ตอนที่ 383 – ทําไมคุณต้องตามข้ามา
ฉากนี้เป็นเหตุการณ์ปกติสําหรับหลินเซียวแล้ว
เมื่อเขาเห็นเนินดินทั้งสองข้างที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ต่อหน้าต่อตาเขารู้ว่าเขาตายไปแล้ว… หลินเซียวไม่รู้ว่าเอเลน่ารู้สึกอย่างไรเมื่อโดนกระแทกเจ็บหรือรู้สึกดี? ยังไงก็ตาม เขาจะไม่รู้เพราะเขาหมดสติไปแล้ว
เขาไม่รู้ว่าทําไมแคลร์จึงโผล่ขึ้นมาขัดขวางความฝันอันสวยงามของเขา
เมื่อเขาตื่นก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว
รถม้าเคลื่อนไปข้างหน้า ดวงตาของหลินเซียวเบิกกว้างและสิ่งแรกที่เขาเห็นคือผมสีดํายาวเป็นปอย
“เอ่อ ตื่นแล้วเหรอ”
“พี่หยิน?”
เขาขยตาและเห็นเธอมองลงมาที่เขา เขานึกขึ้นได้ว่าเขากําลังเพลิดเพลินกับหมอนตกจากเธอดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
ขาอันงดงามของเธอไม่ได้มีไว้สําหรับใช้เป็นหมอนเขาจะทําอย่างไรถ้าเขาบีบมัน?
“หึม… ทําไมเจ้าถึงยังนี้ ข้าเต็มใจให้หมอนดักเจ้า… เจ้าไม่ชอบมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เชนไตหยินบ่นขณะนวดขาที่ชาเล็กน้อยของเธอ
“เอ่อ…”
หลินเซียวไม่รู้จะอธิบายอย่างไร
แน่นอน เขาชอบมัน เขาแค่หลบเลี่ยงเธอโดยไม่รู้ตัว
เป็นเรื่องแปลก ไม่ใช่ว่าเขาเป็นเด็กที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาแต่เขากลับขี้อายเมื่อพูดถึงเชนไตหยินเขาทําตัวเป็นธรรมชาติกับเธอไม่ได้ด้วยซ้ําอย่าว่าแต่ล้อเลียนเธอเหมือนที่เขาทํากับเอเลน่าเลย
“แค่กๆ… มีอะไร?”
หลินเซียว ไม่มีคําตอบ ดังนั้นเขาจึงสามารถเปลี่ยนหัวข้อได้เท่านั้น
ภายในรถม้าของพวกเขา เขามีความงามอยู่ทุกด้านเชนไตหยินที่ทําหน้าบึงและเอเลน่าที่ดูเหมือนจะยังรําคาญกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้พี่น้องและทอมอยู่ในรถม้าที่อยู่ด้านหลังพวกเขามักจะเป็นแบบนั้น
ปัญหาคือ… ทําไมถึงมีรถม้าเพิ่มเติมอยู่ข้างหลังพวกเขา?
“โอ้ นั้นคือทีมของแคลร์และอังเดร” เชนไตหยินยิ้มและตอบ
“ฮะ? พวกเขาตามมาทําไม”
หลินเซียวไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน ทําไมพวกเขาถึงติดตามเราล่ะ?เขาหมดสติไปครู่หนึ่งทําไมจู่ๆเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นล่ะ?
“เอเลน่า เจ้าทําเหรอ” หลินเซียวถามสาวใช้ที่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
เชนไตหยินเข้าใจและเป็นผู้ช่วยที่น่าเชื่อถือที่สุดของเขาเสมอพี่น้องหลินกับทอมจะไม่ทําอะไรเลยเนื่องจากพวกเขารู้ตําแหน่งของตนเองและต้องเชื่อฟังอย่างเชื่อฟัง
นอกจากเอเลน่าแล้ว ก็ไม่ใช่ใครอื่น!
