สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 116 เธอเป็นห่วงฉันมากเหรอ

บทที่ 116 เธอเป็นห่วงฉันมากเหรอ

“ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

พอได้สติกลับมา เย้นหว่านรีบผลักออกไปด้านหลัง พูดเร็วเหลือเกิน เนื้อกุ้งในปากยังทำให้เธอสำลักแล้ว

“แค่ก แค่กๆๆ……”

“ดื่มน้ำ”

โห้หลีเฉินรีบเดินไปนั่งลงด้านข้างของเย้นหว่าน ยื่นแก้วน้ำไปที่ขอบปากของเธอ การกระทำที่อยากป้อนน้ำให้เธอดื่ม

เย้นหว่านไอแบบไม่สบายมาก อ้าปากดื่มน้ำไปอึกใหญ่

“ช้าๆ หน่อย”

โห้หลีเฉินพูดเสียงต่ำ ใช้มือข้างหนึ่งตบไปที่หลังของเย้นหว่านอย่างไม่เบาไม่แรง

ร่างสูงใหญ่ของเขานั่งอยู่ข้างกายเธอ พอดูขึ้นมา ยิ่งเหมือนท่วงท่าที่กอดเธอไว้

พวกผู้หญิงที่มองมาจากด้านนี้ ยิ่งอิจฉาจนไม่ไหวแล้ว

“ละมุนมากใส่ใจมาก ถ้าแฟนฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะแต่งงานกับเขาทันทีเลย”

“ฉันอยากสะบัดแฟนทิ้งไปเลย ไปผูกสัมพันธ์กับหนุ่มหล่อคนนี้”

“คิดก็ไม่ต้องคิดเลย เธอไม่เห็นในสายตาหนุ่มหล่อคนนั้นที่ล้วนมีแต่ผู้หญิงคนนั้นเหรอ นั่นต้องรักหล่อนมากแน่ ในใจในสายตาไม่สนใจคนอื่นประเภทนั้น”

“จริงด้วย ดูเหมือนจะลึกซึ้งมากด้วย”

พวกผู้หญิงถกเถียงกันพึมพำอิจฉากันอยู่ ที่ที่ไม่ไกลนักกลับมีดวงตาคู่หนึ่งอันชั่วร้ายเคียดแค้นกำลังแอบมองโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านอยู่

นั่นคือมู่หรุงชิ่น

เวลานี้ ส้อมในมือของหล่อนเกือบจะหักงอ อยากพุ่งเข้าไปแยกพวกเขาออกจนทนไหวด้วยความแค้นเคือง

หลังจากที่หล่อนกลับมา ยังก็ไม่ได้เคยอยู่ตามลำพังกับโห้หลีเฉินแบบจริงจังเลย และไม่ได้พูดคุยกันดีๆ สักเท่าไร เขายิ่งไม่เคยห่วงใยว่าหล่อนรักษาแล้วเป็นอย่างไรบ้าง

เดิมทีหล่อนคิดว่าเย็นนี้จะมาหาโห้หลีเฉินแล้วทานข้าวกันสักมื้อ เริ่มคุยสถานการณ์ของหล่อนเอง แต่กลับไม่คิดว่าจะได้เห็นโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านออกไปจากบริษัทด้วยกัน

หล่อนแอบๆ ตามเข้ามาตลอดทาง มองเห็นฉากที่แทงใจขนาดนี้เข้า

โห้หลีเฉินที่สูงสง่า คุณโห้เคยปอกกุ้งมังกรมันเยิ้มด้วยมือตนเองเมื่อไรกัน แถมยังป้อนเย้นหว่านอย่างสนิทสนมขนาดนี้ต่อหน้าผู้คนในที่กว้างขวางอีก

หากเป็นแบบนี้ต่อไป ความสัมพันธ์ระหว่างโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านนับวันคงยิ่งดี เย็นนี้อาจมีโอกาสเกิดอะไรขึ้นได้?

หล่อนหน้าซีดขาว ท่าทางดุร้าย

ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด

“พนักงาน เธอเข้ามาสิ”

มู่หรุงชิ่นยกมือเรียกพนักงานแล้ว

พนักงานรีบเดินเข้ามาแล้ว เอ่ยปากด้วยความเคารพนบน้อม “คุณผู้หญิง ขอโทษนะคะ คุณมีอะไรจะสั่งคะ?”

