บทที่ 400 สัญญาครั้งหน้าจะมาร่วมเตียงกัน
ทันทีที่เย้นโม่หลินเข้าใกล้เย้นหว่าน เย้นหว่านก็ยิ่งกระวนกระวายใจ
โห้หลีเฉินนอนอยู่บนเตียงเธอ เขาตัวใหญ่มากจนไม่สามารถซ่อนตัวได้มิดชิด ถ้าเข้ามาใกล้เธอเย้นโม่หลินน่าจะพบสิ่งผิดปกติ
ด้วยความตื่นตระหนกเย้นหว่านส่ายหัวอย่างรวดเร็วหลีกเลี่ยงการยื่นมือของเย้นโม่หลิน
“ฉันอาจจะมีไข้”
ในขณะที่เธอพูดเย้นหว่านจงใจเอามือแตะหน้าผากของเธอและแสร้งทำเป็นซีดเซียว “ตัวร้อนหน่อย ฉันอยากนอนสักพัก”
“ถ้ามีไข้ต้องไปหาหมอ!”
เย้นโม่หลินขมวดคิ้วและมองไปที่แขนเล็ก ๆ ของเย้นหว่านด้วยความไม่พอใจ
ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวขึ้น เธอยังใส่น้อยชิ้น ไม่แปลกที่เธอจะเป็นหวัด
“ลุกขึ้นฉันจะพาไปหาหมอ”
ระหว่างที่คุยกันเย้นโม่หลินเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและพบชุดกางเกงขายาวสำหรับเย้นหว่าน วางไว้บนเตียงของเย้นหว่าน
เย้นหว่านถึงกับผงะเธอใช้เวลาไม่มากในการใส่เสื้อผ้า เย้นโม่หลินจะรออยู่ข้างนอกแน่นอน ด้วยความระแวดระวังเสียงของโห้หลีเฉินที่เปิดหน้าต่างและพลิกหน้าต่างก็ได้ยินได้ง่าย
เธอไม่กล้าเสี่ยงแค่อยากไล่เย้นโม่หลินออกไปทันที
“พี่ ฉันไม่อยากไปหาหมอ ฉันรู้สึกไม่สบายไม่มีแรงขอแค่นอน”
เย้นหว่านมองไปที่เย้นโม่หลินอย่างน่าสงสาร สายตาของเธอลดลงครึ่งหนึ่งราวกับว่าง่วงมาก
เย้นโม่หลินคิ้วขมวดแน่น
หลังจากคิดอยู่สองวินาทีเขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม “อาการป่วยจะรอช้าไม่ได้ มันร้ายแรงขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจะไปตามแพทย์ก่อน เธอนอนไป ฉันจะให้หมอมาที่ห้องของเธอ”
เย้นหว่านคิดให้ตายก็คิดไม่ถึง เธอพูดเช่นนั้นแล้วแทนที่จะปล่อยไป เย้นโม่หลินกลับจะไปเชิญคนอื่นเข้ามาในห้อง
ถ้าหมอมาที่นี่อีกครั้ง เขาจะพบโห้หลีเฉินซ่อนอยู่บนเตียงของเธอ
ทันใดนั้นแก้มของเย้นหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนแอปเปิลและมีควันออกมาจากหัวที่เป็นกังวลของเธอ
จะทำยังไง จะทำยังไงดี?
เธอกังวลและไม่รู้จะทำอย่างไร เธอต้องการหาเหตุผลที่จะเอาชนะเย้นโม่หลินและบอกเขาว่าไม่ต้องไปหาหมอในตอนนี้ฝ่ามืออุ่นใต้ผ้าห่มก็กดเอวของเธอ ทำให้เธอตกใจจนเก็บคำที่พูดกลับมา
โห้หลีเฉินกอดเย้นหว่าน ฝ่ามือก็แกว่งไปมารอบเอวของเธอ อาจมีความหมายว่าไม่ต้องก็ได้
เย้นหว่านตึงเครียดมาก จู่ ๆ เธอก็เข้าใจว่าโห้หลีเฉินหมายถึงอะไร เขาต้องการให้เธอไม่ต้องหยุดพี่ชาย
แต่หมออยู่นี่โห้หลีเฉินยังซ่อนได้มั้ย?
