บทที่600 แผนที่วางไว้คืออะไร
“ฉันจะช่วยคุณ.”
แม้ว่าระดับความยากของการใส่เสื้อผ้าจะไม่มาก แต่เขายังมีแผลเก่า
โห้หลีเฉินหยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันทีและปล่อยให้เย้นหว่านจัดการ
เขามองเธออย่างอ่อนโยนเสียงทุ้มต่ำและน่าฟังกับรอยยิ้มนี้ “ถอดกางเกงด้วย”
มือของเย้นหว่านที่ถือเสื้อผ้าของเขาสั่นอย่างรุนแรง
เขามองไปที่ตำแหน่งร่างกายส่วนล่างของโห้หลีเฉิน โดยไม่รู้ตัว
ตรงนั้นมันไม่เจ็บเท่าหน้าอกพันด้วยผ้าก๊อซอย่างหนาแน่น
ถ้าเธอถอดมันออกเธอก็จะเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็นอย่างชัดเจน
แก้มของเย้นหว่านแดงระเรื่อ เธอส่ายหัวอย่างรวดเร็วและปฏิเสธ “ไม่ ไม่เอา”
“อายเหรอครับ”
โห้หลีเฉินก้มศีรษะลงเล็กน้อยและมองไปที่เธออย่างขี้เล่น
เย้นหว่านก็ยิ่งอายเขามากขึ้น
ผู้ชายคนนี้นิสัยไม่ดี เขาเจ็บตัวอยู่ แต่เขาก็ยังจะแกล้งเธอ
ในตอนเช้าตรู่ ถ้าเป็นหนักมากเธอจะมีอาการอาหารไม่ย่อย
“คุณรีบเปลี่ยนกางเกงของคุณเร็ว ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกันได้แล้ว”
เย้นหว่านรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
ถ้าเธอยังคงถอดเสื้อผ้าหรือกางเกง เธอจะต้องอับอายในตัวเองจริงๆ
โห้หลีเฉินมีความสุขมากที่ได้เห็นเธอเป็นอย่างนี้
เมื่อเย้นหว่านแสดงนิสัยที่เหมือนสาวน้อยขี้อายของเธอต่อหน้าเขา เธอจะมองหน้าเขาได้ยังไง
เขาไม่ทำให้เธอลำบากใจ เขาทำการปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออก
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นกันมาก่อน แต่ทั้งสองไม่ได้มีอะไรกันอย่างแท้จริงแถมยังแยกทางกันเป็นเวลานาน เย้นหว่านก็ขี้อาย รู้สึกอายมากแล้ว
เธอถือเสื้อผ้าไว้ในมือ แล้วรีบเธอหันหลังกลับทันที ก่อนจะปล่อยให้โห้หลีเฉินถอดเสื้อผ้าด้วยตัวเอง เธอไม่ได้มองมัน
แต่การเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าด้านหลังของเธอ ทำให้จินตนาการให้เห็นภาพเสียงในใจของเธอ
ดูเหมือนเธอจะนึกภาพออกว่าเขากำลังทำอะไรบ้าง
เย้นหว่านตบหน้าเธอตัวเองเพื่อเรียกสติ เธอคิดลามกเกินไปแล้ว เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันเนี่ย
เธอรีบพูดและเปลี่ยนเรื่อง
“เมื่อคืนมีความคืบหน้าบ้างไหมคะ มีข่าวของกู้จื่อเฟยหรือเปล่า”
โห้หลีเฉินถอดมันออกอย่างช้าๆ ดวงตาของเขามองไปที่แผ่นหลังบอบบางของเย้นหว่าน
คุณไม่จำเป็นต้องมองก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเป็นอย่างไร
หัวข้อนี้ยังทื่อมาก
อย่างไรก็ตาม เขายินดีที่จะร่วมมือกับเธอ
โห้หลีเฉินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “น่าจะระบุพื้นที่ที่กู้จื่อเฟย อาศัยอยู่ได้แล้วครับ”
“ขอบเขตกำหนดแล้วเหรอคะ”
มันเป็นเพียงคำถามธรรมดา ๆ ในการเปลี่ยนหัวข้อ แต่พอได้ยินข่าวที่น่าดีใจเช่นนี้
เย้นหว่านหันไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้นและมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างใจจดใจจ่อ “อยู่ในบริเวณไหนบ้างคะ”
หากกำหนดขอบเขตแล้ว การค้นหาก็จะง่ายขึ้นและหาตัวกู้จื่อเฟยได้อย่างรวดเร็ว
มองเห็นความหวังแล้วจริงๆ
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขา ไม่ได้ตอบไปในทันที แต่มองลงไป
เย้นหว่านมองตามจนแทบจะกรีดร้องจนหมดสติ
เธอได้เห็นขาที่ยาวสองข้างของชายหนุ่มและกางเกงในบ็อกเซอร์ตัวใหญ่
“อ๊ะ! คุณ นี่คุณ … จงใจนี่นา!”
เย้นหว่าน ปิดตาของเธอและกรีดร้องอย่างเขินอาย
เธอมองตามเขาจนแทบจะหมดสติ
เขายกยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะค่อยๆดึงกางเกงขึ้น
แล้วพูดแผ่วเบา “ผมทำไปโดยมีจุดประสงค์นะ”
ทันใดนั้นแก้มของเย้นหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและคำพูดของเธออยู่ติดอยู่ในลำคอพูดไม่ออก
เขาไม่อายที่ทำน่าขายหน้าแบบนี้ แต่เธออายที่จะพูด!
