บทที่ 319 ดีใจอย่างบ้าคลั่ง
เย้นหว่านพูดอย่างตื่นเต้นอยู่บ้าง โดนเฉพาะเธอรู้ว่าป่ายฉีคนนี้ฝีมือการรักษาสูงมาก นิสัยก็แปลก สถานการณ์ทั่วไปคงไม่ลงมือช่วยชีวิตคน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีฝีมือการรักษาที่ปราดเปรียวขนาดนั้น แต่กลับพักอยู่ในบ้านชาวนาด้วย
และครั้งก่อนที่เขาเคยช่วยชีวิตโห้หลีเฉินไว้ ไม่รู้ครั้งนี้จะลงมืออีกหรือไม่
“ผมสนใจโรคที่มีหลายโรคแทรกซ้อนหายากมากด้วย คุณรอผมก่อน เดี๋ยวจะไป”
เกินความคาดหมาย ป่ายฉียังคงตอบรับอย่างสบายใจมาก
เย้นหว่านตะลึงเล็กน้อย รีบกล่าวขอบคุณ “ไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณคุณอย่างไรดีจริงๆ”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ขอเพียงคุณจำเอาไว้ เงื่อนไขหนึ่งที่คุณรับปากกับผมไว้ ไม่นานผมจะขอร้องคุณ มันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายขนาดนั้น แต่คุณจำเป็นต้องทำด้วย”
น้ำเสียงของป่ายฉีค่อยๆ เคร่งขรึมบ้าง ถือว่าเป็นการเตือนสติ
ในใจเย้นหว่านตึงแน่น รู้สึกว่าข้อเรียกร้องอันนี้จะทำให้เธอยากลำบากมากอย่างน่าประหลาด แต่เธอก็ไม่มีตัวเลือกอื่นอีก
เทียบกับชีวิตของโห้หลีเฉิน เธอยินยอมพร้อมใจไปทำเรื่องใดๆ
หลังจากได้รับการยืนยันของป่ายฉี เย้นหว่านยิ่งนั่งรออยู่ในห้องคนไข้ไม่ห่างไปไหน ดวงตามองด้านนอกห้องคนไข้ไม่ขาดสาย คาดหวังว่าป่ายฉีจะมาเร็วหน่อย
ดีที่ไม่นานมาก ป่ายฉีก็มาแล้ว
เสียง “ก๊อกแก๊ก” ดังทีหนึ่ง ป่ายฉีผลักประตูเข้ามา
เว่ยชีรีบตามเข้ามาด้านหลังเขาติดๆ อย่างลำบากใจมาก “คุณผู้ชายครับ แวบเดียวเขาก็พุ่งเข้ามาแล้ว ผมมาบอกคุณไม่ทันครับ”
โห้หลีเฉินเห็นเย้นหว่านเข้า ชั่วขณะนั้นสายตาอึมครึม
เย้นหว่านทำหน้าดีใจมาก รีบลุกขึ้นมาจากข้างเตียง เข้าไปต้อนรับทางป่ายฉี
“ไม่เป็นไร ฉันเป็นคนเชิญคุณป่ายฉีมาเอง”
เว่ยชีมองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนอยู่บ้าง อยากพูดแต่ก็หยุดลง ทั้งยังเดินออกไปด้วยความจำใจ
นึกไม่ถึงว่าเย้นหว่านจะเชิญป่ายฉีเข้ามา กลัวว่าเวลานี้คุณผู้ชายคงต้องเผยไต๋แล้ว?