“ข้า? ข้าไม่ได้ทําอะไร ข้าบอกไปแล้วว่าจะไม่สร้างปัญหาให้เจ้าและจะช่วยเหลืออย่างใจจดใจจ่อถ้าคเจ้ายังไม่สามารถไว้วางใจข้า ข้าก็ทําอะไรไม่ได้เอเลน่าเหลือบมองของเขาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างต่อไป
“เอ่อ ข้าเชื่อใจเจ้านะ แต่…”
หลินเซียว รู้สึกละอายใจเล็กน้อยหลังจากที่เธอพูดอย่างนั้นแล้วพูดต่อ
“แล้วทําไมทอมบอยคนนั้นถึงตามเรามา
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร?”
“แปลก ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องทํา ไม่ใช่หรือเธอเกลียดข้า…เจ้าพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า
“ใช่”
“โอ้? เจ้าพูดอะไร?”
“ทุกอย่าง”
“อะไร? ทุกสิ่งทุกอย่างหมายความว่าอย่างไร”
หลินเซียวตระหนักได้ทันทีว่านี่คือปัญหาและต้องเข้าไปแก้ไขให้ถึงที่สุด
เอเลน่าหงุดหงิดและสรุปว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา
หลังจากเรื่องตลกในตอนเช้า แคลร์ตกใจมากที่พวกเขาเรียกว่าทีมสืบสวนพิเศษและอีกฝ่ายก็โกรธที่เล่นเท่าไร้ยางอายของพวกเขา
ในระยะหลัง เอเลน่าอธิบายอย่างเย็นชากับเธอว่าหลินเซียวแค่ฝันไปและบังเอ็ญคว้าเท้าของเธอไว้พวกเขาไม่ได้ทําอะไรในทางที่ผิด
สําหรับอดีต เกี่ยวกับตัวตนของหลินเซียวเอเลน่าไม่แก้ตัวใดๆ
“เดี๋ยวก่อน… ทีมสืบสวนพิเศษ? นี่มันอะไรกันเนี่ย”
“เนื่องจากการแสดงของเจ้าในไนท์ทาว์นอับราได้แนะนําเจ้าและเหยาจือให้กับแคลร์อย่างลับๆและหวังว่าเธอจะมอบหมายภารกิจสําคัญให้กับเจ้าได้”
“เวร! ไม่คิดว่าไอ้แก่นั้นจะมีแขนเสื้อแบบนั้น!
เขาได้ส่วนสําคัญ แคลร์เคยได้ยินชื่อของเขามาก่อนเท่านั้นดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นใครและเขาไม่เคยระบุตัวตนได้ซึ่งทําให้เกิดความเข้าใจผิดในที่สุดแคลร์ก็รู้ความจริงเมื่อเธอได้ยินการสนทนาของพวกเขา
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอที่ตามเรามา? เดี๋ยว… เจ้าไม่ได้บอกเธอเรื่องที่เรากําจัดมดใช่ไหม
“ข้าทํา. ข้าบอกเธอทุกอย่างแล้ว” เอเลน่าพยักหน้า“เธอถามข้าและขาก็บอกความจริงกับเธอว่ามีปัญหาอะไรไหม?”
“เฮ้ นั่นเป็นปัญหาใหญ่! เจ้าบอกความจริงกับเธอได้อย่างไร”
นี่คือปัญหาที่เกิดขึ้น!
เมื่อคืน แคลร์เดินทางข้ามคืนและไม่มาถึงหมู่บ้านลิงค์จนถึงเช้าแต่หลินเซียวและพวกเขาก็นอนค้างคืนในหมู่บ้านและกําลังทําอาหารเช้าอยู่ด้วยดังนั้นพวกเขาจึงเร็วกว่าแคลร์มาก…คําอธิบายเดียวก็คือพวกเขาบุกเข้าไปในฝูงมดและนั่นเป็นวิธีที่พวกมันสามารถไปถึงได้อย่างรวดเร็ว
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฝนดาวตกนั้นเป็นสิ่งที่หลินเซียวนํามา!
