Journey Towards Greatness เกิดใหม่ในโลกโปเกมอนกับการเดินทางสู่ความยิ่งใหญ่ – ตอนที่ 57

จูเลียนกลับมาที่เมืองมาซาระอีกครั้ง ในตอนนี้เขานอนอยู่บนเก้าอี้พร้อมรับแสงแดดใกล้ทะเลสาบ โปเกมอนของเขากำลังฝึกซ้อมตามปกติในรูปแบบของเกม

จูเลียน ‘เป็นวันที่สงบสุขจริงๆ ไม่มีอะไรต้องกังวล ไม่มีโปเกมอนคุกคามโลกที่กำลังออกอาละวาด ไม่มีเด็กตัวเหม็นมารบกวน มีเพียงฉันและโปเกมอนของฉันเท่านั้น ฉันหวังว่าสิ่งนี้จะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แต่คงจะอยู่แค่ไม่นาน ซักวันเจ้าเด็กสองคนนั้นจะมาถึงและก่อปัญหาแน่นอน’

จูเลียนถอนหายใจเมื่อเขารู้ว่าวันอันแสนสงบของเขากำลังจะสิ้นสุดลง

วันนี้ได้ล่วงเลยไปและวันถัดไปก็มาถึง จูเลียนกำลังฝึกเอเลบูเพื่อให้เขาสามารถควบคุมพลังของตัวเองได้อย่างเต็มที่ก่อนที่เขาจะพัฒนาเป็น เอเลคิเบิล ในขณะที่เขายังคงฝึกซ้อมกับเอเลบู ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงจากด้านหลัง

ชิเงรุ “พี่จูเลียน”

จูเลียนหันกลับไปมองชิเงรุที่โบกมือให้เขา จูเลียนถอนหายใจเมื่อเขารู้ว่าจากนี้ไปเขาจะต้องเจอกับปัญหาทุกวันเพราะเจ้าเด็กนี่

จูเลียน “ชิเงรุ นายกลับมาแล้วเหรอ”

ชิเงรุ “ฉันเพิ่งมาถึงวันนี้ คุณปู่อยู่ที่ไหนเหรอ”

จูเลียน “เขาไปที่ป่าโทคิวะ มีโปเกมอนหายากอยู่ที่นั่น”

ชิเงรุมองไปที่เอเลบูที่กำลังนั่งและวางกระแสไฟฟ้าไว้ในมือและทั่วร่างกายเพื่อให้สามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์ เขาอยู่ห่างจากการควบคุมพลังให้สมบูรณ์เพียงไม่กี่ก้าว

ชิเงรุ “ว้าวนั่นคือเอเลบูของพี่เหรอ”

จูเลียน “ใช่”

จูเลียนแค่อยากอยู่คนเดียวในตอนนี้แม้ว่าเขาจะไม่ได้เกลียดชิเงรุ แต่เขาก็รำคาญเด็กนี่มาก ดังนั้นตอนนี้เขากำลังคิดหาวิธีขับไล่ชิเงรุออกไป

จูเลียน “แล้วนายต้องการอะไรล่ะ”

ชิเงรุ “ฉันอยากโปเกมอนแบทเทิล”

จูเลียนมองไปที่ชิเงรุด้วยท่าทางสงสัยแล้วพูดต่อ

จูเลียน “นายยังไม่พร้อม”

ชิเงรุ “ทำไมเล่า! ฉันชนะมา 11 ยิมแล้ว ฉันคิดว่าถึงจะเป็นคุณก็ไม่มีทางมี 11 ตราแน่!”

เขากล่าวด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ

จูเลียน ’11 ตรา? อา ฉันเข้าใจแล้วเพราะเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับซาคากิและมิวทู เขาเอาชนะหัวหน้ายิมชั่วคราวของยิมโทคิวะนี่เอง’

จูเลียน “11 ตราก็ไม่เกี่ยว ฉันรู้ว่านายไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับฉันก็พอ”

ชิเงรุ “พี่จูเลียน คุณกลัวที่จะต่อสู้กับฉันล่ะสิ”

ชิเงรุสร้างความรำคาญให้กับจูเลียนมากขึ้นหลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น จูเลียนจึงตัดสินใจที่จะทำให้เขาอับอาย

