ตอนที่ 364 – ผู้กอบกู้
ในที่สุดเหตุการณ์สัตว์อสูรก็ได้รับการดูแล
ถนนโล่ง ดังนั้นซีซาร์และคนอื่นๆ จึงไม่มีเหตุผลที่จะล่าช้า ดังนั้นพวกเขาจึงมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรก็อตแธมทันที ในเวลานี้ ผู้ร้ายหลัก ผู้กํากับละคร ตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ
“ป้าใหญ่คืออะไร”
ภายในโรงแรม สโนว์และหลินเซียวเผชิญหน้ากัน
“แค่ป้าของป้า!”
“ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ยุ่งเหยิงอะไรอย่างนี้” สโนว์ตบริมฝีปากของเธออย่างช้าๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องช้าๆ และสั่งให้เอโลน่าปิดประตู “แล้วเธอก็เป็นแมวดําตาแดงด้วยเหรอ?”
“ใช่.” เอโลน่าพยักหน้าและตระหนักถึงปัญหา
สโนว์ไม่ใช่เทพธิดาผู้ใจดี เธอเป็นนักบุญหญิงใจดํา! ใครจะรู้ว่าเธอจะทําอะไร!
เป็นไปได้ไหมว่าเธอต้องการพาอเดลกลับไปและฝึกเธอเป็นสาวใช้ที่เชื่อฟัง ไม่ แม้ว่าเธอจะยังเป็นสาวใช้แต่ในวัยอเดล เธอควรเป็นหัวหน้าสาวใช้
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น เอโลน่าก็ตั้งหน้าตั้งตารอ
อเดลเป็นคนดีมาก เธอยังอ่อนโยนต่อรุ่นน้องอีกด้วย แม้ว่าเธอจะขี้เกียจและชอบนอน แต่นั่นก็เป็นจุดแข็งจุดหนึ่งของเธอ และเมื่อเธอเป็นหัวหน้าสาวใช้ของสโนว์ เอโลน่าก็จะมีเวลาว่างมากขึ้น
“สโนว์ เจ้ามาที่นี่ทําไม!?”
หลินเซียวและเอเลน่าต่างประหลาดใจเมื่อเห็นเธอ หลินเซียวถามคําถามและเอเลน่าก็คอยอยู่เคียงข้างอเดลอย่างประหม่า ในขณะที่จ้องมองที่สโนว์กลัวว่าเธอจะทําอะไรบางอย่างกับป้าของเธอ
“ข้ามาหาท่าน ไอ้พี่โง่!” สโนว์ต้องการจะลุกเป็นไฟ แต่ถอนหายใจแล้วกางมือออก “บอกข้าก่อน ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
“อืม…”
หลินเซียวและเอเลน่ามองหน้ากันและบรรลุความเข้าใจร่วมกัน
การปรากฏตัวของสโนว์อย่างกะทันหันทําให้พวกเขาประหลาดใจ แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอคือผู้กอบกู้
เดิมที่พวกเขาวางแผนที่จะกลับไปที่เมืองวินเทอร์เรสเพื่อขอความช่วยเหลือจากสโนว์ แต่เนื่องจากเธออยู่ที่นี่แล้ว พวกเขาจึงสามารถไปยังอาณาจักรก็อดแธมได้
“เธอชื่ออเดล ป้าคนที่สิบสามของเอเลน่า ก็ ข้าเดาว่าเธอคงเป็นป้าของเอโลน่าด้วย”
หลินเซียวหัวเราะและทําลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ เขาดึงสโนว์ขึ้นมาและอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างอดทน
ขณะที่เขากําลังอธิบาย เขายังนั่งสโนว์ลงและช่วยเธอนวดไหล่ของเธอ
“งั้น…. แมวใบ้ตัวนี้กลายเป็นแพะรับบาป?”
“เอ่อ เจ้า ก็เธอยังไม่ตายใช่ไหม”
“ถูกต้อง แต่เธออยู่ไม่ไกลจากมัน… แม้ว่าเจ้าจะปัดเป่ามนต์ดําแล้วแต่เธอถูกควบคุมนานเกินไป ดังนั้นความเสียหายต่อจิตใจของเธอจึงรุนแรงมาก เธออาจจะเป็นผักประมาณเดือน.. ไม่นะ แมวผัก ”
“อะไร? เธอมีเวลาแค่เดือนเดียวเหรอ?”
เอเลน่าเกือบจะร้องไห้ออกมา แต่หลินเซียวทําให้นางดูมั่นใจขึ้นเพื่อที่เธอจะได้อดทน
“สโนว์ เจ้าเพิ่งบอกว่าเธอยังมีเวลาเดือนหนึ่งใช่ไหม” หลินเซียวยังคงนวดน้องต่อไป
” ถูกต้อง.”
