บทที่ 327 หัวใจของผู้ชาย เหมือนดั่งเข็มในท้องทะเล
“ผมแค่ไปตอนเที่ยงเท่านั้น ตอนนั้นคุณโห้ยังอยู่อยู่เลย ตอนนี้ร่างกายของเขาดีขึ้นมากแล้ว ออกไปเดินเล่นข้างนอกหรือเปล่า？”
โห้หลีเฉินเป็นคนที่ออกไปเดินเล่นข้างนอกเหรอ?
แต่ว่าเขาอยู่ในห้องพักคนไข้มานานขนาดนั้น ตอนนี้หายแล้วและสามารถเดินได้อย่างไม่ง่ายดาย และจะออกไปเดินเล่นมันก็สมเหตุสมผล
เย้นหว่านรีบวิ่งออกไปข้างนอกโดยทันที
คุณหมอมองทางเงาด้านหลังของเย้นหว่านอย่างสงสัย เป็นอะไรไปเหรอ คุณหนูเย้นกับคุณโห้แยกจากกันไม่ได้มาโดยตลอด ทำไมตอนนี้คุณหนูเย้นถึงหาคุณโห้ไม่เจอล่ะ？
ชั่วพริบตาเดียวเย้นหว่านวิ่งลงไปตึกชั้นล่างของโรงพยาบาล ในโรงพยาบาลมีสวนดอกไม้อยู่หลายแห่ง สำหรับให้ผู้ป่วยเดินเล่น
เธอมองหาในแต่ละสวนดอกไม้ทุกๆแห่ง โดยมองหาสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านโดยเฉพาะ หรือไม่ก็เป็นสถานที่ที่ห่างไกลและเงียบสงบ ซึ่งทั้งสองแห่งนี้เป็นสถานที่ที่โห้หลีเฉินน่าจะปรากฏตัวมากที่สุด
แต่เธอวิ่งในสวนดอกไม้ไปตั้งสองรอบ และก็ยังไม่เห็นเงาร่างกายของโห้หลีเฉินเลย
เขาไม่ได้อยู่ในสวนดอกไม้
แล้วก็ไม่ได้อยู่ในห้องพักคนไข้
หรือว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาลจริงๆน่ะเหรอ? ขนาดบอกเธอสักคำก็ไม่มี
พละกำลังทั้งร่างกายของเย้นหว่านดูเหมือนจะหายไปหมดแล้ว และในใจของเธอก็หดหู่และอึดอัดไปพักๆ
ตอนนี้เขาไม่อยากเจอเธอแล้วใช่ไหม?
อารมณ์หดหู่หล่นเข้าไปในสมองของเย้นหว่าน เธอทรมานเป็นที่สุด เดินกลับไปที่ห้องพักคนไข้อย่างหมดอาลัยตายอยาก
ในช่วงเวลานี้เธออาศัยอยู่ในห้องพักคนไข้อยู่ตลอด และตอนนี้โห้หลีเฉินก็จากไปแล้ว จนกระทั่งเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเธอเองจะไปที่ไหนดี
“ปัง……”
เย้นหว่านก้มหน้าเปิดประตูห้องพักคนไข้ เพิ่งจะเดินเข้าไป ทว่ากลับชนเข้ากับชายที่อยู่ตรงประตู
เธอตะลึงไปสักครู่หนึ่ง
เสียงทุ้มต่ำที่เหมือนแม่เหล็กของชายหนุ่มดังขึ้นบนเหนือศีรษะ “เดินไม่มองทาง คุณอยากเดินชนกำแพงหรือไง”
น้ำเสียงที่คุ้นเคย และกลิ่นอายที่คุ้นชิน
เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้คนหายใจไม่ออกของโห้หลีเฉินใบนั้น
ยังเป็นดวงตาอันสวยงามคู่นั้นของเขาที่ไม่พอใจอย่างชัดเจน
แต่พอตกอยู่ในสายตาของเย้นหว่าน ทว่าทำให้อารมณ์ที่รู้สึกหดหู่ของเธอ ได้ผ่อนคลายลงทันที
เธอจับเสื้อของเขาตามจิตสำนึก “คุณไม่ได้ยังไม่ไปเหรอ？”
ความสุขในดวงตาของหญิงสาวนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก ชัดเจนทำให้จนจิตใจที่เหี้ยมโหดของโห้หลีเฉินสั่นไหวอย่างรุนแรง
เธอนึกว่าเขาจะไปแล้ว ถึงได้หดหู่ขนาดนั้นน่ะเหรอ?
