ตอนที่ 368 – การประชุมส่วนตัวยามดึก
“เอเลน่า?”
แสงจันทร์สีเงินส่องลงมาที่ด้านข้างของใบหน้าของหญิงสาว และทิ้งแสงสีเงินบางๆ ไว้บนผมของเธอ
“นี่มันดึกมากแล้ว เจ้ากำลังทำอะไร”
“ข้านอนไม่หลับ ข้าจึงดูวิวทิวทัศน์” หลินเซียวพิงราวกับราวบันไดและโต้ตอบอย่างไม่เป็นทางการ
“ทิวทัศน์?” เอเลน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันไปมองถนนที่มืดมิดและว่างเปล่า “คุณเห็นผีไหม”
“ใช่.” หลินเซียวพยักหน้าอย่างจริงจัง
“จริงๆ? ชนิดไหน?” เอเลน่าเชื่อและถามด้วยความสงสัย
“ผีผู้หญิง หน้าอกใหญ่สวยอย่างเธอ เดินมากับชุดเมดน่ะเห็นไหม”
“ชิ…”
เมื่อรู้ว่าเธอถูกหลอก เอเลน่ากำลังจะโกรธ แต่เธอจำได้ว่าทำไมเธอถึงมาและกลืนอารมณ์ของเธอและเอนกายพิ่งราวบันไดในความคิดลึกๆ
ไฟที่ย้อนกลับมาที่หลินเซียวคาดไม่ถึง ดังนั้นเขาจึงหันไปมองที่เอเลน่าและตกตะลึง
เมื่อเร็ว ๆ นี้เอเลน่ารู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย
เธอกระสับกระส่ายตั้งแต่พวกเขาออกจากไนท์ทาวน์ราวกับว่าเธอกำลังซ่อนอะไรอยู่ เธอไม่เคยแม้แต่จะโต้เถียงกับเขาแม้แต่ครั้งเดียวและเชื่อฟังมาก แม้ว่าหลินเวียวจะชอบสิ่งนั้น แต่มันทำให้เขาไม่สบายใจ
“มีอะไรผิดปกติ?” หลินเซียวถาม
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีแล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ข้า…” เอเลน่าอ้าปากแต่ไม่ตอบ
เธอไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่สามารถหลับได้เพราะเธอมีบางอย่างในใจและเธอรู้สึกว่าหลินเซียวมาที่นี่ดังนั้นเธอจึงมาคุยกับเขาด้วย
“ข้านอนไม่หลับและมาดูทิวทัศน์ด้วย” เอเลน่าทำได้เพียงเลียนแบบคำพูดของเขา
“เอ่อ… กลางดึกมืดครื้ม มีอะไรให้ดู”
“เช่นเดียวกับเจ้า ผี มีผีผู้ชายลามก เจ้าไม่ได้สังเกตเหรอ?”
“ เฮ้ อย่ามองมาที่ข้า ข้าไม่ใช่ผีผู้ชายลามก!”
เอเลน่าคนนี้ อย่างที่เขาบอกว่าเธอเชื่อฟัง เธอกลับทำตัวซนอีกแล้ว!
แต่ในขณะที่หลินเซียวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เอเลน่าก็ก้มหน้าลงและเงียบอีกครั้ง ในที่สุดหลินเซียวก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“เอเลน่า เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าไหม”
จากที่เขาจำได้ ครั้งเดียวที่เธอทำอย่างนี้คือตอนที่เธอกำลังลังเลบางอย่างที่เธอต้องการจะพูดแต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือสิ่งที่เธอต้องการจะพูด
เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาทำอะไรผิดที่ทำให้เธอโกรธ? หรือมีคนอื่นทำให้เธอขุ่นเคืองและไม่สะดวกสำหรับเธอที่จะพูดโดยตรง?
หลินเซียวไม่รู้และทำได้เพียงมองตาและรอคำตอบของเธอ
“ข้ามีเรื่องที่อยากจะบอก….”
“งั้นก็พูดสิ ข้าฟังอยู่”
“ข้า… เจ้า… อืม…” เอเลน่าพูดตะกุกตะกักแต่เธอก็ยังพูดไม่ออก
เป็นเรื่องแปลกที่เธอครุ่นคิดไปแล้วว่าจะพูดอะไร แต่เมื่อเธอเห็นรอยยิ้มไร้เดียงสาของเขา เธอก็ลืมทุกอย่างไป
แต่แม้ว่าเธอจะไม่พูด หลินเซียวก็มีความคิดทั่วไป
“เจ้าต้องการขอบคุณข้า เป็นไปไม่ได้” หลินเซียวจงใจลากเสียงของเขาออกมาเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของเอเลน่า “ราชาปีศาจจะไม่ลดตัวลงเพื่อขอบคุณมนุษย์ลามก ดังนั้นเจ้าคงไม่มาที่นี่เพื่อขอบคุณข้าใช่ไหม”
“ข้า…”
“ข้ารู้ เจ้าคงกังวลเรื่องเดิมพันระหว่างข้ากับสโนว์ใช่ไหม”
“อืม”
คราวนี้เอเลน่าเพียงพยักหน้า
“ข้ารู้… เจ้าต้องรู้สึกว่าการเดิมพันของเราจริงจังเกินไป จริงที่ข้าทะเลาะกับเธอเพื่อช่วยเจ้าและข้าใส่ความสุขของตัวเองลงในสาย และเจ้ากลัวนิดหน่อยใช้ไหม”
เอเลน่าพยักหน้าอีกครั้ง
“อืม ข้าเข้าใจแล้ว…. ความตั้งใจดีของข้าอาจไม่ช่วยอะไร และมันก็อาจเป็นภาระ เจ้ากังวลว่าข้าจะไม่พอใจเจ้าหากเราล้มเหลวและข้าจะต้องการบางอย่างหากเราทำสำเร็จใช่ไหม”
“ค่อนข้างจะ..”
