ชิงเกอ หัวใจของข้าอยู่ที่นี่แล้ว
เมื่อเจียงหลีพูดกับมู่ชิงเกอด้วยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ หัวใจของคนหลังดูเหมือนถูกโจมตีอย่างหนักและปรากฏใบหน้าอันสง่างามที่หาเปรียบไม่ได้ของร่างเดิมขึ้นในใจของนางอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ใช่เขาหรือไม่ ผู้ชายอันเป็นที่รักของเจียงหลี ความไม่แน่ใจก่อนหน้านี้และความมั่นใจในตอนนี้ทำให้มู่ชิงเกอทอดถอนหายใจในใจอย่างไร้ขอบเขต
เจียงหลีเป็นคนที่ใช้ชีวิตได้อย่างสง่าผ่าเผย และสำหรับความรักแล้วก็สง่าผ่าเผยมาโดยตลอด เมื่อรับมาแล้ว ก็วางลงได้ด้วยเช่นกัน แต่บัดนี้กลับเผยสีหน้าแบบนั้นออกมา ซึ่งพิสูจน์ได้ว่านางคลั่งรักชายผู้นี้มากเสียจริงๆ
ขณะที่มู่ชิงเกอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะพูดอะไรออกมาดี
เจียงหลีมิได้ต้องการให้มู่ชิงเกอพูดอะไรทั้งนั้น และค่อยๆ เล่าเรื่องระหว่างนางกับลู่เจี้ยให้ฟังทั้งหมดตามหัวข้อการสนทนาที่เปิดไว้
“…ข้าปฏิบัติต่อเขาในฐานะยาบรรเทาปวดเท่านั้น และชื่นชมใบหน้าอันงดงามของเขา สิ่งเดียวที่ข้ารอคอยคือฝึกฝนในระดับที่สูงสุดและออกจากโลกแห่งนี้ กลับไปสู่โลกแห่งยุคกลางเพื่อตามหาเจ้า อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ข้าไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็ได้ครอบครองสี่ห้องหัวใจของข้าไปแล้ว ข้าไม่อยากจากเขาไป” เจียงหลีพึมพำ
ทันใดนั้น นางก็หันไปมองที่มู่ชิงเกอและพูดด้วยรอยยิ้ม “หากเจ้าหาข้าเจอก่อนหน้านี้สักสองปี ข้าคงไปพร้อมกับเจ้าอย่างรวดเร็วแล้ว”
มู่ชิงเกอดึงใบหน้าเล็กๆ นั้นไว้ แต่กลับขมวดคิ้ว
เจียงหลี ไม่ควรรักอย่างกล้ำกลืนฝืนทนเพื่อรักษาหน้าทุกฝ่ายเช่นนี้
“เหตุใดเจ้าถึงทำหน้าบึ้งตึงเล่า” เจียงหลีทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ คิ้วของนางเผยให้เห็นถึงความน่าหลงใหลค่อนข้างคล้ายนางในภพก่อนหน้านี้
เมื่อลองนับดู นางเกิดใหม่ ณ ที่แห่งนี้ได้ประมาณสองปีแล้ว
บัดนี้นางอายุเกือบสิบห้าปี และรูปลักษณ์ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ซึ่งมีส่วนที่คล้ายคลึงกับใบหน้าของภพก่อน
“ทำไมเจ้าถึงทำให้ตัวเองต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ด้วยเล่า” เมื่อถูกเจียงหลีซักถาม มู่ชิงเกอจึงถามอย่างตรงไปตรงมา
เจียงหลีส่ายหัว “ข้ามิได้รู้สึกทุกข์ทรมานแต่อย่างใด!” นางถอนหายใจ ราวกับว่ากำลังหัวเราะเยาะตัวเอง “ชิงเกอ ตอนนั้นข้าเป็นราชินีอยู่ที่หลิงชวน ทำให้ชายหนุ่มรูปงามหลงใหลได้มากมาย รูปร่างหน้าตา ภูมิหลังและสถานะล้วนมีครบหมด แม้แต่รัชทายาทแห่งอาณาจักรเซิ้งหยวน ชื่ออะไรนะ…”
เมื่อได้ยินคำพูดมึนเมาของนาง มู่ชิงเกอก็เดินตามนางไปและพูดว่า “หวงฝู่ฮ่วน”
“ใช่! หวงฝู่ฮ่วน! เขามองไปที่จักรพรรดินีด้วยสายตาชื่นชม อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทว่า ข้าจักรพรรดินีสามารถเพิกเฉยต่อคนเหล่านี้ได้ แต่เมื่อมาถึงที่นี่กลับหลงรักคนบ้านั่นอย่างหัวปักหัวปำ!” เจียงหลีกัดฟันและจิบสุราอีกครั้ง
มู่ชิงเกอฟังจนทั้งโกรธและขำนางนัก อดไม่ได้ที่จะเหยียบเท้านางจนนางเจ็บ “แต่ทว่า ชายบ้านั่นแค่ต้องการเป็นอาหลานกับเจ้า ไม่อยากเป็นสามีของเจ้า”
“นี่! มันเจ็บปวดยิ่งนัก” ดวงตาของเจียงหลีเบิกกว้างและยกมือทิ่มไปที่หัวใจสองที จากนั้นกลับยักไหล่ขึ้นอย่างเฉยเมย “แต่ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ข้าปล่อยให้เขาเล่นไปก่อน รักเขา ตามใจเขา ดูสิว่าเขาจะทำอะไรได้ ไหนๆ ตอนนี้ร่างของข้าก็อายุยังน้อย ทำอะไรไม่ได้มาก รอให้ถึงวันนั้น วันที่ข้าสุกงอมก่อน ข้าจะจับหลานชายทำสามี! ฮ่าๆๆๆๆ…!