สีหน้าของเขาขยับเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงเย็นชา “ใครบอกว่าผมจะไป”
“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณไม่ได้อยู่ในห้องพักคนไข้ คุณไปไหนมา？”
“ไปตรวจ”
โห้หลีเฉินปล่อยสองคำออกมาเพื่อรับมือ
เย้นหว่านถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไม่ได้ไปไหนก็ดีแล้ว เมื่อกี้ทำฉันตกใจแทบแย่”
แถมเธอนึกว่าโห้หลีเฉินไม่อยากเจอเธอมากๆขนาดนั้นจริงๆด้วย
โห้หลีเฉินก้มศีรษะลง และมองตรงไปที่ปฏิกิริยาบนใบหน้าของเย้นหว่าน เธอแอบใช้ยาของป่ายฉีให้เขาใช้ ไม่ใช่แค่อยากให้เขาออกจากโรงพยาบาลเร็วๆหรอกเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงคิดว่าเขาจะไปก่อนแล้วล่ะ แถมเธอก็ยังมีท่าทีที่ไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นอยู่ด้วย?
เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าในใจของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่
โห้หลีเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำ “พอถึงเวลาที่ผมออกจากโรงพยาบาล คุณก็จะได้รับความอิสระแล้ว คุณควรจะดีใจถึงจะถูก”
พอถึงตอนที่เขาออกจากโรงพยาบาล เธอก็จะสารภาพรักเขา
เมื่อนึกถึงวันที่ใกล้จะมาถึงในวันนั้น เย้นหว่านก็หน้าแดงขึ้นมา และก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก
เธอมองไปที่เขา “อืม คุณต้องออกจากโรงพยาบาลตรงเวลา”
สีหน้าของโห้หลีเฉินก็มืดลงไป ตรงเวลา?
น้ำเสียงของเขาแข็งกร้าวและเยือกเย็น “ได้ ผมจะไม่อยู่เกินสักวินาทีเดียว”
หลังจากพูดจบ เขาก็ปล่อยตัวเธอโดยทันที และเดินไปที่ห้องพักคนไข้ ด้วยสีหน้าที่เย็นชา
เงาด้านหลังที่สูงใหญ่เช่นนั้น เต็มไปด้วยความโกรธและเยือกเย็น
เย้นหว่านมองดูอย่างมึนงง เมื่อกี้ยังพูดดีๆอยู่เลย ทำไมจู่ๆเขาก็โมโหขึ้นมาอีกแล้วล่ะ？
โห้หลีเฉินเป็นวันนั้นของเดือนเหรอ? หัวใจของผู้ชาย เหมือนดั่งเข็มในท้องทะเลซะจริง
——
โห้หลีเฉินกำลังจะออกจากโรงพยาบาล และจูเหลียนอีงก็รู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน พาเฝิงเสวียนหลันเพื่อมาเยี่ยมโห้หลีเฉินล่วงหน้าหนึ่งวันที่โรงพยาบาล
เมื่อเห็นว่าร่างกายของโห้หลีเฉินหายดีแล้ว เธอทั้งตกใจ และดีใจ
สายตามองทางโห้หลีเฉินอย่างอ่อนโยนและน่ารัก “เฉิน ครั้งนี้นายได้รับบาดเจ็บสาหัส หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วต้องบำรุงรักษาให้ดีๆ นายควรย้ายกลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ก่อน ย่าก็อยู่ และมีคนรับใช้ตั้งหลายคน สะดวกที่จะดูแลนายนะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย้นหว่านก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที
ที่เธอเตรียมเซอร์ไพรส์สารภาพรักไว้ ยังคงอยู่ในคฤหาสน์ส่วนตัวของโห้หลีเฉิน ถ้าโห้หลีเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้วไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ เธอจะสารภาพรักได้อย่างไรกัน？
เธอรีบพูดว่า “คุณย่า โห้หลีเฉินหายดีจนใกล้จะเป็นปกติแล้ว และสามารถทำสิ่งต่างๆได้ด้วยตัวเองแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่เป็นพิเศษหรอกค่ะ”
โห้หลีเฉินมองไปที่เย้นหว่านอย่างคิดไม่ถึง
เขาจะอาศัยอยู่ที่ไหน เธอไม่เคยสนใจมาโดยตลอด แล้วทำไมดูเหมือนว่า ไม่อยากให้เขาไปอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่กันล่ะ？
เมื่อเห็นท่าทางประหม่าเช่นนั้นของเย้นหว่าน จะต้องมีบางอย่างที่ปิดบังเขาอยู่แน่ๆ
จูเหลียนอีงไม่วางใจ “แต่ว่าในวิลล่าส้ายน่าก็ไม่มีคนดูแล…”
“คุณย่า คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ปล่อยให้โห้หลีเฉินอยู่ข้างนอก ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
เย้นหว่านเดินไปข้างหน้าเพื่อควงแขนของจูเหลียนอีง ก่อนที่จะตระเวนใช้วาทศิลป์ออดอ้อนเล็กน้อย
แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรชัดเจน แต่ท่าที ที่ทุ่มเทอย่างหมดใจอยากให้โห้หลีเฉินอาศัยอยู่ในวิลล่าส้ายน่านั้น
จูเหลียนอีงอดคิดไม่ได้ว่า เมื่อก่อนเย็นหว่านก็เคยอาศัยอยู่ในพื้นที่วิลล่าส้ายน่ามาในระยะหนึ่ง หรือว่าเธออยากจะใช้โอกาสในการดูแลโห้หลีเฉิน แล้วย้ายกลับไปเหรอ?
