บทที่ 385 ตามมาแล้ว
Lamborghini คันสีดำจอดอยู่ข้างเครื่องบินอย่างนุ่มนวล เปิดประตูออก ก็มือรองเท้าหนังมันวาวข้างหนึ่งเหยียบลงบนพื้น
ต่อมา ก็เป็นขายาวเหยียดตรงหนึ่งข้างยาวเสียดฟ้า ชุดสูททรงพอดีตัว ไหล่กว้าง กลิ่นอายที่สูงส่งและอันธพาล รอยเส้นตรงคางที่เย็นชาและหนักแน่น ใบหน้าคมและดูดี หล่อเหล่าจนทำให้คนไม่อาจลืม และน่าจดจำในใจเป็นเวลานาน
เย้นหว่านทั้งตัวคนงงไปหมด มองชายหนุ่มที่ลงจากรถด้วยความประหลาดใจ มันเป็นใบหน้าที่เธอไม่มีวันลืมในใจ
โห้หลีเฉิน
คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาถึงที่นี่!
เขาอยากทำอะไรกันแน่?
หัวใจของเย้นหว่านเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ราวกับว่ากำลังอุ้มกระต่ายที่กระสับกระส่ายหนึ่งตัว อยากจะวิ่งออกจากอกของเธอออกมาอย่างตุ้ม ๆต่อม ๆ
โห้หลีเฉินลงจากรถ เงยหน้าขึ้น สายตาอันแหลมคมมองไปที่หน้าต่างเล็ก ๆ ของเครื่องบิน และกำลังมองไปที่ตำแหน่งของเย้นหว่านพอดี
ทั้งคู่สบตากัน ราวกับว่าในชั่วพริบตา เวลาได้หยุดลง
การหายใจของเย้นหว่านก็หายไป
เธอตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก และกำลังพัวพันว่าจะหลบหลีกสายตาของเขาโดยทันที หรือตอนที่ซ่อนตัวดี การมองเห็นของเธอกลับถูกปิดกั้นทันที
เย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงกลางระหว่างสายตาของเธอและโห้หลีเฉินพอดี
ในทิศทางของเย้นหว่านนี้ เห็นแค่เพียงเงาด้านหลังของเย้นโม่หลินเท่านั้น และมองเห็นได้สีหน้าของโห้หลีเฉินอีกต่อไป
ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็กังวลขึ้นมา ถอนหายใจหนึ่งครั้ง และดูเหมือนว่าใจคอหดเหี่ยวเล็กน้อยอยากจะทำอะไรบางอย่าง แต่ก็มือไม้อ่อนไปหมดจนทำอะไรก็ไม่ได้
ตอนนี้เธอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องเผชิญหน้าต่อโห้หลีเฉินอย่างไรดี ถึงได้วิ่งหนีไปอย่างจนตรอกและรีบร้อนเช่นนี้
เมื่อสายตาถูกปิดกั้น คิ้วของโห้หลีเฉินก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย สายตาของเขามืดลงและมองไปที่ชายตรงหน้าเขา
เย้นโม่หลิน ก่อนที่เย้นหว่านจะออกไปนั้น เขาก็ได้ค้นหาข่าวทุกประเภทเกี่ยวกับเย้นโม่หลินมาหมดแล้ว หลังจากกลับตระกูลหยูนั้น ก็มีข่าวเพิ่มเติมขึ้นเล็กน้อย และเขาก็อ่านมันทั้งหมดโดยไม่พลาดสักตัว
ผู้ชายที่มีภาพลักษณ์ภายนอกอ่อนโยนเหมือนหยก แต่ในความเป็นจริงใจอำมหิตและเหี้ยมโหดโหด
และในครั้งนี้ที่เขาหาเย้นหว่านไม่เจอมาโดยตลอด ก็ต้องเป็นฝีมือของเย้นโม่หลินแน่นอน
ถ้าเป็นคนอื่น กล้าเล่นกลอุบายกลางคันเช่นนี้ โห้หลีเฉินคงจะฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆเก้าสิบเก้าครั้งแล้ว แต่เขาเป็นพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่าน และพี่ชายของภรรยาในอนาคตของเขา
ไม่ต้องใช้กำลังทุบตีจะดีที่สุด
“คุณเย้น ผมมีเรื่องจะคุยกับเย้นหว่าน โปรดให้เวลาผมสักหน่อยนะครับ”
