บทที่ 70 เขาเป็นคู่หมั้นหนุ่มของฉัน
โห่หลีเฉินก็ลุกขึ้นตาม ก้าวขาเรียวยาวออกไปข้างนอก
ในเสียงทุ้มต่ำเผยความสุขเล็กน้อย “ผมไปส่งคุณ”
เย้นหว่าน: “……” คนที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ก็เป็นเขาดีหรือไม่?
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไปเองได้”
เย้นหว่านเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา
เดินออกมาหน้าประตูใหญ่ เธอต้องการใช้แอพพลิเคชันในมือถือเรียกรถ แต่เพิ่งเปิดหน้าจอ เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าสกรีนเซฟเวอร์ของเธอถูกเปลี่ยนเป็น———
รูปถ่ายใบนั้นของโห้หลีเฉินที่เธอแอบถ่าย
ที่แท้เมื่อกี้ที่เขาเอาโทรศัพท์ไปจากเธอ คือเอารูปถ่ายใบนี้เปลี่ยนเป็นสกรีนเซฟเวอร์ของเธอ
นี่มันช่าง……
เย้นหว่านแก้มแดงทั่ว หัวใจราวกับจะเด้งออกมาจากอกเลย
ในตอนนี้เอง ลัมโบร์กินีก็ขับมาหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นหว่าน กระจกที่นั่งคนขับลดลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้คนสะดุดหายของโห้หลีเฉิน
“ขึ้นรถ”
เย้นหว่านกุมโทรศัพท์มือถือไว้ ใบหน้าแดงเรื่อไม่มองเขา “ฉันนั่งรถไปเอง”
“ที่นี่เป็นที่ดินส่วนบุคคล ไม่มีรถยนต์สามารถเข้ามาได้”
โห้หลีเฉินมองตรงไปที่เย้นหว่าน จากนั้นลดเสียงลงและพูดว่า: “คุณยายยังคงเฝ้าดูอยู่ คุณแน่ใจว่าต้องการทำอารมณ์ฉุนเฉียวกับผม”
ในประโยคสุดท้าย ทำเอาอารมณ์ทั้งหมดของเย้นหว่านหายไปหมดแล้ว
คุณยายเฝ้าดูอยู่ เธอต้องแสดงความรักกับโห้หลีเฉินถึงถูก
กัดฟันซ้ำๆด้วยความหงุดหงิด เย้นหว่านก้าวขึ้นไปบนรถโดยไม่เต็มใจ
ในที่นั่งคนขับ โห้หลีเฉินสตาร์ทรถ และจากไปอย่างสง่าผ่าเผย ริมฝีปากบางยังคงคลี่ยิ้มดูเหมือนไม่มีอะไร
หลังจากทีลัมโบร์กินีขับออกไป จูเหลียนอีงและแม่บ้านเก่าแก่ก็ยังยืนเคียงข้างกันอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง และมองไปที่รถที่ห่างออกไป
ใบหน้าของจูเหลียนอีงมีความคิดเหล่านี้ เธอจึงถามขึ้น “โจว คุณคิดว่าพวกเขาจริงหรือปลอม?”
