สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 60 ราวกับถูกจับได้

บทที่ 60 ราวกับถูกจับได้

กลิ่นกายสะอาดสะอ้านของชายหนุ่มปะทะเข้าใบหน้าอย่างจัง หอมชะมัด

เย้นหว่าน ยืนแข็งทื่ออย่างตะลึงงัน นี่มันเกินความคาดหมายมากๆที่จู่ๆ มู่จื่ออี้ ก็เข้ามากอดเธอ

“โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร”

น้ำเสียงแหบพร่าของ มู่จื่ออี้ ยังคงแฝงความกังวล

เมื่อคืนเขาตามหาเย้นหว่านในห้องน้ำ แต่ก็หาไม่เจอเลยสักที่ เธอดื่มจนเมามายไม่ได้สติ จนเขากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือจะมีใครพาตัวเธอไป เขาร้อนใจจนแทบบ้าไปแล้ว

เย้นหว่าน เองก็รู้สึกถึงความเป็นห่วงของ มู่จื่ออี้ จนรู้สึกละอายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

จริงที่ว่าเมื่อคืนเธอเมา ยิ่งไปกว่านั้นการมีอยู่ของ โห้หลีเฉิน ทำให้สมองของเธอหยุดชะงักไปโดยสิ้นเชิงจนลืมแม้กระทั่งจะหยิบมือถือขึ้นมาเช็ค

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ เมื่อคืนแค่เวียนหัวนิดหน่อย กลับถึงบ้านแล้วก็หลับไปเลย”

เย้นหว่านปฏิเสธ มู่จื่ออี้อย่างนุ่มนวล และอธิบายเหตุผลที่ฟังขึ้นให้กับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

มู่จื่ออี้ มองไปยัง เย้นหว่าน ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

เมื่อคืนเขาตามหาเธอนานมาก จนสุดท้ายมีคนมาบอกเขาว่า โห้หลีเฉิน ได้พาตัว เย้นหว่าน ไป

เธอไม่ได้ไปคนเดียว แล้วทำไมเธอต้องโกหกเขาด้วย

“เมื่อคืนเธอนอนไม่พอหรือเปล่า ถุงใต้ตาดูคล้ำๆนะ”

บางทีที่ไม่พูดความจริงก็เพราะรู้สึกไม่สบายใจ เธอไม่สบายใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้เอาเสียเลย

มู่จื่ออี้ ยกยิ้มบางๆพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “อืม สงสัยเมื่อคืนดื่มเยอะไปหน่อยเลยดูไม่ค่อยสดชื่นสินะ”

เย้นหว่าน เองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วพา มู่จื่ออี้ กลับเข้าไปในห้อง

“ฉันจะให้คุณอยู่ที่นี่จนกว่าจะสร่างเมาแล้วกันนะ เมื่อคืนฉันเองก็ดื่มไปเยอะ ตอนนี้ยังมึนๆหัวอยู่เลย”

“อืม”

มู่จื่ออี้ เดินตามเข้าไปข้างใน พลางเหลือบมองสีหน้าท่าทางที่แลดูสับสนของ เย้นหว่าน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก

ในเมื่อเธอไม่เต็มใจพูด เขาก็บังคับอะไรเธอไม่ได้เช่นกัน

หลังจากการแข่งขันครั้งใหญ่สิ้นสุดลง กฎสำหรับการแข่งขันรอบต่อไปจะเว้นระยะห่าง 1 วันในการประกาศสู่วงกว้าง

ดังนั้นจึงเท่ากับว่ามีวันหยุด 1 วัน

ผู้จัดงานได้จัดกิจกรรมหนึ่งขึ้นมาอย่างเป็นกันเอง โดยในช่วงบ่ายพวกเขาจะไปที่คฤหาสน์ริมทะเลที่อยู่ระแวกใกล้เคียงเพื่อเปิดปาร์ตี้ชุดว่ายน้ำ

เนื่องจากเย้นหว่านเป็นลำดับที่1 เธอจึงปฏิเสธไม่ได้

สวนดอกไม้หลังคฤหาสน์เป็นชายหาดกว้างติดทะเล และยังมีสระว่ายน้ำอีกสองสระ ทุกคนสามารถเลือกเล่นน้ำทะเลหรือในสระว่ายน้ำได้ตามใจ

งานเลี้ยงสนุกสนานคึกคักมาก พอมองไปทุกที่ก็เห็นแต่ชุดบิกินี่ที่ร้อนแรง

“เย้นหว่าน ลงมาเล่นด้วยกันเร็ว”