มู่ชิงเกอถึงกับผงะ คนที่กล้าหาญและมองว่าจริยธรรมเป็นเรื่องไร้สาระ แท้จริงแล้วคือเจียงหลีนี่เอง! ในการจัดการกับความรู้สึก นางกล้าหาญและตรงไปตรงมาเหมือนเช่นเคย กล้าที่จะรักและกล้าที่จะเกลียด
“แล้วเขาชอบเจ้าหรือไม่” มู่ชิงเกออดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
คำถามนี้ทำให้เจียงหลียิ้ม
นางนิ่งเงียบเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดอย่างหนักแน่น “ข้าจะทำให้เขาชอบข้าและชอบข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น!”
ใบหน้าของมู่ชิงเกอหม่นหมองลง
คำตอบนี้ไม่ใช่คำพูดที่นางต้องการได้ยิน
เจียงหลีจะไม่กลับไปพร้อมนางก็ย่อมได้ และนางรู้ว่าเจียงหลีมีทางเดินของตัวเอง วันหนึ่งพวกนางจะได้พบกันอีกในโลกหลักแห่งนั้น
อย่างไรก็ตาม นางจะไม่ยอมให้เจียงหลีอยู่กับผู้ชายที่มิได้รักนางเด็ดขาด
เส้นทางที่ดีที่สุดของการรู้แจ้ง มีอยู่ทุกแห่งหน!
“แล้วจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ล่ะ และเสี่ยวโต้วติงของเจ้าด้วย เป็นอย่างไรกันบ้าง” เจียงหลีเปลี่ยนหัวข้อสนทนาและเอ่ยถามทันที
มู่ชิงเกอหายใจเข้าลึกๆ และระงับความโกรธในใจ “ซือมู่ใกล้จะทะลุทะลวงเข้ามาได้แล้ว พ่อลูกทั้งสองกำลังรอข้าอยู่บนเรือใหญ่”
“โอ้ น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้ยินเสี่ยวโต้วติงเรียกข้าว่าท่านน้า” เจียงหลีรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“เมื่อพวกเราออกไปจากที่นี่ และซือมู่ทะลุทะลวงได้สำเร็จ ข้าจะให้ซือมั่วพาเขามาหาเจ้า” มู่ชิงเกอหัวเราะกล่าว
“เออ จริงด้วย ร่างหลักของเจ้าอยู่บนเรือใหญ่ล่ะสิ” เจียงหลีถามอย่างกะทันหัน
มู่ชิงเกอพยักหน้า ร่างหลักของนางอยู่บนเรือใหญ่ซึ่งได้รับการคุ้มครองจากซือมั่ว จึงเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด
หลังจากที่เจียงหลีได้รับคำตอบ ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นหนักแน่นทันที
การเปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหันของนาง ทำให้มู่ชิงเกอสับสน
“ชิงเกอ ข้ามีเรื่องจะขอร้องให้เจ้าช่วย” เจียงหลีมองไปที่นางอย่างจริงจัง มู่ชิงเกอยักคิ้ว “เจ้าพูดมาสิ”
เจียงหลีกัดริมฝีปาก “ข้าต้องการให้ร่างหลักของเจ้ามาที่นี่ด้วยตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเขา” ทักษะวิชาอายุวัฒนะของมู่ชิงเกอ ทำให้นางเห็นถึงความหวัง
ดวงตาที่ชัดเจนของมู่ชิงเกอประกายแวววาวและถามเพียงว่า “เขาคู่ควรหรือ”
เขาคู่ควรหรือไม่
