บทที่ 121 ทั้งโลกล้วนรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาแล้ว
เย้นหว่านอึ้งค้าง
โห้หลีเฉินน้ำเสียงทุ้มต่ำเย้ยหยัน “อยากทำอะไรกับฉัน ความจริงเธอพูดตรงๆ ก็ได้ ฉันไม่ถือสาแถมยังจะให้ความร่วมมือกับเธอ”
พูดๆ อยู่ เขาก็ยื่นมือมาโอบเอวของเย้นหว่านไว้ ดึงทั้งตัวคนเข้ามาในอ้อมอกของเขา
เย้นหว่านตกใจจนทำอะไรไม่ถูก “คุณโห้ คุณเข้าใจผิด……อื้ม”
คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ริมฝีปากก็ถูกเขาอุดเอาไว้แล้ว
ริมฝีปากของเขาเยือกเย็นอ่อนนุ่ม ทว่ากลับเผด็จการแข็งกร้าว จู่โจมมาอย่างกับพายุโหมกระหน่ำ ครอบครองความหวานฉ่ำทุกอย่างในปากของเธอแบบรุกราน
ริมฝีปากและฟันพัวพันกัน ลมหายใจผสมปนเป
สมองเย้นหว่านขาวโพลน หัวใจเต้นเร็วราวกับจะกระโจนออกมาจากหน้าอก
เขา ทำไมเขาจูบเธออีกแล้ว?
เธออยากดิ้นออก แต่อยู่ภายใต้การเรียกร้องอันแข็งแกร่งของเขา เรี่ยวแรงของตัวเธอเหมือนถูกดึงไปทีละนิด คาดไม่ถึงอ่อนแรงอย่างมาก อ่อนเปลี้ยอยู่ในอ้อมอกเขาราวกับบะหมี่ ปล่อยให้เขาหยิบเอาตามอำเภอใจ
จูบของโห้หลีเฉินยิ่งเผด็จการพัวพัน ลมหายใจทุ้มต่ำเหมือนไฟลุกไหม้ ฝ่ามือของเขาลูบบนเอวของเธอ อยากจะทำมากกว่านี้อย่างไม่พึงพอใจ
เขาก็ทำขนาดนี้แล้ว
ฝ่ามือสอดใส่เข้าใต้เสื้อผ้าของเธอ แตะผิวพรรณที่ลื่นเนียนของเธอ ไฟในร่างกายของเขานั้น คล้ายลุกถึงขั้นสุดชั่วขณะนั้น
ชั่วพริบตาเดียวสติก็พังทลายจนหมด
ต้องการเธอ ตอนนี้ต้องการเธอเหลือเกิน
ฝ่ามือที่ร้อนแทบลวกเหมือนอยากจะลวกผิวของเธอแล้ว เวลานี้เย้นหว่านรู้สึกถึงความอันตรายที่ลุ่มลึก ภายในใจที่สับสนฟื้นฟูสตินิดๆ กลับมา
ที่นี่เป็นโรงรถนะ เขาอยากทำอะไรกับเธอ?
เย้นหว่านทั้งอายทั้งหงุดหงิด ภายในความลนลาน จึงกัดฟันลงมาฉับพลัน
“ซี้ด”
โห้หลีเฉินเจ็บจี๊ด สักครู่ก็ปล่อยเย้นหว่านออกแล้ว
สายตายังคงล้ำลึกประดุจไฟ จ้องเธอไปตรงๆ ขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าความปรารถนาเป็นที่ไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง
เขายื่นลิ้นไปเลียเลือดสดที่มุมปากแล้ว ท่วงท่ายั่วคนอย่างร้ายกาจ
ทำให้รู้สึกอยากกระโจนใส่เขาอย่างยิ่ง
ช่างฝ่าฝืนกฎเกณฑ์โดยสิ้นเชิง
เย้นหว่านกัดฟันแน่น ไม่ง่ายที่จะรักษาสติเอาไว้ได้ เธอรีบท้าวตัวขึ้นมาจากในอ้อมอกเขา
“คุณ คุณโห้ ควรไปทำงานได้แล้ว”
โห้หลีเฉินสายตามืดมน เหมือนพึ่งควบคุมไฟที่วู่วามนั้นลงได้ เขาพึมพำเสียงหนึ่งออกจากในปากด้วยเสียงต่ำมากๆ
“อืม”
เย้นหว่านรีบกลับไปนั่งยังที่นั่งคนขับ แม้จะมองโห้หลีเฉินก็ไม่กล้ามอง สตาร์ทรถขึ้นทันที
ในใจเธอยังคงยังหวาดผวาอยู่ เมื่อสักครู่ช่างอันตรายเกินไปจริงๆ โชคดีที่อยู่ในรถ ถ้าอยู่สถานที่อื่น โห้หลีเฉินต้องทำอะไรเธอแน่ๆ
ต่อไปเธอจะสัมผัสกับโห้หลีเฉินให้น้อยๆ ไว้ดีกว่า
ชายหนุ่มที่ฮอร์โมนเต็มตัวแบบนั้น ความจริงเป็น……อันตรายเกินเหตุ
เงียบสงบไม่มีเสียงตลอดทาง บรรยากาศในห้องโดยสารมีเลศนัยเต็มไปทั่วซึ่งยังไม่ได้สลายหายไปตั้งแต่ต้นจนจบ ทำให้ในใจทั้งสองคนเต็มไปด้วยความวกวน
ไม่ง่ายกว่าจะขับรถมาถึงโรงรถชั้นใต้ดินของบริษัท
โรงรถชั้นใต้ดินแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งเป็นที่จอดรถของพนักงานทั่วไป และอีกส่วนหนึ่งก็คือที่จอดรถของโห้หลีเฉินโดยเฉพาะ เชื่อมต่อกับลิฟต์วีไอพีโดยตรง
เวลานี้เย้นหว่านไม่อาจไปที่โรงรถทั่วไปจากลิฟต์วีไอพีได้ จะต้องโดนคนเห็นเข้าแน่ๆ
เธอได้แต่ตามโห้หลีเฉินขึ้นลิฟต์วีไอพีไป
หลังจากมาถึงชั้นห้องทำงานของประธานใหญ่ เย้นหว่านไม่ได้ออกจากลิฟต์ เธอพูดประโยคหนึ่งอย่างสุภาพ
“คุณโห้ ค่อยๆ เดินนะคะ”
โห้หลีเฉินมองเธอแล้ว สายตามืดมน สรุปก็ไม่ได้พูดอะไร เดินออกจากลิฟต์ไปอย่างสง่างาม
จากนั้นมองลิฟต์ค่อยๆ ปิดลง เย้นหว่านหายไปจากในสายตาของเขา
เขายืนตัวตรงดิ่ง มุมริมฝีปากบางเม้มยิ้มอ่อนเส้นรัศมีวงกลมขึ้น เขารู้แน่นอนว่าเย้นหว่านคิดอะไร
ลงไปจากที่นี่ เปลี่ยนลิฟต์ไปที่แผนกออกแบบ แบบนี้จะได้ไม่ถูกเพื่อนร่วมงานในบริษัทเห็นเข้า และเข้าใจผิดว่าทำไมเธอถึงมาบริษัทด้วยกันกับประธานใหญ่
แต่เธอกลับไม่รู้ คนทั้งบริษัทเหมือนต่างรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่ปกติของพวกเขาแล้ว
เธอจะปกปิดอย่างไร อยากปิดบังเรื่องราวเอาไว้แต่กลับโดนเปิดโปงออกมา
หลังจากลงไปจากชั้นห้องทำงานประธานใหญ่ เย้นหว่านหยุดอยู่ที่ชั้นของเย้นเหวินหนานโดยเฉพาะ ยังจงใจเดินวนรอบห้องทำงานของเขาทีหนึ่ง จากนั้นถึงขึ้นลิฟต์ทั่วไปกลับไปยังแผนกออกแบบ
เธอคิดว่าตนเองทำดีมาก ไม่มีข้อบกพร่อง แต่คำพูดประโยคแรกของผู้ช่วยลั่วอานที่เห็นเธอกลับถามว่า
“พี่เย้นหว่าน ทำไมพี่ถึงมากับท่านประธาน? เมื่อคืนพวกพี่ไม่ใช่อยู่ด้วยกันหรอกนะ?”
มุมปากเย้นหว่านหดอย่างแรง ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมา
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันกับท่านประธานมาด้วยกัน?”
“เพื่อนที่ห้องวงจรปิดมองเห็นแล้ว”
เย้นหว่าน “……” ดังนั้นเธอขึ้นลิฟต์กลับไปกลับมา ขึ้นๆ ลงๆ หลายครั้ง สรุปเพื่ออะไรกัน?
“คนที่ห้องวงจรปิดว่างกันมากเหรอ ทำไมเธอถึงรู้เร็วขนาดนี้?”
