ตอนที่ 380 – คุณหลินผู้ครุ่นคิด
มดดูดเลือดตัวเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ฝูงมดที่หนาแน่นเป็นเรื่องราวที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ถ้าทอมมีดาบ เขาก็สามารถตัดหัวมดตัวเดียวได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้ามีหลายร้อยหรือหลายพันแม้ว่าเขาจะมีดาบศักดิ์สิทธิ์เขาก็ไม่สามารถทําอะไรได้
“หลินเซียว เราควรทํายังไงดี? ถึงพวกมันจะยังไม่สังเกตเห็นเราแต่เราก็ยังหนีรอดได้! งั้น… หม? หลิน เซียว? หลินเซียว!?”
ขณะที่ทอมกําลังกังวลกับตัวเอง เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาเห็นว่าหลินเซียวกําลังเดินสบายๆไปกับเหยาเงื่อ!
พวกเขากําลังทําอะไร พวกเขากําลังฆ่าตัวตาย!?
“ข้าเดาว่าเราไม่ควรรบกวนราชาปีศาจด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้”
หลินเซียวเหลือบมองกลับไปที่รถม้าที่เอเลน่าซ่อนตัวอยู่ในนั้นแล้วมองไปที่เหยาจือ
“เหยาจือ ให้ข้าสอนเจ้าเรื่องใหม่ในวันนี้”
“เรื่องใหม่ ๆ? ตกลง!”
“เรียกว่ามัลติแคส เจ้าไม่เคยได้ยินใช่ไหม”
“ไม่ ข้าไม่เคย” เหยาจื่อส่ายหัว
“เฮ้อ ข้ารู้แล้ว… เจ้าเป็นเพชรในที่ทุรกันดารจริงๆ” หลินเซียวยิ้มและส่ายหัว เขารู้ว่าเหยาจือแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทฤษฎีเวทมนตร์เลย ดังนั้นเขาจึงอธิบายในแบบที่ใครๆ ก็เข้าใจได้ “มัลติแคสพูดง่ายๆก็คือการร่ายเวทมนตร์แบบเดียวกันหลายครั้งในคราวเดียว”
“โอ้! ข้าเข้าใจ มันฟังดแรง!“ ”ใช่แล้ว…ข้าสอนเวทมนตร์ระดับเจ็ดให้เจ้า อุกกาบาตเพลิง ยังจําได้ไหม?
“ใช่!”
“ดี”
หลินเซียวตะโกนและลูกไฟปกติก็บินไปทางมด
บูม! ลูกไฟขนาดใหญ่ระเบิดกลางฝูงชน และถึงแม้จะเผามดเพียงตัวเดียว มดที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดก็ตื่นตัวและเริ่มสํารวจไปรอบๆด้วยเสาอากาศของพวกมัน
“นั่นแบบปกติ ตอนนี้เป็นแบบมัลติแคส”
มีอีกจังหวะหนึ่ง ลูกไฟพุ่งเข้าหามด แต่คราวนี้มีสิบลูก!
มดโชคร้ายกลุ่มหนึ่งโดนลูกไฟที่แผดเผาและถูกไฟไหม้จนเกรียม
หลังจากถูกโจมตีอีกครั้ง มดก็เริ่มเคลื่อนไหว และเสียงร้องแครกๆ ก็เริ่มดังขึ้นในอากาศราวกับว่าพวกมันกําลังเรียกอะไรบางอย่าง
ตามที่คาดไว้ พื้นดินเริ่มสั่นไหว และทันใดนั้นพื้นดินก็ทรุดตัวลงพร้อมกับมดที่พล่านออกมามากขึ้น สิ่งที่น่า กลัวกว่านั้นคือมดขาวและอ้วนซึ่งใหญ่เท่ากับอาคาร
“นั่นอาจเป็นราชินีมด… แหยะ น่าขยะแขยงจริงๆ”
หลินเซียวรู้สึกอยากถอนตัวและไม่อยากดูอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงหันกลับมาที่รถม้าและพูดในขณะที่เขาเดิน
“เหยาจื่อ เข้าใจไหม? เจ้ารีบใช้ฝนดาวตก จัดการซะ เราต้องไปแล้ว
หลินเซียวเรียกคนอื่นๆ ขึ้นรถม้า และเมื่อเขาไปถึงทอม เขาก็ถามคําถามกับเขา
“เฮ้ ถนนสายนี้ไปทางไหน” “หมู่บ้านลิงค์ หมู่บ้านเล็กๆ ริมเขตโรคระบาด แต่ตอนนี้คงร้างไปแล้ว… เดี๋ยวนะท่านกําลังคิดอะไรอยู่? ทําไมท่านจงใจยั่วมด? ตอนนี้เราไม่สามารถหนีได้!