เอ่ยพูดอย่างสุภาพบุรุษของโห้หลีเฉิน แม้ว่าจะเป็นท่าทีร้องขอ แต่กลับมีพลังที่แข็งแกร่งและไม่สามารถปฏิเสธได้
เย้นโม่หลินมองไปยังสายตาที่เย็นชาและไม่เป็นมิตร ของโห้หลีเฉิน
สองมือกอดอก พูดอย่างเย็นชาว่า: “ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณโห้ คุณไม่มีความสัมพันธ์กับเสี่ยวหว่าน ตั้งแต่ตอนที่คุณอยู่ที่เมืองหนานแล้วไม่ใช่เหรอ？ ในเมื่อแยกทางกันแล้ว ก็อย่าพบเจอกันจะดีกว่า”
“เรื่องในเมืองหนานเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมจะอธิบายต่อหน้าให้เธอฟังเอง”
โห้หลีเฉินอธิบาย ความอดทนที่หายาก
เว่ยชียืนตัวตรงอยู่ข้าง ๆ พลางแอบถอนหายใจในใจ เมื่อก่อนนัยน์สายตาของคุณโห้ไม่เคยมีใครมีอารมณ์ที่จะมองคนข้าง ๆนานซะเมื่อไหร่ มีความอดทนที่จะอธิบายบางสิ่งให้คนอื่นฟังซะเมื่อไหร่
แต่ว่าตอนนี้ กลับเป็นเพราะเย้นหว่าน เส้นขีดจำกัดถึงได้เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่รู้จริงๆว่า นี่เป็นโชคดีหรือโชคร้ายสำหรับคุณผู้ชาย
เย้นโม่หลินกลับไม่แสดงสีหน้าเลยสักนิด ยืนนิ่งเหมือนภูเขาอย่างไม่ขยับ พลังที่แข็งแกร่งรอบๆตัวนั้น และในดวงตาก็เต็มไปด้วยความเย็นชาและการปฏิเสธ
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทีละคำ: “เธอไม่อยากพบคุณ”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว“คุณเย้น แม้ว่าคุณจะเป็นพี่ชายแท้ๆของเย้นหว่าน แต่คุณไม่สามารถครอบงำความคิดของเธอได้”
“ตามปกติแล้วผมก็ไม่ได้ครอบงำความคิดเห็นของเธอ แต่เป็นการตัดสินใจของเสี่ยวหว่านเอง ที่ไม่อยากพบคุณ”
เย้นโม่หลินหันหลังไปมองหนึ่งครั้ง น้ำเสียงก็ดูถากถางขึ้นไปอีก “ ถ้าเธออยากพบคุณ เธอจะรีบนั่งเครื่องบินออกไปขนาดนี้ไหม？พอเห็นว่าคุณมาแล้ว แต่กลับไม่ลงจากเครื่องบินงั้นเหรอ?”
ทีละคำ ทีละประโยค ก็เหมือนตะปูที่กระแทกในทรวงอกของโห้หลีเฉิน
เขาไล่ตามมาตั้งไกลแสนไกล แต่เย้นหว่านกลับหลีกเลี่ยงเขา เหมือนหลบหลีกคนโหดเหี้ยมและดุร้าย แม้แต่โอกาสที่จะเอ่ยพูดอธิบายก็ไม่ให้
เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ “ เธอก็แค่หลบซ่อนตัว แต่หัวใจของเธอ อยู่บนตัวผม”
คำพูดที่แน่วแน่ สาบานอย่างหนักแน่นจริงใจ
ความมั่นใจในตัวเองอันทรงพลังนั้น ทำให้เย้นโม่หลินโมโหจนพุ่งขึ้นถึงจุดสูงสุด โมโหจนแทบจะใช้หมัดต่อยเข้าไปที่ใบหน้าหยิ่งผยองของโห้หลีเฉิน
ทำไมเขาถึงมั่นใจมากขนาดนี้? !
แต่เขากลับไม่มีคำต่อต้านอะไร ในช่วงเวลานี้เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่า เย้นหว่านยังคงคิดถึง เป็นห่วงและลืมโห้หลีเฉินไม่ได้อยู่
“เหอะ คุณชายโห้ คุณลืมไปแล้วเหรอ？คุณยกเลิกสัญญาการแต่งงานกับเสี่ยวหว่านในเมืองเมืองหนานแล้ว และตอนนี้เธอได้ถูกกำหนดให้แต่งงานกับหยูซือห้านตระกูลหยูของคุณตั้งแต่เด็ก ๆ คนที่จะได้แต่งงานในอนาคต พูดถึง ตอนนี้เสี่ยวหว่านก็เป็นหลานสะใภ้ในอนาคตของคุณ หัวใจอยู่ที่ใคร ยังสำคัญอีกเหรอ?”