แม่บ้านเก่าแก่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงเนิบๆแต่นุ่มนวล
“ดูแล้วเหมือนจะจริง”
ดูแล้วคล้าย ในความเป็นจริงเป็นยังไง ก็ไม่อาจจะรู้ได้
ตอบแล้วก็เท่ากับไม่ได้ตอบ แต่กลับยังทำให้จูเหลียนอีงได้คำตอบที่ต้องการ
นางมองไปที่ไกลๆอย่างเศร้าๆ ถอนหายใจ:
“ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ ทั้งหมดจะต้องเป็นจริง หลีเฉินจะต้องสู่ขอเย้นหว่าน“
——
การแข่งขันจบลง ว่ากันตามเหตุการณ์เย้นหว่านต้องกลับบริษัททำงานอีกครั้ง แต่เนื่องจากโห้หลีเฉินต้องการโยกย้ายเธอไปที่โห้ถิงกรุ๊ป เธอถึงเพิ่งมาที่บริษัทก็กลายเป็นมาเก็บข้าวของ
เช้าตรู่ ทันทีที่เธอเดินถึงประตูบริษัท ตรงหน้าน้องๆตัวเล็กสองคนก็วิ่งเข้ามา
พวกเขาถือช่อดอกไม้สดไว้ในมือ และส่งให้เย้นหว่านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เย้นหว่าน นี่มอบให้กับคุณ”
เย้นหว่านตื่นตะลึง สองสาวมอบดอกไม้ให้เธอแต่เช้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เด็กสาวทั้งสองคนยัดดอกไม้ไว้ในมือของเย้นหว่าน มองไปที่เธออย่างชื่นชมและพูดว่า:
“พวกเราสองคนอยู่ในสถาบันการออกแบบ ชอบการออกแบบมาก ในอนาคตก็ต้องการออกแบบเสื้อผ้าที่สวยที่สุด เสื้อผ้าชุดนั้นของคุณที่อยู่ในการแข่งขันการออกแบบชุดแต่งกายOviนั้นสวยงามมากๆ คุณเกิดมาก็เพื่ออยู่ในเวทีการออกแบบ
เย้นหว่าน ไม่ว่าเป็นเพราะอะไรคุณถึงไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศOvi แต่ว่าพวกเราจะสนับสนุนคุณเสมอ. และหวังว่าคุณจะพยายามทำตามความฝันด้านการออกแบบอีกครั้ง”
มองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจของสองสาว เย้นหว่านราวกับได้มองเห็นในระยะแรกของตัวเองที่มีพลังมากที่สุดในเวลานั้น
เธอยิ้มด้วยความประทับใจ “ขอบคุณพวกเธอนะ ฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่”
เธอจะตั้งใจทำต่อไป ใช้ลักษณะที่แข็งแกร่งที่สุด กลับไปเวทีที่เป็นของเธออีกครั้ง
ร่ำลากับสองสาวแล้ว เย้นหว่านอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มีผู้สนับสนุน มันเป็นสิ่งที่มีความสุขมาก
เธอไปที่แผนกออกแบบตามปกติ และเก็บข้าวของของตัวเอง
เมื่อเห็นการกระทำของเธอ เพื่อนร่วมงานจึงเงยหน้ามองเธอทีละคน แววตาที่มีต่อเธอสลับซับซ้อนและแปลกใจมาก
แต่ก็ไม่มีการดูถูกและเยาะเย้ยอย่างแรกๆแล้ว
“เย้นหว่าน คุณทำอะไร?”
มู่จื่ออี้เดินมาพร้อมยกชานมสองชุดที่ควันลอยกรุ่น ก็มองเห็นเย้นหว่านกำลังเก็บข้าวของ
ใบหน้าของเขาขรึมลงทันที สาวเท้ายาวไปตรงหน้าของเธอ ดึงมือของเธอเอาไว้
“คุณจะลาออกแล้วหรือ? คุณอย่าเพิ่งท้อตกลงคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น คุณบอกผมสิผมสามารถช่วยคุณได้”
มองดูมู่จื่ออี้ที่จับมือของตนเอาไว้ เย้นหว่านตะลึงไปชั่วขณะ แล้วรีบดึงมือกลับ
แม้ว่าโอวน่อหย่าจะใช้รูปถ่ายมาข่มขู่เธอด้วยเจตนาที่ไม่ดี แต่ตอนนี้เธอก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของโห้หลีเฉิน ภายในเดือนนี้ ควรจะรักษาระยะห่างกับผู้ชาย
เย้นหว่านส่ายหน้าไปมา “ไม่มีอะไร ฉันไม่ใช่ลาออก แต่จะต้องย้ายไปทำงานที่โห้ถิงกรุ๊ป”
มู่จื่ออี้นิ่งงัน โห้ถิงกรุ๊ป ซึ่งก็คือบริษัทของโห้หลีเฉิน ค่ายใหญ่
เมื่อนึกถึงเสียงของผู้ชายที่ได้ยินทางโทรศัพท์เมื่อคืน ใบหน้าของมู่จื่ออี้ก็ซีดลง และเสียงก็แหบแห้งอย่างมาก
“คุณกับโห้หลีเฉินคือความสัมพันธ์อะไรกัน?”
