บทที่430 ทำไม ทิ้งฉันไป
เธอรู้สึกเจ็บแสนสาหัส ไขว่คว้าเขาไว้“ไม่ อย่า อย่า”
เธอกระเสือกกระสนไล่ตาม ร่างกายอ่อนยวบตกลงตรงหน้า เธอตกลงบนพื้น หัวกระแทกอย่างแรง เจ็บจัง
เย้นหว่านไม่ได้ใส่ใจ รีบยันตัวจากพื้นจะตามไป
เงาชายหนุ่มหยุดชะงัก จากนั้น จึงเดินออกไปไม่ลังเล
ไปอย่างเด็ดขาด ไร้เยื่อใย
เย้นหว่านล้มลุกคลุกคลานบนพื้น น้ำตาอาบแก้ม มือทั้งคู่ไขว่คว้าอ่อนแรง หากเพียงไขว่คว้าได้แต่อากาศ
ไม่มีเขา ไม่มีโห้หลีเฉินแล้ว
“ทำไม ทิ้งฉันไป……”
แววตาเธอพร่าเลือน ในหัวว่างเปล่า เสียงหึ่งๆๆดังก้อง
เป็นนาน ในที่สุดเธอก็รับไม่ไหว เป็นลมไป
ในห้องนิ่งงันชั่วครู่ ประตูห้องถูกเปิดออกจากด้านนอก หยูซือห้านมือเสียบกางเกง เดินเซ มองเย้นหว่านอย่างเย็นชา
มุมปาก ยักยิ้มอย่างร้ายกาจ“เย้นหว่าน คุณเลือกได้แต่ผมคนเดียว”
จากวันนี้ ในฝันของเย้นหว่านเปลี่ยนไป
เธอราวตกลงหลุมนรกแห่งความฝัน ในฝัน มักจะเห็นความเย็นชาของโห้หลีเฉิน กับ เงาหลังอันไร้ความปราณีของเขา
เขาจะจากเธอไป บอกให้เธอปล่อยเขา อย่าเหนี่ยวรั้งไว้
ความฝัน ทำให้เย้นหว่านหวาดกลัว
เธอดีดดิ้น ให้ตัวเองหลุดพ้นจากฝันร้าย
ยามลืมตา เธอยังคงเจ็บปวดรวดร้าว เธอจ้องมองเพดานห้อง แสงสว่าง ทำให้เธอตื่น
ความรู้สึกเกือบล่มสลาย การจากไปของโห้หลีเฉิน ที่แท้เป็นเพียงฝัน
ยังดี ที่เป็นเพียงฝัน
เย้นหว่านรู้สึกโชคดี เธอลุกนั่ง เวลานี้ มือหนึ่งยื่นออกไป พยุงให้ตัวเองนั่ง
ชายแปลกหน้าวันนั้น ทำให้เธออึดอัด
หันหน้าไป คนที่นั่งขอบเตียง กลับเป็นหยูซือห้าน
เย้นหว่านขมวดคิ้ว เธอลุกดึงหยูซือห้าน ถามอย่างสงสัย“คุณอยู่นี่ได้ไง”
หยูซือห้านถือน้ำหนึ่งแก้ว มีไออุ่นออกมา ยื่นให้เย้นหว่าน
เขากล่าวอ่อนโยน“ไม่กี่วันนี้คุณเป็นไข้สูง ผมคอยดูแลคุณตลอด มา หิวน้ำแล้วใช่ไหม ดื่มน้ำเถอะ”
ได้ยินคำนี้ เย้นหว่านแทบระเบิด ทำไมหยูซือห้านถึงมาดูแลเธอ？！
“เสี่ยวฮวนล่ะ”
เย้นหว่านผละน้ำหยูซือห้าน มองไปด้านนอก ไม่เห็นใคร ตะโกน“เสี่ยวฮวน”
“เสี่ยวหว่าน！”
หยูซือห้านเพิ่มเสียง กลบเสียงเธอ
สีหน้าเขาไม่สู้ดี ขมวดคิ้ว หมดความอดทน
“ผมไม่เคยดูแลใคร ไม่กี่วันนี้ผมทุ่มเทดูแลคุณ คุณจะเปิดใจให้ผมบ้างไม่ได้หรือไง”
“ไม่ต้องการคุณดูแล”
เย้นหว่านตอบไม่ลังเล ถึงขั้นโกรธขึ้ง
เธอป่วย ทำไมต้องให้หยูซือห้านดูแล แค่คิดว่าเขาอยู่ข้างเตียงเธอทุกวัน เธอก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว
ชายคนนี้สุภาพเรียบร้อย หากแต่จิตใจคับแคบ
“คุณออกไป ให้เสี่ยวฮวนเข้ามา”
“เย้นหว่าน！”
หยูซือห้านหน้าง้ำ น้ำเสียงหนักแน่นขึ้น
มือเขากุมแก้วแน่น เอ่ยมาทีละคำ“ผมมาดูแลคุณ เพราะพ่อแม่พี่ชายคุณเห็นชอบ พวกเขาให้เราอยู่ด้วยกัน เรื่องนี้ คุณต้องยอมรับ”
