บทที่ 518 คือโรแมนติกหรือว่ากับดัก
เรื่องเมื่อคืนทำให้เกิดความกังวลในใจ ตอนนี้มองหยูซือห้านอย่างไม่ค่อยถูกชะตานัก เรียกว่าชีวิตนี้ไม่อยากจะเจอไอ้คนพรรค์นี่อีก
สีหน้าของกงจืออวีและเย้นเจิ้นจื๋อก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ค่อยดีนัก
แม้หยูซือห้านเป็นแขก เป็นคนรุ่นหลัง แต่ทำเรื่องไม่ดี ก็ย่อมไม่ได้รับการดูแลต้อนรับที่ดี
โห้หลีเฉินเป็นทายาทคนแรกของตระกูลหยู พวกเขายังขับไล่เขาไปเหมือนกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างหยูซือห้านแล้ว
พอมาถึงก็ต้องเผชิญกับสายตาที่ไม่ดีของทุกคน ไม่ว่าหยูซือห้านจะได้รับการอบรมเลี้ยงดูมาอย่างดีแค่ไหน ก็รู้สึกว่าเกือบจะอดกลั้นไว้ไม่อยู่
เขาแทบจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด จึงทำให้สีหน้าท่าทางของตนเองดูเป็นปกติ
มุมปากเขามีรอยยิ้ม ท่าทางจริงใจ เดินมาที่ข้างโต๊ะอาหาร โค้งคำนับเก้าสิบองศาให้กงจือวีและเย้นเจิ้นจื๋อ
“คุณลุงเย้น คุณป้าเย้น ผมมา กล่าวลาครับ ช่วงเวลาที่ผ่านมารบกวนตระกูลเย้นมาก ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของพวกคุณ”
การอำลา เป็นเรื่องที่พูดกันแล้วเมื่อคืน
แต่แค่คิดไม่ถึงว่า หยูซือห้านจะกระตือรือร้นขนาดนี้ มาแต่เช้า
เย้นเจิ้นจื๋อยังคงมีสีหน้าเงียบขรึม ไม่อยากจะสนใจเขา
กงจืออวีรู้สึกไม่ถูกชะตากับเขา แต่สุดท้ายก็ปั้นหน้าเก่ง
เม้มปาก พูดด้วยเสียงเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า “ความสัมพันธ์ที่ดีของตระกูลเย้นและตระกูลหยูที่มีตลอดมา ดูแลให้การต้อนรับคุณอย่างดีถือว่าเป็นเรื่องที่สมควร แต่คุณเองก็มานานพอสมควรแล้ว ควรที่จะกลับได้แล้ว ไปเถอะ ต้องการอะไร พ่อบ้านจะช่วยจัดการให้คุณ”
คำพูดที่เกรงใจเหินห่าง ไม่มีช่องโหว่อะไร และก็ไม่มีเยื่อใยแม้แต่น้อย
“ขอบคุณคุณป้าเย้นมากครับ ผมจัดเตรียมเครื่องบินส่วนตัวเอาไว้แล้ว อีกเดี๋ยวก็บินแล้วครับ”
หยูซือห้านเอ่ยอย่างมีมารยาท จากนั้น ก็มองมาทางเย้นหว่าน
เขาขมวดคิ้ว สีหน้าดุดัน “แต่ว่า เรื่องเมื่อคืนต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ เป็นความสะเพร่าของผม ที่ไม่ได้ดูให้ดีก็พรวดพราดเข้าไปในห้องน้ำหญิง ทำให้เสี่ยวหว่านตกใจ เสี่ยวหว่าน ผมสามารถทำอะไรได้ทุกอย่างเพื่อชดเชยให้คุณ หวังว่าคุณจะอภัยให้ผม”
คือเข้าใจผิดสะเพร่า หรือว่าจงใจสะกดรอยตาม เย้นหว่านรู้ดี
เธอยิ้มอย่างเสแสร้งพูดว่า “จะอภัยหรือไม่อภัยไม่สำคัญ เกี่ยวกับคนและเรื่องที่ไม่ใส่ใจ ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจนานๆหรอก
ในเมื่อต่อไป ฉันกับคุณชายหยูก็คงจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว อย่างนั้นก็ ไปเถอะค่ะ ไม่ส่งนะคะ”
หยูซือห้านสำลัก
เย้นหว่านยังคงเป็นเหมือนปกติ ไม่เคยไว้หน้าเขาเลยสักนิด
ยังดี ที่เขาชินแล้ว ยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าที่ปกติอย่างมากเอาไว้ได้ รักษาภาพลักษณ์เอาไว้
เขายิ้มพลางเอ่ยว่า “เรื่องในอนาคตไม่มีใครรู้ ในเมื่อตระกูลเย้นและตระกูลหยูมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ต่อไปพวกเรา อาจจะมีโอกาสได้พบกันอีก
หวังว่าครั้งหน้า พวกเราจะสามารถขจัดความขัดแย้งไปได้ กลายมาเป็นเพื่อนกัน”
คำพูดสุภาพมีมารยาท ทำให้เย้นหว่านชะงักไปเล็กน้อย
เป็นเพื่อนเหรอ
หยูซือห้านอยากจะเป็นลูกเขยของตระกูลเย้นมาตลอด ตอนนี้พูดแบบนี้ คือในที่สุดก็ตายใจหมดหวังแล้ว ไม่คิดจะวุ่นวายกับการแต่งงานครั้งนี้แล้ว
หยูซือห้านยิ้มเอ่ยว่า “ตอนนี้ผมก็เข้าใจแล้ว บางเรื่อง พยายามไขว่คว้าก็ไม่ได้มา ก็ต้องรู้จักปล่อยมือ เมื่อก่อนที่ผมสร้างความเดือดร้อนรำคาญให้คุณ ก็ขอโทษมากๆ
ต่อไปหากมีโอกาส ผมหวังว่าจะได้รับเกียรติให้ไปร่วมงานแต่งงานของคุณกับกู้ซึง ส่งมอบคำอวยพรของผม เป็นการชดเชย”
เขาพูดอย่างจริงใจ จริงจัง
ด้วยเหตุนี้เย้นโม่หลินที่หน้าดำคร่ำเครียดก็มีสีหน้าดีขึ้นบ้างเล็กน้อย ที่เขายอมรับความสัมพันธ์ของเย้นหว่านและกู้ซึง และยังยอมอวยพร ดูท่าว่าหยูซือห้านจะตัดใจได้แล้วจริงๆ
ไม่อยากระรานอีกต่อไป และก็ไม่ได้นับว่ารังเกียจจนเกินจะเยียวยา
กงจืออวีสีหน้าของพวกเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไปบ้างแล้ว สุดท้ายแล้วก็เป็นหลานชายของเพื่อนรัก
เย้นหว่านมองท่าทางจริงใจของหยูซือห้าน กลับรู้สึกขยะแขยง
ทักษะการแสดงของหยูซือห้าน ทำไมไม่ไปฮอลลีวูดนะ ช่างน่าเสียดายจริงๆเลย!
เขามั่นใจว่ากู้ซึงปลอมตัวเป็นโห้หลีเฉิน ตอนนี้ก็ไม่มีทางเชื่อว่ากู้ซึงไม่ใช่โห้หลีเฉินเด็ดขาด แต่กลับพูดอะไรถึงตอนที่เธอแต่งงานกับกู้ซึง
เธอรู้ว่านี่มันเป็นไปไม่ได้ เขาก็รู้ว่าไม่มีทาง
ดังนั้นคำพูดของเขาล้วนเสแสร้ง และก็จงใจให้เธอขยะแขยง
เย้นโม่หลินและพ่อแม่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของกู้ซึง ยังคิดว่าที่หยูซือห้านพูดคือคำพูดที่จริงใจ
ภายในใจเย้นหว่านขยะแขยงขึ้นมาทันที ภายนอก กลับต้องฝืนฉีกยิ้มออกมา
“อนาคตมีโอกาสค่อยว่ากันเถอะ”
ทำอย่างขอไปที ไม่ปฏิเสธและก็ไม่รับปาก
หยูซือห้านกลับไม่ได้ใส่ใจ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม สายตา มองไปรอบๆ
พูดอย่างสงสัยว่า “คุณชายกู้ล่ะ ทำไมเขาไม่อยู่ ผมยังอยากจะขอโทษเขาด้วย”
ขอโทษบ้าอะไร!
