บทที่ 408 เย้นหว่าน ไม่คิดว่าเธอจะรีบขนาดนี้
พอโทรศัพท์เสร็จแล้ว เย้นหว่านคิดว่าโห้หลีเฉินพึ่งอยู่ในร้าน ขับรถขึ้นมา แล้วยังมาหาเธออีก คงต้องใช้เวลาอีกสักระยะ
แต่ไม่คิดว่า ไม่นานหลังจากนั้น โห้หลีเฉินก็มาถึงแล้ว
เธอมองเขาที่เข้ามาทางหน้าต่างอย่างตกตะลึง ท่าทางเหมือนเจอผี “ทำไมนายมาเร็วแบบนี้เนี้ย?” บินมาเหรอ
โห้หลีเฉินมองออกว่าเย้นหว่านคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก
ร่างกายสูงใหญ่ของเขาเดินมาตรงหน้าเธอ โน้มตัวลง ขยับใบหน้าหล่อเข้าไปใกล้
“งั้นเธอต้องให้รางวัลฉันหน่อยแล้วไหม?”
รางวัล รางวัลอะไร?
มองดูใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้ แก้มเย็นหว่านก็แดงระเรื่อขึ้นอีก เขากำลังขอให้เธอจูบเหรอ?
เย้นหว่านหัวใจเต้นเร็ว สายตากระสับกระส่าย เธอรีบแย่งผ้าอนามัยจากมือเขามาอย่างเร็ว
“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”
พูดจบ เย้นหว่านก็รีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำ
โห้หลีเฉินมองดูแผ่นหลังของเธอ กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดู
มีเย้นหว่านอยู่ เขาดูจะอารมณ์ดีมากกว่าปกติ
เย้นหว่านเปลี่ยนผ้าอนามัยเสร็จออกมา ก็เห็นโห้หลีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือแก้วไวน์ไว้ กำลังดื่มอยู่
แต่ว่าไวน์ที่เคยมีเต็มขวด ตอนนี้กลับเหลือแค่ครึ่งแล้ว
คืนนี้เหมือนเขาจะดื่มไปเยอะมากเหมือนกัน
แต่ว่าคิดแล้ว ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ในตอนที่กำลังจะเผด็จศึกพอเจอเรื่องแบบนี้เข้า ก็คงเซ้งมาก ยิ่งไปกว่านั้น ยังถูกขัดขวางติดต่อกันสองคืนอีก
เย้นหว่านรู้สึกผิด เดินไปที่โซฟา นั่งข้างโห้หลีเฉิน
“เมื่อกี้ขอบใจนายมากนะ” สักพัก เธอก็พูดเสริมอีกว่า “ขอบใจนะ”
ตอนดึกๆไปซื้อผ้าอนามัยให้เธอ
โห้หลีเฉินยกมือขึ้นโอบเย้นหว่านเข้ามาในอ้อมกอด มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เอ็นดู
“ขอบใจไม่ได้ใช้ปากพูดนะ”
สายตาเขามองเธออยู่นาน “เธอคิดจะขอบคุณฉันยังไง?”
เย้นหว่านอึ้ง เธอขอบใจเขาด้วยมารยาทเท่านั้น เขายังจะเอาคำขอบใจอะไรอีก
ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงไม่ยอมเสียเปรียบบ้างเลยนะ
“นายอยากให้ฉันขอบใจนายยังไง?” เธอถามกลับ
ฝ่ามือของโห้หลีเฉินลูบที่ไหล่เธอเบาๆ เสียงเข้มเชื่องช้าและมีเสน่ห์
“ผ่านช่วงนี้ไปแล้ว เธอเริ่มก่อน”
ใบหน้าเย้นหว่านแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
ทำไมเขาถึงได้หน้าด้านแบบนี้นะ ในสมองทำไมมีแต่เรื่องพวกนี้กัน
เย้นหว่านอายจนหันหน้าไปทางอื่น ไม่สนใจเขา
โห้หลีเฉินยิ้มเบาๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ฝ่ามือวางไปที่ท้องน้อยเย้นหว่านและนวดให้เบาๆ
“เจ็บไหม?”
“นิดหน่อย”
เย้นหว่านส่ายหน้า ต่อมาก็รู้สึกแปลกใจ มองโห้หลีเฉินอย่างสงสัย “นายรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงมีรอบประจำเดือนแล้วจะปวดท้อง?”
เธอคิดว่าผู้ชายสูงส่งอย่างเขา ข้างๆก็ไม่มีผู้หญิง ทำไมถึงรู้เรื่องแบบนี้ได้
ไม่สิ ข้างกายเขาไม่เคยมีผู้หญิงมาก่อนจริงเหรอ?
เย้นหว่านหรี่ตาลง มองโห้หลีเฉินอย่างสงสัย “เหมือนนายจะรู้นะ เมื่อก่อนเคยมีแฟนมาก่อนเหรอ?”
เรื่องแบบนี้ ปกติจะมีผู้หญิงที่สอนผู้ชาย
โห้หลีเฉินเม้มปาก “ไม่นะ เธอเป็นคนแรก”
คำพูดที่มั่นใจนั้น ทำเอาเย้นหว่านรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
เธอเป็นแฟนคนแรกของโห้หลีเฉินงั้นเหรอ!
ในระหว่างที่ตกใจนั้น เธอก็พูดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “นายยังซิงอยู่เหรอ?”