“พวกเขายอมรับ คุณก็ไปอยู่กับพวกเขาสิ ฉันไม่ได้ยอมรับนี่”
เย้นหว่านขมุ่นคิ้วอย่างเดียดฉันท์
แม้ว่าครอบครัวเธอจะมีอำนาจ หากเธอรู้ เธอแข็งขืนไม่ได้ สิ่งที่หยูซือห้านพูดออกมา
กลายเป็นเหมือนการคลุมถุงชน
หยูซือห้านเห็นเย้นหว่านเหมือนไม่ลงรอย เขาขมุ่นคิ้วอย่างแรง
เขารู้สึกเดือดดาลเหลือแสน
ตอนที่เธอหลับไหล เธอคิดว่าเขาเป็นโห้หลีเฉิน คำพูดอ่อนหวานสารพัน หากแต่พอตื่น
กลับเสียดสีเขาเต็มประดา
ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนใจอ่อน ไม่มีทางอ่อนโยนกับเขาเหมือนที่ทำกับหยูซือห้าน……
ความรู้สึกที่รับไม่ได้ ทำให้หยูซือห้านเดือดดาล
“เย้นหว่าน เราถูกจับคู่กันแต่เด็ก คู่สร้างคู่สม คุณให้โอกาสผมบ้างไม่ได้หรือ โห้หลีเฉินทิ้งคุณไปแล้ว！”
คำสุดท้ายไม่กี่คำ ราวเข็มทิ่มแทง เขาทิ่มแทงลงไปในใจเธอ
ในฝันอารมณ์โศกศัลย์กดทับ จู่ๆพลิกโผขึ้น
โห้หลีเฉินไม่เอาเธอแล้ว แม้แต่ในฝัน……
เย้นหว่านกำมือแน่น พยายามระงับอารมณ์ที่ปะทุขึ้น เธอเงยหน้ามองหยูซือห้าน เน้นทีละคำ
“ค่ะ ต่อให้โห้หลีเฉินไม่เอาฉัน ฉันก็ไม่เอาคุณ”
คำสบถสาบานนั้น ทำให้หยูซือห้านแทบอาละวาด
เขาสู้โห้หลีเฉินไม่ได้ตรงไหน ทำไมเย้นหว่านไม่เห็นเขาในสายตา
“ต้องมีสักวัน ที่คุณเปลี่ยนใจ！”
หยูซือห้านทิ้งท้ายเดือดดาลไว้คำหนึ่ง กระแทกแก้วน้ำลงหัวเตียง หมุนตัวออกไป
พอเขาไป เย้นหว่านรู้สึกตึงขมับ เธอผ่อนคลายลง
ปะทะหยูซือห้าน เหนื่อยเหลือเกิน
ในใจรู้สึกเซ็งขึ้นมา เธออึดอัดเหลือแสน จนหายใจติดขัด ความฝันนั้น ราวเงาร้ายที่คอยเกาะกุมจิตใจ
ตอนนี้ตื่นแล้ว กลับสลัดทิ้งไม่ได้ โห้หลีเฉินหลีกหายไปจากโลกแห่งความจริงแล้ว
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจะได้พบเขาอีกหรือไม่
เขาทิ้งเธอไปแล้วงั้นหรือ……
——
หลังจากเธอตื่น ไข้ก็ลด
การป่วยหลายวัน ราวกับความฝันหนึ่งฉาก ไม่ได้สัมผัสลึกเหมือนตอนเริ่ม ยิ้มไม่ออก ดีใจไม่ลง
รู้สึกจิตใจขุ่นมัว นั่งเหม่อลอยไม่ขยับ
เพียงสิ่งเดียวที่สามารถดึงความสนใจเธอได้ คือเสียงโทรศัพท์ หรือ ข้อความ ……
แต่ทุกครั้งที่เห็นข้อความที่ส่งมา แววตาเธอมักหม่นหมอง
จากนั้น สัญญาณบ้านสกุลเย้นก็ตัดลง และเธอก็ติดต่อโห้หลีเฉินไม่ได้อีกต่อไป สำหรับทุกสิ่งอย่าง ราวกับเขา สูญหายไปจากชีวิตเธอ
โห้หลีเฉินหายไป ก็ไม่ได้ติดต่อเธออีก
เหมือนกับที่ทุกคนพูด โห้หลีเฉินหายไปแล้ว ไม่เอาเธอแล้ว
เย้นโม่หลินเห็นเย้นหว่านดูอมทุกข์ ก็เป็นกังวล พยายามทำให้เธอเบิกบาน
หากแต่ไร้ผล
ไม่มีโห้หลีเฉิน เย้นหว่านราวตุ๊กตาไร้วิญญาณ
ในตอนที่เย้นโม่หลินกำลังเป็นกังวล พลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หลังจากที่คุยโทรศัพท์ แววตาเกิดประกายแห่งความหวัง
