ตอนที่ 366 – เดิมพันความสุขและเสรีภาพ
แม้ว่าหลินเซียวจะตั้งใจทำให้สโนว์มั่นใจ แต่คำพูดของเขามาจากใจ
เด็กเหลือขอคนนี้กำลังจะไปประเทศที่ห่างไกลในขณะที่เธอตาบอดและไม่มีผู้ช่วยที่เชื่อถือได้เอโลน่าอาจจะเป็นผู้ช่วยแต่เธอไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น ดังนั้น ต่อให้ไม่ได้ช่วยเอเลน่า หลินเซียวก็เต็มใจที่จะไปกับสโนว์ที่อาณาจักรก็อธแธมเพื่อดูแลเธอ
เป็นเรื่องปกติหรือไม่ที่พี่ชายจะเป็นห่วงน้องสาวคนเล็กของเขา? และเหตุผลที่สโนว์บังคับให้หลินเซียวกลับไปก็คือเธอเป็นห่วงเขา
พี่น้องคู่นี้ไม่ได้เจอกันบ่อยเท่าที่ต้องการเพราะหลายสาเหตุแต่ก็คิดถึงกัน แน่นอน วิธีการดูแลของพวกเขาแตกต่างกัน หลินเซียวมีสไตล์กึ่งอิสระในขณะที่สโนว์ต้องการการควบคุมอย่างเต็มที่เช่นป้องกันลูกไก่
“อะ-อะไร! อย่าคิด ข้าจะไม่ถูกหลอกโดยคำพูดของท่าน!”
“สโนว์ ไม่ต้องกังวลไป เจ้าอยู่ในที่โล่งได้แล้วข้าในที่มืด พี่น้องของเราจะเป็นส่วนผสมที่ลงตัว จะดีกว่าด้วยตัวเองใช่ไหม”
“อืม…. เจ้าขยะ ใครอยากจะรวมตัวกับเจ้า!”
สโนว์ทนต่อความโง่เขลาของเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้วจึงดึงมือกลับและใช้โอกาสตบหลังมือเพื่อแสดงอำนาจ แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่สามารถฟื้นออร่าอันน่าสะพรึงกลัวที่เธอมีก่อนหน้านี้ได้
“โอ้อวดเหลือเกิน…. ท่านคิดว่าท่านจะรอดพ้นจากอันตรายนี้ได้จริงหรือ?”
“มันควรจะดีใช่มั้ย? ฮิฮิ ราชาปีศาจก็อยู่ข้างข้าด้วย”
“ฮีม คุณมีเพียงแค่ราชาปีศาตในสายตาของท่าน! โอเค ในเมื่อท่านตัดสินใจ ข้าจะไม่หยุดท่านแต่… เรามาพนันกันไหม?”
“เดิมพัน?”
“อย่าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งนัก… ถ้าอย่างนั้นมาพนันกันว่าใครจะเป็นตัวการที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ก่อน!” สโนว์แก้มปองและประกาศอย่างมั่นใจ “ถ้าข้าชนะ ท่านต้องกลับบ้านอย่างเชื่อฟัง! และท่านจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองวินเทอร์เรสในอนาคตโดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า!”
“เอ่อ…เจ้าอยากจะจับข้าไว้จริงๆ ถ้าข้าไม่ฟัง เจ้าจะแยกส่วนข้าและเก็บข้าไว้ในถังไหม”
“อิ่ม อย่าคิดว่าข้าจะไม่ทำเ” สโนว์โบกมืออย่างโกรธจัดใส่เขา
“แล้วถ้าข้าชนะล่ะ”
“ฝันต่อไป! ท่านเป็นเพียงผู้ตรวจสอบที่ไม่มีการเชื่อมต่อหรืออำนาจใดๆ สิ่งที่ท่า นมีคือพลังเวทย์มนตร์ของท่าน คุณจะเร็วกว่าข้าได้อย่างไร
“ฮิฮิ สโนว์ เจ้าดูไม่มั่นใจเลย”
“ถุย! พี่ชายตัวเหม็น ถ้าท่านชนะ… ข้า- ข้าจะปล่อยให้ท่านอยู่คนเดียว! ท่านสามารถไปทุกที่ที่ท่านต้องการ ท่านสามารถหนีไปกับราชาปีศาตได้ทุกอย่าง!”
“จริงหรือ?”
“จริงหรือ! ฮีม ตอนนี้มีความสุขมั้ย? เพียงจำไว้ว่าอย่าถอยหลังเมื่อท่านแพ้! เอโลน่า! พาป้าทวดของเจ้าแล้วไปกันเถอะ!”
“เอ๊ะ? พวกเราจะไปกันแล้วหรอ”
การทะเลาะวิวาทจบลงในทันใด สโนว์หันหลังและวิ่งออกไป และจบลงด้วยการตีหัวของเธอที่ประตู ทำให้เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เอโลน่าไม่แน่ใจว่าเธอควรไปอุ้มบ้าทวดหรือนำทางสโนว์
“เฮ้บ ระวัง!”
