บทที่ 411 จะมีเรื่องราวที่ใหญ่โตเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
“นายต้องรับผิดชอบฉัน”
เย้นหว่านจ้องมองเขา และเอ่ยอีกครั้ง
โห้หลีเฉินทั้งตัวคน มองตาแดงๆของเย้นหว่านอย่างเหลือเชื่อ เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกสงสัยว่าหูของเขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า
เขาเอ่ยพึมพำว่า “คุณพูดอะไรนะ？พูดอีกครั้งสิ”
เย้นหว่านเดินเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย คว้าตรงคอเสื้อของโห้หลีเฉิน และพูดอย่างดุว่า: “ทำไมล่ะนายอยากเบี้ยวฉันเหรอ？นอนกับฉันแล้วก็หนี แถมยังปิดบังฉันมาโดยตลอด โกหกฉัน แถมยังไม่อยากรับผิดชอบอีก.. ”
“ ผมจะแต่งงานกับคุณ!”
คำสามคำนี้ ขัดจังหวะคำพูดของเย้นหว่าน
โห้หลีเฉินจ้องมองไปที่เย้นหว่านทีละคำทีละประโยค แน่วแน่เหมือนคำสาบาน ดวงตาลึกล้ำไหลด้วยความเสน่หา
เย้นหว่านจับคอเสื้อของโห้หลีเฉินโดยตัวแข็ง และรักษาท่าทางที่ดุร้ายไว้ แต่ว่ากลิ่นอายทั้งหมดถูกคำพูดคำเดียวของเขาฉีกออกเป็นชิ้นๆ และไม่สามารถดุร้ายได้อีกต่อไป
เขาบอกว่า เขาแต่งงานกับเธอ
โห้หลีเฉินยื่นมือออกมา และโอบกอดเย้นหว่านให้มาอยู่ในอ้อมแขน
คางของเขาถูกกดลงบนศีรษะของเธอ และเสียงต่ำของเขาก็นุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนกับน้ำ
“พอตอนนั้นรู้ว่าเป็นคุณ ก็ตัดสินใจว่าจะบอกคุณ แต่เมื่อเห็นว่าคุณรู้สึกรังเกียจและต่อต้านเรื่องในคืนนั้นขนาดนั้น ผมก็ไม่กล้าพูดออกมา”
เมื่อฟังคำพูดของชายหนุ่ม คำถามทั้งหมดที่เคยวนรอบอยู่ในใจ ก็ได้ถูกอธิบายไว้หมดแล้ว
เมื่อพบกันครั้งแรก โห้หลีเฉินเย็นชาราวกับเทพเจ้าทั้งเก้า เดินไม่เตะฝุ่นและห่างเหินเป็นอย่างมาก จนกระทั่งยังทำข้อตกลงการหมั้นปลอม ๆกับเธออีกด้วย
เขาในตอนนั้น ไม่สนใจ คู่หมั้นอย่างเธอคนนี้เลยสักนิดเดียว
เย้นหว่านถามอีกครั้งว่า “แล้วนายรู้ว่าเป็นฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ในคืนวันหมั้น”
ตอนคืนก่อนงานหมั้นนั้น โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจเธอ แต่หลังจากผ่านคืนนั้นไป กลับพัวพันอยากที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างบนตัวเธอ …
ในตอนนั้นเธอนึกว่าเขากำลังคิดเรื่องบนเตียง ถามยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนไร้มารยาทและไร้ยางอาย แต่ตอนนี้ถึงจะรู้ได้ว่า สิ่งที่เขาต้องการจะพิสูจน์ก็คือเธอเป็นผู้หญิงในคืนนั้นใช่หรือไม่
แท้ที่จริงแล้วเขารู้ว่าเป็นเธอ มาตั้งนานแล้ว
ดังนั้นต่อมาจึงเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเธอไปอย่างมาก ทั้งดีและอบอุ่น
“ คุณโห้ หลังจากคืนนั้น ในทุกการกระทำของคุณ ก็คือตามจีบฉันเหรอ?”
เย้นหว่านมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย มีรอยยิ้มที่ไม่สามารถปกปิดได้อยู่ด้วย
ปฏิกิริยาของเธอช้ามากเกินไป และตอนนี้ถึงจะเข้าใจได้
บนใบหน้าอันหล่อเหลาของโห้หลีเฉินดูไม่อิสระเล็กน้อย ทั้งชีวิตนี้เขาก็ตามจีบแค่เย้นหว่าน และยังดำเนินการอย่างลับ ๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆที่จะพูดออกไป
เขาเม้มริมฝีปากบาง ยกมือขึ้นและบีบคางของเย้นหว่าน
ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ พร้อมกับน้ำเสียงที่ยั่วยวนคน “ ตอนนี้ผมก็จีบติดแล้วใช่ไหม?”
