จะสงสารตัวเองที่ตาบอด
แล้ว… ป้าเล็กคืออะไร?
อีกด้านหนึ่ง
ผู้ตรวจสอบมาถึงทางเข้าหุบเขาแล้วและพร้อมที่จะต่อสู้กับสัตว์อสูรจนตาย
แม้ว่าสัตว์อสูรจะถูกส่งกลับบ้านแล้ว และสัตว์อสูรที่เหลือก็ไม่มีอะไรเลยหากปราศจากคำสั่งของอเดล ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องกังวลและสามารถเดินข้ามไปได้
แต่หลินเซียวไม่สามารถให้คนอื่นรู้ว่าพวกเขาได้ไล่สัตว์อสูรออกไปแล้ว นั่นคือเหตุผลที่เรื่องตลกนี้ต้องดำเนินต่อไป
“โอเค ไปกันเถอะ!”
ซีซาร์เรียกทุกคนและออกเดินทางอย่างสง่างาม
คราวนี้ การเตรียมการของพวกเขาอาจกล่าวได้อย่างแน่นอน
ทีมที่มีสมาชิก 30 คนถูกจัดโดยอาร์เชอร์ ซึ่งเป็นผู้นำกลุ่มนักเวทกลุ่มเล็กๆ ที่ได้รับการคุ้มครองในใจกลาง และทหารยามหลายคนในบริเวณโดยรอบเพื่อป้องกันการซุ่มโจมตี
เห็นได้ชัดว่าหัวหน้ากลุ่มคือซีซาร์ผู้กล้าหาญและพี่น้องแปลกหน้าคู่นั้น
“เหยาจื่อ หลินเทียน เจ้าเป็นนักเวท เจ้าควรอยู่ตรงกลางกับอาร์เชอร์ ปล่อยให้กองหน้าเป็นหน้าที่ของข้า”
“เอ่อ… ไม่ต้องห่วง ข้าแข็งแรงมาก ไม่เป็นไรถ้าข้าอยู่ข้างหน้า” เหยาจื่อมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เธอยังคงบังคับตัวเองและพูดตะกุกตะกัก
“เจ้าแข็งแกร่งมากเหรอ”
“ถ-ถูกต้อง! ข้าไม่ได้โอ้อวด แต่มีข้าอยู่ด้วย เจ้าไม่ต้องกังวลไป!”
ตกลง
ซีซาร์หรี่ตาและไม่เข้าใจว่าความมั่นใจแปลกๆ ของเธอมาจากไหน
เมื่อวานสาวคนนี้กระสับกระส่ายกังวลว่าจะสามารถควบคุมพลังของตัวเองได้หรือไม่หรือจะสร้างปัญหาให้กับทุกคน แล้วจู่ๆ เธอก็มั่นใจขึ้นได้อย่างไร?
เมื่อนึกถึงสองวันที่ผ่านมา ซีซาร์ก็จำรายละเอียดได้ทันท่วงที เมื่อวานนี้หลินเซียวคุยกับพี่น้องเป็นเวลานานและดูเหมือนจะให้แผนปฏิบัติการบางอย่างแก่พวกเขา หลังจากนั้นเหยาจือก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ
เกิดอะไรขึ้น?
ซีซาร์สายหัวและรู้ว่าเขาควรจะจดจ่อกับการต่อสู้มากขึ้นในตอนนี้ ไม่ว่าหลินเซียวจะมีแผนอย่างไรกับเธอ มันจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลกับมันอีกต่อไป
“งัย… หลินเซียว เจ้าไม่ควรโกหกข้าใช่ไหม”
เหยาจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อในที่สุดซีซาร์ก็จัดการได้
อันที่จริง ซีซาร์พูดถูก หลินเซียวได้วางแผนปฏิบัติการจริง ๆ ก่อนที่พวกเขาจะจากไป แต่แผนนั้นแปลกเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไว้วางใจหลินเวียว คนอื่นจะคิดว่าเขาล้อเล่น
“น้อง อย่าดื้อสิ” เหยาจือพึมพำอย่างเงียบ ๆ กับหลินเทียน เธอกัดริมฝีปากของเธอและเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างประหม่า
“พี่หญิง ท่านควรกังวลเกี่ยวกับตัวเองก่อน…” หลินเทียนก็กลืนน้ำลายเช่นกัน เขาจับมือพี่สาวขณะมองไปรอบๆ พร้อมที่จะเริ่มแผน
ก่อนออกจาก หลินเซียวสัญญาว่าตราบใดที่พวกเขาทำตามแผน พวกเขาสามารถเสร็จสิ้นภารกิจได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ พวกเขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้ด้วยซ้ำ
มันคงไม่ใช่เรื่องตลกใช่ไหม?
แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าหลินเซียววางแผนอะไร แต่เหยาจือและหลินเทียนยังคงตัดสินใจที่จะปฏิบัติตามแผนอย่างเคร่งครัดและแสดงออกมาได้ดี
“เดี๋ยว…. หยุด!”
หลินเทียนตะโกนขึ้นทันที
“อะไร? มีการซุ่มโจมตีหรือไม่?”
ซีซาร์สั่งทุกคนให้หยุดและเตรียมต่อสู้ แต่ครู่หนึ่งกลับไม่มีศัตรูมา
หลินเทียนสังเกตเห็นความสงสัยของทุกคนและเสริมอย่างรวดเร็ว
“มันเป็นลิงสิงโตออกหากินเวลากลางคืน! พวกเขาอยู่ตรงหน้าเราแล้ว!” หลินเทียนชี้ไปที่ป่าอันห่างไกลและตะโกนอย่างตื่นเต้น “ข้าเห็นพวกเขา พวกเขากำลังซ่อนอยู่บนต้นไม้และหน้าผาทั้งสองข้าง หากเราบุกเข้าไป พวกเขาจะกระโดดและซุ่มโจมตีเราอย่างแน่นอน!”
“จริงหรือ? … แต่ทำไมข้าไม่เห็นมันล่ะ”
ซีซาร์เขย่งและมองไปข้างหน้าพวกเขาอย่างหนัก แต่เขาก็ยังไม่เห็นลิงเลย เขายังยกโรซี่ขึ้นและให้เธอนั่งบนเขา แต่เธอก็มองไม่เห็นสิ่งใดเช่นกัน
“เราไปต่อไม่ได้แล้ว ถ้าลิงออกหากินเวลากลางวันเคลื่อนไหว แสดงว่าต้องมีการซุ่มโจมตี! เราต้องคิดแผน!”
หลินเทียนเพิกเฉยต่อข้อสงสัยของซีซาร์และตะโกนเพื่อให้ทุกคนได้ยิน
“น้องชาย เจ้าพูดถูก! เราต้องคิดวิธี”
เช่นเดียวกับที่เธอจงใจร่วมมือกับพี่ชายของเธอ เหยาจือไม่ได้ตะโกน แต่เธอยังคงเปล่งเสียงของเธออย่างสุดความสามารถเพื่อให้คนอื่นได้ยิน
“ลิงพวกนั้นกำลังซุ่มโจมตีจากจุดสูง เราสามารถใช้จุดนั้นกับพวกมันได้!”
“พี่สาว แน่ใจเหรอ? งั้นข้าจะฝากเจ้า!”
“ไม่มีปัญหา!”
พี่น้องเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์และทำให้ซีซาร์และโรซี่รู้สึกเหมือนถูกครอบงำหรืออะไรบางอย่าง
“ทุกคนสงบสติอารมณ์และยืนอยู่ข้างหลังข้า… ดูนี่สิ!”
เหยาจือก้าวขึ้นสองสามก้าวและยืนอยู่แถวหน้าเพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นร่างของเธอ
เธอหายใจเข้าลึกๆ สองสามทีแล้วปลุกพลังของสายเลือดของเธอ
“เวทย์มนตร์ระดับเจ็ด… ดินแดนทอร์นาโดที่ยิ่งใหญ่!”
ก่อนที่ใครจะทันได้ตอบโต้ พายุทอร์นาโดขนาดใหญ่เริ่มต้นขึ้นในปาข้างหน้า
“พี่สาว ท่านน่าทึ่งมาก! แม้ว่าพายุทอร์นาโดจะไม่ทำลายล้างมากนัก แต่เราสามารถเปาลิงทั้งหมดที่ซ่อนอยู่บนนั้นให้ตายได้!”
เหยาจือรับผิดชอบในการร่าย และมีพี่ชายคนหนึ่งที่รับผิดชอบในการอธิบายถัดจากเธอ
ทุกคนต่างก็พยักหน้าเมื่อพวกเขาได้ยินความประหลาดใจของหลินเทียนแน่นอนว่าพวกเขาไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของบทที่หลินเซียวออกแบบมาอย่างดี
“ยังไม่พอ… ดูนี่สิ! … เวทมนตร์ระดับเจ็ด งูเพลิงเก้าหัว!”
ก่อนที่เวทย์มนตร์ก่อนหน้าจะเสร็จสิ้น เวทต่อไปก็มาถึงแล้ว
“พี่สาว ท่านต้องการใช้สิ่งนั้นเพื่อเผาลิงที่หมดสติทั้งหมดบนพื้นใช่ไหม? ตามความคาดหมายของพี่สาวข้าไป ท่านจะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน!”
นอกจากเสียงของไฟที่โหมกระหน่ำแล้ว ยังมีเสียงอธิบายเฉพาะของหลินเทียนอีกด้วย
