สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 411 จะมีเรื่องราวที่ใหญ่โตเกิดขึ้นในไม่ช้านี้

บทที่ 411 จะมีเรื่องราวที่ใหญ่โตเกิดขึ้นในไม่ช้านี้

“นายต้องรับผิดชอบฉัน”

เย้นหว่านจ้องมองเขา และเอ่ยอีกครั้ง

โห้หลีเฉินทั้งตัวคน มองตาแดงๆของเย้นหว่านอย่างเหลือเชื่อ เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกสงสัยว่าหูของเขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า

เขาเอ่ยพึมพำว่า “คุณพูดอะไรนะ？พูดอีกครั้งสิ”

เย้นหว่านเดินเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย คว้าตรงคอเสื้อของโห้หลีเฉิน และพูดอย่างดุว่า: “ทำไมล่ะนายอยากเบี้ยวฉันเหรอ？นอนกับฉันแล้วก็หนี แถมยังปิดบังฉันมาโดยตลอด โกหกฉัน แถมยังไม่อยากรับผิดชอบอีก.. ”

“ ผมจะแต่งงานกับคุณ!”

คำสามคำนี้ ขัดจังหวะคำพูดของเย้นหว่าน

โห้หลีเฉินจ้องมองไปที่เย้นหว่านทีละคำทีละประโยค แน่วแน่เหมือนคำสาบาน ดวงตาลึกล้ำไหลด้วยความเสน่หา

เย้นหว่านจับคอเสื้อของโห้หลีเฉินโดยตัวแข็ง และรักษาท่าทางที่ดุร้ายไว้ แต่ว่ากลิ่นอายทั้งหมดถูกคำพูดคำเดียวของเขาฉีกออกเป็นชิ้นๆ และไม่สามารถดุร้ายได้อีกต่อไป

เขาบอกว่า เขาแต่งงานกับเธอ

โห้หลีเฉินยื่นมือออกมา และโอบกอดเย้นหว่านให้มาอยู่ในอ้อมแขน

คางของเขาถูกกดลงบนศีรษะของเธอ และเสียงต่ำของเขาก็นุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนกับน้ำ

“พอตอนนั้นรู้ว่าเป็นคุณ ก็ตัดสินใจว่าจะบอกคุณ แต่เมื่อเห็นว่าคุณรู้สึกรังเกียจและต่อต้านเรื่องในคืนนั้นขนาดนั้น ผมก็ไม่กล้าพูดออกมา”

เมื่อฟังคำพูดของชายหนุ่ม คำถามทั้งหมดที่เคยวนรอบอยู่ในใจ ก็ได้ถูกอธิบายไว้หมดแล้ว

เมื่อพบกันครั้งแรก โห้หลีเฉินเย็นชาราวกับเทพเจ้าทั้งเก้า เดินไม่เตะฝุ่นและห่างเหินเป็นอย่างมาก จนกระทั่งยังทำข้อตกลงการหมั้นปลอม ๆกับเธออีกด้วย

เขาในตอนนั้น ไม่สนใจ คู่หมั้นอย่างเธอคนนี้เลยสักนิดเดียว

เย้นหว่านถามอีกครั้งว่า “แล้วนายรู้ว่าเป็นฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ในคืนวันหมั้น”

ตอนคืนก่อนงานหมั้นนั้น โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจเธอ แต่หลังจากผ่านคืนนั้นไป กลับพัวพันอยากที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างบนตัวเธอ …

ในตอนนั้นเธอนึกว่าเขากำลังคิดเรื่องบนเตียง ถามยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนไร้มารยาทและไร้ยางอาย แต่ตอนนี้ถึงจะรู้ได้ว่า สิ่งที่เขาต้องการจะพิสูจน์ก็คือเธอเป็นผู้หญิงในคืนนั้นใช่หรือไม่

แท้ที่จริงแล้วเขารู้ว่าเป็นเธอ มาตั้งนานแล้ว

ดังนั้นต่อมาจึงเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอไปอย่างมาก ทั้งดีและอบอุ่น

“ คุณโห้ หลังจากคืนนั้น ในทุกการกระทำของคุณ ก็คือตามจีบฉันเหรอ?”

เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย มีรอยยิ้มที่ไม่สามารถปกปิดได้อยู่ด้วย

ปฏิกิริยาของเธอช้ามากเกินไป และตอนนี้ถึงจะเข้าใจได้

บนใบหน้าอันหล่อเหลาของโห้หลีเฉินดูไม่อิสระเล็กน้อย ทั้งชีวิตนี้เขาก็ตามจีบแค่เย้นหว่าน และยังดำเนินการอย่างลับ ๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆที่จะพูดออกไป

เขาเม้มริมฝีปากบาง ยกมือขึ้นและบีบคางของเย้นหว่าน

ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ พร้อมกับน้ำเสียงที่ยั่วยวนคน “ ตอนนี้ผมก็จีบติดแล้วใช่ไหม?”

จีบติดมาตั้งนานแล้ว เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ที่ไหนกัน? !

แก้มของเย้นหว่านแดงระเรื่อ เขินอายจนเอื้อมมือออกไปผลักเขาออก

“เชอะ เรื่องนี้คุณนึกว่าจะใช้คำไม่กี่คำหลอกฉันได้เหรอ？ ฉันไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น”

ขยับใบหน้าออกอย่างเชื่องช้า เย้นหว่านกลอกตา และจงใจพูดว่า: “นอกจากว่าคุณจะเตรียมของขวัญที่ทำให้ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้”

โห้หลีเฉินมุมปากกระตุก “เย้นหว่าน คุณมีนิสัยติดรับสินบนตั้งแต่เมื่อไหร่？”

“เพิ่งเป็นเนี่ยแหละ” เย้นหว่านหยิ่งผยองทั้งใบหน้า

โห้หลีเฉินยิ้มอย่างเอ็นดู และเอื้อมมือไปลูบผมของเธอ

“ เอาล่ะ คราวหน้า ผมจะเอามาให้คุณ”

ฝ่ามือของชายหนุ่มกว้างใหญ่และอบอุ่น หัวใจของเย้นหว่านก็สั่นไหวอีกครั้ง และสีหน้าไม่พอใจบนใบหน้าก็แทบจะไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว

เผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน เธอก็ไม่มีแรงรับมือได้เลยสักนิด

ทั้งสองเบื่อหน่ายกันไปสักพัก เมื่อเห็นว่าท้องฟ้ากำลังจะสว่าง โห้หลีเฉินก็อดไม่ได้ที่จะต้องจากไป

เย้นหว่านยังคงนอนอยู่บนเตียงต่อ โดยกอดหมอนที่โห้หลีเฉินนอนตื่นสาย เต็นตื้นจนไม่สามารถหลับไปได้อีกต่อไป

แท้ที่จริงแล้ว โห้หลีเฉินก็คือผู้ชายในคืนนั้น

อุปสรรคและฝันร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจของเธอ ก็กลายเป็นความฝันดีๆครั้งแรกระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ทุกอย่างในฝันร้ายที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ค่อยๆสว่างและชัดเจนขึ้น

ไม่ขัดแย้งรังเกียจอีกต่อไป

เย้นหว่านมองออกไปนอกหน้าต่าง มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ และกระซิบเบา ๆ “โชคดีที่เป็นคุณ”

——

ในตอนกลางคืน เย้นหว่านก็กลับมาที่ห้องอย่างรวดเร็ว หลังจากกำชับเสี่ยวฮวนแล้วนั้น จึงล็อกประตูและรอให้โห้หลีเฉินมา

เธอคาดหวังและเฝ่าคอยว่า โห้หลีเฉินจะส่งของขวัญอะไรมาง้อเธอ

แต่คิดไม่ถึงว่า เธอรอตั้งหลายชั่วโมง หน้าต่างบานนั้นที่จะมีคนปีนขึ้นมาทุกวัน กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะยืนออกไปมองยังนอกหน้าต่าง และมองออกไป แต่ไม่เห็นว่ามีใครมา

และดูเวลาอีกที ก็เป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว

เขายังจะมาไหม?

แถมไม่มีข่าวคราวอะไร จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วรึเปล่า?

เย้นหว่านยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลมากขึ้น มองข้อความในโทรศัพท์ที่ไม่มีคนตอบมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วก็ลังเลไปสักพัก จึงโทรศัพท์ไปหาเขา

“ตื๊ด – ตื๊ด -ตื๊ด”

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แต่กลับไม่มีคนรับสาย

เย้นหว่านก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้นไปอีก เมื่อก่อนไม่ว่าโห้หลีเฉินจะยุ่งแค่ไหน ก็จะรับสายเธอตลอด

จะต้องเกิดอะไรขึ้นกับเขาแน่ๆ?