“โอ้ยยย.ถุย! ระวังธุรกิจของเจ้าเอง!” สโนว์ลูบหน้าผากที่บวมของเธอขณะดึงแขนของเอโลน่าและสั่ง “เอโลน่า รวบรวมพวกมัน เราจะไปเดี๋ยวนี้!”
“แต่ท่านบอกว่าเราจะพักที่นี่หนึ่งวันไม่ใช่เหรอ?”
“เอโลน่า เจ้าเป็นคนใช้ของข้า อย่าถามข้า! ข้าพูดตอนนี้ โดยทันที! ตอนนี้”
“ค-คะ นายท่าน!”
เอโลน่ากระโดดกอดคุณป้าของเธอแน่นขณะที่วิ่งออกไปด้วยความกลัวและกังวลใจ
“เฮ้ เจ้าเป็นคนง่เง่าเหรอ? ถ้าเจ้าไล่เธอออกไป ใครจะพาเจ้าลงไปข้างล่าง”
เรื่องตลกเป็นเรื่องตลก แต่เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นสโนว์ชนกำแพงอีกด้าน ดังนั้นเขาจึงกำลังจะช่วยพาเธอ แต่ก่อนที่เขาจะทำอย่างนั้น สโนว์ก็ตบเขาออกไป
“พี่โง่อย่าดูถูกข้า! ถึงมองไม่เห็นแต่เดินเองได้!”
สโนว์ยื่นแขนออกไปด้านหน้าของเธอและรู้สึกไปรอบๆ เมื่อเธอออกจากห้องอย่างดื้อรั้น และด้วยความทรงจำ เธอสามารถลงบันไดได้
“ดูนั่นสิ! ข้ายังเดินได้แม้ไม่มีคนช่วย… อะไรนะ… อ่า!”
สโนว์เริ่มพอใจและไม่สังเกตเห็นบันไดขั้นสุดท้ายและจบลงด้วยการสะดุด
“จ- เจ้าโอเคไหม!?”
“รู้ว… โง่ โง่! พี่โง่!”
เมื่อรู้ว่าเธอหลอกตัวเอง สโนว์จึงอดกลั้นและเริ่มร้องไห้ไม่ได้ เธอปีนขึ้นไปและไม่ต้องการให้พี่ชายเห็นด้านที่น่าอายของเธอ เธอจึงรีบหนีโดยไม่ได้ทำความสะอาดตัวเอง
ในขณะนั้น คุณป้าที่เป็นเจ้าของโรงเตี้ยมบังเอิญผ่านมาเห็นสโนว์ที่น่าสงสาร
“ไอ้สารเลวตัวไหนที่กลั่นแกล้งเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ? เจ้ายังทำให้เธอร้องไห้!”
“เอ่อ…”
หลินเซียวเกาหัวของเขา ราวกับว่าเขาไม่สามารถขึ้นไปยอมรับมันได้ ดังนั้นเขาจึงแอบกลับเข้าไปในห้องเพื่อเก็บของ
เขาไม่เคยคาดหวังสิ่งนี้เช่นกัน… อย่างไรก็ตาม เขาควรจะออกเดินทางเช่นกัน
“เราก็ไปกันเถอะ
เขาเพียงแค่เรียกเอเลน่า ถอนหายใจ แล้วกลับไปหาของของตัวเอง
“โอ้”
เธอยังตอบอย่างง่ายๆ และเอเลน่าก็กลับไปที่ห้องเพื่อจัดของ เธอดูเย็นชาและไร้ความรู้สึกราวกับว่าที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่มีผลกับเธอ แต่ดวงตาที่ไม่สนใจของเธอพูดถึงระลอกคลื่นในหัวใจของเธอ
หลินเซียวปฏิเสธคำแนะนำของสโนว์และไม่ลังเลที่จะต่อสู้กับเธอและยืนยันที่จะไปที่อาณาจักรก็อดแธม
นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเอเลน่า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกไม่มีความสุข
“ทำตามที่สัญญาไว้ฮา…”
เอเลน่าพูดซ้ำสิ่งที่หลินเซียวพูดกับสโนว์และมีความรู้สึกผสมปนเปกัน
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถนนลาดยางแล้ว และมีการเดิมพันเกิดขึ้น หลินเซียวไม่มีทางกลับมาและไม่มีเวลาที่จะลังเล
ไม่ว่าเขาจะหนีไปกับสาวใช้หรือถูกจับโดยน้องสาวยันเดเระ ชีวิตที่เหลือของเขาขึ้นอยู่กับว่าเขาชนะหรือแพ้!