เย้นหว่านดีใจมากที่ป่ายฉีมาได้ เรื่องที่เธอกังวลในใจ เหมือนได้แก้ไขตามไปด้วย
“ป่ายฉี คุณอยากดื่มกาแฟหรือว่าชา?” เธอถามอย่างกระตือรือร้น
“กาแฟ ของหวาน”
ป่ายฉีไม่เกรงใจเอามากๆ เลย
“คุณนั่งลงก่อน”
เย้นหว่านบอกกล่าวนิดหน่อย รีบเดินไปเตรียมของในห้องครัวน้อยแล้ว
จากตรงนี้ป่ายฉีสามารถมองเห็นภาพคนที่กำลังยุ่งในห้องครัวได้ อดทำปากยื่นไม่ได้ น้ำเสียงเสียดสีอยู่บ้าง
“หล่อนดูแลอย่างคล่องไปหมดทุกอย่าง ใกล้จะถึงระดับของพี่เลี้ยงแล้ว”
ความหมายภายใต้คำพูดนั้น โห้หลีเฉินใช้งานเย้นหว่านแบบเป็นพี่เลี้ยง
ถึงแม้ป่ายฉีจะช่วยชีวิตของเขาไว้ แต่โห้หลีเฉินไม่ได้มีท่าทีที่ดีต่อป่ายฉีสักนิดเดียว ยิ่งเพราะด้วยสัญชาตญาณของผู้ชาย เห็นได้ชัดว่าเขาสัมผัสได้ว่าป่ายฉีกำลังคุกคามต่อความสัมพันธ์ของเขาและเย้นหว่าน
โห้หลีเฉินหัวเราะเยาะ “ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย”
เรื่องพวกนี้ หนึ่งเป็นเย้นหว่านแย่งอยากทำ สองนอกจากสิ่งนี้ เขาไม่รู้ว่าควรให้เย้นหว่านอยู่ข้างกายได้อย่างสมเหตุผลเช่นนั้นได้อย่างไร
อาลัยอาวรณ์ ไม่ใช่มีแค่เวลาอบอุ่นช่วงนี้ก่อนอาการจะดีเหรอ
ป่ายฉีนั่งลงบนโซฟาแบบตามสบาย พิงไปอย่างเกียจคร้าน
สายตาที่มองโห้หลีเฉินกลับแหลมคมเป็นพิเศษ “นั่นก็ไม่แน่”
“อยู่ให้ห่างเย้นหว่านไกลๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยนายแน่”
โห้หลีเฉินข่มขู่ ท่วงท่าทรงพลัง
ถ้าเป็นคนทั่วไป เวลานี้ก็ตกใจจนหมอบลงแล้ว แต่ป่ายฉีกลับยังรักษาท่วงท่าที่เกียจคร้านนั้นไว้ พิงบนโซฟาตามสบาย
เขายิ้มตอบอย่างยั่วยุ “ถ้าฉันไม่ทำล่ะ? โห้หลีเฉิน ครั้งก่อนไม่ได้รู้แพ้ชนะ ฉันรอคอยมากที่จะต่อยกับนายสักตั้ง”
ครั้งก่อนเพียงแต่ตะลุมบอนกันฝ่ายเดียว ครั้งนี้ เลื่อนขั้นโดยตรงเลย
เอาเป็นเอาตาย
สายตาของโห้หลีเฉินยิ่งเย็นชาจนน่าตกใจ ถึงแม้จะนอนอยู่บนเตียง กลับเป็นเหมือนสิงโตตัวผู้ที่มุมานะกระโจนใส่ได้ทุกเวลา
ในอากาศ ชั่วขณะนั้นกลิ่นควันดินปืนปะทุขึ้นมาแล้ว
ราวกับว่าพอโดนเข้าก็จะระเบิด
“เสร็จแล้ว ขอโทษนะ ให้คุณรอนานเลย”
เย้นหว่านยกกาแฟและของหวานเดินเข้ามาแล้ว วางไว้บนโต๊ะตรงหน้าของป่ายฉีด้วยการกระทำที่รวดเร็ว
เธอขอร้องมาก็ช่วยเหลือ สำหรับท่าทีที่มีต่อป่ายฉีนั้นเรียกว่าดี ตั้งแต่ต้นจนจบยังรักษารอยยิ้มหวานๆ ไว้
และการมองหน้าระหว่างผู้ชายสองคน ชั่วพริบตาเดียวก็เคลื่อนย้าย ความอาฆาตแค้นที่รุนแรงในอากาศหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตาหนึ่ง
แต่การประลองฝีมือเงียบๆ กลับยกระดับอย่างแท้จริง
ภายนอกป่ายฉีเป็นหมอฝีมือเยี่ยม แต่ความจริงสถานะแท้จริงนั้นไม่ชัดเจน รักษาความลับของงานที่ทำได้ดีที่สุด แม้กระทั่งโห้หลีเฉินต่างก็ไม่สามารถหาเบาะแสทั้งหมดออกมาได้
แต่สามารถยืนยันได้แน่นอนว่าเบื้องหลังป่ายฉีไม่ธรรมดาเด็ดขาด
แม้กระทั่งคนคนนี้ยังมีความพยายามไม่ดีต่อเย้นหว่าน ทำให้ครั้งแรกโห้หลีเฉินรู้สึกถึงการคุกคามที่ยิ่งใหญ่
เขาไม่สามารถให้เย้นหว่านกับป่ายฉีใกล้ชิดกันเกินไปได้
“เย้นหว่าน เธอให้เขามาทำอะไร?”