เย้นหว่านรู้สึกกังวลและคิดไปต่างๆนานา ในขณะนี้ บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือก็มีเสียง “ติ๊งต่อง” ดังขึ้นมา ซึ่งแสดงว่ามีข้อความเข้า

เธอรีบเปิดดูอย่างรวดเร็ว และเห็นว่าโห้หลีเฉินส่งมาสองคำว่า

【ไม่ว่าง】

หัวใจของเย้นหว่านที่แทบจะกระโดดออกจากทรวงอกนั้น ก็ถูกดึงกลับมาอีกครั้ง

แต่เมื่อมองจากคำสั้นๆง่ายๆข้างต้นสองคำนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง โห้หลีเฉินกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงขั้นไม่มีเวลาสนใจเธอเลย？

ทั้งรู้สึกกังวลและรู้สึกน้อยใจในใจ แต่กลับทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์มือถือและปีนขึ้นไปบนเตียง

เขาไม่ว่าง เธอก็ไม่สามารถรบกวนเขาได้อีก

นอนอยู่บนเตียง เย้นหว่านก็ยังคงเฝ้ามองตรงหน้าต่าง มองไปยังทางหน้าต่างอยู่เป็นระยะๆ แม้ว่าจะดึกไปหน่อย แต่ก็ยังคงหวังว่าโห้หลีเฉินจะปีนหน้าต่างเข้ามา

ดึกแค่ไหนก็ไม่เป็นไร

เย้นหว่านรอแล้วรอเล่า กลับมีข้อความหนึ่งข้อความเข้ามา

โห้หลีเฉิน: อย่านอนดึก ฝันดี

เย้นหว่านมองข้อความนี้ด้วยความงุนงง และความที่อยู่ในใจก็กลายเป็นขี้เถ้าในทันที ดูท่าคืนนี้โห้หลีเฉินจะมาไม่ได้แล้ว

เรื่องอะไรที่ทำให้เขายุ่งจนทำงานล่วงเวลาและนอนดึก?

เย้นหว่านรู้สึกงงงวย และกังวลในใจ แต่ก็ผิดหวังเป็นอย่างมาก เขาแค่ไม่มาเพียงวันเดียว เธอดูเหมือนจะไม่คุ้นเคยกับมันเสียแล้ว

เย้นหว่านนอนไม่ค่อยหลับ และตื่นเช้ามากๆ

พอตื่นเช้า ก็ยังได้รับข้อความอรุณสวัสดิ์ตอนเช้าของโห้หลีเฉินเหมือนเช่นเคย

เย้นหว่านตอบ: สวัสดีตอนเช้า คุณยังยุ่งเหรอ?

ข้อความถูกส่งไป ก็เหมือนกับก้อนหินที่หนักเหมือนพื้นทะเล และไม่มีการตอบกลับ

เย้นหว่านทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย หลังจากอาบน้ำเสร็จ แล้วก็ลงไปทานข้าวที่ชั้นล่าง

เธอมาก่อนเวลาเล็กน้อย มีเพียงกงจืออวีเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเล่นโทรศัพท์มือถือ และเย้นเจิ้นจื๋อถือหนังสือพิมพ์อ่านต่อ ส่วนตำแหน่งของเย้นโม่หลินยังคงว่างเปล่าอยู่

“คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีตอนเช้าค่ะ”

เย้นหว่านกล่าวสวัสดี และนั่งลงในที่นั่งของตัวเอง

เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่เย้นหว่านยิ้มและพยักหน้า จากนั้นก็วางหนังสือพิมพ์ลง

“ วันนี้เธอตื่นเช้ากว่าเดิมนะ มา ทานข้าวกัน”

ขณะที่พูด เย้นเจิ้นจื๋อก็กวักมือเรียก และสาวใช้หลายคนก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะทันที

และสำหรับเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร ก็มีการเตรียมไว้เพียงสามชุดเท่านั้น

เย้นหว่านงงงวย “พี่ชาย ฉันล่ะ？”

“เขาไม่ว่าง เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับมา ไม่ต้องสนใจเขา”

เย้นเจิ้นจื๋อตอบอย่างเรื่อยเปื่อย จากนั้นก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มรับประทานอาหาร

เย้นหว่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่หลังจากเธอกลับมา เย้นโม่หลินไม่ได้ทานอาหารเช้ากับครอบครัว

เขากำลังทำอะไรอยู่ และก็ไม่ได้อยู่ทั้งคืน?