ตอนที่ 376 – เข้ามาพร้อมกัน
“หลินเซียว? เหยาจื่อ? ทำไมพวกเจ้าเพิ่งมาถึงตอนนี้!”
ชายคนนั้นวิ่งไปตามอารมณ์ราวกับว่าเขาเห็นเพื่อนเก่าและกอด หลินเซียว ขณะที่เขากำลังจะยืนขึ้น จากนั้นเขาก็เริ่มบ่นกับเขาทั้งน้ำตา
“เฮ้ เฮ้ เฮ้ เดี๋ยวก่อน เจ้าร้องไห้ได้ แต่หยุดเช็ดน้ำมูกใส่ข้า! … หยุดบีบข้าแรงไปแล้ว! การลวนลามโชตะเป็นสิ่งผิดกฎหมายในอาณาจักรก็อดแธม!”
หลินเซียวกระโดดขึ้นเมื่อจู่ๆ เขาก็ถูกชายนิรนามเข้ามากอดโดยไม่มีเจตนาร้ายใดๆ เขาคงจะให้ไฟฟ้าดูดดีๆ แก่เขาแล้ว
“ข- ขอโทษนะ ข้าตื่นเต้นเกินไป…”
ชายคนนั้นตระหนักว่าเขาสูญเสียความสงบและปล่อยให้หลินเซียวไป จากนั้นเขาก็ได้เก้าอี้และนั่งถัดจากพวกเขาราวกับว่าเขากำลังจะพูดคุยกับพวกเขาอย่างดี
หลินเซียวและคนอื่นๆ สับสนและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ขอโทษที่ถาม แต่…เจ้าเป็นใคร”
“หืม? ข้าเอง! ไม่รู้จักข้าเหรอ?”
ชายคนนั้นตกใจและมองไปยังคนอื่นๆ แต่กลับมีท่าทีว่างเปล่าคล้ายคลึงกัน
“เราพบกันที่สำนักงานพันธมิตรที่ไนท์ทาว์น! ข้าชื่อทอม ไวท์ เจ้าลืมไปแล้วเหรอ?”
ชายคนนั้นตระหนักว่าพวกเขาทั้งหมดจ้องมองพวกเขาอย่างว่างเปล่าและรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและพยายามทำให้พวกเขาจำเขาได้
“เรามีนักเวทที่ทรงพลังในทีมของเรา อาร์เชอร์ เจ้าจำเขาได้ไหม”
“โอ้ ข้าทำได้! เจ้าคืออาร์เชอร์ใช่ไหม ไม่ ข้าคิดว่าเขาหัวล้าน… ผมของเจ้ายาวเร็วจัง” หลินเซียว มองไปที่ศีรษะของเขาที่มีผมสีดำหนาแน่นและอดไม่ได้ที่จะล้อเล่น
“ไม่ ไม่ ข้าไม่ใช่อาร์เชอร์ ข้าเป็นเพื่อนของเขา!”
“เอ่อ…ข้ายังจำไม่ได้” หลินเซียวเกาศีรษะอย่างเชื่องช้และให้ความมั่นใจกับเขาว่า “ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าเจ้าเป็นใคร… แล้วเจ้าต้องการข้าเพื่ออะไร?”
“หลินเซียว ข้าจะเล่าเรื่องสั้นให้สั้น.. มีบางอย่างเกิดขึ้นกับซีซาร์!”
“อะไร?”
หลินเซียว แลกเปลี่ยนสายตากับเซนไตหยินและทั้งคู่ก็มีรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
พวกเขาแค่เดาว่าซีซาร์กำลังทำอะไรและมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาจริงๆ…
“หลินเซียว เจ้าต้องช่วยอย่างแน่นอน!”