เย้นหว่านกำลังลุกลี้ลุกลน แต่คิดวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้และเชื่อมั่นโห้หลีเฉิน ด้วยสัญชาตญาณเธอจึงพยักหน้ารับเย้นโม่หลิน
เย้นโม่หลินพูดทันที “เธอใส่เสื้อผ้าของเธอก่อน ฉันจะโทรหาหมอและฉันจะมาภายในสิบนาที”
ระหว่างที่คุยกันเย้นโม่หลินก็เดินออกจากห้องและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาหมอ
อย่างไรก็ตามก่อนออกจากห้องเย้นโม่หลินได้ส่งเสียงประหลาดใจ
เขามองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขาโดยไม่คาดคิด แต่ก็ไม่มีสัญญาณ
เกิดอะไรขึ้น?
เสาสัญญาณถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษที่นี่ สัญญาณมักจะดีมาก วันนี้ไม่มีสัญญาณเลยและโทรออกไม่ได้ด้วยซ้ำ?
เมื่อตระหนักถึงความผิดปกติดวงตาของเย้นโม่หลินก็หรี่ลงอย่างอันตราย
เขาหันกลับไปมองเย้นหว่านที่แก้มเป็นสีแดงขมวดคิ้วและพูดว่า “ที่นี่ไม่มีสัญญาณฉันจะไปโทรข้างนอกอย่าไปไหน รออย่างเชื่อฟัง”
ด้วยความกระวนกระวายใจเย้นโม่หลินรีบเดินออกไปทันที
เย้นหว่านมองไปที่ด้านหลังของเย้นโม่หลินเดินไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความประหลาดใจทั้งยังตกใจและงุนงง
เขาไปทั้ง ๆ แบบนี้?
เยี่ยมมาก!
เย้นหว่านดึงผ้าห่มออกด้วยความตื่นเต้น “พี่ชายของฉันไปแล้วนายรีบมา…”
เธอพูดได้แค่ครึ่งทางก็เห็นทิวทัศน์ภายใต้ผ้าห่มที่เธอยกขึ้น เธอก็ตกตะลึงแก้มของเธอแดงก่ำและเสียงกรีดร้องแห่งความอัปยศกำลังจะพร่าเลือน
“อะ………………..”
ก่อนที่จะได้ยินเสียงนั้นริมฝีปากบางของโห้หลีเฉินก็กดมันลงและกลืนเสียงทั้งหมดของเธอกลับไป
ร่างสูงของโห้หลีเฉินนอนทับเธออย่างแรงและแข็ง
ดวงตาของเย้นหว่านเบิกกว้างด้วยความงุนงง ใบหน้าแดงและใจเต้น
พี่ชายของเธอเพิ่งไป โห้หลีเฉินก็จูบเธออีกครั้ง อีกอย่างเธอยังไม่ได้สวมอะไรเลย
“อย่า อย่าทำแบบนี้ ไม่มีเวลา………….”
เย้นหว่านพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน ฝ่ามือของเธอประคองไหล่ของโห้หลีเฉินเบา ๆ
โห้หลีเฉินจ้องตรงไปที่เธอดวงตาของเขามืดไปด้วยไฟและรอยยิ้มบนปากของเขา
“ตอนนี้ไม่มีเวลา แล้วครั้งหน้าล่ะ”
ครั้งหน้า?
นัดครั้งหน้ามาร่วมเตียงกัน?