จูเลียน ‘ดูไอ้เด็กบ้าคนนี้สิ เขายังขนไม่ขึ้นเลยก็แสดงท่าทางอวดดีและหยิ่งต่อหน้าฉันแล้ว ฉันจะแสดงให้นายเห็นเองว่าความเย่อหยิ่งจริงๆ เป็นยังไง’

จูเลียน “ดูนายมั่นใจในตัวเองแบบนี้ก็โอเค ฉันยอมรับความท้าของนาย แต่ก่อนอื่นนายต้องเอาชนะเอเลบูของฉันก่อน ถ้านายเอาชนะเขาได้ฉันจะต่อสู้กับนายอย่างถูกต้อง และฉันจะต่อให้ด้วย นายสามารถใช้โปเกมอนของนายได้มากที่สุดเพื่อสู้กับเอเลบู”

ชิเงรุ “”ฮ่า ฉันไม่จำเป็นต้องใช้โปเกมอนมากมายหรอก ตัวเดียวก็เพียงพอแล้ว”

จูเลียนส่ายหัวด้วยความผิดหวังและเดินไปที่เอเลบู

จูเลียน “เอเลบูฝากด้วย”

เอเลบูลืมตาขึ้นและเห็นชิเงรุยิ้มเยาะใส่มัน มันได้ยินสิ่งที่ชิเงรุพูดกับจูเลียนทั้งหมด แม้ว่าเอเลบูจะไม่ใช่โปเกมอนที่แข็งแกร่งที่สุดของจูเลียน แต่มันก็หยิ่งผยองที่สุดในบรรดาพวกมันทั้งหมด เห็นเจ้าเด็กตัวเล็กๆ นี่กำลังท้าสู้กับเจ้านายของมัน นั่นก็ทำให้มันโกรธและมันก็คิดว่าเจ้าเด็กคนนี้โชคดีที่โปเกมอนตัวอื่นๆ ของจูเลียนยังอยู่ในโปเกบอลของพวกมัน ไม่งั้นเจ้าหนูนี่คงอ่วม

เอเลบูเดินไปข้างหน้าและมาอยู่หน้าชิเงรุ จูเลียนเดินกลับไปที่เก้าอี้และเอาผ้าผืนหนึ่งมาปิดหน้าแล้วนอน เขารู้ผลอยู่แล้วจึงไม่สนใจที่จะดูมัน

ชิเงรุมองไปที่จูเลียนและรู้สึกโกรธ แต่เขาทำอะไรไม่ได้เขาจึงตัดสินใจที่จะเอาชนะเอเลบูก่อน

ชิเงรุ “เอเลบู เหอะ แม้ว่านายจะดูแข็งแกร่ง แต่ฉันก็สามารถเอาชนะนายได้อย่างง่ายดาย ไปดลย นิโดคิง”

นิโดคิงของชิเงรุเข้าสู่การต่อสู้โดยจ้องไปที่เอเลบู

ชิเงรุ “เนื่องจากเอเลบูเป็นประเภทไฟฟ้า ท่าโจมตีของเขาจึงไร้ประโยชน์กับนิโดคิงของฉัน นิโดคิงนี่คงจะเป็นการต่อสู้ง่ายๆ ล่ะนะ”

เอเลบูมองไปที่นิโดคิงและทำสีหน้าพอใจมองลงไปที่นิโดคิงราวกับว่ามันไม่ใช่แม้แต่มดที่อยู่ตรงหน้าเขา แน่นอนว่านิโดคิงสังเกตเห็นมันและโกรธมาก แต่มันไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เอเลบูยังคงการดำเนินเหน็บแนมมันต่อไป

เอเลบู [เฮ้ ดูนายสิเจ้าแมลงตัวน้อยอ่อนแอ ฉันพนันได้เลยว่าเทรนเนอร์ของนายเลี้ยงนายได้ไม่ถูกต้องเท่าไหร่]

การดูถูกของเอเลบูส่งผลกระทบต่อนิโดคิงอย่างหนัก มันโกรธเกรี้ยวและพร้อมที่จะชาร์จได้ทุกเมื่อ

ชิเงรุสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของนิโดคิงได้

ชิเงรุ “นยิโดคิงไม่ต้องฟังเขา ใช้ Mega Horn”

นิโดคิงยังคงโกรธและพุ่งเข้าหาเอเลบูโดยใช้ Mega Horn ส่วนเอเลบูเพียงแค่ยิ้มเยาะใส่นิโโคิงที่กำลังพุ่งเข้าหาเขา