โห้หลีเฉินมองดูสายตาของเย้นหว่าน ในตอนนั้นเองก็ลึกซึ้งมากกว่าเดิม
เย้นหว่านถึงได้รู้ว่าตัวเองถามมากไปหน่อย เธออายจนหน้าแดงมาก อยากจะอธิบาย และเปลี่ยนเรื่อง
ในตอนนี้เอง ก็ได้ยินเสียงของโห้หลีเฉินตอบมาว่า “ไม่ใช่”
เย้นหว่านอึ้ง
ในใจก็รู้สึกเจ็บแปลบๆ รู้สึกแปลกๆ โห้หลีเฉินแม้จะไม่เคยมีแฟน แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายที่โตแล้ว และยังเป็นคุณชายที่มีเงินและอำนาจ ก็ต้องมีผู้หญิงให้เล่นมากหน้าหลายตา
แต่เธอไปถามเอง ถามแล้วก็ไม่สบายใจอีก
โห้หลีเฉินเห็นสีหน้าของเย้นหว่านหมองลง กระตุกมุมปาก จับผมเธอเล่น และถามอย่างได้ใจว่า:
“เธอหึงเหรอ?”
“ไม่นะ!”
เย้นหว่านตอบกลับหัวทื่อ สีหน้าเด็ดขาด
พวกนั้นเป็นเรื่องอดีตไปแล้ว และคนที่ไม่ใช่แฟน เธอจะหึงทำไม? เธอไม่หึงหรอก ไม่หึงสักนิดเลย!
สายตาของโห้หลีเฉินมองเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง ปากบอกไม่หึง แต่หน้านั้นกลับไม่มีรอยยิ้มเลย
“ไม่หึงก็ดี”
เขาหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงเอ็นดูอย่างมาก “ยังไง ฉันมีแค่เธอคนเดียว”
“อะไรนะ?”
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินอย่างแปลกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยไม่เข้าใจ
เขาไม่ซิงแล้ว ยังไม่เคยนอนกับเธอ แล้วทำไมถึงบอกว่ามีแค่เธอผู้หญิงคนเดียวล่ะ?
คำนี้ ไม่สอดคล้องกันเลย
แต่โห้หลีเฉินไม่ใช่คนที่จะหลอกเธอ และคงไม่สร้างคำโกหกแบบนี้ขึ้นมา งั้นทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ล่ะ?
เย้นหว่านถามอย่างสงสัยว่า: “นายหมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ”
“คิดเองสิ”
โห้หลีเฉินพูดทิ้งท้ายไว้ให้เธอคิด ต่อมาก็วางแก้วไวน์ลง
เย้นหว่านยังคงสงสัยอยู่ โห้หลีเฉินอุ้มเธอขึ้นมากะทันหัน
“นายทำอะไรน่ะ?”
เย้นหว่านตกใจรีบกอดคอโห้หลีเฉินแน่น ร่างกายไร้น้ำหนัก เรื่องที่เธอสงสัยเมื่อกี้ ก็ไม่สงสัยอีกเลย
โห้หลีเฉินพูดเสียงเข้มว่า: “ขึ้นเตียงนอนกันเถอะ”
เตียงที่อ่อนนุ่มฮุบตัวเธอลงไป เย้นหว่านมองดูชายที่นอนข้างตัวเอง ในใจเหมือนมีกระต่ายน้อย กระโดดอยู่นั่นไม่หยุด
“นาย……คืนนี้จะไม่ไปแล้วเหรอ?”
“อืม”
โห้หลีเฉินพยักหน้า หันไปโอบเย้นหว่านไว้ และพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า: “หรือเธอคิดว่า ฉันมานอนกับเธอ ก็ไปแล้วงั้นเหรอ?”
เย้นหว่านใบหน้าแดงก่ำ ผลักเขาด้วยความโมโห
“ใครจะนอนกับนายกัน หน้าด้าน”
“ยังไม่ได้นอนเลย ก็ไม่รับผิดชอบแล้วเหรอ?”
โห้หลีเฉินยิ้มอย่างได้ใจ: “เย้นหว่าน ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้”
น้ำเสียงที่เสียใจนั้น เหมือนว่าเธอเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ
เย้นหว่านกระตุกมุมปาก นี่ยังไม่ได้นอนนะ ก็เป็นแบบนี้แล้ว ถ้านอน ยังได้การอีกเหรอ?
เธอคิดด้วยความโกรธ ไม่อยากจะสนใจโห้หลีเฉินอีก ในระหว่างที่ครุ่นคิด กลับรู้สึกได้ว่าฝ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นจับที่ท้องน้อยตัวเอง
เย้นหว่านรู้สึกร่างกายแน่นไปหมด จับฝ่ามือเขาอย่างรวดเร็ว
“นายอย่านะ ประจำเดือนฉันมา”
โห้หลีเฉินหัวเราะเบาๆ “เย้นหว่าน ฉันไม่ใช่คนที่รีบอะไร แต่เธอน่ะ……”
เขายังพูดไม่ทันจบ ในคำพูดนั้น เหมือนว่าเธอเป็นคนแอบมองเรือนร่างของเขาก่อน
เย้นหว่านอับอายอย่างมาก ถ้าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ทำไมถึงยื่นมือมาจับท้องน้อยเธอล่ะ
เธอกำลังจะตอบโต้ แต่กลับรู้สึกตกใจ มือใหญ่ของโห้หลีเฉินวางทาบไว้ที่ท้องน้อยเธอ ไม่ขยับไปไหนเลย และฝ่ามือของเขา ก็มีความอบอุ่นแปลกๆ
เย้นหว่านอึ้ง
ถึงได้รู้ว่า เขากลัวว่าเธอจะปวดประจำเดือน เลยนวดท้องให้เธอ
ท่าทางที่อบอุ่นนี้ ทำเอาเธอคิดเป็น……
เย้นหว่านรู้สึกทั้งเขินและซึ้งใจ หน้าแดงจนมองหน้าเขาไม่ติด หมุดเข้าอ้อมกอดเขาเหมือนกับเต่า