“นั่นแสดงว่าเธอยังรอดอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“พี่ชาย ท่านฉลาดมาก” เธอจงใจพูดเช่นนั้นเพื่อให้พี่ชายของเธอสังเกตว่า “เธอสามารถรอดได้จริงๆ”
” จริงหรือ? ถ้ายังงั้นเจ้า…”
“ไม่… หยุดทําไม? ทําต่อ!”
“เอ่อ…”
สโนว์ไม่พอใจเมื่อหลินเซียวหยุดขยับมือและสั่งให้เขานวดต่อไป
หลินเซียวไม่มีทางเลือก เขามองย้อนกลับไปที่เอเลน่าที่มีสีหน้าคาดหวัง ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงอดทนและให้บริการเธอต่อไป
“แค่กๆ นวด… รู้สึกดีไหม”
“ใช่ รู้สึกดีมาก… มือของพี่ชายอ่อนโยนที่สุด… ฮิฮิ ไม่ว่าท่านจะสัมผัสข้าที่ไหน ข้าจะรู้สึกดีเสมอ ไม่ว่าจะไหล่ แขน ท้อง หรือ ที่ไหนก็ได้ ฮิฮิ
“เอ่อ…”
หลินเซียวกระพริบตาและตระหนักว่าเขากําลังถูกล้อเลียน!
เดิมที่เขาวางแผนจะนวดไหล่ของเธอเพื่อให้เธอพอใจและให้เธอปฏิบัติต่ออเดล แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเบี่ยงเบนไป..
เมื่อสังเกตเห็นว่าพี่ชายของเธออาย สโนว์หัวเราะ จับมือเขาแล้วดึงลงมา วางฝ่ามือลงบนท้องเล็กๆของเธอ
“มือของพี่อุ่นมาก… ท้องสโนว์รู้สึกดีไหม?”
“เอ่อ…”
มือของเขารู้สึกเย็นเมื่อสัมผัส หลินเซียวสามารถสัมผัสได้ถึงผิวที่เย็นของเธออย่างชัดเจนผ่านชั้นบางๆของชุดชั้นใน เขาจุ่มนิ้วลงในท้องของเธอและสูญเสียตัวเองในขณะที่เพลิดเพลินกับมัน เขายังรู้สึกละอายและรู้สึกผิดที่….
ไม่ นั่นไม่ดี!
“ฮิฮิ เพราะร่างกายของข้าเย็นกว่าปกติ ข้าจึงต้องการความอบอุ่นจากพี่ชายของข้า!”
“โอ้ อากาศค่อนข้างหนาว… สโนว์ กลับเข้าเรื่องเถอะ”
“การทําให้ร่างกายน้องสาวอบอุ่นเป็นหน้าที่ของพี่ชายใช่ไหม”
“อา? ข้าเดาเอานะ แต่… เฮ้! ท-ทําอะไรน่ะ”
ขณะที่หลินเซียวดึงมือของเขาออกไป ทันใดนั้นสโนว์ก็คว้าแขนของเขาด้วยมือทั้งสองของเธอ!
“พี่ชาย… สโนว์รู้สึกหนาวที่นี่ โปรดช่วยข้าอุ่นด้วย”
“เฮ้! หยุดเล่นได้แล้ว!”
หลินเสี่ยวไม่รู้ว่าสโนว์ต้องการทําอะไร แต่เขารู้สึกว่ามันไม่ดีตามสัญชาตญาณและจะมีอะไรเกิดขึ้นถ้าเขาพูดต่อ ดีที่สโนว์ยังเด็กอยู่ ดังนั้นเขาจึงดึงแขนกลับ
“ฮีม ท่านหนีไม่พ้นหรอก!”
แม้ว่าเธอจะไม่สามารถพาพี่ชายของเธอเข้าไปในขุมนรกได้ แต่สโนว์ก็ยังไม่ยอมแพ้และเกาะแขนของหลินเซียวไว้ ด้วยวิธีนี้ ร่างเล็กๆของเธอทั้งหมดจึงถูกยกขึ้น จากนั้นเธอก็กระโดดและแขวนคอเขา
“พี่ชาย ทําไมท่านไม่ทําต่อ? สโนว์น่ารักมาก คุ้มที่จะติดคุก!”
“เอ่อ… ข้าเป็นคนลามก ทําไมข้าถึงสอนเรื่องแบบนี้กับเจ้า” หลินเซียวหัวเราะอย่างขมขื่น ขณะอุ้มสโนว์และรู้สึกเศร้าใจกับความสามารถของเขา
แอปเปิลหล่นไม่ไกลต้น การศึกษาที่บ้านมีความสําคัญเกินไป พี่ชายลามก หลินเซียวมีความรับผิดชอบอย่างเต็มที่ในการที่สโนว์กลายเป็น!
