บทที่557 ปิดทะเล
ไม่ เขาไม่มีทางไปสนใจการจากไปของกู้จื่อเฟยคนแปลกหน้าคนหนึ่งหรอก
เขาเจ็บปวดทรมาน เพียงเพราะว่าเย้นหว่านเกิดเรื่องเท่านั้นเอง
เย้นหว่านกระโดดลงทะเลต่อหน้าต่อตาเขา ตามด้วยระเบิดที่ระเบิดออกมา เรื่องนี้ มันจะกลายไปเป็นความเจ็บปวดที่ชั่วชีวิตนี้ไม่อาจขจัดมันออกไปได้
เขาเคลื่อนสายตากลับมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่นัก มองหน้าผาที่อยู่ด้านล่างไปด้วยความเจ็บปวด ท้องทะเลที่มีคลื่นซัดถาโถมซัดสาดเข้ามา
ลมทะเลพัดผ่าน กลิ่นที่ตีเข้ามา ราวกับว่าเป็นกลิ่นคาวเลือด
เป็นเลือดของเย้นหว่าน
เขาจะต้องไปหาเธอ พาเธอกลับมา
มีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอตัว ตายก็ต้องเจอศพ
ถึงแม้ว่าถูกระเบิดจนร่างกายฉีกเป็นชิ้นๆ เขาก็จะต้องงมเอาร่างทั้งหมดของเธอขึ้นมาจากในทะเล แล้วค่อยประกอบเข้าด้วยกัน พากลับบ้านไปด้วยสภาพที่สมบูรณ์
“เสี่ยวหว่าน พี่จะพาน้องกลับบ้านนะ”
น้ำเสียงของเย้นโม่หลินทั้งเจ็บปวดและทั้งแน่วแน่
ฝีเท้าของขาก้าวเดินไปข้างหน้าเล็กน้อย ไม่ได้จะกระโดดลงไปอีก แต่ได้กดไปที่หูฟัง แล้วออกคำสั่งออกไปว่า
“คนที่ยังมีชีวิตอยู่ รีบมารวมตัวกันเดี๋ยวนี้ ค้นทะเล! เอาคนทั้งหมดย้ายเข้ามา ปิดทะเล100ลี้ ค้นหาทั้งหมด!”
เขาจะต้องหาเย้นหว่านเจอ
เขาจำเป็นจะต้องหาเย้นหว่านเจอให้ได้
ฟ้า ค่อยๆมืดขึ้นมา เหมือนกับม่านการแสดงที่หนักอึ้ง ปกคลุมไปทั่ว เตรียมที่จะกลบฝังทุกคนเอาไว้ด้านใน
บนพื้นทะเล เรือค้นหาจำนวนนับไม่ถ้วนเรียงรายกันว่อนเต็มไปหมด กำลังยุ่งอยู่กับการค้นหาไม่มีหยุดพัก
นักประดาน้ำกระโดดลงไปในทะเลคนแล้วคนเล่า หาแล้วหาอีก
พยายามกันทุกๆวินาที ยุ่งกันไม่หยุด ไม่มีใครกล้าหยุด
แต่ผลสุดท้าย กลับทำให้คนรู้สึกพังทลาย และสิ้นหวังกันโดยที่ไม่ได้อะไรเลย
ลูกน้องจำไม่ได้แล้วว่าเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นโม่หลินครั้งที่เท่าไหร่แล้ว รายงานให้กับเขา
“คุณชายครับ พื้นที่ทะเลตรงแถบนี้ได้ค้นหากันไปแปดรอบแล้ว ก็ยังหาคุณหนูเย้นหว่านไม่เจอเลยครับ”
เย้นโม่หลินยืนอยู่ตรงหัวเรือ สีหน้าซีดเซียว ท่าทางดูเยือกเย็นเข้มงวดสุดๆ
เสียงของเขาเยือกเย็นจนน่ากลัว “หาต่อไป!”
“แต่…”
ลูกน้องลังเลอยู่เล็กน้อย ก็ได้กัดฟันเอ่ยออกไป “ตั้งแต่คุณเย้นเกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ ก็หากันมาอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดเจ็ดชั่วโมงแล้ว พวกเราก็ได้พลิกทั้งทะเลตรงส่วนนี้หากันหลายรอบแล้ว แม้แต่ในช่องหลืบตามปะการังก็ไม่ได้ปล่อยผ่านไป ถ้าสามารถหาเจอได้ ก็คงจะเจอตั้งนานแล้ว กลัวแค่เพียงว่าร่างของคุณเย้นจะถูกระเบิดจนแหลกกระจัดกระจายไปหมดแล้ว แล้วก็ถูกพวกปลาเขมือบกันไปแล้ว”
แกรก!