มู่หรุงชิ่นวางบัตรธนาคารใบหนึ่งไว้บนโต๊ะ “ในนี้มีเงินห้าแสน เธอช่วยฉันทำเรื่องหนึ่งที เงินพวกนี้ล้วนเป็นของเธอ”

พนักงานตกใจใหญ่เลย ข้างในลนลานจนควบคุมการเต้นของหัวใจไม่อยู่

ทำเรื่องหนึ่งก็ได้รับห้าแสน สำหรับหล่อนที่เป็นสาวทำงานแบบนี้ เดิมทีไม่มีทางปฏิเสธได้เลย

เย้นหว่านดื่มน้ำไปหลายอึก ถึงค่อยๆ ดีขึ้นมา

เธอพูดโดยจิตใต้สำนึก “ขอบคุณค่ะ……”

พูดยังไม่ทันจบ เวลานี้เธอถึงได้รู้สึกตัว ระยะห่างระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน

เขานั่งอยู่ด้านข้างตัวของเธอ แขนยังวางไว้ด้านหลังของเธอ เหมือนอยู่ในท่วงท่าที่กอดเธอไว้ในอ้อมอก

กลิ่นอายบนตัวของเขานั้น ยิ่งเต็มไปทั่วอวัยวะสัมผัสของเธออย่างไร้การควบคุม

ทำให้รู้สึกหวาดผวา

“คุณ คุณโห้ พวกเรานั่งห่างกันหน่อยดีกว่า จะได้สะดวก กินก็สะดวก”

เย้นหว่านหาเหตุผลอย่างว้าวุ่น รีบขยับไปอีกด้านของโซฟา

โห้หลีเฉินนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหนแบบภูเขา แม้กระทั่งยังหยิบถ้วยตะเกียบของเขาจากฝั่งตรงข้ามเข้ามา จากนั้นหยิบกุ้งมังกรเล็กมาตัวหนึ่ง

“ตรงนี้ยิ่งสะดวก ฉันจะแกะกุ้งให้เธอ”

เย้นหว่านมองกุ้งมังกรเล็กในมือเขา รู้สึกเจ็บคอไปหมด

โห้หลีเฉินแกะกุ้งให้เธอกินแบบนี้ เธอรู้สึกสับสนมาก นี่เป็นการกินอาหารมื้อหนึ่งที่ทำให้เธออกสั่นขวัญแขวนที่สุด จิตใจว้าวุ่นมากที่สุด

“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง นี่เป็นปลาทะเลผัดที่พวกคุณสั่งค่ะ เชิญทานค่ะ”

พนักงานยิ้มพลางยกกับข้าวที่พึ่งออกจากหม้อขึ้นมา กลิ่นหอมฟุ้งกระจาย ร้อนเดือดปุดๆ

เย้นหว่านมองกับข้าวจานนี้ แววตาเป็นประกาย มีกับข้าวจานนี้ เธอสามารถหาข้ออ้างไม่ต้องกินได้กุ้งอีกต่อไปแล้ว

“วางตรงนี้ก็ได้”

เย้นหว่านชี้มาตำแหน่งตรงหน้า

พนักงานเผยความประหม่าเล็กน้อยมา จากนั้นยกกับข้าวสูงขึ้น อยากวางไว้ตรงหน้าของเย้นหว่าน

แต่ตอนที่จะวางลงนั้น มือของหล่อนสั่นขึ้นกะทันหัน น้ำซอสที่เดือดหกออกมานิดหน่อย อยากเทบนแขนของเย้นหว่าน

“ระวัง”

โห้หลีเฉินแววตามืดดำ ดึงมือของเย้นหว่านออก

แต่ถึงการกระทำของเขาจะเร็วอย่างไร น้ำมันซอสก็หกไวกว่า ราดบนมือของเขาหมดแล้ว

พนักงานตกใจจนหน้าซีด เร่งรีบถอยหลังไป

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ”

หล่อนเพียงแค่รับเงินมาเพื่อลวกผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่ใช่ลวกคุณผู้ชายท่านนี้ เวลานี้ทำพังแล้ว แต่ทำอย่างไรถึงจะดี

เย้นหว่านตกใจอึ้งค้าง คิดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะช่วยเธอโดยไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง

ภายใต้ความวุ่นวายใจ เธอจับมือของโห้หลีเฉินไว้ “คุณโห้ คุณเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เป็นไร”