โห้หลีเฉินสอบถามแบบเข้าประเด็นทันที ขัดจังหวะการสนทนาเรื่อยเปื่อยระหว่างเย้นหว่านกับป่ายฉีแล้ว
พูดถึงเรื่องสำคัญ ดวงตาของเย้นหว่านค่อยๆ ขยับสว่าง
“ฝีมือการรักษาของป่ายฉีดีมาก เขาสามารถดูอาการบาดแผลให้คุณได้ บางทีอาจจะดีขึ้นมาเร็วหน่อย”
“ไม่ต้อง”
โห้หลีเฉินไม่มีความลังเลสักนิด ปฏิเสธไปโดยตรง
สีหน้าป่ายฉีไม่ได้เปลี่ยนไป มุมปากโค้งเส้นรัศมีวงกลมที่น่าสนุกขึ้น เหมือนว่านี่คือคำตอบในการคาดการณ์ของเขา
เย้นหว่านกลับรีบร้อนแล้ว “ทำไมกัน? อาการบาดแผลของคุณไม่ดีมาตลอด อาจจะเป็นสาเหตุที่หมอก็ได้นะ”
“ไม่ใช่สาเหตุที่หมอ”
โห้หลีเฉินปฏิเสธอย่างเย็นชา เห็นท่าทางไม่ตายใจของเย้นหว่านนั้น ยังพูดเสริมอีกประโยคหนึ่ง “เป็นสาเหตุของร่างกายฉัน หมอคนไหนมาก็ไม่มีประโยชน์”
“แต่ก่อนหน้านี้ฉันเคยถามหมอแล้ว เขาบอกว่าไม่ใช่สาเหตุที่ร่างกายของคุณ”
โห้หลีเฉิน “……”ทำไมหมอกลุ่มนั้นถึงโง่ขนาดนั้น พวกทีมหมู!
ความจริงใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ค่อยดีแล้ว
ป่ายฉีจิบกาแฟอึกหนึ่ง หัวเราะด้วยความสนุก
“ที่จริงเป็นที่สาเหตุของร่างกายคุณโห้เอง”
ได้ยินคำพูดนี้ หัวใจเย้นหว่านแขวนอยู่ที่ลำคอแล้ว ที่แท้เป็นอย่างที่เธอเดานั้นเหรอ ร่างกายของโห้หลีเฉินยังมีปัญหาอย่างอื่นหนักกว่าอีก?
ความประหม่าเต็มหน้าเธอ ถามอย่างรีบร้อน “ร่างกายเขาเป็นอะไรแล้ว?”
ป่ายฉีมองโห้หลีเฉินที่สีหน้าดูแย่แวบหนึ่งอย่างนึกสนุก เพิกเฉยคำเตือนของเขา พูดออกมาตามตรง
“มีบางคนที่ตนเองไม่อยากหาย ฮัวโต๋ก็ช่วยไม่ได้”
เย้นหว่านตะลึง เวลานี้ไม่ได้เข้าใจนัก หมายความว่าอะไร ทำไมคือตนเองไม่อยากหาย?
สีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งย่ำแย่เพิ่มขึ้น เอ่ยปากอย่างแข็งทื่อ
“เย้นหว่าน อย่าฟังเขาพูดเหลวไหล”
เย้นหว่านหันหน้ามองเห็นใบหน้าที่เย็นเฉียบของโห้หลีเฉิน สีหน้านั้นไม่สบายเอามากๆ ราวกับทำเรื่องอะไรแล้วโดนเปิดโปง
เขาทำอะไรแล้ว
เย้นหว่านสงสัย ความคิดหนึ่งถึงโผล่ออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ไม่ใช่สาเหตุของหมอ ไม่ใช่สาเหตุของตัวยา ไม่ใช่สาเหตุของร่างกาย กลับเป็นเขาเองที่ไม่อยากหาย นั่นคือเขาจงใจยืดเวลาป่วยออกไป?
ทำไม?
เห็นท่าทางโห้หลีเฉินไม่สบายมากๆ นั้น หัวใจของเย้นหว่านเต้นอย่างรุนแรง ความคิดที่บ้าคลั่งอันหนึ่งผุดขึ้นมา ทำให้เธอเกือบไม่อยากเชื่อ
แต่ที่ตามมาเป็นความดีใจเป็นล้นพ้นจนทำให้คนลอยขึ้นท้องฟ้า
เขาเป็นแบบนี้เพราะเธอเหรอ…