จีบติดมาตั้งนานแล้ว เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ที่ไหนกัน? !
แก้มของเย้นหว่านแดงระเรื่อ เขินอายจนเอื้อมมือออกไปผลักเขาออก
“เชอะ เรื่องนี้คุณนึกว่าจะใช้คำไม่กี่คำหลอกฉันได้เหรอ？ ฉันไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น”
ขยับใบหน้าออกอย่างเชื่องช้า เย้นหว่านกลอกตา และจงใจพูดว่า: “นอกจากว่าคุณจะเตรียมของขวัญที่ทำให้ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้”
โห้หลีเฉินมุมปากกระตุก “เย้นหว่าน คุณมีนิสัยติดรับสินบนตั้งแต่เมื่อไหร่？”
“เพิ่งเป็นเนี่ยแหละ” เย้นหว่านหยิ่งผยองทั้งใบหน้า
โห้หลีเฉินยิ้มอย่างเอ็นดู และเอื้อมมือไปลูบผมของเธอ
“ เอาล่ะ คราวหน้า ผมจะเอามาให้คุณ”
ฝ่ามือของชายหนุ่มกว้างใหญ่และอบอุ่น หัวใจของเย้นหว่านก็สั่นไหวอีกครั้ง และสีหน้าไม่พอใจบนใบหน้าก็แทบจะไม่สามารถอดกลั้นได้อีกแล้ว
เผชิญหน้ากับโห้หลีเฉิน เธอก็ไม่มีแรงรับมือได้เลยสักนิด
ทั้งสองเบื่อหน่ายกันไปสักพัก เมื่อเห็นว่าท้องฟ้ากำลังจะสว่าง โห้หลีเฉินก็อดไม่ได้ที่จะต้องจากไป
เย้นหว่านยังคงนอนอยู่บนเตียงต่อ โดยกอดหมอนที่โห้หลีเฉินนอนตื่นสาย เต็นตื้นจนไม่สามารถหลับไปได้อีกต่อไป
แท้ที่จริงแล้ว โห้หลีเฉินก็คือผู้ชายในคืนนั้น
อุปสรรคและฝันร้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจของเธอ ก็กลายเป็นความฝันดีๆครั้งแรกระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน ทุกอย่างในฝันร้ายที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ค่อยๆสว่างและชัดเจนขึ้น
ไม่ขัดแย้งรังเกียจอีกต่อไป
เย้นหว่านมองออกไปนอกหน้าต่าง มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ และกระซิบเบา ๆ “โชคดีที่เป็นคุณ”
——
ในตอนกลางคืน เย้นหว่านก็กลับมาที่ห้องอย่างรวดเร็ว หลังจากกำชับเสี่ยวฮวนแล้วนั้น จึงล็อกประตูและรอให้โห้หลีเฉินมา
เธอคาดหวังและเฝ่าคอยว่า โห้หลีเฉินจะส่งของขวัญอะไรมาง้อเธอ
แต่คิดไม่ถึงว่า เธอรอตั้งหลายชั่วโมง หน้าต่างบานนั้นที่จะมีคนปีนขึ้นมาทุกวัน กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะยืนออกไปมองยังนอกหน้าต่าง และมองออกไป แต่ไม่เห็นว่ามีใครมา
และดูเวลาอีกที ก็เป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว
เขายังจะมาไหม?
แถมไม่มีข่าวคราวอะไร จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วรึเปล่า?
เย้นหว่านยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลมากขึ้น มองข้อความในโทรศัพท์ที่ไม่มีคนตอบมานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วก็ลังเลไปสักพัก จึงโทรศัพท์ไปหาเขา
“ตื๊ด – ตื๊ด -ตื๊ด”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แต่กลับไม่มีคนรับสาย
เย้นหว่านก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้นไปอีก เมื่อก่อนไม่ว่าโห้หลีเฉินจะยุ่งแค่ไหน ก็จะรับสายเธอตลอด
จะต้องเกิดอะไรขึ้นกับเขาแน่ๆ?
