บทที่ 52 ทำไมถึงหลับอยู่บนเตียงเดียวกัน
กอดไว้อย่างแนบชิด ระยะห่างที่คลุมเครือ ทำให้เย้นหว่านอยู่ในสภาวะตื่นตระหนกและกังวล
อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าเพราะอ้อมแขนของชายหนุ่มอุ่นเกินไปหรือว่าจริงๆแล้วเธอเหนื่อยเกินไป เธอกลับหลับไปในอ้อมแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว
แล้วยังหลับสบายมากเป็นพิเศษ จนรู้สึกถึงฟ้าสาง
เย้นหว่านก็ลืมตา เห็นบนสุดของเต็นท์ แข็งทื่อสักพัก จึงหันกลับมา
เธอกำลังคิดจะยกมือขึ้น มีสิ่งของบางอย่างกระทบแขนของเธอ รู้สึกสบายมาก นุ่มลื่น แล้วยังอุ่นมากราวกับผิว…..
ทันใดนั้นเธอก็หยุดชะงัก สมองรู้สึกหนึบชา แล้วเธอก็ฟื้นสติขึ้นมา
เธอเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงหันไปมองด้านข้าง ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ทำให้ผู้คนลมหายใจติดขัด
เขากำลังมองเธอ ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มในแววตา
“ตื่นแล้วหรอ？”
“ตื่น ตื่นแล้วค่ะ……”
ทำไมพวกเขาถึงได้นอนอยู่บนเตียงเดียวกันล่ะ?
และสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นขนาดนี้……แม้แต่ชุดนอนก็ไม่มี
ในสมองของเย้นหว่านสติแตก ตัวสั่นไหวอย่างรุนแรง แทบจะแตกระเบิด
เธออึดอัดใจแทบแย่ รีบดึงผ้าห่มอย่างรวดเร็วแล้วจะลุกขึ้น เวลานี้แขนที่แข็งแรงของชายหนุ่มกลับคว้าเอวของเธอไว้ ทำให้เธอหยุดชะงักไม่สามารถขยับได้
โห้หลีเฉินสายตาจ้องมองเย้นหว่าน ใช้มือข้างเดียวลูบหัว ใบหน้าหล่อเหลาจึงโน้มเข้าไปใกล้เธอ เสียงของเขาแผ่วเบามาก เสียงแหบพร่า
“เป็นลูกน้อยอบอุ่นของคุณทั้งคืน ไม่มีการขอบคุณสักนิด ก็คิดจะจากไปแบบนี้หรอ?”
“งั้น ก็ขอบคุณนะ….”
เย้นหว่านรู้สึกเครียดกังวลใจ แทบจะสติแตกแล้ว
ใกล้กันขนาดนี้ เธอได้ยินกลิ่นลมหายใจหอมอย่างชัดเจนบนร่างกายโห้หลีเฉิน สามารถมองเห็นภาพที่น่าหลงใหลภายใต้กระดูกไหลปลาร้าของเขา…..
“ผมทำเอง”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากดูเหมือนกับมีรอยยิ้ม
ต่อมา เขาเอนกายลงริมฝีปากบางก็ประทับลงบนหน้าผากของเย้นหว่าน
ทันใดนั้นเย้นหว่านทั่วทั้งร่างแข็งทื่อกลายเป็นท่อนไม้
โห้หลีเฉินจูบเธอหรอ?
ไม่ใช่ว่าอยู่ภายใต้สถานการณ์การที่หญิงโสดชายโสด
อารมณ์พลุ่งพล่าน และอยู่ในช่วงเช้า……
จูบอย่างผิวเผินลงบนหน้าผาก ให้สัมผัสเหมือนกับจูบอรุณสวัสดิ์
เขา เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?
