ตอนที่ 379 – ดีกว่าไม่ได้เจอคุณอีก
ทอมไม่รู้ว่าเจ้าหญิงแคลร์กำลังรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ไม่ว่าเธอจะสลบด้วยความโกรธหรือไม่ก็ตาม…แต่มันไม่สำคัญหรอกเพราะเขาหนีไปกับหลินเซียวแล้ว
ทางด้านของหลินเซียว…
เดิมที่เขาต้องการปรึกษากับพวกเขาว่าจะผ่านมดไปได้อย่างไร แต่เขาแปลกใจที่เขาไม่พูดอะไรเลยในขณะที่พวกมันคุยกัน ไม่ได้รู้สึกเหมือนว่าพวกเขาเป็นคนที่เพิ่งสัญญาอย่างกล้าหาญและกำลังจะเผชิญกับความยากลำบาก แต่เหมือนนักท่องเที่ยวที่เพิ่งออกจากสถานที่ท่องเที่ยว
มดนั้นไม่สำคัญสำหรับพวกมันขนาดนั้นเลยหรือไง ถึงไม่แม้แต่จะกังวลใจ!?
ดูเหมือนว่าการคาดเดาของเขาจะถูกต้อง…
ไม่มีใครในกลุ่มเล็ก ๆ ของหลินเซียวทั้ง 5 คนเอาจริงเอาจังกับมด พวกเขากำลังคุยกันเรื่องไม่สำคัญ…
“แคลร์นั้นหยิ่งทะนงจริงๆ เธอทำให้พวกเรากระจ่าง!” เสี่ยวเทียนกำหมัดของเขาในขณะที่ระบายความโกรธ
“เฮ้อ เธอเป็นเจ้าหญิงและเป็นผู้บัญชาการระดับสูง แน่นอนว่าเธอหยิ่ง เราเป็นผู้ตรวจสอบระดับ E ดังนั้นการถูกดูถูกเป็นเรื่องปกติ”
“หึม นั่นเป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าเราแข็งแกร่งแค่ไหน! ไม่ต้องพูดถึงพี่เซี่ยวกับเจ้าด้วยซ้ำ พวกดเจ้าไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน เชนไตหยินก็แข็งแกร่งเช่นกัน และข้า…ข้า… อย่างไรก็ตาม พวกเราทุกคนแข็งแกร่งมาก!”
“ยี่สี่ ตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ต่อให้แข็งแกร่งหรือไม่ก็ตาม” เหยาจือสังเกตเห็นความคิดของเขาและชี้ให้เห็น
“ไม่!” เสี่ยวเทียนมุ่ยและผลักเหยาจือออกไป เขายกกำปั้นขึ้นต่อหน้าเขาและให้คำมั่นสัญญาอย่างเคร่งขรึม “พี่สาว คอยดูข้า แม้ว่าข้าจะไม่มีพลังสายเลือดเหมือนท่าน สักวันหนึ่งข้าจะตามทันท่านให้ได้! พี่เซียวด้วย… ข้าจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน!”
“ฮิฮิ จ้า จ้า…เจ้าช่วยเดินเร็วๆ หน่อยได้ไหม? ไม่อย่างนั้นจะโดนดอีก”
“เอ๊ะ?”
เสี่ยวเทียนตระหนักว่าพวกเขาถูกทิ้งไว้ข้างหลังและกังวลว่าเขาจะถูกด เขาจึงดึงพี่สาวของเขาและรีบตามพวกเขาไป
“ไม่ต้องห่วง เราไม่รีบ” หลินเซียวส่ายหัวและระบว่าไม่จำเป็น
“เฮ้ หลินเซียว เจ้ายังคงคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับแคลร์ใช่ไหม”
“ข้าคิดว่าเธอจะน่ารัก แต่ใครจะคิดว่าเธอจะ… เห้อ ลืมมันไปซะ”
แม้ว่าเขาจะโกรธ เขาก็ไม่อยากพูดถึงมันเพราะมันจะไร้ความหมาย ตอนนี้เขาควรมุ่งเน้นไปที่การช่วยซีซาร์และช่วยอาณาจักรก็อตแธมด้วยโรคระบาด และคงจะดีถ้าเขาจับสมาคมรู้แจ้งในขณะที่เขาอยู่ที่นั่น และสำหรับแคลร์…
สำหรับเขา เธอเป็นเพียงคนเดินผ่านไปมาซึ่งทิ้งความประทับใจไว้มากมาย เขามีความประทับใจในขั้นต์กับเธอเพราะเธอรู้สึกเหมือนเป็นซีซาร์หญิง แต่ทัศนคติของเธอทำให้เขาผิดหวัง
ตอนนี้เขาแค่อยากอยู่ห่างจากเธอให้ไกลที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และเป็นการดีที่สุดถ้าพวกเขาไม่ได้พบกันอีก
“ถ้าเราไปตามถนนสายหลักและฝ่าฝูงมด เราก็ควรนำหน้าพวกมัน… ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว ไปกันเถอะ”
เพื่อหลีกเลี่ยงทอมบอยที่น่ารำคาญ หลินเซียวจึงเร่งฝีเท้าและเตรียมที่จะมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก
ทุกคนพยักหน้าและเห็นด้วยกับหลินเซียว คนเดียวที่ไม่เห็นด้วยคือทอม
เขาไม่เห็นด้วยเหรอ?