มู่จื่ออี้ที่นอนแช่อยู่ในสระว่ายน้ำ กวักมือเรียกเย้นหว่านที่นั่งอยู่ไม่ไกล

เย้นหว่านใส่ชุดว่ายน้ำวันพีชและผ้าคลุมไหล่อีกหนึ่งผืน ไม่ได้เปิดเผยรูปร่างท่อนบนเลย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น มองไปที่มู่จื่ออี้แล้วส่ายหัวไปมา

“ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ”

เธอไม่เพียงแต่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ยังค่อนข้างกลัวน้ำเพราะเคยเกือบจะจมน้ำที่ชายหาด

มู่จื่ออี้ยิ้มแล้วพูดว่า “ผมจะสอนคุณเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เย้นหว่านปฏิเสธอย่างแน่วแน่ “ฉันเลิกออกกำลังกายโดยการว่ายน้ำแล้ว ชีวิตนี้จะแค่ปั่นเรือเป็ดเท่านั้นค่ะ”

“งั้นต่อไปผมจะเรียกคุณว่าเป็ดน้อยดีไหม?”

“พาคุณว่ายน้ำไป”

เย้นหว่านเพิกเฉยคำดูหมิ่นของเขา “ถ้าเธอเรียนว่ายน้ำได้ จะกลายเป็นเป็ดมาตั้งยี่สิบกว่าปีได้อย่างไร?”

มู่จื่ออี้ยิ้มอย่างมีความสุข หมุนตัวกลับไปกระโดดลงสระอีกครั้ง

ร่างกายกำยำแหวกว่ายอยู่ในน้ำเหมือนกับปลา มองดูแล้วรู้สึกถึงพละกำลังและมีเสน่ห์

สาวสวยจำนวนไม่น้อยล้อมหน้าล้อมหลัง พากันลุ่มหลงมู่จื่ออี้ คะแนนความหล่อของเขานั้นสูงมาก ทักษะการว่ายน้ำก็สมบูรณ์แบบ สามารถเอาชนะผู้ชายทุกคนในที่แห่งนั้นได้ทั้งหมด

เมื่อเห็นมู่จื่ออี้ว่ายน้ำไป เย้นหว่านก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอีกครั้ง

และในตอนนี้ก็มีข้อความใหม่เด้งออกมาจากวีแชท เธอคิดไม่ถึงว่าจะเป็นข้อความจากโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านรู้สึกประหม่าเล็กน้อย และรีบเปิดวีแชทในทันที

โห้หลีเฉิน : เธออยู่ไหน?

เย้นหว่าน : คฤหาสน์ริมทะเลค่ะ

โห้หลีเฉิน：เธอไปทำอะไรที่นั่น?

เย้นหว่าน มองดูข้อความแล้วสับสนนิดหน่อย คุณโห้จะคุยเรื่องไร้สาระกับเธอหรอ? เป็นไปไม่ได้มั้ง ชายผู้สูงส่งและมีเกียรติอย่างเขาน่าจะติดต่อเธอเพราะมีธุระ

เย้นหว่านตอบอย่างตรงไปตรงมา : ผู้จัดงานจัดปาร์ตี้ชุดว่ายน้ำค่ะ พวกเราทุกคนเลยมาร่วมงานกันหมด

โห้หลีเฉิน：คุณว่ายน้ำอยู่เหรอ?

เย้นหว่าน：ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ แค่นั่งมองพวกเขาเล่นน้ำ

โห้หลีเฉิน：ไม่เบื่อแย่เหรอ?

เย้นหว่าน：นิดหน่อยค่ะ

โห้หลีเฉิน：ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง

เย้นหว่านมองข้อความบนหน้าจอแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง สงสัยว่าตัวเองตาลายหรือระบบพังแล้ว

เย้นหว่าน

โห้หลีเฉินจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ? เพราะเธอเบื่อ เขาจะอยู่เป็นเพื่อนเธอทำไม?

ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

เธอถือโทรศัพท์มือร้อนผ่าว หัวใจก็สับสนวุ่นวายจนไม่รู้จะตอบข้อความอย่างไร

“เย้นหว่าน อย่านั่งอยู่เฉยๆสิ มาเล่นน้ำด้วยกันสิ”

ดีไซน์เนอร์คนหนึ่งเดินมา ไม่เพียงแต่พูดเท่านั้นแต่ยังดึงมือให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

เย้นหว่านรีบปฏิเสธ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น พวกเราไปแช่ตรงที่น้ำตื้นๆกันไหม”

พูดจบหญิงสาวไม่ได้ฟังก็ลากเย้นหว่านไปที่สระว่ายน้ำ

เย้นหว่านไม่ทันปฏิเสธ ก็โดนลากไปยังสระว่ายน้ำ

จะไปที่บริเวณน้ำตื้น ต้องผ่านบริเวณน้ำลึก ขณะที่เย้นหว่านกำลังเดินไป จู่ๆก็ถูกใครไม่รู้ชนเข้า “ตู้ม ซ่าา” เสียงเธอตกลงไปในน้ำ

ความรู้สึกที่ถูกล้อมรอบไปด้วยน้ำนั้นแย่มากๆ

เย้นหว่านพยายามกระเสือกกระสนขึ้นจากน้ำ แต่ว่าน้ำฝั่งนี้ลึกมาก เท้าของเธอไม่สามารถเหยียบพื้นได้เลย ร่างกายทั้งลอยและจม

“ช่วยด้วย”

เธอกระเสือกกระสนขึ้นมาบนผิวน้ำ ยิ่งร้องตะโกนเท่าไหร่ก็ยิ่งจมเท่านั้น

มีผู้คนว่ายน้ำทั่วทุกสารทิศ ทุกที่คึกคักและมีชีวิตชีวา น้ำกระเซ็นไปทั่วทั้งสระ เสียงร้องของ เย้นหว่าน นั้นถูกกลบไปโดยสิ้นเชิง

ยิ่งเธอพยายามดิ้นเท่าไหร่ก็เหมือนจะยิ่งจมลงเท่านั้น ไม่สามารถพาตัวเองลอยขึ้นมาได้เลย

หน้าอกเริ่มอึดอัดมากขึ้น ลมหายแทบจะถูกแทนที่ด้วยน้ำทั้งหมด

และตอนนี้ก็มีเงาคนว่ายน้ำมาทางเธอ และดึงมือเธอขึ้น

“ซู่ซ่า”

เมื่อขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เย้นหว่านก็หายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด

มู่จื่ออี้กอดเธอไว้ ทำให้เธอไม่จมลงไป เขาหัวเราะแล้วพูดข้างหูของเธอว่า :

“เธอว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆด้วย”

เธอเกือบจะจมน้ำตายอยู่แล้วเขายังมีหน้ามาหัวเราะมีความสุขเหรอ?

เย้นหว่านโกรธจนตีเขา “ว่ายน้ำได้มันวิเศษมากเลยเหรอ!”

“แน่สิ คุณดู ผมปล่อยคุณแล้ว ทันทีคุณก็……”

มู่จื่ออี้ พูดจบก็ปล่อยเย้นหว่าน

เมื่อไม่มีใครประคอง ร่างกายของเย้นหว่านก็แทบจะจบลงไปข้างล่างในทันที เธอตกใจจนหน้าซีดเผือด และรีบกอด มู่จื่ออี้เอาไว้แน่น

เธอกลัวจนพูดว่า “มู่จื่ออี้ อย่าเล่นแบบนี้อีก”

แม้จะอยู่ในน้ำแต่ว่า มู่จื่ออี้ก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย ร่างกายบอบบางของหญิงสาวโผเข้ามา แทบจะอ่อนนุ่มยิ่งกว่าน้ำ

มู่จื่ออี้สายตาพร่ามัว แขนของเขายังคงกอดเธอไว้

สายตาของเขามองเธอแพรวพราว เขาทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก

เย้นหว่านสนใจแค่ความกลัวของตัวเอง หลังจากเธอเริ่มทรงตัวได้แล้ว ถึงรู้สึกได้ว่าเขาทั้งสองคนอยู่ในอิริยาบถที่กอดกันแนบแน่น นอกจากนี้เธอยังโอบกอดรอบคอของเขา

เย้นหว่านหน้าแดงในทันที และกำลังจะดันตัวออกห่าง แต่มู่จื่ออี้กลับเขยิบหน้ามองเธอและยิ่งเข้าใกล้ชิด

ลมหายใจของเขาเป่ารดบนใบหน้าเธอ

กลิ่นหอมสะอาด

เย้นหว่านหัวใจเต้นเร็วมาก และเธอก็ตื่นตกใจจนผลักเขาออก

“เย้นหว่าน！”

เสียงชายหนุ่มดังทุ้มกึกก้องอยู่ที่ชายฝั่งและลมเย็นก็พัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในงานที่บรรยากาศคึกคัก ก็เงียบลงในทันที

เย้นหว่านตัวแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้น

ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมาและมองเห็นโห้หลีเฉินยืนอยู่บนฝั่ง กำลังมองเธอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก