บทที่ 180 วันเวลายังอีกยาวไกล
“ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อ นี่ก็คือเรื่องจริง เธอสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเอาไปคิดให้ดีๆ รีบลบความคิดที่ไม่ควรมีออกไป โห้หลีเฉินไม่ใช่ผู้ชายที่พวกเราสามารถเอื้อมมือคว้าไว้ได้”
เรื่องจริงสองคำนี้ เหมือนภูเขาลูกใหญ่ ที่ทับลงมาบนตัวของเย้นซิน
เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างกายค่อยๆเซลงไปด้านหลัง
ความฝันที่จะได้เป็นคุณนายน้อยตระกูลใหญ่ของเธอ เหมือนมีปีกงอกออกมา แล้วบินหายไปบนท้องฟ้าที่ห่างไกล
เธอก้มหน้าลงอย่างพ่ายแพ้ ก่อนจะนึกถึงคำพูดที่เย้นหว่านพูดไว้
โห้หลีเฉินไม่ใช่ผู้ชายที่พวกเราสองคนจะเอื้อมมือคว้าไว้ได้
ที่เธอพูดคือ พวกเรา
จริงด้วยสิ คืนนี้โห้หลีเฉินโดนยาที่มีฤทธิ์รุนแรงถึงขนาดนั้น พอขึ้นไปบนห้องควรจะมีอะไรกับเย้นหว่านถึงจะถูกสิ แต่ทำไมเย้นหว่านถึงได้ลงมาเร็วถึงขนาดนี้ อีกทั้งยังพาหมอมาด้วย
นั่นก็หมายความว่า เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินไม่ได้มีอะไรกันสินะ
โห้หลีเฉินไม่ได้แตะต้องเธอ และไม่ได้แตะต้องเย้นหว่านเหมือนกัน
เย้นซินตาเป็นประกาย เหมือนค้นพบเรื่องที่สะใจมาก เธอมองหน้าเย้นหว่านด้วยความสะใจ
“เย้นหว่าน โห้หลีเฉินเองก็ไม่ได้แตะต้องเธอใช่ไหมล่ะ ความสัมพันธ์ของเธอกับโห้หลีเฉินไม่ได้ดีถึงขนาดนั้น เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย ระหว่างพวกเธอ ล้วนแต่เป็นเรื่องโกหกหลอกลวงใช่ไหมล่ะ”
คำถามแต่ละคำถาม เหมือนพายุฝนที่สาดมาที่เธออย่างแรง
และคำถามทั้งหมด ก็ล้วนแต่จู่โจมจุดอ่อนของเธอ
เย้นหว่านยืนนิ่ง และเริ่มรู้สึกร้อนตัว
ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ตั้งแต่ต้นจนจบล้วนแต่เป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น
ไม่ใช่แค่เย้นซินที่ไม่มีโอกาส เธอเองก็ไม่มีโอกาสเช่นกัน
แต่ว่าเรื่องแบบนี้ เธอจะบอกเย้นซินตอนนี้ไม่ได้ เธอสร้างเรื่องร้ายแรงถึงขนาดนี้ ถ้ารู้ความจริง เธอจะต้องทำให้เกิดปัญหาขึ้นมาแน่ๆ
เย้นหว่านย่นคิ้ว แล้วรีบปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติ ก่อนจะพูดขึ้นมา “เย้นซิน เธอเองก็ได้เห็นกับตาตัวเอง ความเอาใจใส่ที่โห้หลีเฉินมีให้ฉัน เหมือนเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงหรือไง”
เย้นซินไม่ได้ตอบ และไม่ได้ถามอีก
เย้นซินปิดปากเงียบ แต่สายตาของเธอกลับเศร้าลง
ช่วงนี้เย้นซินได้เห็นกับตาตัวเอง ความเอาใจใส่ที่โห้หลีเฉินมีต่อเย้นหว่านมันไม่ใช่แค่ดี แต่มันดีมากจนไม่มีคำบรรยายเลยล่ะ
แม้แต่คู่รัก หรือคู่สามีภรรยา ก็คงไม่สามารถทำได้ถึงขนาดนี้
ถ้าบอกว่านี่เป็นเรื่องโกหก แม้แต่เย้นซินเอง ก็คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้
พอเห็นเย้นซินเงียบไป เย้นหว่านก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ด้วยความร้อนตัว ทำให้เธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานไปมากกว่านี้
“เธอเก็บกระเป๋าเถอะ”
พอพูดจบ เย้นหว่านก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่หันกลับมามองเธออีก
เย้นซินนั่งลงอย่างหมดแรง เธอรู้สึกเหมือนเรียวแรงของเธอถูกดูดออกไปจนหมด เธอมองไม่เห็นความหวังอะไรเลย
สิ่งที่เธอเฝ้าฝันไว้ หายไปในชั่วพริบตา และไม่มีทางจะเป็นจริงได้อีกแล้ว
ที่โห้หลีเฉินแต่งงานกับเย้นหว่าน เพราะตัวของเย้นหว่านเอง และช่วงหลายวันมานี้ เธอเห็นกับตาตัวเอง ว่าโห้หลีเฉินคอยดูแลเอาใจใส่เย้นหว่านมากแค่ไหน
จนทำให้เธออิจฉาตาร้อน
ถ้าหากความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนเป็นเรื่องโกหก ก็คงมีอยู่แค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่เป็นเรื่องโกหก
ส่วนที่เหลืออีกเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ คือเย้นหว่านจะต้องแต่งงานกับโห้หลีเฉินอย่างแน่นอน
กำหนดการแต่งงานได้ถูกเลือกไว้แล้ว…
เธอไม่มีโอกาสแล้วจริงๆ
เพราะก่อนจะเข้าไปในห้องเย้นหว่านได้กินยาที่ฉินฉู่ให้เรียบร้อย จึงไม่ได้รับผลกระทบจากน้ำหอมภายในห้องของเย้นซิน พอออกจากห้องมา เธอก็ตรงไปที่ห้องของโห้หลีเฉินทันที
ฉินฉู่กลับไปแล้ว
ตอนที่เธอเดินเข้าไปพบว่าโห้หลีเฉินกำลังนอนอยู่บนเตียง เขาใส่ชุดนอนเนื้อผ้าบาง ไม่ได้กลัดกระดุมตรงหน้าอก ทำให้เห็นหน้าอกขาวของเขา
หน้าอกแกร่งที่น่าดึงดูดใจ ทำให้คนที่ได้เห็นต้องคิดไม่ซื่อ
ในสมองของเย้นหว่านปรากฏภาพตอนที่โห้หลีเฉินไม่ใส่เสื้อผ้าออกมา รูปร่างของเขา มันดูดีมาก จนทำให้เธอต้องเลือดกำเดาไหล
และก่อนหน้านี้ไม่นาน เธอกับเขายังเกือบจะทำเรื่องอย่างนั้นกันด้วย
“แปะแปะแปะ”
เย้นหว่านรีบตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อให้ตัวเองมีสติกลับมา
โห้หลีเฉินได้ยินเสียง จึงลืมตาขึ้นมามองเย้นหว่านที่กำลังหน้าแดงอยู่ แววตาที่คมเข้มกำลังจ้องมองอย่างสงสัย
“ได้รับผลกระทบจากยาตอนไปที่ห้องของเย้นซินมาเหรอครับ”
เย้นหว่านหน้าแดงมากยิ่งขึ้น ฤทธิ์ยานั่น หมายถึงยาชนิดนั้น ที่เขาพูดว่าเธอได้รับผลกระทบจากยานั่น ก็หมายความว่าเธอทำท่าทางเหมือนกำลังมีความต้องการอยู่อย่างนั้นเหรอ
“อะแฮ่ม…”
เย้นหว่านกระแอมขึ้นมาเบาๆ “ไม่ ไม่ใช่ค่ะ ตอนเดินขึ้นมามันร้อน ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
พอพูดจบ เธอก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่มองหน้าโห้หลีเฉินเลยสักนิด
ไม่นานประตูห้องน้ำก็ถูกปิดลง โห้หลีเฉินเห็นแค่แผ่นหลังบางที่รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
หน้าผากของเธอไม่มีเหงื่อเลยสักหยด แค่หน้าแดง ก็บอกว่าร้อนแล้วเหรอ
แววตาของโห้หลีเฉินเข้มขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลง แล้วเห็นว่าเสื้อของเขาไม่ได้ใส่กระดุม
หลังจากที่เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เขาแค่หยิบเสื้อมาใส่ โดยไม่ทันได้สังเกต…
ที่ผู้หญิงคนนั้นหน้าแดง หรือจะเป็นเพราะเรื่องนี้
