บทที่ 410 ช่องว่างที่ใหญ่ที่สุด
นั่นคือเว็บไซต์ส่วนตัว ด้านในมีตารายงานใหม่ของโห้หลีเฉิน เวลาละเอียดมาก ตั้งแต่เช้าถึงเย็น ทำงาน กินข้าว ทั้งหมดจัดวางได้อย่างละเอียด
แท้จริงแล้วหนึ่งวันของโห้หลีเฉิน ยุ่งขนาดนี้เลยเหรอ
แต่กลางคืนไม่จัดตารางงานอะไร ก็เพื่อมาหาเธอ
เย้นหว่านรู้สึกซึ้งใจมาก มองดูชายที่นอนหลับอยู่ สายตาก็อ่อนโยนเข้าไปอีก
เว็บไซต์นี้ไม่เพียงแต่อัปเดทตารางงานของโห้หลีเฉินใหม่ ยังมีตารางงานครั้งก่อนของเขาอีก สำหรับผู้ชายของตัวเอง เย้นหว่านก็ต้องสงสัยมากอยู่แล้ว และยังเปิดดูทีละหน้าอย่างตั้งใจ
พอดูแล้ว เธอก็ยิ่งตกใจและตะลึง
เธอพึ่งรู้ว่า ช่วงนี้โห้หลีเฉินพึ่งกลับไปตระกูลหยู จัดการธุระของตระกูลหยูที่ยุ่งยากจนหัวแทบระเบิด แต่ยังแอบมาหาเธอได้อีก
ตารางงานนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีไม่ได้หลับติดต่อกันห้าวันอีก
เย้นหว่านดูจนขอบตาแดง สงสารโห้หลีเฉินที่ช่วงนี้ต้องเหนื่อย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เขาก็ไม่ต้องกลับตระกูลหยู ต้องอยู่ในตระกูลที่อันตรายขนาดนั้น
ต่อไป เธอจะดูแลเขาอย่างดีเลย
เย้นหว่านคิดแบบนี้ในใจ จะเปิดอ่านต่อ ดูตารางงานในเมืองหนาน ส่วนมากเธอก็รู้บ้าง
แต่ดูแล้ว ก็ทำให้เธอนึกถึงวันที่อยู่เมืองหนานกับเขา
ตารางงานนี้ ก็เหมือนกับไดอารี่ ทุกหน้าบันทึกเรื่องราวของเธอกับโห้หลีเฉินเอาไว้
มีทั้งความสุข ทั้งความผิดพลาด
ยังดีที่ตอนนี้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ไม่ได้แยกจากกัน
เย้นหว่านอ่านและใช้เวลาไปมาก ดูว่าได้เวลาแล้ว เธอก็จะเรียกโห้หลีเฉินให้ตื่น กำลังจะปิดโทรศัพท์ กลับเห็นบนตารางงานมีชื่อที่คุ้นเคยปรากฏขึ้น
บันทึกการเข้าพักโรงแรมตี้เหา
เวลา เธอถูกวางแผนทำร้าย คืนฝันร้ายที่ถูกกระทำชำเรา
ดูอีก ห้องที่โห้หลีเฉินเข้าพัก ก็คือห้องที่คืนนั้นเธอเคยอยู่!
เย้นหว่านมองการบันทึกในโทรศัพท์นั้น ในสมองมีภาพว่างเปล่า ตกใจจนถูกไม่ออก
ทำไมโห้หลีเฉินคืนนั้นถึงได้อยู่ในโรงแรมตี้เหา หรือว่าเขา……
“ดูอะไรอยู่น่ะ?”
เสียงของผู้ชายดังขึ้นกะทันหัน ตกใจจนมือเย้นหว่านกระตุก โทรศัพท์ตกไปบนเตียง
โห้หลีเฉินก็เห็นภาพหน้าจอนั้นพอดี
มองดูเนื้อหาที่เขียนบนนั้น โห้หลีเฉินเบิกตาโพลงโต หายใจติดขัด
เขาไม่คิดเลยว่า เย้นหว่านจะรู้เรื่องนี้ในเวลานี้
คืนนั้นสำหรับเย้นหว่านแล้ว มันคือฝันร้าย
“เสี่ยวหว่าน ฉัน……”
โห้หลีเฉินพูดด้วยเสียงที่แหบ มองดูสีหน้าที่ซีดขาวของเย้นหว่าน ก็เหมือนมีอะไรมาปิดเสียงไว้ ขนาดอธิบายยังพูดไม่ออกเลย
คืนนั้น เขาทำร้ายเธอเอง ทำให้เธอมีความทรงจำอันเลวร้าย
เขายังจำได้อย่างชัดเจน เธอเคยบอกไว้ว่า เธอเกลียดผู้ชายในคืนนั้นมากแค่ไหน ไม่อยากจะเจอเขาอีก
เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมองโห้หลีเฉิน สายตาส่ายไปมา เสียงสั่นเล็กน้อย
เธอพูดออกมาอย่างยากลำบาก “ผู้ชายในคืนนั้น……คือนายใช่ไหม?”
พอพูดออกไป เย้นหว่านก็รู้สึกไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
เธอไม่คิดเลยว่า ผู้ชายที่ข่มขืนเธอในคืนนั้น ก็คือโห้หลีเฉิน
และเธอ ยังเคยบอกเรื่องคืนนั้นกับเขา ให้เขาช่วยสืบ ปกปิด
โห้หลีเฉินรู้สึกทุกข์ใจ เขาขมวดคิ้วเป็นปม
ตอนนี้เขาไม่อยากให้เธอรู้ แต่พอเผชิญหน้ากับเย้นหว่าน เขากลับไม่อยากโกหกเธออีกแล้ว
นานมาก เขาถึงฝืนพูดออกมาว่า “อืม”
พอได้คำตอบที่ชัดเจนแล้ว เย้นหว่านก็เหมือนถูกทุบหัวอย่างแรง จนมึนไปทันที
เป็นเขาเองเหรอ!