จู่ๆ เย้นหว่าน ก็อยากตายด้วยความอับอายเธอไม่รู้มาก่อนได้อย่างไร โห้หลีเฉินมีด้านที่ไร้ยางอายแบบนี้
เธอยื่นมือออกไปด้วยความลำบากใจและผลักเขาออกไป “คุณไปเร็วพี่ชายของฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
“มันไม่ได้เร็วขนาดนั้นหรอก เขาต้องใช้เวลาอย่างน้อยยี่สิบนาทีในการไปกลับ”
โห้หลีเฉินพูดอย่างใจเย็น
เย้นหว่าน มองไปที่ท่าทางมั่นใจของเขาและรู้สึกประหลาดใจมาก พี่ชายของเธอเพิ่งออกไปหาสัญญาณ ไม่มีที่นี่อย่างน้อยก็มีข้างนอก ไม่จำเป็นต้องใช้เวลายี่สิบนาที
เมื่อคิดว่าเมื่อกี้โห้หลีเฉินห้ามเธอไว้ เธอเหมือนคิดอะไรขึ้นได้
เธอแปลกใจมากและชี้ไปที่โห้หลีเฉิน “นายได้ใช้ลูกเล่นอะไรหรือเปล่า?”
“ฉลาด”
โห้หลีเฉินหัวเราะเบา ๆ และพยักหน้าแตะปลายจมูกของเย้นหว่าน “เมื่อกี้ฉันปิดกั้นสัญญาณทั้งหมดที่นี่ เขาไม่สามารถติดต่อแพทย์ด้วยโทรศัพท์มือถือของเขา เขาทำได้แค่เดินทางไปหาเท่านั้น”
ดังนั้นจึงต้องใช้เวลา 20 นาทีในการไป กลับ
และช่วงเวลานี้ก็เพียงพอแล้วที่โห้หลีเฉินจะออกจากที่นี่ไปอย่างเงียบ ๆ
ดวงตาของเย้นหว่านเปล่งประกายและมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความชื่นชม
“นายเก่งจริง ๆ นายยังเข้าใจถึงเรื่องนี้ได้”
แถมยังคงอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดบนเตียง โห้หลีเฉินไม่รู้สถานการณ์ของตระกูลเย้น แต่เขากลับปิดกั้นสัญญาณและยกเลิกขว้างเย้นโม่หลินไว้ได้ชั่วคราว
“อืม……”
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาและมองตรงไปที่เย้นหว่าน สีเข้มในดวงตาของเขาเข้มขึ้นเรื่อย ๆ
เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ถ้าเธอยังคุยกับฉันแบบนี้ต่อไป ฉันอาจจะไม่สามารถควบคุมมันได้และไม่สนใจการกลับมาของพี่ชายของเธอ”
สายตาที่ดุดันนั้นแผดเผาร่างของเย้นหว่านราวกับเปลวไฟ
เธอมองตามสายตาของโห้หลีเฉิน เธอยกผ้าห่มขึ้นและก็เปิดเผยให้เห็นร่างที่ไม่สวมใส่อะไรต่อสายตาของชายคนนี้โดยสิ้นเชิง!
ทันใดนั้นความร้อนก็พุ่งขึ้นมาในตัวของเขา เย้นหว่านอยากที่จะขุดหลุมฝังตัวเองด้วยความอับอาย
เธอคุยกับโห้หลีเฉินมานานมากจริงๆ!
น่าอายเสียจริง!
“นาย นายอย่ามองนะ!”
เย้นหว่านพูดด้วยความลำบากใจและรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว
แก้มของเธอแดงก่ำ ดวงตาของเธอเป็นประกายและหันหลังให้โห้หลีเฉิน ไม่กล้ามองหน้าเขา
โห้หลีเฉินมองไปที่รูปร่างของหญิงสาวตัวน้อยที่เชินอายของเย้นหว่าน เขายกมุมปากของเขาขึ้นอย่างร่าเริง เธออยู่ตรงหน้าเขา ช่างสดใสและน่ารักมาก
อีกไม่นาน เขาจะทำให้เธออยู่เคียงข้างเขาไปนาน ๆ