ถึงอย่างไรก็ตามถ้าเธอจะขอย้ายไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ก็คงไม่กล้าแน่นอน แต่ถ้าย้ายไปอยู่ในคฤหาสน์กับโห้หลีเฉิน กลับพูดง่ายมากกว่า
จูเหลียนอีงเดาความหมายของคำพูดของเย้นหว่านได้ ก็อารมณ์ดีขึ้นมาโดยทันที
ถึงแม้ในคฤหาสน์หลังใหญ่จะมีคนรับใช้เป็นร้อยคน ก็ไม่สามารถเปรียบเทียบเย้นหว่านที่ดูแลคนเดียวได้
“โอเค งั้นก็ไปอยู่ข้างนอกเถอะ”
จูเหลียนอีงตบข้อมือของเย้นหว่าน และตอบตกลงอย่างเมตตา
เย้นหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังดีที่แผนยังไม่ถูกเปลี่ยนแปลง
เมื่อเห็นสองคนนี้ได้ตัดสินใจว่าตัวเขาเองจะไปที่ไหนดีนั้น ในฐานะที่เป็นคนคนเกี่ยวข้องอย่างโห้หลีเฉินกลับเม้มริมฝีปากบาง และไม่ได้พูดอะไรสักคำ
สายตาของเขามองไปที่เย้นหว่านอย่างเลือนราง ลึกล้ำและแหลมคม ราวกับจะมองทะลุวิญญาณและความคิด ของเธอ
เย้นหว่าน อยากจะทำอะไรกันแน่?
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
คุณหมอรักษาหลักเคาะประตูเบาๆ ที่หน้าห้องพักคนไข้
เขาเอ่ยว่า”คุณโห้ ถึงเวลาล้างแผลแล้วครับ”
“โอเค พวกคุณรีบเข้ามาเถอะ”
จูเหลียนอีงเอ่ยพูดขึ้นมาก่อน จากนั้นก็ปล่อยตำแหน่งข้างเตียงไว้ และเดินไปที่ด้านข้างของโซฟาเพื่อนั่งลง
ทว่าเย้นหว่านกลับปวดศีรษะเล็กน้อย
ถ้าหากจูเหลียนอีงและเฝิงเสวียนหลันเห็นโห้หลีเฉินล้างแผลอยู่ที่นี่ แพราะฉะนั้นเรื่องที่เธอแอบเปลี่ยนยาจะถูกมองได้ง่าย นั่นคงจะไม่ได้แน่นอน
เธอลังเลอยู่สักพัก และพูดอย่างรวดเร็วว่า “คุณย่า โห้หลีเฉินตอนล้างแผลค่อนข้างลำบากนิดหน่อย คุณออกไปข้างนอกก่อนได้ไหมคะ？”
จูเหลียนอีงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำขอเช่นนี้ของเย้นหว่าน
นอกจากนี้เธอยังรู้เกี่ยวกับบาดแผลของโห้หลีเฉิน ส่วนใหญ่อยู่ในส่วนบนของร่างกาย และตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว และจะมองก็ไม่เห็นอะไร จะว่าดุร้ายก็ไม่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว
ทำไมเย้นหว่านถึงต้องให้พวกเธอออกไปด้วย?
แม้ว่าจะงงงวย แต่จูเหลียนอีงจะไม่สืบสาวไต่ความถึงแก่นแท้จากเรื่องนี้ และเคารพความคิดเห็นของคนหนุ่มสาวเป็นอย่างมาก
เธอพยักหน้า จากนั้นก็ยืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอก
เดิมทีเฝิงเสวียนหลันต้องการที่จะอยู่ต่อ แต่จูเหลียนอีงเดินออกไปแล้ว เธอจึงทำได้เพียงลุกขึ้น และเดินตามออกไปข้างนอก
แต่ว่าความสงสัยในใจของเธอมีมากขึ้นไปอีก
ก่อนที่จะเดินออกไป เธอมองไปที่เย้นหว่านหนึ่งครั้ง ราวกับจะมองข้อบกพร่องในร่างกายของเย้นหว่าน