เย้นหว่านรู้สึกกังวลและคิดไปต่างๆนานา ในขณะนี้ บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือก็มีเสียง “ติ๊งต่อง” ดังขึ้นมา ซึ่งแสดงว่ามีข้อความเข้า
เธอรีบเปิดดูอย่างรวดเร็ว และเห็นว่าโห้หลีเฉินส่งมาสองคำว่า
【ไม่ว่าง】
หัวใจของเย้นหว่านที่แทบจะกระโดดออกจากทรวงอกนั้น ก็ถูกดึงกลับมาอีกครั้ง
แต่เมื่อมองจากคำสั้นๆง่ายๆข้างต้นสองคำนี้ ก็รู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง โห้หลีเฉินกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ถึงขั้นไม่มีเวลาสนใจเธอเลย？
ทั้งรู้สึกกังวลและรู้สึกน้อยใจในใจ แต่กลับทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์มือถือและปีนขึ้นไปบนเตียง
เขาไม่ว่าง เธอก็ไม่สามารถรบกวนเขาได้อีก
นอนอยู่บนเตียง เย้นหว่านก็ยังคงเฝ้ามองตรงหน้าต่าง มองไปยังทางหน้าต่างอยู่เป็นระยะๆ แม้ว่าจะดึกไปหน่อย แต่ก็ยังคงหวังว่าโห้หลีเฉินจะปีนหน้าต่างเข้ามา
ดึกแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
เย้นหว่านรอแล้วรอเล่า กลับมีข้อความหนึ่งข้อความเข้ามา
โห้หลีเฉิน: อย่านอนดึก ฝันดี
เย้นหว่านมองข้อความนี้ด้วยความงุนงง และความที่อยู่ในใจก็กลายเป็นขี้เถ้าในทันที ดูท่าคืนนี้โห้หลีเฉินจะมาไม่ได้แล้ว
เรื่องอะไรที่ทำให้เขายุ่งจนทำงานล่วงเวลาและนอนดึก?
เย้นหว่านรู้สึกงงงวย และกังวลในใจ แต่ก็ผิดหวังเป็นอย่างมาก เขาแค่ไม่มาเพียงวันเดียว เธอดูเหมือนจะไม่คุ้นเคยกับมันเสียแล้ว
เย้นหว่านนอนไม่ค่อยหลับ และตื่นเช้ามากๆ
พอตื่นเช้า ก็ยังได้รับข้อความอรุณสวัสดิ์ตอนเช้าของโห้หลีเฉินเหมือนเช่นเคย
เย้นหว่านตอบ: สวัสดีตอนเช้า คุณยังยุ่งเหรอ?
ข้อความถูกส่งไป ก็เหมือนกับก้อนหินที่หนักเหมือนพื้นทะเล และไม่มีการตอบกลับ
เย้นหว่านทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย หลังจากอาบน้ำเสร็จ แล้วก็ลงไปทานข้าวที่ชั้นล่าง
เธอมาก่อนเวลาเล็กน้อย มีเพียงกงจืออวีเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเล่นโทรศัพท์มือถือ และเย้นเจิ้นจื๋อถือหนังสือพิมพ์อ่านต่อ ส่วนตำแหน่งของเย้นโม่หลินยังคงว่างเปล่าอยู่
“คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีตอนเช้าค่ะ”
เย้นหว่านกล่าวสวัสดี และนั่งลงในที่นั่งของตัวเอง
เย้นเจิ้นจื๋อมองไปที่เย้นหว่านยิ้มและพยักหน้า จากนั้นก็วางหนังสือพิมพ์ลง
“ วันนี้เธอตื่นเช้ากว่าเดิมนะ มา ทานข้าวกัน”
ขณะที่พูด เย้นเจิ้นจื๋อก็กวักมือเรียก และสาวใช้หลายคนก็นำอาหารมาวางบนโต๊ะทันที
และสำหรับเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร ก็มีการเตรียมไว้เพียงสามชุดเท่านั้น
เย้นหว่านงงงวย “พี่ชาย ฉันล่ะ？”
“เขาไม่ว่าง เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับมา ไม่ต้องสนใจเขา”
เย้นเจิ้นจื๋อตอบอย่างเรื่อยเปื่อย จากนั้นก็หยิบตะเกียบขึ้นมาและเริ่มรับประทานอาหาร
เย้นหว่านรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่หลังจากเธอกลับมา เย้นโม่หลินไม่ได้ทานอาหารเช้ากับครอบครัว
เขากำลังทำอะไรอยู่ และก็ไม่ได้อยู่ทั้งคืน?