ขณะที่นิโดคิงเข้ามาใกล้เขา เอเลบูก็เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยและส่ง Ice Punch อันทรงพลังไปยังนิโดคิงที่ท้องของมันและส่งมันลอยถอยกลับไป จากนั้นก็กระแทกและสลบไป

ชิเงรุตกใจและไม่อยากจะเชื่อเลยว่านิโดคิงที่หนึ่งในโปเกมอนที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาจะถูกต่อยหายไปด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เขาเรียกนิโดคิงกลับมาด้วยความหงุดหงิดและมองไปที่เอเลบูที่ส่งสัญญาณให้เขาส่งโปเกมอนตัวต่อไปออกมา จากนั้นเขาก็มองไปที่จูเลียน เมื่อเห็นว่าจูเลียนนอนหลับโดยไม่สนใจใดๆ เขาก็รู้ว่าเขามั่นใจตัวเองมากเกินไปและมองลงไปที่คู่ต่อสู้ของเขา เขาจริงจังขึ้นและส่งโปเกมอนตัวต่อไปของเขาออกไป

ชิเงรุ “อืม นายเพิ่งเอาชนะโปเกมอนของฉันไปตัวหนึ่ง ตัวต่อไปจะไม่ง่ายขนาดนั้น ไปเลยยุนเกเรอร์”

เอเลบูยังคงลำพองใจเช่นเคยและดูถูกยุนเกเรอร์

ยุนเกเรอร์ “ใช้พลังจิตเพื่อยกเอเลบูขึ้นแล้วทุบเขาลงกับพื้น”

ยุนเกเรอร์ใช้ Psychic ขณะที่เอเลบูเริ่มลอยขึ้นจากพื้นอย่างช้าๆ แต่เขาไม่แม้แต่จะสะดุ้งและใช้สายฟ้าออกมา และช่วงเวลาต่อมารอบๆ ก็มืดลงและมีสายฟ้าขนาดใหญ่โจมตีใส่ยุนเกเรอร์ทำให้มันสลบในทันที ขณะที่กระแสไฟฟ้ายังคงอยู่และส่องประกายบนร่างกายของมัน

ชิเงรุตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นยุนเกเรอร์ของเขาพ่ายแพ้ในการโจมตีครั้งเดียวอีกครั้งเขาไม่รู้ว่าโปเกมอนตัวไหนที่เขาสามารถใช้เพื่อเอาชนะเอเลบูได้ตอนนี้ เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงข้างหลังเขา

โอคิโดะ “ชิเงรุเธอควรหยุดได้แล้ว เธออยู่ไกลเกินกว่าจะทำให้เอเลบูเป็นรอย”

ชิเงรุหันกลับไปดูปู่ของเขาหรือก็คือศาสตราจารย์โอคิโดะ

ชิเงรุ “ปู่”

โอคิโดะ “เธอควรกลับไปที่ห้องแล็บและวางโปเกมอนของเธอไว้ข้างในนั้น ฉันจะดูแลพวกมันให้กลับมามีสภาพสมบูรณ์ ฉันรู้ว่าเธอผิดหวังหลังจากพ่ายแพ้ แต่การพ่ายแพ้ก็เป็นประสบการณ์ที่ดีเช่นกันและจะช่วยให้เธอแข็งแกร่งขึ้นและเธอไม่ควรรบกวนจูเลียนตอนนี้ เพราะเขามักจะนอนในเวลานี้หากไม่มีอะไรทำ”

ชิเงรุพยักหน้าและกลับเข้าไปในห้องแล็บ ศาสตราจารย์โอคิโดะส่ายหน้าเมื่อเห็นชิเงรุ เขารู้ว่าชิเงรุเอาแต่ใจเกินไปเขาจึงไม่รังเกียจวิธีการที่รุนแรงของจูเลียนที่ทำต่อชิเงรุ เขาเชื่อว่ามันจะช่วยชิเงรุได้เล็กน้อย

โอคิโดะ “เอเลบูนี่คือผลเบอร์รี่บางส่วนที่ฉันเก็บมาได้ในป่าโทคิวะ เมื่อจูเลียนตื่นแล้วก็มอบให้เขาด้วยนะ”

เอเลบูพยักหน้าและรับเบอร์รี่ขณะที่มันมองดูศาสตราจารย์โอคิโดะเดินกลับไปที่ห้องทดลอง