โห้หลีเฉินเม้มปาก จ้องมองเสื้อตรงหน้าอก ก่อนที่สายตาของเข้าจะเข้ม แล้วยิ้มออกมา
เย้นหว่านขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ เธออาบน้ำเย็น เพื่อลดความร้อนในร่างกาย
หลังจากอาบน้ำจนตัวสั่น ความร้อนบริเวณใบหน้าก็ลดลงทันที
แต่พอคิดถึงคนที่นอนอยู่บนเตียง เธอยังคงรู้สึกตื่นเต้นมาก ชายโสดหญิงโสดมาอยู่ห้องเดียวกัน เดิมทีก็อันตรายมากอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายคือผู้ชายที่มีเสน่ห์อย่างโห้หลีเฉินด้วยแล้ว
ก่อนหน้านี้เธอกับเขาเพิ่งจะเกิดเรื่องนั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนี้ฤทธิ์ยานั่นจะหายไปหมดหรือยัง…
เย้นหว่านคิดเรื่อยเปื่อย หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็เดินออกไปจากห้องน้ำทันที
พอเดินออกไป ก็ต้องตกตะลึงจนตาค้าง
เพราะโห้หลีเฉินนั่งอยู่บนเตียง เสื้อที่ก่อนหน้านี้ใส่กระดุมไม่หมด ตอนนี้มันถูกเปิดออกกว้าง จนทำให้เห็นกล้ามเนื้อบริเวณหน้าอกและซิกแพ็คที่น่าหลงใหล รวมไปถึง…
หยุด
เย้นหว่านรีบปิดตาตัวเองไว้ ไม่ให้ตัวเองจ้องมองคนตรงหน้าอีก
เธอใจเต้นจนเหมือนจะกระเด็นออกมาข้างนอกได้ โห้หลีเฉินคิดจะทำอะไรของเขากันแน่ ทำไมถึงไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
หรือว่าฤทธิ์ยายังไม่หมด แล้วเริ่มมีอารมณ์อีกแล้ว
เย้นหว่านตกใจ รีบปิดหน้าไว้ แล้วพูดเสียงต่ำ
“คุณโห้ คุณ… คุณยังรู้สึกไม่สบายตัวเหรอคะ”
โห้หลีเฉินวางหนังสือบนมือลง ก่อนจะหันไปมองเย้นหว่าน พอเห็นว่าเธอกำลังปิดหน้าอยู่ แววตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา
เขาตอบ “ไม่แล้วครับ”
น้ำเสียงของเขานุ่มนวล และน่าฟังมาก ไม่เหมือนกับเสียงตอนที่เขาเป็นอย่างนั้น
ความกังวลใจที่เย้นหว่านมี จึงค่อยๆสลายไป มือที่เธอใช้ปิดตาไว้ถือปล่อยออก จนได้เห็นภาพที่แสนงดงามตรงหน้า
ในเวลานี้เขาเองก็กำลังมองหน้าเธอ ด้วยสายตาที่น่าหลงใหล จนทำให้คนที่ถูกมองแทบจะทนไม่ไหว
เย้นหว่านใจเต้นแรงมาก
ผู้ชายคนนี้ ช่างน่าหลงใหลอะไรอย่างนี้นะ
เธอไม่กล้าจ้องหน้าเขานานๆ จึงรีบถอนสายตาหนี ก่อนจะเดินมาที่ข้างเตียง แล้วดึงผ้าห่มออกแทรกตัวเข้าไปนอน
เธอนอนชิดขอบเตียง ใช้พื้นที่น้อยมาก เพื่อรักษาระยะห่างจากโห้หลีเฉินไว้
ถึงจะนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ก็เหมือนนอนกันอยู่คนละห้อง
เย้นหว่านพลิกตัวหันหลังให้โห้หลีเฉิน แล้วรีบปิดตาลง “ฉันง่วงแล้วค่ะ คุณโห้ ฉันนอนแล้วนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
ราตรีสวัสดิ์เหรอ
เธอนอนหลับได้หรือไง
โห้หลีเฉินหันไปมองแผ่นหลังของเธอนิ่ง พอเห็นร่างบางของเธอ ทำให้เขาอยากจะดึงเธอเข้ามากอดไว้ให้แน่น
แต่ว่า…
พอเขายื่นมือออกไป ก็ต้องดึงกลับมาอีกครั้ง
ช่างเถอะ
คืนนี้เขาทำให้เธอตกใจมากแล้ว ดูจากท่าทางระวังตัวของเธอแล้ว คงจะยังไม่สามารถหลุดออกมาจากเงามืดในหัวใจของเธอได้
เขาไม่อยากทำให้เธอหวาดกลัวมากกว่าเดิมแล้ว
วันเวลายังอีกยาวไกล