ไม่ เขากลัวจนตัวสั่น!
เขารู้ว่า หลินเซียวและเหยาจือแข็งแกร่ง แต่เขาไม่เคยรู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งขนาดนั้น! เขาคิดว่าหลินเซียวพูดอะไรบางอย่างที่บ้าๆบอๆด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะจริงจัง!
“หลินเซียว รา เราจะผ่านเข้าไปจริง ๆ เหรอ?”
“แน่นอน ข้าพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ… ไม่ ข้าแค่คิดว่าเจ้าพูดเล่น” เขากลืนน้ำลายอย่างประหม่าและพยายามเกลี้ยกล่อมเขาไม่ให้ทำอย่างนั้น “หลินเซียว เจ้าควรจะรู้ว่ามีพวกมันมากมาย และยังมีราชินีด้วย ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากมากที่จะจัดการกับพวกมัน”
“ไม่ต้องกังวล เรามีเหยาจื่อ สายเลือดพ่อมดของเธออยู่ยงคงกระพัน”
“ข้ารู้ว่าเธอแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น! ไม่เพียงแต่มีพวกมันมากมายเท่านั้น พวกมันยังซ่อนอยู่ใต้ดินด้วย ดังนั้นแม้ว่าเราจะทำพวกมันเสร็จบนพื้นผิว เราก็จะถูกห้อมล้อมด้วยพวกที่อยู่ใต้ดิน แล้วเราก็หายตัวไป!”
“หึม… เจ้าพูดถูก มดซ่อนตัวอยู่ใต้ดินเป็นปัญหาจริงๆ”
ทอมคิดว่าในที่สุดเขาก็เปลี่ยนใจและวางแผนที่จะหาวิธีอื่น ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เขาไม่รู้ว่าหลินเซียวไม่ยอมแพ้ เขาแค่กำลังคิดหาวิธีจัดการกับปัญหานั้น
หลินเซียวกำลังคิดว่าจะกำจัดมดทั้งหมดและจบพวกมันได้อย่างไรในคราวเดียว… วิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในเกมคือการรุกรานม็อบทั้งหมดและกำจัดพวกมันด้วย AOE ซึ่งก็คล้ายกัน
“ช่วยข้าทำอะไรสักอย่าง… ไปซื้อเลือดหมูมาซักถัง”
หลินเซียวคิดอยู่ครู่หนึ่งและออกคำสั่ง หนึ่งในไม่กี่อย่างที่เขาให้ไว้
“ฮะ? เลือดหมู? เจ้าจะดื่มมัมเหรอ”
“ดื่มมัน? … คนโง่ ข้าไม่ใช่คนป่าเถื่อน ทำไมข้าถึงต้องดื่มเลือดหมู?”
“แล้วทำไมเจ้าถึงต้องการเลือดหมูขนาดนั้น”
“เอ่อ….”
หญ่สองสามถังเพื่อเติมรถม้า แล้วเราจะออกเดินทางโดยเร็ว!”
“อ-เอ่อ…ก็ได้!”
เนื่องจากพวกเขาอยู่ด้วยกัน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องปฏิบัติตามคำสั่งของหลินเวียว แต่เขายังไม่รู้ว่าหลินเวียวต้องการเลือดหมูเพื่ออะไร…
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เตรียมวัสดุและออกเดินทางพร้อมกับคนอื่นๆ ไปที่ป่าตะวันตก
ทอมยังคงรู้สึกกลัวเล็กน้อยระหว่างทาง แต่คนอื่นๆ กลับสงบนิ่งราวกับไม่ได้อยู่บนเส้นทางสู่การสู้รบกับมดจนตาย เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นคนขี้ขลาดเกินไปหรือพวกเขากล้าหาญเกินไป
อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องสงสัยในตัวเอง
คนปกติทุกคนจะกลัวถ้าพวกเขาจะต่อสู้กับมดจำนวนมากที่มีคนเพียงไม่กี่คน แต่หลินเซียวและคนอื่น ๆ นั้นผิดปกติเกินไป…
“เฮ้ ตื่นได้แล้ว พวกเรามาถึงแล้ว!”