จู่ๆก็มีเสียงกระดูกแตกดังขึ้น
เย้นโม่หลินต่อยลงไปบนหน้าลูกน้อง ต่อยลงไปจนเขาล้มลงไปกับพื้นทันที กระดูกบนหน้าผิดไปจากเดิม มุมปากมีเลือดไหลออกมา
ท่าทางของเย้นโม่หลินเหี้ยมโหดน่ากลัว ประหนึ่งเซียนแห่งการฆ่าฟัน
“กล้ากินเสี่ยวหว่าน ฉันจะให้ปลาทั้งหมดในแถบนี้สูญพันธุ์ไปให้หมด!”
ดวงตาของเขาแดงก่ำ มองไปทางทะเลที่อยู่ด้านล่างไปด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “วางพิษ! ฉันต้องการให้ที่ตรงนี้กลายไปเป็นทะเลมรณะเดี๋ยวนี้!”
ถึงแม้ว่าศพของเย้นหว่านจะถูกกินไปแล้ว เขาก็จะให้ปลาพวกนั้น ไม่อาจย่อยลงไปได้
เขาจะลงมือด้วยตัวเอง ควักพวกมันออกมาทีละตัวๆ
ลูกน้องมองเย้นโม่หลินไปด้วยความหวาดกลัว ตกตะลึงจนตาค้าง ไม่กล้าจะเชื่อหูตัวเองเลย
คุณชายพูดอะไร?
ใส่ยาพิษ? ฆ่าพวกปลา สิ่งมีชีวิตที่นี่ให้หมดงั้นหรอ?
นี่มันทะเลเลยนะ!
มันบ้าเกินไปแล้ว นี่มันไม่ใช่สิ่งที่คนทำได้อยู่แล้ว นี่มันเป็นการทำเรื่องที่ขัดต่อมติสวรรค์เลยนะ
เขาทั้งหวาดทั้งกลัว รีบพูดโน้มน้าวออกไปทันที “คุณชาย คุณชายใจเย็นก่อนครับ นี่มันไม่ได้…”
“แกก็กล้ามาพูดให้ฉันใจเย็นด้วย?!”
ไฟโกรธของเย้นโม่หลิน เพิ่มมากขึ้นทันที
ทั้งร่างของเขานั้น ราวกับว่าโอบล้อมไปด้วยแรงกดดันที่มืดครึ้ม ทำให้คนรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าอสูรที่เดินออกมาจากนรกแห่งนั้น
ใจเย็น?
กู้จื่อเฟยกล่อมให้เขาใจเย็น ลูกน้องก็ยังกล่อมให้เขาใจเย็น
เขารู้ดี ตอนนี้เขาใจเย็นมากแล้ว ใจเย็นในการทำการตัดสินใจทำเรื่องที่ถูกต้องที่สุดแล้ว กำลังตามหาน้องสาวสุดที่รักของเขา
พวกเขาไม่เข้าใจกัน ไม่มีใครเข้าใจเลย
พวกเขามีเพียงแค่ความเลือดเย็นและการหลอกลวงกันเท่านั้น
ลูกน้องถูกตำหนิออกมาจนสั่นไปทั้งร่าง พอจะยันร่างตัวเองให้ลุกยืนขึ้น ก็ถูกทำให้ตกใจจนนอนฟุบอยู่บนดาดฟ้าเรือไปอีกครั้ง
เย้นโม่หลินโหดร้ายเกินไปแล้ว
ยิ่งเจ้าอารมณ์ด้วยอีก
เขาออกคำสั่งไปกับลูกน้องอีกคน “เขาทำงานไม่ราบรื่น ทิ้งเขาเอาไว้ คนอื่นที่เหลือปิดทะเล ลงยาพิษ เดี๋ยวนี้！”
เขามันใจเด็ดมาก ต้องการจะให้ทะเลทั้งผืนนี้กลายเป็นทะเลมรณะ
ทุกคนทั้งหมดที่นี่ เดิมทีก็ควรจะฝังไปพร้อมกับเย้นหว่าน
ลูกน้องคนที่นอนอยู่บนพื้น สีหน้าซีดเผือดออกมาทันที ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้ออกไป
ถูกไล่ออกไป ชีวิตเขามันก็จบลงแล้ว
ลูกน้องคนอื่นๆก็ไม่กล้าพูดมากออกไปอีก แล้วก็ยิ่งไม่กล้ามีคำถามใดๆอีก รีบไปจัดการทันที
ถึงแม้ว่าคำสั่งนี้มันค่อนข้างจะน่าสะเทือนขวัญ ไร้เหตุผลเสียสติมากจริงๆก็เถอะ
แต่เย้นโม่หลินเป็นใคร เป็นคุณชายผู้สันโดษแห่งตระกูลเย้น เป็นบุคคลที่อยู่บนจุดสูงสุด มีอำนาจมากที่สุดบนโลกแห่งนี้ อย่าว่าแต่ปิดทะเลเลย ถึงแม้ว่าจะระเบิดไปสักทวีป ก็มีปัญญาทำได้อยู่แล้ว
บนโลกนี้ แต่ไหนแต่ไรมา ก็เคารพผู้ที่แข็งแกร่งกันอยู่แล้ว
สองวันต่อมา
เรือบนท้องทะเลยิ่งเพิ่มขึ้นมามากขึ้น เนืองแน่นกันจนเหมือนกับว่าเอาทะเลผืนนี้เชื่อมต่อกับบนพื้นดินไปแล้ว
พวกคนที่ทำการค้นหา ไม่หยุดพักกันเลย
ในทั่วทุกที่ เต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนเลวร้าย
น่าสลดไปหมด
เย้นโม่หลินยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือไม่ขยับเขยื้อน บนร่างยังคงสวมเสื้อผ้าตัวเมื่อสองวันก่อน บนร่างยังมีฝุ่นของเมื่อสองวันก่อนอยู่เลย
สีหน้าซีดประหนึ่งกระดาษ ริมฝีปากแตกแห้ง ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย
สองวันนี้ เขายืนอยู่ตรงนี้ตลอด
นอกจากมีคนมาช้อนปลาตายออก ผ่าหาเศษซากมนุษย์แล้ว เขาจะรีบตามไปทันที วินิจฉัย ตรวจสอบอย่างละเอียด
ไม่ใช่ของเย้นหว่าน เขาก็จะถอนหายใจออกมาด้วยความดีใจ แต่ต่อมา กลับถูกความสิ้นหวังกลืนกินเขาไปอีกครั้ง
เย้นหว่านไปอยู่ที่ไหนกันแน่?
