บทที่ 331 ตัวตนของเย้นหว่าน
เพียงแค่เวลาเร่งรัดมากเกินไป เธอรีบเข้าไป ก็ทำได้เพียงรับโห้หลีเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้ว สิ่งของต่างๆของเธอไม่สามารถเก็บได้แล้ว ทำได้แค่ต้องทิ้งมันไป
เย้นหว่านคำนวณเวลาไว้แล้ว แต่ทว่าห้ามเหตุสุดวิสัยไม่ได้
“เอี๊ยด——”
คนขับรถจู่ๆก็เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน เย้นหว่านที่นั่งอยู่เบาะหลังก็โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ และกระแทกตรงเบาะนั่ง
เธอเงยหน้าขึ้น “เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
คนขับรถพูดอย่างหดหู่ว่า “เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ตรงข้างหน้า”
เย้นหว่านมองไปตามกระจกหน้าต่างด้านหน้า และเห็นว่ารถสามคันข้างหน้าชนกัน ขวางถนนไปเกินครึ่ง ถนนเส้นเดียวที่เหลือไว้นั้น ทว่าขนาดรถคันหนึ่งก็ไม่สามารถผ่านได้
“ชนกันอย่างสาหัสมาก รถไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ จะต้องมีรถพ่วงมาลาก คุณผู้หญิงครับ ถ้าคุณไม่รีบ ก็ไปรอสักพักนะครับ”
รอ? ตอนนี้เย้นหว่านรีบร้อนเป็นที่สุด
เธอจับไปที่ผม “นี่ต้องรออีกนานแค่ไหนถึงรถพ่วงจะมา？”
คนขับรถบอกว่า “ไม่แน่ใจ ถ้าเร็วก็จะใช้เวลาสิบกว่านาที ถ้าช้าละก็จะใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมง”
เย้นหว่านดูเวลา ตอนนี้ระยะห่างจากเวลาสี่โมงเย็น ก็เหลือเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้น
ตอนนี้เธอไม่สามารถรอได้สักนาทีเดียว
“ฉันลงรถตรงนี้แล้วกัน อ่ะนี่เงิน ไม่ต้องทอน”
เย้นหว่านยื่น100หยวนให้คนขับรถ แล้วรีบลงจากรถอย่างเร่งรีบ เดินไปยังทางเท้า และวิ่งเหยาะๆอ้อมเข้าไป
สิ่งที่เธอคิดก็คือ เดินผ่านอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ได้ จากนั้นก็จะเดินไปเรียกรถแท็กซี่อีกครั้ง
แต่สิ่งที่ทำให้เธอบ้าคลั่งก็คือ เพราะว่าตรงนี้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ถูกตัดทอน รถยนต์ตามด้านหลังก็เลยไม่มีสักคัน และรถคันข้างหน้า ก็ขับออกไปไกลแล้ว
ไม่มีรถวิ่งบนถนนเส้นนี้
เย้นหว่านอยากที่จะเรียกรถแท็กซี่ อย่างน้อยก็ไปถึงทางแยกข้างหน้า แต่ที่นี่ห่างจากทางแยก มีระยะห่างอยู่นิดหน่อย
เธอวิ่งเหยาะๆเข้าไปก็ต้องใช้เวลาตั้งหลายนาที
เย้นหว่านหดหู่จนอยากจะตาย ดูเวลา และทำได้เพียงวิ่งไปข้างหน้าอย่างดันทุรัง
หวังว่าคงตามไปทันนะ
จะต้องตามให้ทัน โห้หลีเฉินก็พูดไว้แล้ว จะออกจากโรงพยาบาลตรงเวลาสี่โมงเย็น ถ้าเธอไปสายละก็ และพลาดโอกาสกับเขาจะทำอย่างไร?
แค่คิดๆดู เย้นหว่านก็รู้สึกว่าเจ็บไปที่สมองแล้ว
โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยวีไอพี
ในขณะนี้ภายในห้องเต็มไปด้วยอากาศที่เย็นเหมือนน้ำแข็งเป็นที่สุด จนทำให้คนเหงื่อออกโดยไม่ได้ตั้งใจ
เว่ยชีถึงกับยืนติดอยู่ข้างๆกำแพง ไม่กล้าขยับ
สี่โมงแล้ว คุณเย้นยังไม่มาอีก
หรือว่าเธอจะหนีไปจริงๆแล้ว?