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงป่าในเวลาใกล้พระอาทิตย์ตก แต่หลินเซียวก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครกล้าทำอะไร มีเพียงเอเลน่าตบเขาสองสามครั้งเพื่อปลุกเขาให้ตื่น
“อืม… อ๋ย ใจเย็นกว่านี้ไม่ได้เหรอ?”
หลินเซียวถแก้มของเขาและลืมตาขึ้นอย่างไม่เต็มใจ เขาเอาหัวออกไปด้านนอกรถม้าเพื่อดูและเห็นมดดูดเลือดหลายตัววิ่งอยู่บนถนนในทันที
หลินเซียวหาวและโบกมือให้คนอื่นๆ ออกจากรถม้า ในเวลาเดียวกัน หนวดของมดเริ่มกระตุกราวกับพวกมันต้องการกินและพวกมันก็ค่อยๆ เข้าใกล้พวกมัน
“อย่างที่คาดไว้ มีมดเยอะมากแต่พวกมันไม่ได้อยู่ใกล้พอ มันคงจะน่ารำคาญถ้าเราตรงเข้าไปหาพวกมัน… ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของเจ้า”
“อา? ข้า?” เขาไม่เข้าใจสิ่งที่หลินเซียวพูด “แล้วเจ้าต้องการทำอะไรกับเลือดหมู อย่าบอกข้าว่าเจ้าจะเลี้ยงพวกมัน”
“เฮอะ ประมาณนั้น
หลินเซียวยิ้มและไม่อธิบายอีกต่อไป เขากลับเดินไปที่ถึงเลือดบนรถม้าและหลับตาลงอย่างเงียบๆ
ทอมรู้ว่าเขากำลังวางแผนที่จะร่ายเวทมนตร์ ดังนั้นเขาจึงเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด แต่เขาไม่เห็นอะไรเลยและได้ยินเพียงเสียงสะบัดนิ้วเท่านั้น
จากนั้นก็เกิดเสียงดังสนั่น!
พร้อมกับแสงเวทย์มนตร์สีเขียวอ่อน กระแสลมแรงพัดพาถังทั้งหมดขึ้นไปบนท้องฟ้า!
ขณะที่ทอมยังคงสับสน ก็มีอีกสัญญาณที่ชัดเจน
ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็ปกคลุมไปด้วยเมฆและสายฟ้าฟาดกระทบถังไม้เป็นชิ้น ๆ และเลือดกระจัดกระจายไปกลางอากาศ
จากนั้นฝนก็เริ่มตกลงมารวมกันเป็นเลือดบนท้องฟ้า ทำให้เกิดฝนเลือดที่น่าขนลุก
“มันเหม็น.”
เอเลน่าจับจมูกของเธอและสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอซ่อนตัวอยู่ในรถม้า
ฝนกระจายเลือดออกไปมากยิ่งขึ้นและไม่ต้องพูดถึงกลิ่นที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง
เมื่อเทียบกับกลิ่นเลือดที่น่ารังเกียจ มดกลับค่อนข้างตื่นเต้น
มดที่จะโจมตีหลินเซียวถูกดึงดูดเข้าสู่กระแสเลือดและเริ่มวิ่งไปทุกที่
ห้า สิบ ยี่สิบ… มดคลานออกมาจากทุกที่ และมดหลายสิบตัวก็ปรากฏตัวขึ้นในป่าอันเงียบสงบแต่เดิม และจำนวนยังคงเพิ่มขึ้น ฝนนองเลือดไม่อาจต้านทานได้สำหรับพวกเขา แม้แต่ตัวที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ดินลึกๆ ก็ออกมาเพื่อการกระทำบางอย่าง
“ข้าเข้าใจแล้ว เจ้ากำลังพยายามดึงดูดมดที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ดินและจัดการกับพวกมันทั้งหมด… แต่พระเจ้า! น-นี่ไม่มากเกินไปเหรอ?”
เขาต้องการยกย่องสติปัญญาของหลินเซียวแต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขารู้สึกหวาดกลัวในทันที
มดที่ตัวใหญ่กว่ามนุษย์หลายเท่าอัดแน่นภายใต้สายฝนที่นองเลือดและมีนับสิบ… ไม่สิ อย่างน้อยก็ร้อยตัว! ถนนทั้งสายเต็มไปด้วยพวกเขา และทำให้หนังศีรษะของพวกเขากระตุกจริงๆ