“หนี? เราไม่จําเป็นต้องทําอย่างนั้น ข้าสอนมัลติแคสให้กับเหยาจือเพื่อที่เธอจะได้ดูแลเองและไม่ต้องทําอะไร” หลินเซียวยักไหล่อย่างเกียจคร้านและจับมือเชนไตหยินเพื่อกระโดดขึ้นไปบนรถม้า
“ฮะ? นั่นคือการสอน? ใครสามารถเรียนรู้อะไรจากสิ่งนั้นได้”
เขารู้สึกเหมือนอยู่ระหว่างตัวเองกับหลินเซียว หนึ่งในนั้นบ้าอย่างแน่นอน มัลติแคสเป็นเทคนิคที่ซับซ้อนเขาคาดหวังให้เธอเรียนรู้เพียงแค่แสดงให้เธอเห็นเพียงครั้งเดียวได้อย่างไร
แม้ว่าเธอจะมีสายเลือดของพ่อมด แต่เธอก็ไม่สามารถเรียนรู้บาง งได้เพียงแค่ได้เห็นมันเพียงครั้งเดียวใช่ไหม?
“ฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวล เธอจะได้เรียนรู้มันอย่างแน่นอน ข้าแสดงตัวอย่างให้เธอดูแล้ว”
พลังเวทย์มนตร์เป็นสารลึกลับและไม่มีตัวตน
สําหรับคนอื่น ๆ เขาเพียงแค่ร่ายและขว้างลูกไฟสิบลูก แต่เหยาจือสามารถ เห็น การเคลื่อนไหวทั้งหมดของเขาได้
เพื่อให้เหยาจื่อเรียนรู้เร็วขึ้น หลินเซียวจงใจโยนมันสองครั้งเพื่อที่เธอจะได้เห็นความแตกต่างระหว่างวิธีการใช้พลังเวทย์มนตร์ นอกจากนี้ เขายังเลือกที่จะคูณมันด้วยสิบเท่า อะไรที่น้อยไปก็ง่ายเกินไปและเธออาจไม่เข้าใจอะไรที่มากไปกว่านี้ก็จะซับซ้อนเกินไปและเธออาจไม่สามารถแยกแยะพลังเวทย์มนตร์ได้อย่างชัดเจน
อาจารย์หลินได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อนําทางเธอ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับเหยาจื่อ
“เธอสามารถเรียนรู้มันได้จริงๆ… ไม่ รอก่อน!”
ทอมรู้สึกบางอย่างผิดปกติในขณะที่เขามองไปที่เหยาจื่อ
นี่คือสิ่งที่เขาควรจะตระหนักก่อนหน้านี้ว่าทําไม หลินเซียวสามารถสอนมัลติแคสเหยาจือได้แม้แต่เหยาจอก็ไม่รู้เรื่อง แล้วเขาทําได้อย่างไร?
ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เขารู้สึกว่าคอของเขาเย็นลงแม้ว่าหลินเซียวจะเพียงแค่คุยกับเชนไตหยินอย่างเกียจคร้าน แต่สําหรับเขาแล้วหลินเซียวนั้นเทียบเท่ากับสัตว์ประหลาด!
ในท้ายที่สุด เหยาจื่อไม่ได้แข็งแกร่งที่สุด แต่อาจารย์ของเธอ หลินเซียว เป็นคนซ่อนเร้นพลังของเขาเองหรือ?
“เจ้ากําลังรออะไรอยู่? ขึ้นมา”
“อ-เอ่อ! ข้าจะนั่งรถม้าอีกคัน…”
เขานั่งบนรถม้าที่ยังมีกลิ่นเลือดหมูอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะสามารถสงบสติอารมณ์ได้
เขารู้สึกโชคดีมากที่สามารถผูกมัดหลินเซียวไว้ได้
เมื่อเทียบกับหลินเซียว ผู้ตรวจสอบภายใต้แคลร์เป็นเพียงกลุ่มคนธรรมดา ด้วยหลินเซียวและเหยาจือซีซาร์จะได้รับการช่วยเหลือไม่ว่ามอนสเตอร์เหล่านี้จะแข็งแกร่งแค่ไหน!
ขณะที่เขากําลังคิดอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังก้องกังวาน
“เวทมนตร์ระดับเจ็ด ดาวตกเพลิง?”