“ประณาม ทอมบอยคนนั้นคงไม่ได้มองมาที่ข้าใช่ไหม”หลินเซียวมีความรู้สึกไม่ดี
เขามักจะทําตัวไม่เรียบร้อยและไม่ชอบความรู้สึกถูกผูกมัดถ้าแคลร์มองเห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของพวกเขาเธอก็อาจจะเริ่มพยายามออกคําสั่งให้พวกเขา
อันที่จริงเขาไม่ได้ไม่ชอบการถูกสั่งโดยเด็ดขาดถ้อีกคนเป็นผู้บังคับบัญชาที่มีความสามารถเขาก็จะไม่รังเกียจที่จะเป็นลูกจ้างท้ายที่สุดเขาไม่ต้องคิดมากและสามารถหย่อนยานได้
แต่ถ้าเป็นแคลร์… เขาคงไม่ต้องการแบบนั้นแน่!
หากเป็นตอนที่เขาพบเธอครั้งแรกเขาก็ยินดีที่จะฟังคําสั่งของเธอถ้าเธอถามว่าเขาจะตั้งทีมและทําภารกิจกับเธอและจะดีกว่านี้ถ้าเขามีโอกาสแอบดูสิ่งที่อยู่ใต้กระโปรงของเธอ…
น่าเสียดาย นับตั้งแต่มีการโต้เถียงกันที่สํานักงานพันธมิตรเขาสูญเสียความประทับใจที่เขามีต่อเธอ
เขาจะไม่เห็นด้วยกับคนแบบนั้นที่ออกคําสั่งอย่างแน่นอน!
“หยุดรถม้า!”
หลินเซียวตะโกนออกมาและรถม้าทั้งหมดก็หยุดเขาไม่เสียจังหวะเลยกระโดดลงไปและวิ่งตรงไปที่รถม้าของแคลร์
หลินเซียวลุกเป็นไฟทันทีเมื่อเขาเห็นความงามในรถม้า
“เฮ้ แคลร์ เจ้าตามข้ามาทําไม!”
แ” เมื่อจู่ๆ เธอก็ถูกถามโดยตรงเธอไม่สามารถโต้ตอบได้ทันเวลาและตอบตามสัญชาตญาณว่า “คะใครติดตามเจ้าอยู่?”
“โอ้ ไม่ใช่เจ้า… มันเป็นแค่ทอมบอยที่ไร้เหตุผลซึ่งติดตามข้ามาตลอด”
“เจ้าพูดอะไร? หลินเซียว ระวังตัวด้วย! เข้าเดือนเจ้าแล้วอย่าคิดว่าเจ้าสามารถทําอะไรก็ได้ตามใจชอบเพียงเพราะว่าเจ้าได้รับคําแนะนําจากอับราข้าเป็นผู้บัญชาการระดับสูงดังนั้นผู้ตรวจสอบทุกคนต้องฟังข้า! “ฮะ?”
ความรู้สึกไม่ดีของหลินเซียวถูกต้อง เธอจับตาดูเขา!
“นั่นหมายความว่าข้าไม่ได้ติดตามเจ้า แต่เจ้ากาลังเชื่อฟังค่าสั่งของข้าและปฏิบัติภารกิจ!… เจ้าเข้าใจ ไหม? ผู้ตรวจสอบหลินเซียว! “ลุย!ใครจะเชื่อฟังเจ้า แคลร์อะไร ข้าเป็นผู้ตรวจสอบระดับ E ดังนั้นข้าไม่คู่ควรที่จะทําภารกิจกับคนที่สําคัญอย่างเจ้า ถนนสายหลักทั้งหมดผ่านเยลโลว์สโตนดังนั้นทําไมไม่ลองไปทางอื่นล่ะ
“ไม่! ข้าจะไม่!”
“เฮ้อ… ทําไมเจ้าถึงน่ารําคาญจัง? ทําไมเจ้าต้องตามข้ามา”
“หลินเซียวข้าบอกเจ้าแล้ว… อย่าพยายามหนี้ข้าจะตามเจ้าไปชั่วชีวิต!”
“ฮะ?”