หรือว่าขนาดเธอตายไปแล้ว เขาจะหาศพกลับมาไม่ได้ด้วยงั้นหรอ?
ดวงตาของเย้นโม่หลินมืดมนอย่างมาก ชายผู้ที่มีส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบกว่า ผิดหวังออกมาจนราวกับว่ากำลังจะทรุดตัวล้มลงได้ตลอดเวลา
หลังจากที่ลูกน้องรายงานผลที่ว่าหาไม่เจอออกมาอีกครั้ง เขาก็ลังเลไปสักพัก แล้วได้พูดอีกเรื่องหนึ่งออกมา
“คุณชายครับ พวกเราเคลื่อนไหวกันใหญ่โตเกินไป จึงได้ดึงดูดความสนใจเข้ามาเสียแล้ว ทางผู้นำตระกูลทางนั้นถามเข้ามาว่ามันเกิดอะไรขึ้นครับ”
บนใบหน้าของเย้นโม่หลินมีความเศร้าพาดผ่านออกมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
สองวันนี้ เขาเอาแต่ตามหาเย้นหว่านทุกวินาทีไม่มีรีรอ ยังไม่ทันได้บอกกงจืออวีกับเย้นเจิ้นจื๋อออกไป เรื่องที่เย้นหว่านเกิดเรื่อง
ตอนนี้พวกเขาถามมา…
เย้นโม่หลินคัดค้านออกไปอยู่แล้ว ไม่อยากจะไปเผชิญกับเรื่องนี้
เขาจะบอกพ่อแม่ไปยังไง ลูกสาวที่พวกเขาตามหามายี่สิบกว่าปี เพิ่งจะกลับมาอยู่บ้านกันแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันแค่สามเดือน ก็เกิดเรื่องขึ้นมาเสียแล้ว จากพวกเขาไปไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอีกแล้ว?
เขายังไม่อาจจะยอมรับได้เลย นับประสาอะไรกับพวกเขาที่รักเย้นหว่านเสียขนาดนั้น จะยอมรับกันได้ยังไงไหว
พวกเขาถึงขนาดที่ยังคิดกันเลยว่า เย้นหว่านกับกู้ซึงออกมาเที่ยวทริปส่วนตัวกัน ยังอยู่ในช่วงที่แสดงความรักกันอย่างหวานซึ้งจนไม่อยากกลับไป
กงจืออวีถึงกับเคยทอดถอนหายใจออกมา ไม่แน่ว่าเย้นหว่านกลับมาครั้งนี้ จะพาหลานมาด้วย
เธอทั้งกังวลและทั้งตั้งตารอคอย
เย้นโม่หลินจะเอ่ยปากพูดออกไปได้ยังไงอีก ทำลายความหวังและความสุขของพ่อแม่ บอกข่าวร้ายที่เพียงพอที่จะทำให้ฟ้าพังครืนลงมาออกไปกับพวกเขาได้?
เงียบไปสักพักใหญ่ๆ เย้นโม่หลินก็มองท้องทะเลไปด้วยสายตาที่เจ็บปวด เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ตอนนี้ปิดเอาไว้ก่อน หาเย้นหว่านเจอ ฉันจะกลับไปบอกพวกเขาเอง”
ทั้งหมด รอให้หาเย้นหว่านเจอก่อนแล้วค่อยว่ากัน
รอให้พวกเขาหาเย้นหว่านจนเจอ เอา…ศพของเย้นหว่านกลับไปในสภาพที่สมบูรณ์