ในที่สุดก็ถึงจุดที่เขาบอก หลินเซียว ทุกสิ่งที่เขารู้
บางทีมันอาจจะเพราะตกใจหรือเขาแค่ไม่อยากให้ใครรู้ น้ำเสียงของเขาเงียบมาก แม้ว่าในตอนแรกเขาจะเรียกหลินเซียว ดังนั้นไม่มีใครในห้องอื่นนอกจากเขารู้เกี่ยวกับตัวตนของพวกเขา
หลินเซียวไม่สนใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนั้น แต่ในขณะเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าอับราแอบแนะนำพวกเขาให้เป็นทีมสืบสวนพิเศษแก่แคลร์ ซึ่งทำให้เกิดความเข้าใจผิดในภายหลัง
แต่ความเข้าใจผิดแบบนั้นไม่เพียงพอที่จะสร้างปัญหาให้กับ หลินเซียว..
“เจ้ากำลังพูดว่าซีซาร์และคนอื่นๆ ติดอยู่ในเยลโลว์สโตนโดยสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จัก และเจ้าไม่รู้ว่าพวกเขาตายหรือมีชีวิตอยู่?”
“ช-ใช่…”
“เฮ้อ เจ้า…ข้าควรพูดยังไงดี”
หลินเซียว ถอนหายใจขณะที่มองดูชายผู้นี้ในวัยสามสิบซึ่งตื่นตระหนกและกลัวในสติปัญญาของเขา
เขาไม่ต้องการตำหนิเขาที่หลบหนี แม้ว่าอาจฟังดูขี้ขลาด กับทั้งทีมที่ติดอยู่ จึงต้องมีคนกลับมารายงานข้อมูลและขอความช่วยเหลือ ถ้าทุกคนติดกับดัก ก็ไม่มีความหวังว่าจะได้รับการช่วยเหลือ
สิ่งที่ทำให้ หลินเซียว หงุดหงิดจริงๆ ก็คือเขาไม่ได้ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใดๆ เลย!
นอกจากมุ่งหนี เขาไม่รู้อะไรเลย เขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้…
“หลินเซียว ข้า-ข้าไม่มีประโยชน์ แต่เจ้าต้องช่วยพวกเขา! สัตว์ประหลาดพวกนั้นน่ากลัวมาก ถ้าเจ้าไม่ช่วยพวกมัน มันก็จะจบสิ้นสำหรับพวกมัน!”
แม้ว่าแคลร์จะได้ยินข้อมูลดังกล่าวและกำลังเตรียมคนสำหรับการช่วยเหลืออยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่ใช่คนงี่เง่าและคนเหล่านั้นไม่ได้ตระหนักถึงความรุนแรงของสถานการณ์อย่างชัดเจน ทีมกู้ภัยที่นำโดยอังเดรก็ไม่มีประโยชน์เช่นกัน แม้ว่าแคลร์จะไปด้วยตัวเอง เธออาจช่วยซีซาร์ไม่ทัน
ตอนนี้ หลินเซียว เป็นผู้กอบกู้ที่แท้จริง!
เขาเองเห็นว่า หลินเซียว และเหยาจือแข็งแกร่งแค่ไหนที่ไนท์ทาว์น! แม้ว่าพวกมันอาจจะยังดูเด็กอยู่ แต่เขารู้ว่าพวกมันแข็งแกร่งกว่ากลุ่มไอ้ไร้ยางอายของอังเดร!
แล้วถ้าพวกเขาเป็นผู้ตรวจสอบแรงค์ E ล่ะ? อันดับของพวกเขาเหนือกว่าอังเดรแรงค์Bมากจนทำให้เขาได้ยางอาย!
“เฮ้อ ลำบากจัง… แต่เขาเป็นเพื่อนของข้า ข้าเลยทิ้งเขาไม่ได้ โรซีก็ช่วยข้ามาก่อน… โอเค ข้าจะช่วย!”