เว่ยชีมองไปทางโห้หลีเฉินอย่างใจฝ่อ และมองเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองและน่ากลัวของโห้หลีเฉินใบนั้น เต็มไปด้วยความดื้อรั้นที่ทำให้คนกลัว
แม้ว่าจะเตรียมจิตใจมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เมื่อเห็นว่าเวลาเลยสี่โมงมาแล้ว เย้นหว่านก็ยังไม่ปรากฏออกมาเช่นเดิม ความหวังอันริบหรี่สุดท้ายในใจของโห้หลีเฉิน ก็แตกสลายแล้วเช่นกัน
เหอะ เธอหนีไปแล้วจริงๆ
เขาหยิบเสื้อแจ็กเกตด้วยใบหน้าเย็นชา ลุกขึ้นยืน และกำลังจะเดินออกไปข้างนอก
“เฉิน รอต่ออีกเถอะนะ”
จูเหลียนอีงก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ตรงหน้าของโห้หลีเฉิน และขวางกั้นเขาพอดี
โห้หลีเฉินสีหน้าไม่สู้ดีนัก “คุณย่า ฉันควรจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“นายอย่ารีบร้อนไป อีกประเดี๋ยวเดียวเสี่ยวหว่านก็ต้องมาอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าเธอกำลังเดินทางมาล่ะ นายไปแล้ว ก็จะพลาดโอกาสแล้วนะ”
ดวงตาของโห้หลีเฉินกะพริบเล็กน้อย แต่เขายอมให้เธอกำลังเดินทางมาอย่างสมัครใจ ให้เขาจึงรออีกนานเท่าไหร่ก็ได้
แต่ตอนที่เธอออกไป เขาได้ย้ำแล้วว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาลตรงเวลาสี่โมงเย็น แถมยังบอกอีกว่าจะปล่อยห้องพักคนไข้ให้คนอื่น กลับมาช้าแม้สิ่งของของเธอก็จะถูกโยนทิ้งจนหมด แต่ว่าเธอพูดว่าอย่างไรรู้ไหม? เธอบอกว่าสิ่งของของเธอไม่เยอะ ทิ้งได้เลย
เธอไม่ได้วางแผนที่จะกลับมาอย่างสิ้นเชิง
“เธอไม่มาหรอก”
โห้หลีเฉินกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา และพูดออกมาทีละคำ
น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ บอกจูเหลียนอีง และเตือนตัวเองว่านี่คือความจริง
“เย้นหว่านอยากจะยกเลิกการแต่งงานมาโดยตลอด และไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงานกับผม ตอนนี้ผมหายดีแล้ว ความรู้สึกผิดของเธอก็หายไปแล้ว เธออยากจะไปโดยสัจธรรม”
“เธอไม่เคยวางแผนที่จะแต่งงานกับผม และพวกเราก็ไม่เคยพูดว่าจะแต่งงานกัน”
โห้หลีเฉินมองไปที่จูเหลียนอีงด้วยสายตาที่ลึกล้ำ น้ำเสียงที่เย็นชา และท่าทีที่มุ่งมั่นพูดไปว่า “คุณย่า ยกเลิกการแต่งงานเถอะครับ”
ทันใดนั้นจูเหลียนอีงก็ตัวแข็งทื่อ
เธอมองไปที่ท่าทางที่แน่วแน่ของโห้หลีเฉินด้วยความประหลาดใจ และอารมณ์ความสุขก็หายไปในฝุ่นโดยทันที
เธอใจร้อนเล็กน้อยและพูดว่า “นายพูดว่าอะไรนะ？พวกนายไม่ได้วางแผนที่จะแต่งงานเหรอ?”
“ใช่!”
คำเดียว ตอบอย่างหนักแน่น
ทว่าเหมือนกับอาวุธมีคม ที่ทำลายความหวังของจูเหลียนอีงจนหมดสิ้น
เธอหน้าซีดและ ส่ายศีรษะอย่างไม่เชื่อ “หรือว่าฉันจะมองผิดไป เมื่อวานฉันเห็นท่าทางของเย้นหว่านเช่นนั้น มันคือชอบนายจริงๆ…”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ใบหน้าแข็งกระด้างและเยือกเย็น
แน่นอนว่ามองผิดไปแล้ว
ที่คบๆกันมาในช่วงเวลานี้ ลองใจ ในที่สุดเขาก็แน่ใจแล้วว่าในตอนนี้ ในใจของเย้นหว่านไม่มีที่ของเขาเลย
เธอจากไปแล้ว และเขาก็ควรปล่อยมือได้แล้ว
จูเหลียนอีงส่ายศีรษะ และจับแขนของโห้หลีเฉิน
“เฉิน นายยกเลิกการแต่งงานกับเย้นหว่านไม่ได้ นายต้องแต่งงานกับเย้นหว่านเท่านั้น!”