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมด ความกลัวของเธอ ความรู้สึกไม่ปลอดภัยของเธอ กลับเป็นเพราะโห้หลีเฉินงั้นเหรอ……
รอบตาของเย้นหว่านแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
สีหน้าโห้หลีเฉินเปลี่ยนไป เขาเห็นน้ำตาของเย้นหว่านก็ยิ่งเจ็บปวดใจเข้าไปอีก เขาไม่เคยทำตัวไม่ถูกขนาดนี้มาก่อน
เขารีบเช็ดน้ำตาให้เธอ พึ่งถูกตัวเย้นหว่าน ก็รู้สึกว่าเธอตัวแข็งทื่อทันที
โห้หลีเฉินก็ชะงักนิ่งไปด้วย
ใบหน้าหล่อของเขาแข็งทื่อ มองเธอด้วยความตกตะลึง
เสียงทุ้มพูดขึ้น “ขอโทษ”
สองคำที่หนักแน่น เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
เย้นหว่านสะอื้น กัดฟัน มองเขาด้วยน้ำตา “ทำไมนายถึงไม่บอก?” ยังหลอกเธออีก
โห้หลีเฉินเม้มปาก ขมวดคิ้วแน่น
“เพราะเธอเกลียดคืนนั้น”
เย้นหว่านอึ้งไปทันที
เธอนึกได้แล้ว ตอนนั้นเคยขอให้เขาช่วยเรื่องนี้ แต่เพื่อไม่ให้เขารู้เรื่องคืนนั้น และตอนนั้นเธอก็เคยบอกว่า เธอเกลียดคืนนั้นมากแค่ไหน
ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าคนคนนั้นก็คือโห้หลีเฉิน
โห้หลีเฉินนั่งอยู่ข้างเย้นหว่าน สีหน้าหนักแน่น และพูดอย่างจริงจังว่า:
“เย้นหว่าน คืนนั้นเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่อยากทำผิดกับเธอ เธอจะ……ยกโทษให้ฉันได้ไหม?”
เขาไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มาก่อน เขามองเธอค้างอย่างนั้น หัวใจเต้นตึกตักไม่หยุด
เผชิญหน้ากับผู้ชายที่มีสีหน้าตื่นเต้น เส้นตึงที่อยู่ในใจของเย้นหว่านก็ขาดออกไปทันที
น้ำตาไหลมากกว่าเดิม เธอพูดด้วยเสียงสะอื้น:
“นายรู้ไหมคืนนั้นมันเลวร้ายกับฉันแค่ไหน? ฉันฝันร้ายตลอดเวลา กลัวว่าเขาจะมาอีก กลัวว่าตัวเองจะถูกทำร้ายอีก”
คืนนั้นเขาเคยพูดอย่างโหดร้ายว่า จะทำให้เธอต้องรับผิดชอบ
เธอหนีไป ทุกวันก็กลัวว่าเขาจะมาหา ถึงได้ไปหาโห้หลีเฉินให้เขาช่วย ให้เขาลบหลักฐานออกไป
แต่ตอนนี้พึ่งรู้ว่า ไม่มีการลบหลักฐานอะไรทั้งนั้น แต่เป็นเธอที่หลงเข้าถ้ำเสือเอง โห้หลีเฉินก็คือผู้ชายโหดเหี้ยมคนนั้น เขาหาเธอเจอตั้งนานแล้ว
“นายรู้ไหมคืนนั้นทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังในตัวเองมากแค่ไหน? นายสูงส่งขนาดนั้น สมบูรณ์แบบ และฉันกลับประสบกับเหตุการณ์แบบนี้ ฉันกลัวว่านายจะรังเกียจ กลัวว่าจะไม่คู่ควรกับนาย ไม่กล้าเข้าใกล้นายตลอดเวลา ไม่กล้าชอบนาย”
เส้นทางความรักของเมื่อก่อน ทำให้เย้นหว่านรู้สึกเสียใจมากกว่าเดิม
เธอร้องไห้ทุบเขาแรงๆ ตบตีเขาเพื่อระบายความโกรธ
ใบหน้าโห้หลีเฉินแข็งทื่อ ปล่อยให้เธอใช้กำปั้นเล็กทุบตัวเขาไป
เขาไม่รู้ว่าเธอคิดแบบนี้มาตลอด
ในยุคนี้ จะเป็นครั้งแรกไหม ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญ แม้ผู้ชายในคืนนั้นไม่ใช่เขา เขาก็ไม่รังเกียจเย้นหว่านเพราะเรื่องนี้แน่นอน
แต่ไม่คิดว่า นี่กลับคือภาระทางจิตใจของเธอมาตลอด
ก็ว่าตอนนั้นเธอออกห่างจากเขาตลอดเวลา……
“เย้นหว่าน ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว”
โห้หลีเฉินเสียงแหบ พูดขอโทษอีกครั้ง ทุกคำพูดเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และเจ็บปวดหัวใจ
เย้นหว่านส่ายหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่สะอื้น: “ฉันไม่มีทางให้อภัยนาย”
โห้หลีเฉินอึ้งชะงัก
มองเย้นหว่านด้วยความอึ้ง หัวใจดวงหนึ่งตกลงไปในหวงลึกทันที
เธอบอกว่าเธอไม่มีวันให้อภัยเขา
เรื่องนั้นเป็นช่องว่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างเขากับเธอแล้วล่ะ…