เธอปิดหน้าและหันกลับมาอีกครั้ง
“รีบไปเสื้อผ้าของคุณเลย”
โห้หลีเฉินยิ้มเบา ๆ “คุณใจร้อนจัง”
เสียงทุ้มพูดอย่างไม่อดทน
ดูเหมือนว่าเธอไม่สามารถรอให้อาการบาดเจ็บของเขาหายได้ ตอนนี้เธอก็แทบอยากจะทำอะไรบางอย่างกับเขาจนจะอดใจไม่ไหวแล้ว
เธออายและโมโหเกินกว่าที่จะพูดช้าได้ เธออยากจะปิดปากของโห้หลีเฉิน เธอบอกว่าเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเธอทนถามต่อไปว่า
“ คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าขอบเขตของการตามหาอยู่ตรงไหน?”
คุยเรื่องสำคัญ คุยเรื่องกู้จื่อเฟย อย่าคุยกับโห้หลีเฉินในหัวข้อที่ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการนี้
โห้หลีเฉินยิ้มอย่างไม่ลดละและตอบว่า “อยู่ในพื้นที่เมืองไห่เฉิง”
นั่นคือไม่ไกลจากทะเล.
พื้นที่นั้นมีขนาดใหญ่มาก แต่หากมีการระดมคนจำนวนมากเพื่อทำการค้นหาก็จะไม่ยากที่จะหาคนเจอ
เย้นหว่านกล่าวอย่างงง ๆ “พี่ชายของฉันตามหากู้จื่อเฟยในทุกวันนี้มันเป็นเหตุผลว่าเขาต้องค้นหาพื้นที่นั้นอีกครั้ง ทำไมเขาไม่พบกู้จื่อเฟย
“ผมเองก็ไม่แน่ใจ เราจะรู้เมื่อพบตัวกู้จื่อเฟย”
โห้หลีเฉิน ตอบอย่างเคร่งขรึม
อันที่จริงเขายังไม่เข้าใจคำถามนี้
ด้วยความสามารถของเย้นโม่หลิน เขาแค่พลิกพื้นที่ของ เมืองไห่เฉิงหา ก็สามารถหาเจอแล้ว แต่เขากลับหากู้จื่อเฟยไม่เจอ
อย่างไรก็ตามข้อมูลที่แม่นยำของเขามั่นใจ ว่า กู้จื่อเฟยอยู่ในพื้นที่เมืองไห่เฉิงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์
หรือไม่ก็มีความเป็นไปได้แค่สองอย่าง
หนึ่งเย้นโม้หลินพลาดเอง ประการที่สองที่สองได้พบกับสถานการณ์ที่ไม่คาดฝันไม่มีใครช่วย
เย้นหว่านไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก ในความคิดของเธอหากกำหนดพื้นที่ของกู้จื่อเฟย เธอก็จะตามให้เจอในไม่ช้า
ใจหนึ่งเธอกำลังนึกถึงกู้จื่อเฟย ส่วนอีกใจหนึ่งกำลังนึกถึงเรื่องของหยูซือห้าน
เธอถามอย่างไม่แน่ใจว่า “โห้หลีเฉินคนของคุณหาคนเก่งมากถึงขนาดนี้ ใช้เวลาเพียงคืนเดียวในการกำหนดช่วงโดยประมาณของกู้จื่อเฟยได้แล้ว จากนั้นคุณสามารถใช้วิธีเดียวกันนี้เพื่อตามหาหยูซือห้านด้วยจริงไหม
ในกรณีนี้ไม่จำเป็นต้องรอให้หยูซือห้านพูดเองก็ได้”
หยูซือห้านไม่กลัวความตาย ตอนนี้เขาเหมือนคนบ้าและเป็นเรื่องยากมากสำหรับเขาที่จะพูด
โห้หลีเฉินส่ายหัวและพูดว่า “แน่นอนว่าคนของผมสามารถหากู้ซึงได้ แต่กู้ซึงถูกหยูซือห้าน ซ่อนตัวไว้มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาเขาเจอและมันต้องใช้เวลาที่ไร้ประโยชน์มาก
การใช้วิธีการของพี่ชายของคุณเพื่อจัดการกับหยูซือห้านและปล่อยให้หยูซือห้านพูดเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการค้นหากู้ซึง
กู้จื่อเฟยจากไปด้วยตัวเองเพื่อให้หาที่อยู่ของเธอได้ง่ายขึ้น
แต่กู้ซึงถูกหยูซือห้านลักพาตัวไปและความสามารถในการต่อต้านการติดตามของหยูซือห้านก็ร้ายกาจเช่นกันเขาใช้วิธีการต่างๆมานานเพื่อปกปิดและทำให้ความคิดของกู้ซึงสับสน
ในการค้นหามันก่อนอื่นคุณต้องค้นหาเบาะแสเช่นระเบิดควัน จากนั้นขุดลึกลงไปในเบาะแสของกู้ซึง
หลังจากขั้นตอนนี้มีการเผชิญหน้ากันทุกหนทุกแห่งและเวลาจะไม่สั้น
ยิ่งไปกว่านั้นอาจเป็นไปได้ที่คนของหยูซือห้านจะโกรธและฆ่ากู้ซึงด้วยความโกรธไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้
เย้นหว่านงงงวย “คุณรู้ไหมว่าพี่ชายของฉันใช้อะไรจัดการกับหยูซือห้าน”
โห้หลีเฉินเพิ่งตื่นขึ้นมาเมื่อวานนี้และอยู่กับเธอตั้งแต่ตื่นนอนและยุ่งอยู่กับการตามหากู้จื่อเฟยตลอดทั้งคืน
เขารู้เกี่ยวกับแผนของเย้นโม่หลินได้อย่างไร?
นอกจากนี้ทัศนคติในปัจจุบันของ เย้นโม่หลิน ที่มีต่อโห้หลีเฉินดูเหมือนจะไม่ได้ริเริ่มที่จะแจ้งให้ โห้หลีเฉินทราบถึงแผน