เย้นหว่านลังเลชั่วครู่ คิดดูแล้วเธอก็ต้องไปแล้ว มู่จื่ออี้เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอในบริษัทนี้ เธอก็ไม่อยากพูดโกหกกับเขาอีกแล้ว
เธอพูดด้วยเสียงเบา: “เขาเป็นคู่หมั้นหนุ่มของฉัน”
“อะไรนะ?”
มู่จื่ออี้ตกใจอย่างมาก แทบจะไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง
หลายวันมานี้ เขาคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย เธอและโห้หลีเฉินอาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ บางทีอาจเป็นความสัมพันธ์คู่รัก แม้กระทั่งเป็นความสัมพันธ์เชิงเลี้ยงดู……
แต่ไม่มีใครคิดว่า เธอถึงกับเป็นคู่หมั้นของเขา!
กว่าครึ่งเดือนก่อน พิธีหมั้นที่จัดขึ้นโดยตระกูลโห้ คู่หมั้นที่กำหนดไว้ด้วยความชอบธรรม
ถ้างั้นเขาจะยังมีคุณสมบัติอะไรสู้กับกับโห้หลีเฉินได้……
เมื่อเห็นท่าทางของมู่จื่ออี้ที่ได้รับผลกระทบอย่างหนัก เย้นหว่านคิดว่าเป็นเพราะก่อนหน้านั้นเธอหลอกเขาไว้ ทำให้เขาไม่มีความสุข
ในใจของเธอก็มีความรู้สึกผิดบ้าง พูดอธิบายว่า: “ขอโทษด้วยนะ ก่อนหน้านี้ไม่ได้บอกความจริงกับคุณ ฉันไม่ต้องการถูกปฏิบัติอย่างอื่นเพราะฉันเป็นคู่หมั้นของโห้หลีเฉิน จื่ออี้ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณในช่วงนี้ และฉันก็ถือว่าคุณเป็นเพื่อนจากใจจริงนะ”
ร่างสูงใหญ่ของมู่จื่ออี้สั่นเล็กน้อย เพื่อน เป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้น
ที่แท้พวกเขาก็เป็นเพื่อนกัน แต่ว่าเขาควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่อยู่……
“ใครไม่มีสองความลับบ้างล่ะ? ในใจอย่าได้มีความกดดัน ผมไม่โทษคุณซะหน่อย”
พยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้บนใบหน้ามีรอยยิ้ม มู่จื่ออี้แสร้งทำสีหน้าท่าทางเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยื่นชานมให้กับเย้นหว่าน
“อีกเดี๋ยวต้องไปรายงานตัวที่โห้หลีกรุ๊ปใช่ไหม? ต้องการให้ผมไปส่งคุณหรือไม่?”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณโห้จัดรถให้มารับแล้ว”
เย้นหว่านดื่มชานมไปหนึ่งอึก ก็เก็บข้าวของต่อ
เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว มู่จื่ออี้ก็ส่งเย้นหว่านจนถึงประตูบริษัท พร้อมกับรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าอันหล่อเหลา
เขาโบกมือให้เธอ “เย้นหว่าน หลังจากไปแล้วตั้งใจทำงานนะ ผมเชื่อว่าคุณจะต้องกลายเป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียงอย่างแน่นอน”