โห้หลีเฉินอยากหยิบทิชชูอย่างสีหน้าไม่เปลี่ยนสี ราวกับเพียงแค่ถูกน้ำโดนเข้านิดหน่อยเท่านั้น

ความเร็วเย้นหว่านไวยิ่งกว่า รีบดึงทิชชูหลายแผ่นมา ช่วยโห้หลีเฉินเช็ดน้ำซอสบนมือทิ้งไปด้วยความระมัดระวัง

ยิ่งเช็ด เธอก็ยิ่งหวาดกลัว

เห็นเพียงหลังมือของโห้หลีเฉินบวมแดงขึ้นมาไปหมด แม้กระทั่งแอบมองเห็นตุ่มน้ำกำลังจะพองขึ้นมา

นี่เป็นน้ำมันซอสที่พึ่งออกจากหม้อ สามารถลวกหนังคนหลุดได้เลย

“รีบไปใช้น้ำเย็นล้างสักหน่อย จากนั้นพวกเราไปโรงพยาบาลกัน”

เย้นหว่านดึงมือไว้ รีบร้อนพาเขาลุกขึ้นยืน เดินไปทางห้องน้ำ

โห้หลีเฉินปล่อยให้เธอลากไป มองท่าทางประหม่าของเธอตรงๆ สายตายิ่งล้ำลึกขึ้น

เธอไม่ใช่ไม่สนใจเขาเลยสักนิด

หลังจากราดน้ำเย็นลดอุณหภูมิแล้ว โห้หลีเฉินยืนหยัดจะไม่ไปโรงพยาบาล เย้นหว่านได้แต่ขับรถพาโห้หลีเฉินไปที่เขตคฤหาสน์วิลล่าส้ายน่า

หลังจากมาถึง เย้นหว่านใช้ความรวดเร็วที่สุดในการหากล่องปฐมพยาบาลออกมา

เธอเปิดกล่องยาออก มองอุปกรณ์ยาที่จัดวางเป็นระเบียบด้านในอย่างกังวลอยู่บ้าง “คุณโห้ คือว่าฉันไม่เคยทำแผลให้คนอื่นมาก่อน ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”

“ฉันสอนเธอเอง ทำตามที่ฉันบอก”

โห้หลีเฉินเอ่ยปากอย่างง่ายดายมาก ท่าทีเป็นธรรมชาติ ราวกับเป็นการจัดการเรื่องทั่วไปเรื่องหนึ่ง เดิมทีเขาไม่ได้เป็นแผลที่พุพองใหญ่โตเลย

เย้นหว่านกระวนกระวายใจ เขาจะไม่รู้จักเจ็บได้เหรอ?

หรือว่าได้แต่แสดงออกมา ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง รู้สึกผิดในใจ

แต่พอคิดแบบนี้ เย้นหว่านยิ่งเพิ่มความรู้สึกผิดไม่สบายใจ “ถ้าไม่งั้นให้ฉันส่งคุณไปโรงพยาบาลเถอะ หมอมืออาชีพจัดการต้องดีกว่าอยู่แล้ว เลี่ยงที่จะเป็นแผลเป็น หรือว่าติดเชื้ออะไรพวกนี้”

“เธอเป็นห่วงฉันมากเหรอ?”

โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านไปตรงๆ สายตารุกรานอย่างยิ่ง

แน่นอนว่าเธอเป็นห่วงเขา นี่ไม่ใช่ไร้สาระเหรอ

เย้นหว่านเอ่ยปากอยากจะตอบ แต่ทว่าสบสายตาที่ความหมายลึกล้ำของโห้หลีเฉินเข้า หัวใจกลับอดเต้นแรงไม่ได้เลย

บรรยากาศมีเลศนัยอย่างบอกไม่ถูกอยู่บ้าง

เธอหลบสายตาของเขาด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น พูดติดอ่าง

“รีบจัดการแผลของคุณหน่อยเถอะ ยืดเวลานานคงไม่ดี”

“อืม”

โห้หลีเฉินตอบรับ จากนั้นสอนเย้นหว่านถึงขั้นตอนจัดการอย่างอดทน

ชีวิตนี้เย้นหว่านไม่เคยจริงจังขนาดนี้มาก่อน ใช้จิตใจสองร้อยเปอร์เซ็นต์ไปเรียนรู้ กลัวตอนที่จัดการบาดแผลโห้หลีเฉินจะเกิดปัญหาสักนิดขึ้น