เว่ยชีแน่นอนว่ามาตั้งแต่เช้าตรู่ โห้หลีเฉินเดินออกไปข้างนอกก่อน แล้วให้เว่ยชีนำชุดใหม่มาสองชุด
หลังจากเย้นหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงขึ้นเรือยอชท์ เตรียมกลับโรงแรม
เห็นได้ชัดว่าเพียงแค่ออกมาหนึ่งวันหนึ่งคืน แต่ทั้งวันนี้ได้ผ่านอะไรมามากมาย ทำให้สมองของเย้นหว่านฟุ้งซ่าน จนกระทั่งไม่กล้าแม้จะเข้าไปดูโห้หลีเฉิน
เธอรู้สึกว้าวุ่นใจมาก
เย้นหว่านและโห้หลีเฉินกลับโรงแรมด้วยกัน เพิ่งจะถึงประตูโรงแรม เย้นหว่านก็เห็นมู่จื่ออี้
สีหน้าเขาไม่ค่อยดี พยายามกำลังโทรอยู่ตลอด ดูเหมือนจะหงุดหงิดอย่างมาก
“จื่ออี้ เป็นอะไรไปค่ะ？”
เย้นหว่านเดินเข้าไปถาม
มู่จื่ออี้เห็นเย้นหว่าน ความดีใจพาดผ่านดวงตา สาวเท้าเดินเข้ามายังเย้นหว่าน
มีความตื่นเต้นในน้ำเสียงอย่างควบคุมไม่ได้ “ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว เมื่อคืนไม่เห็นคุณทั้งคืนเลย และก็โทรไม่ติด แล้วผมยังนึกว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับคุณ”
หยุดชะงัก แล้วเขาก็ประเมินสายตามองทั่วร่างกายของเย้นหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด
“เมื่อคืนคุณไปไหน ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“สบายดีค่ะ โทรศัพท์มือถือฉันตกน้ำ ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเป็นห่วง”
เย้นหว่านยิ้ม สำหรับความห่วงใยของมู่จื่ออี้ รู้สึกอบอุ่นใจ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันไม่นาน แต่มู่จื่ออี้ดีต่อเธอจริงๆ เป็นเพื่อนแท้
เห็นความคิดและการกระทำของเย้นหว่านตรงกัน มู่จื่ออี้จึงค่อยๆโล่งอก สวรรค์รู้ดีว่าหาเย้นหว่านไม่เจอทั้งคืน เขาแทบจะบ้า แทบจะใช้กำลังความสามารถทั้งหมดที่เขาตามหาเธอ
ขณะที่เห็นความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกันระหว่างเย้นหว่านกับมู่จื่ออี้ สีหน้าโห้หลีเฉินมืดครึ้ม มีความไม่พอใจเล็กน้อย
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “เธออยู่ด้วยกันกับผม จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
ดังนั้น คุณไม่จำเป็นต้องกังวล
มู่จื่ออี้รู้สึกแปลกใจ คลายความกังวลในใจลง เหมือนว่าเพิ่งจะสังเกตเห็นโห้หลีเฉิน
เขาก็ยืนอยู่ข้างๆเย้นหว่าน ถึงแม้ว่าจะมีระยะห่างกันบ้าง แต่ความเป็นศัตรูและไหวพริบของชายหนุ่ม ทำให้เขารู้สึกได้ว่าท่าทางของโห้หลีเฉินมีความรู้สึกต่อเย้นหว่าน
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถาม “เมื่อคืนพวกคุณอยู่ด้วยกันตลอดหรอ?”
“ไม่ใช่…..” เย้นหว่านภายใต้จิตสำนึกก็คิดอยากจะปฏิเสธ แต่ก็พอคิดถึง เธอก็อยู่ด้วยกันกับโห้หลีเฉินทั้งคืนจริงๆ และแม้กระทั่งยังนอนด้วยกัน
ใบหน้าของเธออดไม่ได้ที่จะร้อนผ่าวขึ้นมา โดยไม่ทราบสาเหตุ “เมื่อคืนฉันกับโห้หลีเฉินมีเรื่องนิดหน่อยที่ต้องไปจัดการด้วยกัน”
จำเป็นต้องไปจัดการด้วยกัน แล้วยังเป็นเรื่องที่ต้องไปจัดการในตอนกลางคืน?
มู่จื่ออี้มองเย้นหว่านด้วยแววตาอ่านยาก
เย้นหว่านแก้มแดงระเรื่อ รู้สึกอึดอัดใจที่จะพูดเรื่องนี้อีก เธอเลยเปลี่ยนเรื่องใหม่
“ดำเนินการสืบสวนเป็นยังไงบ้างหรอ?”
“หาหลี่อันเจอแล้ว”
มู่จื่ออี้ขณะพูด แล้วมองโห้หลีเฉินอย่างรอบคอบ แล้วจึงพูดต่อ “เขาสารภาพความจริงแล้ว มีคนจ้างเขาให้ทำแบบนี้ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าคนนั้นคือใคร เพียงแค่ได้ข้อมูลและเงิน ทีมสอบสวนกำลังหาเบาะแสผ่านบัญชีการโอนเงิน”
เย้นหว่านโล่งใจ แบบนี้เธอก็พ้นข้อกล่าวหาแล้ว และก็สามารถเข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบแฟชั่นOvi
นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว เธอตามทันได้นิดหน่อย ยังมีโอกาสไล่ตามการแข่งขันรอบต่อไป
“ไปกันเถอะ พวกเราไปหาผู้กำกับเอากฎกติกาการแข่งขัน”
มู่จื่ออี้พูด “ผมเอามาให้คุณแล้ว”
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะ คุณทำงานได้น่าไว้วางใจจริงๆ”
เย้นหว่านยิ้มด้วยความดีใจ หันกลับไปพูดกับโห้หลีเฉิน “คุณโห้ ฉันต้องไปทำธุระก่อนนะ”
เย้นหว่านและมู่จื่ออี้ยืนอยู่ด้วยกัน สีหน้าโห้หลีเฉินไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เขาพูดอย่างเย็นชา “ไปเถอะ”
“คุณโห้ แล้วพบกันใหม่”
เย้นหว่านอารมณ์ดี ยิ้มแล้วโบกมือให้โห้หลีเฉิน จากนั้นก็เดินเข้าไปในโรงแรม
ขณะเดินไปแล้วก็ถามไป ” คุณวางเอกสารไว้ที่ไหน”
“ที่ห้องผม”
ก่อนที่มู่จื่ออี้จะเดินไป มองไปทางโห้หลีเฉินด้วยสายตายากจะคาดเดา
โห้หลีเฉินเงยหน้า สายตาตกตะลึงเล็กน้อยในขณะที่มองไปที่เขา ในสายตามีลางบอกเตือนเล็กน้อย
ท่ามกลางอากาศเหมือนจะจุดประกายไฟ
ความเป็นศัตรู แพร่กระจายออกมาอย่างเงียบ
หลังจากที่ทุกคนออกไปจากประตูโรงแรม ผู้หญิงสองคนเดินออกมาจากมุมซ่อนตัวของห้องโถง
โอวน่อหย่าเห็นทิศทางที่เย้นหว่านออกไป ใบหน้าสวยดูร้ายกาจเป็นพิเศษ
วางหนิงเวยสีหน้าก็ดูย่ำแย่มาก จ้องมองโอวน่อหย่าอย่างตำหนิ
“คุณสาบานว่าพวกเขาจะไม่มีทางหาหลี่อันเจอไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงผ่านไปสองวัน หลี่อันก็ปล่อยให้ถูกจับได้
ตอนนี้ไม่เพียงแต่เย้นหว่านจะสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้อย่างราบรื่นแล้ว มู่จื่ออี้ยังคอยช่วยเหลือเธออยู่ข้างกายตลอดเวลา
“ที่แท้ก็ไม่ง่ายเลยที่จะหาหลี่อันพบ….”
โอวน่อหย่าภายใต้การแสดงออกที่ชั่วร้ายนั้น รู้สึกหวั่นกลัวเล็กน้อย “แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าคุณโห้จะช่วยเย้นหว่านแบบนี้
ทีแรกเธอได้นำตัวหลี่อันไปซ่อนไว้แล้ว เตรียมตัวส่งกลับไป แต่ใครจะไปรู้ว่าโห้หลีเฉินทุ่มเทแรงกายมากขนาดนี้ ลงมือปฏิบัติการที่ยิ่งใหญ่
ปิดล้อมทั้งเมือง ค้นหาทั่วทุกที่ เพียงแค่ปล่อยหลี่อันออกมาให้จับตัว
วางหนิงเวยขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยอิจฉาริษยา เธอเพื่อแต่งงานกับมู่จื่ออี้ จึงวางแผนอย่างรอบคอบมานานหลายปี จึงไม่ง่ายเลยที่จะได้ใจของมู่จื่ออี้ แล้วถูกเขาขอแต่งงานได้สำเร็จ
แต่ในที่สุดก็พ่ายแพ้ในพิธีหมั้น เธอและตระกูลทรงอิทธิพลไร้ซึ่งวาสนา
ยากลำบากมากที่เธอจะได้โอกาสสักครั้งเข้าไปในตระกูลทรงอิทธิพล แต่เย้นหว่านล่ะ กลับทำให้โห้หลีเฉิน
มู่จื่ออี้ ชายหนุ่มที่ดีเพียบพร้อมทั้งสองคนนี้รายล้อมเธออย่างง่ายดาย
“มีสิทธิ์อะไรกัน?” วางหนิงเวยแผดเสียงเบาอย่างไม่พอใจ “ฉันต้องทำให้เย้นหว่านไม่มีที่ยืน! ในเมื่อตอนนี้เธอมีชายหนุ่มสองคนรายล้อม งั้นฉันก็ทำให้เธอตายที่เหยียบเรือสองแคม