“คุณก็เหมือนกัน ตั้งใจทำงาน พยายามเป็นพนักงานประจำให้ได้โดยเร็ว”
หลังจากเย้นหว่านและมู่จื่ออี้กล่าวคำล่ำลาแล้ว ถึงได้ขึ้นรถ
มู่จื่ออี้ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่ประตูบริษัท มองดูรถของเย้นหว่านที่ค่อยๆไกลออกไป เรี่ยวแรงทั้งหมดของร่างกายดูเหมือนจะค่อยๆหมดลง ในดวงตาที่สวยงามอย่างยิ่ง ความมีชีวิตชีวาทั้งหมดหายไปในทันที
——
รถหยุดลงใต้อาคารของโห้ถิงกรุ๊ป
เย้นหว่านลงจากรถ แหงนหน้าก็มองเห็นอาคารสำนักงานหลายสิบชั้นของโห้ถิงกรุ๊ป โอ่อ่าและหรูหรา เป็นสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นที่สุดในเมืองเฉิงหนาน
ยิ่งกว่านั้นเป็นจุดสำคัญทางการเงินของเมืองเฉิงหนาน
คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่ง เธอสามารถมีคุณสมบัติมาทำงานที่นี่ได้
เย้นหว่านอารมณ์ดีอย่างมาก กอดเอกสารข้อมูลของตัวเองเดินเข้าที่ห้องโถงของบริษัท
มีผู้คนจำนวนไม่น้อยเดินไปมาในห้องโถงของบริษัท ทุกคนล้วนสวมใส่ชุดธุรกิจที่เป็นทางการ ซึ่งดูแล้วเรียบร้อยและได้มาตรฐานมาก
พนักงานต้อนรับเดินไปตรงหน้าของเย้นหว่านอย่างสุภาพ คนสวยเสียงหวาน “คุณคะ มีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?”
“ฉันโยกย้ายมาใหม่มารายงานตัว”
“ฉันพาคุณไปที่ฝ่ายบุคคลค่ะ เชิญมากับ
ฉัน”
พนักงานต้อนรับพูดอย่างสุภาพ
เย้นหว่านพยักหน้า และกำลังจะตามพนักงานต้อนรับไป นี่คือ เว่ยชีออกจากลิฟต์กำลังเดินมา
“ไม่ต้องไปที่แผนกบุคคลแล้ว คุณเย้น ประธานกำลังรอคุณอยู่ที่ห้องทำงาน คุณมากับผม”
แววตาประหลาดใจฉายไปทั่วใบหน้าสวยของพนักงานต้อนรับ และมองดูเย้นหว่านเล็กน้อยอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอแทบจะไม่ค่อยเห็นผู้ช่วยเว่ยมาต้อนรับคนด้วยตนเอง และประธานก็ยังรอเธออยู่ที่ห้องทำงาน
เธอมีภูมิหลังอะไรกัน?
เย้นหว่ายกลับไม่ได้คิดอะไรมาก และหลังจากขอบคุณพนักงานต้อนรับอย่างสุภาพแล้ว ก็เดินตามเว่ยชีตรงไปที่ลิฟต์
เธอถามอย่างไม่จริงจัง: “ผู้ช่วยเว่ย ทำไมคุณมาได้จังหวะขนาดนี้ รู้ว่าฉันเพิ่งมาถึง”
“ที่หน้าประตูบริษัทมีกล้องวงจรปิด โดยคุณเขาขอให้เลขาคอยจับตาดูเอาไว้ เมื่อเห็นคุณมาแล้ว ก็ให้ผมลงมารับคุณ”
เว่ยชีพูดตอบ โดยระบุอย่างชัดเจนว่าเป็นโห้หลีเฉินสั่งมา
เย้นหว่านรู้สึกอึ้ง มีความประทับใจเล็กน้อย และการจัดการของโห้หลีเฉินนั้นช่างรอบคอบจริงๆ