โห้หลีเฉินคิ้วขมวด “คุณย่า…”
“นายฟังฉันนะ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม นายจะต้องแต่งงานกับเย้นหว่านให้ได้”
จูเหลียนอีงดูสีหน้าจริงจัง ลังเลไปสักพักหนึ่ง และตัดสินใจที่จะพูดทุกอย่างออกมา มิฉะนั้นจะสายเกินไปจริงๆแล้ว
“หลายปีก่อน ตอนที่ฉันเคยอยู่ที่ยุโรป ฉันได้พบกับคุณนายตระกูลเย้นชนชั้นสูง ตอนนั้นได้ยินมาว่า ลูกสาวของเธอเร่ร่อนอยู่ข้างนอก กำลังตามหาอยู่ตลอด
เมื่อสองปีก่อน ฉันพบกับเย้นหว่านในห้างสรรพสินค้า และพบว่าเธอและคุณนายตระกูลเย้นคนนั้นหน้าตาเหมือนกันเป็นที่สุด ฉันประหลาดใจมากๆ ก็เลยรีบส่งคนไปตรวจสอบทันที และพบว่าเย้นหว่านเป็นลูกสาวบุญธรรม และฉันยังตรวจสอบไปต่ออีก และรวบรวมเบาะแสหลายๆอย่าง แปดสิบเปอร์เซ็นต์ยืนยันว่าเย้นหว่านเป็นลูกสาวที่หายไปของคุณนายคนนั้น”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงต้องการให้ผมแต่งงานกับเย้นหว่านน่ะเหรอ?”
ตอนที่หมั้นกันนั้น โห้หลีเฉินก็เคยสงสัยเช่นกัน ทั้งลำดับศักดิ์ในวงศ์ตระกูลและคนแต่ละคนไม่สามารถเห็นความแตกต่างของเย้นหว่านได้เลย เหตุใดจูเหลียนอีงจึงเลือกเธอล่ะ และยังคุกคามเรื่องสุขภาพของเขา และบังคับให้เขาหมั้น
โห้หลีเฉินเข้าใจคุณย่าของตัวเอง และรู้ว่าจูเหลียนอีงจะต้องมีการสมคบคิด และการคาดเดา เพียงแค่ความจริง เกินความคาดหมายของเขาไปไกลสักหน่อย
เย้นหว่านเป็นลูกสาวของครอบครัวนั้นอย่างคิดไม่ถึง!
จูเหลียนอีงต้องการให้เขาแต่งงานกับเธอ เพราะเห็นแก่พละกำลังอันทรงพลังและอำนาจของตระกูลนั้น เมื่อพวกเขาแต่งงานกันแล้ว ตระกูลโห้ก็จะได้รับการสนับสนุนที่ไม่อาจจินตนาการได้
สำหรับเย้นหว่านนั้น นี่เป็นข้อได้เปรียบที่แท้จริง และตัวเธอเองนั้นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
“ใช่！นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนายต้องแต่งงานกับเย้นหว่าน ไม่มีใครเหมาะกับเป็นภรรยาของนายไปกว่าเธออีกแล้ว”
น้ำเสียงของจูเหลียนอีงหนักแน่น สายตามองไปที่โห้หลีเฉินตรงๆ
ในเวลานี้ ประตูที่ปิดอยู่ก็ถูกผลักเปิดเป็นรอยแตกจากด้านนอก และมันก็หยุดลงทันที
ร่างหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู และไม่ได้เดินเข้าไปอีก
จูเหลียนอีงไม่สังเกตเห็นว่ามีใครมา มองโห้หลีเฉิน แล้วพูดต่อว่า
“เฉิน นายรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้มีความหมายอย่างไรกับตระกูลโห้ของพวกเรา ตอนนี้คนของตระกูลเย้นมาเมืองหนานเพื่อหาเย้นหว่านแล้ว และเมื่อแน่ชัด ก็จะพาเธอกลับไป รอให้เธอได้ทรัพย์สินกลับคืนมาตามฐานะของตระกูลเย้น อยากจะแต่งงานกับเธอ ก็คงไม่ง่ายเหมือนตอนนี้แล้ว
เพราะฉะนั้นตอนนี้ ไม่ว่านายจะใช้วิธีใด แม้ว่าจะต้องโกหก แม้ว่าจะต้องผูกมัดก็ตาม จะต้องให้เธอแต่งงานกับนายให้ได้