เจียงหลีหายใจเข้าลึกๆ และหัวเราะอย่างช้าๆ ดวงตาของนางมีความมัวเมาปนอยู่เล็กน้อย แต่มู่ชิงเกอรู้ดีว่าความเคลิบเคลิ้มนั้น มิใช่เพราะสุราไหนั้นอย่างแน่นอน
“จริงๆ แล้ว เขามีใจให้ข้า แต่เขามีเรื่องต้องกังวล จึงไม่กล้าพูดและไม่กล้ารัก เขาคิดว่าตนเก็บซ่อนมันไว้ได้อย่างดีเยี่ยม แต่แท้จริงแล้ว ข้ามองออกมานานแล้ว ชิงเกอ เจ้ารู้จักข้าดี หากข้าสัมผัสไม่ได้ถึงความจริงใจของเขา ข้าจะให้ตัวเองจมดิ่งเช่นนี้หรือ คนในโลกแห่งนี้ต่างบอกว่าเขามีชีวิตอยู่ได้เพียงยี่สิบแปดปี แต่ข้าไม่เชื่อหรอก ก่อนที่เขาจะอายุครบยี่สิบแปด ข้าได้พบเจอกับเจ้า ข้ายิ่งแน่ใจว่านี่คือจุดเปลี่ยนของเขา” เจียงหลียิ้มและมองไปที่มู่ชิงเกอ ดวงตาอันสดใสเป็นประกายด้วยความมั่นใจ “เจ้าเชื่อหรือไม่ หากเขาไม่ต้องตาย เขาคงอยากทำลายความสัมพันธ์แบบอาหลานนี้ให้ได้เร็วกว่าข้าเสียอีก”
“เหตุใดเขาถึงอยากทำเช่นนั้น เจ้ารู้หรือไม่” มู่ชิงเกอย้อนถาม
เจียงหลียักคิ้วและพยักหน้า “ข้าไม่ได้โง่นะ เขาอยากปูทางให้กับข้า อยากให้ข้าถือหมากให้เพียงพอก่อนที่เขาจะตาย เขาเชื่อใจและฝากฝังตระกูลลู่ไว้กับข้า ข้าจะไม่ทำให้เขาผิดหวังเด็ดขาด”
มู่ชิงเกอยิ้ม “เจ้าช่างมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งนัก”
เจียงหลียักคิ้วอย่างมีชัย และยกกาเหล้าขึ้นเพื่อแสดงความเคารพต่อมู่ชิงเกอ คนหลังก็ยกกาเหล้าขึ้นเช่นกันและจิบไปหนึ่งอึก แล้วเงยหน้ามองไปที่เจียงหลี “ด้านการปรุงยาวิเศษและทำอาวุธ ทั้งร่างแยกและร่างหลักต่างทำได้เช่นเดียวกัน เพราะไม่ถูกจำกัด เมื่อออกไปจากที่นี่แล้ว ข้าจะลองดู”
คำมั่นสัญญาจากมู่ชิงเกอ ทำให้เจียงหลีถึงกับตื่นเต้น “การขาดเนตรญาณตั้งแต่กำเนิดสามารถรักษาให้หายได้หรือไม่”
…
ณ เมืองอู๋อิ๋น เรือนพักผ่อนอันเงียบสงบถูกเก็บกวาดอย่างรวดเร็ว
บัดนี้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาวแล้ว ทุกอย่างดูเย็นเยือกไปหมด
ทว่า เรือนพักผ่อนกลับร้อนระอุ และหิมะก็ละลาย
“นายน้อยขอรับ ถึงเวลาดื่มยาแล้ว” เงาถือถ้วยยาและยืนอยู่ตรงหน้าลู่เจี้ย
ลู่เจี้ยใช้ผ้าเช็ดปากผ้าไหมปิดปากไอ เสียงไอนั่นทำให้ผู้คนรู้สึกหดหู่ ราวกับว่าไอจนปอดจะถูกสำรอกออกมาก็ไม่ปาน
เงารีบวางถ้วยและคุกเข่าต่อหน้าลู่เจี้ย แล้วรับผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมไว้ในมือ เลือดสีแดงที่เปื้อนอยู่นั้น ทำให้ดวงตาของชายผู้นั้นเจ็บปวด
“ไม่เป็นไรหรอก” ลู่เจี้ยพูดเบาๆ และโยนผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมในมือเงาเข้าไปในเตาไฟที่กำลังลุกไหม้