“อะแฮ่ม พี่ยังไม่รู้เหรอ ท่านประธานเป็นเป้าหมายที่ผู้หญิงทั้งบริษัทติดตามมาก ขอเพียงเขามีการเคลื่อนไหวสักนิด ล้วนถูกแพร่ออกไปในวินาทีแรก”
ยิ่งไปกว่านั้นยังมาบริษัทด้วยกันกับผู้หญิง เรื่องใหญ่แบบนี้
ในสมองเย้นหว่านดังหึ่งไปพักหนึ่ง รู้สึกแค่ว่าไม่อยากมีชีวิตต่อไปอย่างห่อเหี่ยวใจ
พูดขนาดนี้ ไม่เพียงแค่เช้านี้ที่มาด้วยกันกับโห้หลีเฉิน ทุกวันก่อนหน้านี้เธอกับโห้หลีเฉินทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เลิกงานด้วยกัน ก็ล้วนโดนคนในบริษัทรู้แล้ว
มิน่าครั้งก่อนเพื่อนร่วมงานคนนั้นถึงไม่พอใจเธอ คงรู้ดีว่าเธอกับโห้หลีเฉินสัมผัสกันขนาดนั้น มีปฏิสัมพันธ์กันระหว่างอยู่ในบริษัท
“อานอาน ฉันกับท่านประธานไม่ได้เป็นแบบที่พวกเธอคิดกันจริงๆ นะ”
เย้นหว่านอธิบายอย่างหมดแรง เงยหน้ามองลั่วอาน “เธอรู้ไหมว่าคนในบริษัทคิดกับฉันยังไง? มีหรือไม่มีที่ไม่พอใจ……”
ชื่อเสียงของเธอ กลัวจะไม่เหลือแล้ว
ลั่วอานส่ายหน้า “ทุกคนกำลังเดากันว่าพี่เป็นแฟนของท่านประธานหรือเปล่า หรือว่ากำลังจะเป็นแฟน”
“ใช่คิดว่าฉันเป็นเมียน้อย ไม่ตามธรรมเนียมพวกนี้ไหม?”
เย้นหว่านไม่อยากเชื่อมากๆ โดยเฉพาะเธอเป็นคนธรรมดา ซินเดอเรลล่า แต่โห้หลีเฉินเป็นผู้ชายดีเลิศที่แท้จริง การมีตัวตนราวเจ้าชาย สูงส่งแม้แต่จะปีนก็ปีนไม่ขึ้น
“ไม่มีนะ เหมือนเพราะหลายปีมานี้ข้างกายท่านประธานไม่เคยมีผู้หญิงปรากฏตัวเลย และมีผู้หญิงนับไม่ถ้วนคิดอยากดึงดูดเขา ต่างก็ล้มเหลวหมด ท่านประธานสูงศักดิ์ขนาดนั้น ทั้งยังดูถูกการมีเมียน้อย พี่ก็เป็นผู้หญิงที่ปรากฏตัวข้างกายเขาเพียงคนเดียว ต้องเป็นได้แค่แฟนแล้วแน่ๆ”
หยุดครู่หนึ่ง ลั่วอานก็พูดเสริมด้วยความอิจฉา “ตอนนี้ทั้งบริษัทเข้าใจกันว่าพี่เป็นคุณนายท่านประธานในอนาคตแล้ว”
เย้นหว่านนั่งอยู่อย่างตกใจ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกท่วมท้น
ไม่ได้โดนคนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงอย่างว่าแบบนั้น ก็คุ้มค่าที่จะดีใจ แต่กลับถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนของโห้หลีเฉิน คุณนายท่านประธานในอนาคต……
ในใจเธอลนลานอยู่บ้าง
เวลานี้ โทรศัพท์ภายในของห้องทำงานเย้นหว่านดังขึ้นมา
ลั่วอานรับขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น
“สวัสดีค่ะ ห้องออกแบบเย้นหว่าน……อืม พี่เย้นหว่านอยู่……”
พูดๆ อยู่ ลั่วอานก็ยื่นสายโทรศัพท์ให้เย้นหว่าน พูดเสียงต่ำ “พี่เย้นหว่าน เป็นโทรศัพท์ของท่านประธาน”
เย้นหว่านยังคงกลัดกลุ้มเรื่องข่าวลือ เวลานี้โห้หลีเฉินก็โทรศัพท์มาแล้ว พูดถึงใคร คนนั้นก็บังเอิญมาจริงๆ
แต่เธอไม่อยากรับ
เธอพูดกับลั่วอาน “บอกเขาว่าฉันไม่ว่าง เขามีอะไรให้สั่งไว้กับเธอ”
ลั่วอานลำบากใจ “ท่านประธานบอกว่าต้องให้พี่รับ”
เย้นหว่าน “……”
เป็นท่านประธานแล้วเจ๋งนักเหรอ