“เด็กดี หยุดยเล่นได้แล้ว ข้ารู้ว่าเจ้ากําลังล้อเลียนข้า… เจ้าช่วยเธอได้ไหม” เพื่อทําให้มารตัวน้อยพอใจ เขาปล่อยให้เธอนั่งบนคอขณะที่เขาคว้าขาของเธอแล้วเหวี่ยงเธอไปรอบๆ เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับเธอ
“เฮอะ พูดยากนะ ที่สําคัญทําไมข้าต้องไปช่วยเธอด้วย” สโนว์มองไม่เห็นแต่เธอยังคงรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอแกว่งไปมาในที่สูง ดังนั้นเธอจึงจับหูของเขาเพื่อรักษาสมดุลและสนุกกับการขี่เขาเหมือนม้า
ไม่มีทาง เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กผู้หญิงธรรมดา เพื่อให้เธอฟังเขาต้องนําปืนใหญ่มา
“เอ่อ ไอ้เด็กเวร เจ้ากําลังเจรจากับข้าจริงๆ… โอเค มีผู้มีอํานาจเรียกตัวเองว่าอัครสาวกในหมู่ผู้รู้แจ้ง เจ้าน่าจะเคยได้ยินเกี่ยวกับเขาใช่ไหม”
สโนว์เริ่มสนใจหลังจากได้ยินชื่อนั้น
“ใช่ แล้วไง”
“เขาเป็นคนที่ใช้เวทย์มนตร์เพื่อควบคุมอเดล ดังนั้นเธอจึงเห็นว่าเขาเป็นอย่างไร”
” จริงหรือ!? อา…”
สโนว์รู้สึกตื่นเต้นและลงเอยด้วยการให้หลินเซียวมีโอกาสที่จะโยนเธอออกจากคอของเขา
แน่นอน เขาไม่ได้แค่โยนเธอแบบสุ่ม แต่เขาโยนเธออย่างระมัดระวังราวกับตุ๊กตาไปที่เตียง
“อ๊ย.. ช่างเป็นพี่ชายที่เลวจริงๆ!”
สโนว์เข้าใจสิ่งที่หลินเซียวต้องการในขณะที่เธอขยับตัวเข้าใกล้อเดลมากขึ้น เธอใช้นิ้วโป้งทั้งสองกดดวงตาของอเดลขณะที่เส้นไหมสีม่วงดําบางๆ พุ่งออกมาจากปลายนิ้วของเธอและมัดทั้งศีรษะของอเดล
เอเลน่ากระโดดขึ้นและคิดว่าสโนว์กําลังจะทําร้ายอเดล แต่หลินเซียวหยุดเธอเชื่อใจเธอ
รูปลักษณ์ของเขามอบให้เอเลน่า
“ทีม แมวเหม็นตัวนี้สามารถช่วยชีวิตได้ แต่ข้าต้องใช้เวลาเตรียมตัวบ้าง มีวัสดุบางอย่างที่ข้าไม่สามารถหาได้ในขณะนี้ การประมาณการอย่างระมัดระวังคือจะใช้เวลาสองถึงสามเดือน”
สโนว์เป็นเหมือนแพทย์มืออาชีพที่ทําการวินิจฉัย ในเวลาเดียวกัน เส้นด้ายทั้งหมดหดกลับ และนักบุญหญิงบริสุทธิ์ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเอเลน่าอีกครั้ง
“เนื่องจากเธอมีข้อมูลเกี่ยวกับผู้รู้แจ้ง จึงไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดีที่จะช่วยชีวิตเธอ แต่จากวันนี้ไป ท่านจะต้องมอบนางให้ข้า”
“เยี่ยมมาก! เธอสามารถช่วยได้”
เมื่อเอเลน่าได้ยิน เธอพยักหน้าเห็นด้วยอย่างรวดเร็ว โดยลืมไปว่าสโนว์มองไม่เห็นเธอ
“เฮ้อ.. เจ้าแมวโง่นี่มันน่ารําคาญ มักสร้างปัญหาให้ข้า” คําพูดของสโนว์ไม่น่าเชื่อเพราะความปิติยินดีบนใบหน้าของเธอ เธอใช้โอกาสนี้สัมผัสร่างกายที่อ่อนนุ่มของอเดลในขณะที่พึมพํากับตัวเองอย่างมีความสุขว่า “ตอนนี้ข้ามีสาวใช้อีกคนแล้ว”
“แค่ก… แผนของเจ้าคือจับแมวดําตาแดงทั้งหมดและสร้างฮาเร็มสาวใช้ได้ไหม”
“ฮะฮะ ท่านรู้ได้ยังไง”
สโนว์หัวเราะอย่างไพเราะแล้วลุกจากเตียง เธอพบหลินเซียวด้วยเสียงของเขาแล้วดึงเขาไปที่ประตู
“โอเค ตกลงตามตกลงแล้ว ท่านกลับบ้านได้แล้ว”
“เดี๋ยว… กลับบ้านอะไร”
“ใช่ กลับไปที่เมืองวินเทอร์เรส” สโนว์ตอบสนองตามที่คาดไว้ “อ้อ ข้าเกือบลืมบอกไป… วันนี้ข้ามาเพื่อพาท่านกลับบ้าน”
“ฮะ?”