หลินเซียว พูดในขณะที่ยังได้รับความคิดเห็นของทุกคน
ไม่มีอะไรต้องพูดสำหรับเอเลน่า เพราะเธอจะไปทุกที่ที่หลินเซียวไป เชนไตหยินต้องการให้ซีซาร์ไปเพื่อให้การแต่งงานเป็นโมฆะ… แต่ความคิดชั่วร้ายเหล่านั้นเพิ่งผ่านความคิดของเธอเนื่องจากหลินเซียว สัญญาว่าจะช่วยเธอในการแต่งงาน ดังนั้นเธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ช่วย
สำหรับพี่น้องหลิน… แน่นอน พวกเขาจะยึดติดกับ หลินเซียว และจะไปทุกที่ที่เขาไป
“ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารอช้า พูดถึงรายละเอียดระหว่างทาง… ไปกันเถอะ!”
แม้ว่าหลินเซียวอยากจะพักผ่อนและนอนหลับก่อนออกเดินทาง แต่ก็เป็นเรื่องเร่งด่วน ดังนั้นเขาจึงต้องเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
ทอม ไวท์รู้สึกยินดีและไม่ลังเลใจ แต่พวกเขาก็หยุดกะทันหันเมื่อไปถึงประตู
“เฮ้ พวกเจ้าจะไปไหน” คนที่หยุดพวกเขาคือผู้จัดการ
“เกี่ยวอะไรกับเจ้า…หม? นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?”
หลินเซียว ต้องการที่จะเพิกเฉยเขาและเดินออกจากประตู แต่ผู้ตรวจสอบที่ประตูปิดกั้นพวกเขา
“เจ้าหญิงแคลร์กำลังจะมอบหมายงาน เจ้าจะไปไหน”
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า… หลบไป!”
หลินเซียว ต้องการจากไปและไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป แต่ผู้ตรวจสอบสี่หรือห้าคนไม่ขยับเขยื้อน
“เจ้าหญิงแคลร์ยังไม่ได้ออกคำสั่ง เจ้าออกไปไม่ได้”
“โอ้? … แล้วถ้าข้าจากไปล่ะ “ฮิฮิ เจ้าหนู เจ้าหาเรื่องแล้ว
ขณะที่เขาพูด ผู้ตรวจสอบคนนั้นมองไปที่คนอื่นๆ สองสามคนรอบตัวเขา และทุกคนก็ล้อมรอบหลินเซียว
บรรยากาศเริ่มแข็งกระด้างและเป็นศัตรูกันอย่างน่ากลัว เหยาซีและเซียวเทียนขณะที่พวกเขาคว้าแขนเสื้อของเอเลน่าและซ่อนอยู่ข้างหลังเธอ
เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆถึงกลายเป็นแบบนี้?
“หึ… สุนัขดีๆ จะไม่ขวางทาง พวกเจ้าอยากจะสู้เหรอ?“หลินเซียว ก้าวไปข้างหน้าและเผชิญหน้ากับผู้ตรวจสอบที่ดุร้ายโดยไม่แสดงจุดอ่อนใด ๆ
“เจ้าหนู เจ้าค่อนข้างจองหอง… แม้ว่าเราจะต่อสู้กัน เจ้าคิดว่าจะชกได้กี่หมัด?“ผู้ตรวจสอบกำหมัดขนาดเท่ากระสอบทรายของเขาแล้วยิ้ม
“ฮิฮิ อย่างน้อยหมัดของเจ้าก็ไม่ทำร้ายข้า… ลืมไปเถอะ ข้าไม่มีเวลา ถ้าเจ้าต้องการที่จะต่อสู้ เจ้าก็เข้ามาพร้อมกันได้”หลินเซียวไม่ต้องการเสียเวลากับพวกเขาอีกต่อไป ซีซาร์ยังคงรอเขาอยู่ เขาไม่มีเวลาสำหรับพวกโจรพวกนี้
เขามองย้อนกลับไปและแลกเปลี่ยนสายตากับสาวสวยทั้งสอง เอเลน่าและเชนไตหยินพยักหน้าด้วยความเข้าใจ อดีตปกป้องเหยาจือ และเสี่ยวเทียน
เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้ตรวจสอบที่อยู่รายรอบก็ตกตะลึงและไม่คิดว่าเขาจะมีเจตจำนงเข้มแข็งและพร้อมที่จะต่อสู้ ทุกคนจึงชักอาวุธออกมา และทั้งห้องก็กลายเป็นสนามรบ
“เฮ้ เฮ้ เฮ้ พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่? หยุดบ้ากันได้แล้ว!?”