เขาเงยหน้าขึ้นและสังเกตว่าท้องฟ้าเต็มไปด้วยอุกกาบาตจํานวนมากแล้ว
“หนึ่ง สอง สาม… ยี่สิบแปด ยี่สิบเก้า… อะไรนะ มีเกือบสามสิบเหรอ? พระเจ้า! เธอสามารถเรียนรู้มันได้จริงๆเหรอ?”
เขานับพวกมันทีละตัวอย่างโง่เขลาและตกใจค้างในตอนท้าย เขาต้องกัดลิ้นของเขาเพื่อสงบสติอารมณ์ในขณะที่ควบคุมม้าที่ตกใจ
เหยาจื่อทําได้จริง! อุกกาบาตที่ปกคลุมไปด้วยไฟแห่งนรกตกลงมาจากท้องฟ้าและตกลงสู่ฝูงมดที่หนาแน่นอย่างไร้ความปราณี มดที่โง่เขลาไม่ได้ตระหนักถึงความหายนะที่กําลังจะเกิดขึ้นเมื่ออุกกาบาตดวงแรกจมลงใน ราชินีขาวอ้วนท้วนทําให้มันระเบิดของเหลวน่าขยะแขยงพวกเขาไม่สามารถวิ่งได้แม้ว่าพวกเขาต้องการ
นี่เป็นพลังของมัลติแคสหรือไม่?
จากนั้นเขาก็มองไปทางซ้ายและขวาราวกับว่าเขากําลังมองหาใครซักคน แล้วก็ถอนหายใจอย่างน่าเสียดายเพราะเขาหาพวกเขาไม่เจอ
เขาอยากรู้ว่าแคลร์จะมีสีหน้าแบบไหนถ้าเธออยู่ที่นี่และเห็นสิ่งนี้
ผู้ตรวจสอบระดับ E ที่เธอดูถูก ร่ายฝนดาวตกที่ทําลายล้างเพื่อกําจัดฝูงมดดูดเลือดที่อันตรายเกินไปสําหรับเธอได้อย่างง่ายดาย
“ถ้าเธอเห็นสิ่งนี้ ด้วยบุคลิกของเธอ โลกทัศน์ของเธออาจจะพังทลาย…”
เขาส่ายหัวขณะที่จินตนาการถึงการแสดงออกถึงความเย่อหยิ่ง หัวแข็ง และความคิดในตนเองของเธอ
“โชคดีที่เราจะไม่พบเธออีก..” เขาไล่ตามความคิดที่ซับซ้อนของเขาและเดินตามหลินเซียวหลีกเลี่ยงหลุมอุกกาบาตและก้อนถ่านที่ไหม้เกรียมจํานวนมาก
สถานีต่อไป ชายแดนโซนโรคระบาด หมู่บ้านลิงค์!
แคลร์ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆ ที่หลินเซียวและพวกเขาต้องเผชิญ เพราะเธอยุ่งทั้งวันในสํานักงาน
อันที่จริง เธอไม่จําเป็นต้องทํางานหนักขนาดนั้น มีงานมากมายที่เธอไม่ต้องดูแลเป็นการส่วนตัวและสามารถส่งต่อให้คนอื่นได้ แต่วันนี้เธอกินอะไรผิดไปและเข้มงวดกว่าปกติ
ผู้จัดการเข้าใจความขุ่นเคืองของเธอได้ เธอกําลังแข่งขันกับผู้ตรวจสอบแรงค์ E ที่บ้าคลั่งเหล่านั้น
เมื่อไหร่ที่ราชินีเสือดาวเคยถูกดูถูก? ที่โกรธยิ่งกว่าคือเขาดูถูกเธอในที่สาธารณะ เธอจะกลืนมันเข้าไปได้ยังไง?
แต่มันช่วยไม่ได้ เขาออกไปแล้ว เธอจึงลงความโกรธของเธอกับงานของเธอ
“หึม เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถกวาดล้างมดได้… ศพของเจ้าจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังด้วยซ้ํา”
แคลร์บ่นอย่างเงียบๆ ขณะกําลังจัดระเบียบไฟล์อย่างคร่าวๆ และเกือบจะฉีกบางส่วนออกจากกัน
ผู้จัดการไม่กล้าพูดอะไร แสร้งทําเป็นไม่ได้ยินเธอ และช่วยเตรียมการขั้นสุดท้ายก่อนออกเดินทาง
สักครู่หนึ่ง แคลร์จะเดินไปตามถนนเล็กๆ ใต้หน้ากากแห่งราตรีเพื่อหลีกเลี่ยงมด
ทันใดนั้น แผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือนและเสียงก้องกังวานดังก้องอยู่เหนือพวกเขาและทําให้ทุกคนตกใจ