คำสบถก่นด่ามากมายผุดขึ้นภายในใจเย้นหว่าน สมแล้วที่หยูซือห้านคนนี้เป็นศัตรูเก่าของเธอ ตอนนี้เธอไม่สบายใจเรื่องอะไร เขาก็จงใจเลือกที่จะพูดเรื่องนั้น
แน่นอนว่าเธอรู้ว่ากู้ซึงไม่อยู่แล้ว นี่จะโทรไปปลุกให้เขาตื่นก็ยังไม่ทันจะได้โทร
กลุ้มใจ
เย้นหว่านรับสายตาอันสงสัยจากผู้คน พยายามจะหาเหตุผลมาอธิบายอย่างเขินๆ เวลานี้เอง เสียง“ติ๊งต่อง”ที่ดังมากของโทรศัพท์มือถือเธอก็ดังขึ้นมา
นี่เพราะเธอตั้งไว้เมื่อวานเพื่อรอข้อความของโห้หลีเฉิน ลืมเปลี่ยน
ตอนนี้ดังขนาดนี้ กลายเป็นจุดสนใจของทั้งห้องไปแล้ว
แก้มเธอเกร็งเล็กน้อย รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กวาดตามองแวบหนึ่ง เตรียมจะบอกว่าเป็นข้อความขยะ แต่กลับเห็นว่า เป็นข้อความที่กู้ซึงส่งมา
กู้ซึง：เย้นหว่าน ผมเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้คุณ คืนนี้พบกันที่ป่าละเมาะด้านหลังสวน
นี่มันเพิ่งตอนเช้า เขาก็นัดพบเธอตอนกลางคืนแล้วเหรอ
อีกทั้ง เขาและเธอก็แค่มีความสัมพันธ์แบบให้ความร่วมมือซึ่งกันและกัน เขาจะเซอร์ไพรส์อะไรเธอได้
หรือว่านี่เป็นแค่ข้ออ้าง นอนอย่างเกียจคร้านหนึ่งวันเหรอ ไม่ใช่แค่ไม่มาทานอาหารเช้า แม้แต่อาหารกลางวัน อาหารเย็นก็ล้วนประหยัดไปหมดเลย
คำสบประมาทดูถูกเป็นหมื่นคำในใจของเย้นหว่าน แทบจะทนไม่ไหวที่จะลากกู้ซึงลงมาจากเตียงมาตีสักรอบ
“มีอะไรเหรอ” เย้นโม่หลินเห็นเย้นหว่านมีสีหน้าเปลี่ยนไป ก็ถามอย่างเป็นห่วง
เย้นหว่านลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอาหน้าจอโทรศัพท์ยื่นให้เย้นโม่หลินดู
หน้าเธอแดงเรื่อ สีหน้าเขินอายเล็กน้อย “เขาคงไม่มาทานอาหารเช้าแล้ว”
เหตุผล ก็มีอยู่แล้ว
เย้นโม่หลินเห็นข้อความ ยิ้มอย่างมีเลศนัยขึ้นมา
“ไม่มาก็ไม่มา ก็ดีเหมือนกัน”
พูดพลาง เขาก็มองไปที่เย้นหว่านพลางกำชับว่า “เขาตั้งใจเตรียมมาทั้งวัน ต้องเป็นเซอร์ไพรส์ที่ดีมากแน่นอน เธอก็ต้องเตรียมตัวให้ดี คืนนี้แต่งตัวให้สวยหน่อย”
เมื่อคืน เขาเห็นกู้ซึงกำลังจับหิ่งห้อยด้วยมือตัวเอง ดูท่าแล้ว วันนี้คงต้องสร้างความโรแมนติกที่น่าประทับใจฉากหนึ่ง ให้กับเย้นหว่านแน่นอน
แบบนี้ต่อไป ความสัมพันธ์แบบคู่รักของพวกเขาก็ถือว่าได้รับการยืนยันอย่างเป็นทางการแล้ว
ตอนนี้เขายังถือว่าพอใจในตัวกู้ซึง ความสัมพันธ์ฉันคู่รักที่แสดงให้เห็นอย่างเปิดเผย ต่อไปก็จะดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
เย้นหว่านเห็นท่าทางจริงจังของพี่ชายตัวเอง มุมปากกระตุกขึ้นมาอย่างไร้ร่องรอย
พี่ชายเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า
กู้ซึงตอนนี้ไม่ใช่กู้ซึงคนนั้นแล้ว เขาไม่มีอะไรทำให้เธอประหลาดใจเด็ดขาด กลัวว่าจะมีแต่ทำให้ตกใจ
แต่ภายนอก เธอก็ยังต้องเสแสร้ง
เย้นหว่านพยักหน้าอย่างเขินๆ“ฉันรู้”
กงจืออวีเห็นเย้นหว่านกับกู้ซึงมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ก็สบายใจ
สีหน้าของหยูซือห้านไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย มุมปากยังหันไปยิ้มให้กับคุณป้าที่ดีใจแทนเย้นหว่าน
นัยน์ตา กลับมีรอยยิ้มที่ชั่วร้ายแอบแฝงอยู่
ดีใจไปเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้ จะร้องไห้ยังไง