คราวนี้เสียงคำรามของผู้จัดการกองไปทั่วห้องและทำให้ทุกคนสั่น
“เจ้าทำบ้าอะไร!? เจ้ายังเห็นข้าเป็นผู้จัดการอยู่ไหม ระวังข้าจะไม่เทียบท่าและเพิกถอนคุณสมบัติผู้ตรวจสอบของเจ้า!
เขารีบออกจากเคาน์เตอร์ด้านหน้าและสาปแช่งผู้ตรวจสอบทั้งหมด
“วางอาวุธให้หมด! ฮอเรซ์ ขวานนั่นไม่หนักเหรอ? ถ้าไม่ก็ไปย้ายก้อนหินในสวนหลังบ้าน! วิลลาร์ด ม้วนหนังสือวิเศษของเจ้าราคาถูกมาก จริงไหม? งั้นเจ้าขายให้ข้าคนละเหรียญทองล่ะ? … แล้วเจ้าล่ะ! อย่าคิดว่าข้ากลัวที่จะดุคุณเพียงเพราะเจ้าสวย! “เอ่อ… มีอะไรผิดปกติกับข้าเหรอ?” “เจ้าเด็กเหลือขอสวมส้นสูงข้าคิดว่า เจ้าเป็นนักเวท แต่เจ้ายังถือดาบอยู่… ทิ้งมันไป ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับให้เจ้าต่อสู้! “อ-เอ่อ…ก็ได้”
เชนไตหยินลังเลเล็กน้อย แต่เนื่องจากผู้ตรวจสอบคนอื่น ๆ ทั้งหมดวางอาวุธอย่างเชื่อฟังและ หลินเซียว ก็พยักหน้าให้เธอแสดงว่าเธอไม่จำเป็นต้องกังวล ดังนั้นเธอจึงฟังและเก็บดาบของเธอออกไป แต่เธอยังคงคอยอยู่เคียงข้างหลินเซียวอย่างระมัดระวัง พร้อมในกรณีที่ใครก็ตามโจมตี
“เฮ้อ เจ้าหนูชื่ออะไร”เมื่อในที่สุดเขาก็ระงับการต่อสู้ที่ไม่จำเป็นนี้ ลุงยืนอยู่ข้างหน้าหลินเซียวและถาม
“ข้า? ข้าหลิน…”
“ลืมมันไปเถอะ ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้าเป็นใคร..” เขาส่ายหัวและขัดจังหวะ หลินเซียว “เจ้าหญิงแคลร์ยังไม่ปรากฏตัว เจ้าจะไปไหน?”
“ข้าจะไปช่วยซีซาร์”
“ซีซาร์? ทีมเล็ก ๆ จากเมื่อก่อน? นั่นจะไม่ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง!…เจ้าทำเองไม่ได้ เจ้าต้องรอคำสั่ง!” แม้ว่าเขาจะกังวลว่าหลินเซียวอาจระเบิด แต่เขาก็ยังคัดค้านเขา
“ทำไม? ซีซาร์เป็นเพื่อนของข้า ข้าจะไปช่วยเขา แล้วเจ้าเป็นใครจะมาหยุดข้า”
“เพราะ..”
“ทะเลาะกันเรื่องอะไร”
เมื่อผู้จัดการกำลังจะอธิบายอย่างอดทน เสียงผู้หญิงที่ต่ำเล็กน้อยก็ดังมาจากด้านหลัง