“เอเลน่า ไปหาพี่สาวหยินกัน”
“โอ้”
เอเลน่ารีบวิ่งออกไปทันทีด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
“แปลกนะ เธอไม่ได้เกลียดพี่หญิงหรอกหรือ ทำไมวันนี้เธอถึงตกลง? พี่หยินใช้ของอร่อยพิชิตใจเธอเหรอ?”
“อาจเป็นได้ว่าแมวดำตาแดงทุกตัวตะกละ”
ไม่กี่วันต่อมา
ในที่สุด สัตว์อสูรก็ถูกขับออกจากหุบเขาและฟื้นคืนความสงบตามปกติ
ซากของลิงเน่าเสียแล้วและถูกสัตว์ปากินอย่างสะอาด เหลือเพียงกระดูกสีขาวกองหนึ่ง แมงป่องถูกมัดไว้และนำกลับมายังเมืองไนท์ทาวน์ซึ่งมีการสกัดและขายแกนเวทมนตร์ ซึ่งเป็นสิ่งพิเศษเฉพาะสำหรับสัตว์อสูรระดับสูง
หลินเซียวนำสาวงามสองคนมาด้วยและตามการเตรียมการที่เขามีไว้ล่วงหน้า เขาได้รวมตัวกับพี่น้องที่หมู่บ้านที่ทางออกหุบเขาและเดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทางของพวกเขา
แม้ว่าการเคลื่อนไหวของหลินเซียวจะยังช้าเหมือนเดิม.. แม้จะเดิมพันกับสโนว์ เขาก็ไม่รีบร้อนและมันดูขัดแย้ง
สำหรับความเกียจคร้านของเขา เขามีคำพูดของตัวเอง เขาเป็นเพียงคนไร้ชื่อและไม่มีอำนาจ ซีซาร์และสโนว์มีอำนาจมากกว่า เส้นสายมากกว่า และทำงานหนักกว่า ดังนั้นอะไรคือประเด็นของเขาที่ทำงานหนัก?
ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเล่ห์เหลี่ยมแบบนั้นมาก่อน แต่ไม่มีใครสามารถโต้กลับเขาได้และเขาก็เป็นผู้นำ ดังนั้นทุกคนจึงทำได้เพียงเดินตามเขาอย่างเกียจคร้าน สุดท้ายกลายเป็นทริปท่องเที่ยวเหมือนนักท่องเที่ยวที่เดินทางไปต่างประเทศ
แต่ทุกคนก็สนุกกับการท่องเที่ยวแบบสบาย ๆ
ขณะที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินกับตัวเองอย่างมีความสุข มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ในหุบเขาที่คร่ำครวญ
“ท่านอัครสาวก นั่นคือสถานการณ์ แผนของเราล้มเหลว”
ยืนอยู่ตรงทางเข้าถ้ำที่อเดลเคยหลับใหล ชายสองคนนี้สวมเสื้อคลุมสีขาวดูไม่เข้าท่าเลย
เมื่อมองแวบแรก เสื้อผ้าของพวกเขาดูเหมือนมาจากโบสถ์ แต่เมื่อมองดูใกล้ๆ กลับพบว่ามีดวงอาทิตย์สีแดงและดวงจันทร์ทรงโค้งปักอยู่ที่ด้านหลัง
ก่อนหน้านี้ ชายคนหนึ่งรายงานให้อีกฝ่ายทราบเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามวันก่อน โดยเน้นที่การแสดงที่พี่น้องเหยาจื่อเป็นหลัก
“เหยาจื่อ ผู้ครอบครองสายเลือดของพ่อมด…” อัครสาวกพึมพำชื่อหญิงสาวอย่างเงียบ ๆ ด้วยท่าทางจริงจัง
“ฝ่าบาท เป็นการคำนวณผิดของข้า ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอตื่นเร็วขนาดนี้ เมื่อสองเดือนก่อน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะใช้พลังเวทย์มนตร์ของเธออย่างไร ตอนนี้เธอไม่เพียงแต่ตื่นขึ้น เธอยังได้เรียนรู้เวทมนตร์ระดับสูงมากมายอีกด้วย ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเธอ อเดลไม่คู่คว รกับเธอ!”
“ทีม สายเลือดของอเดลนั้นไม่บริสุทธิ์พอ เธอไม่ถือว่าแข็งแกร่งในหมู่แมวดำตาแดง เธออาจจะเพียงพอแล้วที่จะจัดการกับลูกชิ้นเล็ก แต่เธอไม่สามารถโต้เถียงกับสายเลือดของพ่อมดได้”
อัครสาวกพยักหน้าและให้ความมั่นใจแก่เขา
“แต่… ทำไมเธอถึงตื่นเร็วจัง”
“ข้าไม่รู้ แต่ข้าคิดว่า จะมีใครซักคนมาสอนเธออย่างลับๆ ไหม”