“มีผมอยู่ พวกเขายังจะแต่งงานกันได้จริงๆเหรอ?”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบาง ถามกลับอย่างไม่แยแส
แม้ว่าจะเป็นน้ำเสียงถามกลับ แต่ท่าทางนั้น ก็มีความหมายแน่วแน่
เย้นโม่หลินโมโหจนมีเลือดกระอักอยู่ในลำคอ ขึ้นไม่ได้และลงไม่ได้ ขนาดหายใจยังไม่คล่องด้วยซ้ำ
แน่นอนว่าเขามองออกว่า เดิมทีเย้นหว่านไม่ได้สนใจการแต่งงานในครั้งนี้ ตอนนี้ยังถูกโห้หลีเฉิน เสี้ยมสอดเข้าไปอีก ความเป็นไปได้ที่เธอจะแต่งงานกับหยูซือห้านก็ยิ่งน้อยลงไปอีก
แต่ว่าต่อหน้าโห้หลีเฉิน จะให้เขาโอ้อวดและภูมิใจในตัวเองได้อย่างไร
เนื่องจากเขากล้าทำร้ายเย้นหว่าน และทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมานานมากขนาดนี้ เขาจะให้โห้หลีเฉินสมหวัง และให้เขาใช้ชีวิตอย่างดี ได้อย่างไร
“เรื่องการแต่งงาน ไม่ได้สนใจอคติความยินยอมมาแต่ไหนแต่ไร การแต่งงานระหว่างตระกูลเย้น และตระกูลหยู เป็นเรื่องแน่นอนและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้นในความคิดของผม หยูซือห้านเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง และในไม่เร็วก็ช้าเสี่ยวหว่านก็จะชอบเขาเอง”
เย้นโม่หลินหัวเราะเยาะเย้ย “ดังนั้น คุณชายโห้ คุณก็อย่าเสียเวลาเลยดีกว่า ปล่อยเสี่ยวหว่านไปเถอะ”
“ผมจะไม่ยอมแพ้”
ทีละคำ โห้หลีเฉินตอบอย่างหนักแน่นเป็นพิเศษ
เขามองตรงไปที่เย้นโม่หลินด้วยสายตาที่มืดมิด และมีความดื้อรั้นที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอยู่ในนั้น อย่างแน่วแน่
เย้นโม่หลินขมวดคิ้ว“ ในเมื่อคุณไม่ยอมแพ้ ตระกูลเย้นก็ไม่สามารถยอมให้คบกับเสี่ยวหว่านได้ ! คุณตายใจซะเถอะ!
“ถ้าเป็นเพียงการแต่งงานที่ไม่ซับซ้อน คุณจะไม่ปล่อยให้เย้นหว่านออกจากเมืองเฟยอย่างเร่งรีบขนาดนี้ อันที่จริง คุณเคารพความคิดและการยินยอมของเธอ”
โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เอ่ยถึงเย้นหว่าน ดวงตาของเขาก็อ่อนโยนลงอย่างแผ่วเบา “ เย้นหว่านตามหาสัญญาการแต่งงานที่มีความสุขมาโดยตลอด เธอแค่ต้องการแต่งงานกับคนที่เธอรักเธอเป็นแบบนี้ ถึงจะมีความสุข และทุกอย่างนี้ มีแค่ผมเท่านั้นที่ให้เธอได้”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วครั้งแล้วครั้งเล่า
เขารู้ว่าเย้นหว่านชอบโห้หลีเฉินมากแค่ไหน ตอนที่อยู่กับโห้หลีเฉินความเศร้าโศกเสียใจทั้งหมดของเธอก็จะหายไป แต่ เขากลับไม่เชื่อว่าโห้หลีเฉินจะสามารถมอบความสุขให้กับเย้นหว่านอย่างสุดใจได้
การหมั้นในเมื่องหนานครั้งนั้น เป็นการใช้เป็นเครื่องมืออย่างไม่น่าให้อภัย
ตอนนี้โห้หลีเฉินกลับมาตระกูลหยูแล้ว เช่นเดียวกับหยูซือห้าน ที่ต้องการการแต่งงานกับเย้นหว่าน เพื่อทำให้ตำแหน่งหน้าที่มั่นคง แม้กระทั่งความเจ็บป่วย…
“เหอะ คุณมั่นใจในตัวเองมากเกินไป เสี่ยวหว่านไม่มีคุณ ก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างดี”
น้ำเสียงของเขาไม่แยแส และกลิ่นอายทั่วร่างกายของเขาก็เย็นลง
“ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณได้เจอเย้นหว่าน พวกคุณก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว อย่าพัวพันอีกเลย ตอนนี้ รีบออกไปซะ เรื่องของวันนี้ผมสามารถทำเป็นว่าไม่เคยเกิดขึ้นได้ ถ้าคุณยังพัวพันอยู่ อย่าโทษว่าผมฉีกหน้าตระกูลหยู”
คำพูดที่ไม่แยแส ยิ่งเป็นภัยคุกคามอย่างโจ่งแจ้ง