เอเลน่าลังเลแล้วพยักหน้ารับทราบ
“ถ้านั่นทำให้เจ้าเจ็บปวด ก็ไม่ต้องเป็นห่วง” หลินเซียวยักไหล่อย่างเฉยเมยและพูดอย่างตรงไปตรงมา “ถูกต้อง ข้าเชื่อว่าข้าควรทำตามที่สัญญาไว้ ดังนั้นข้าจะช่วยเจ้าจนจบ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้”
“อย่างนั้นหรือ…”
“ใช่ ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะไม่โกรธเจ้าแม้ว่าข้าจะแพ้” หลินเซียวส่ายหัวและยิ้ม “จริงๆ แล้วมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด สโนว์เป็นน้องสาวข้า ไม่ใช่ว่าเธอกำลังจะตัดแขนขาข้าจริงๆแล้วเก็บข้าไว้ในตู้ปลา ไม่ใช่ว่าเธอเป็นยันเดเระจริงๆ … เดี๋ยวนะ เธอพูดบางอย่างที่น่ากลัวเช่น คงจะดีถ้าพี่ชายกลายเป็นตุ๊กตาและอยู่เคียงข้างข้าตลอดไป” เธอเป็นยันเดเระจริงหรือ? … ไม่ ไม่ เธอล้อเล่นแน่ๆ เธอจะทนทำแบบนั้นกับข้าได้ยังไง ไม่อย่างแน่นอน!”
หลินเซียวต้องการปลอบโยนเอเลน่าแต่ในขณะที่เขาพูด เขาเริ่มทำให้ตัวเองกลัว
“อะไร หัวเราะเยาะข้าเหรอ? ทีม คำตอบของข้าพอจะปลอบเจ้าหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นก็ยังไม่ไปนอนอีกเหรอ?”
“หลินเซียว เจ้าเข้าใจข้า… แต่เจ้ายังดูถูกข้า ข้ายอมรับว่าการเดิมพันของเจ้ากับสโนว์ทำให้ข้ารู้สึกกดดัน…แต่ข้าไม่ได้มาหาเจ้าเพื่อพูดถึงเรื่องนั้น”
“ไม่?”
คราวนี้ หลินเซียวไม่สามารถคาดเดาได้
ในสายตาของเขา เอเลน่าเป็นผู้หญิงที่เย่อหยิ่ง ไม่เชื่อฟัง และอารมณ์ไม่ดี เธอเกลียดการรับความช่วยเหลือที่ไม่สามารถอธิบายได้และต้องการความช่วยเหลือจากผู้อื่นแต่ไม่เต็มใจที่จะลดระดับตัวเองลง เธอไม่ชอบถูกใครหรืออะไรผูกมัด แม้แต่กับคนที่อยู่ใกล้เธอที่สุด
สำหรับผู้หญิงที่ห่างเหิน พิลึก และเจ้าปัญหาอย่างเธอที่มาหาเขากลางดึก ถ้าไม่ใช่เพราะขอบคุณเขาหรือบ่น แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ?
“หลินเซียว ข้าไม่เคยคิดว่าคำสัญญาของเจ้าจะสร้างปัญหา และข้าก็ไม่เคยกลัว กังวลว่าเจ้าจะถูกสโนว์ทำโทษ… ขอโทษนะ ถ้าเจ้าถูกตัดแขนออกไปจริงๆ ข้าคงดีใจ”
“เอ๊ะ ทำไมเจ้าถึงใจร้ายอย่างนี้!”
“ที่จริงข้าก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น” เอเลน่าไม่พูดอะไรอีกแล้วและพูดในสิ่งที่เธอคิด “เจ้าปฏิเสธคำแนะนำของสโนว์และยืนกรานที่จะเสี่ยงกับข้าและข้าก็มีความสุข อาจจะไม่ขอบคุณ แต่ข้าซาบซึ้ง”
“ดังนั้น?”
“ข้าอยากจะบอกเจ้าอย่างหนึ่ง” เอเลน่ากระแอมในลำคอและประกาศว่า “ข้าต้องการให้เจ้าเชื่อข้า”
“อา? เชื่อเจ้า?” หลินเซียวเกาหัวและไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร
“สำหรับภารกิจนี้ ข้าจะใช้พลังเต็มที่เพื่อช่วยเจ้าและจะไม่เล่นกลใดๆ ดังนั้น ข้าอยากให้เจ้าเชื่อใจข้าและปล่อยให้ข้าเผชิญปัญหากับเจ้า นั่นคือสิ่งที่ข้าต้องการจะพูดกับเจ้า”
