บทที่611 ได้ไหม
ทั้งสองกอดกันร้องไห้หัวเราะอยู่สักพัก ถึงตั้งสติใจเย็นลงได้ และผละออกจากกัน
เย้นหว่านจับมือกู้จื่อเฟยเข้าห้องไป
พึ่งเข้ามา กู้จื่อเฟยก็เห็นโห้หลีเฉินนั่งอยู่ในห้องรับแขก
กู้จื่อเฟยอึ้งเล็กน้อย ต่อมา ก็ถึงได้วางใจ
โห้หลีเฉินก็ยังดีอยู่ ไม่เป็นอะไร!
ดีจัง!
“คุณโห้”
กู้จื่อเฟยพยักหน้า ทักทายโห้หลีเฉิน
ในมือโห้หลีเฉินถือน้ำอยู่ เขาเม้มปาก พูดเรียบเฉยว่า
“ร่างกายคุณดูเหมือนจะอ่อนล้ามาก ต้องดูแลสุขภาพดีๆนะครับ”
กู้จื่อเฟยแปลกใจ
เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม? โห้หลีเฉินเป็นห่วงสุขภาพเธอ
ต้องรู้ว่า เมื่อก่อนโห้หลีเฉินไม่ชายตามองเธอเลยด้วยซ้ำ เกรงว่าแม้แขนเธอจะหายไปเขาก็คงจะรู้
วันนี้ เป็นอะไรกัน?
เย้นหว่านได้ยินแล้ว ก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างมาก
เธอกอดแขนกู้จื่อเฟยและถามอย่างจริงจังว่า
“นั่นสิ จื่อเฟยเธอผอมลงไปมากเลยนะ! ช่วงนี้ฉันให้ป่ายฉีทำอาหารสมุนไพรให้นะ ทำให้เธอกลับมาเหมือนเดิมให้ได้”
กู้จื่อเฟยซาบซึ้งมาก ยิ้มและพยักหน้า สายตากลับมองไปที่เย้นโม่หลินอย่างไม่ตั้งใจ
เธอยังไม่ทันได้ยิ้มกว้างเลย ก็หายไปแล้ว
สีหน้าเธอซีดเซียว ส่ายหน้า
พูดว่า “เห็นทุกคนไม่เป็นไร ฉันก็วางใจแล้วล่ะ ฉันยังมีธุระน่ะ เดี๋ยวต้องไปแล้ว”
แม้เธอจะอยากอยู่ต่อมาก อยากอยู่กับเย้นหว่าน พูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้และความไม่สบายใจกับเธอเสียหน่อย
แต่เธอก็รู้ เย้นโม่หลินรับเธอมาที่นี่ได้ก็ไม่เลวแล้ว เขาไม่ชอบให้เธออยู่ที่นี่นานๆ
ยิ่งไม่ชอบให้เธออยู่ข้างเย้นหว่านมาก กลัวว่าจะพาเย้นหว่านเสียคนและลำบากเย้นหว่านเอา
เย้นโม่หลินกำลังเดินเข้ามา ได้ยินคำพูดนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
สายตาเขามองกู้จื่อเฟยอย่างสับสน
เธออยากออกไปเร็วๆขนาดนี้เลยเหรอ?
เย้นหว่านรีบคว้าแขนกู้จื่อเฟยไว้ ถามอย่างร้อนรนว่า
“เธอยังมีธุระอะไรต้องจัดการเหรอ? เธอจะไปไหนน่ะ?”
ทำไมพึ่งมาก็จะไปแล้วล่ะ
มองดูสีหน้าเศร้าสลดของกู้จื่อเฟย เย้นหว่านรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนแต่ก่อน รู้สึกเหมือนเธอมีเรื่องให้คิดมาก ไม่มีท่าทีโมโห
กู้จื่อเฟยจับมือเย้นหว่านแทน ลังเลสักพัก ก็พูดไปว่า
“ตอนที่ฉันมา ยังไม่ได้บอกกับใครเลย ฉันจะกลับไปบอกก่อน ยังต้องจ่ายค่าที่พักในช่วงนี้อีก”
“เรื่องเล็ก ฉันให้พี่ชายสั่งคนไปจ่ายให้เธอเอง ยังมีเสื้อผ้าข้าวของเธออีก จะเก็บมาให้หมดเลย เธอไม่ต้องไปเองหรอก”
เย้นหว่านรีบแนะนำ
สีหน้ากู้จื่อเฟยกลับเคร่งเครียดมาก เธอส่ายหน้าทันที
“รบกวนเธอเกินไปแล้ว อีกอย่าง ฉันไม่ได้กลับบ้านนานแล้วด้วย พ่อก็เป็นห่วง ฉันควรจะกลับได้แล้วล่ะ”
เหตุผลอีกข้อ
เย้นหว่านได้ยินแล้วกลับขมวดคิ้ว
เห็นได้ชัดว่ากู้จื่อเฟยไม่อยากอยู่ที่นี่ เธออยากจะออกไป
แต่ก่อนหน้านี้เธอยังอยากอยู่กับตัวเองอยู่เลยนี่? ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้สิ่งที่ทุกคนประสบเจอนั้น กว่าจะใจเย็นลง อยู่ด้วยกันได้ ควรจะอยู่ด้วยกันถึงจะถูกสิ
กู้จื่อเฟยเป็นอะไรไปนะ?
เย้นหว่านจับมือกู้จื่อเฟยไว้แน่น มองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“จื่อเฟย เธอมีเรื่องอะไรหรือเปล่า? บอกกับฉันได้นะ อย่าปิดบังฉันเลย”
ตัวเองช่วยเธอได้
สายตากู้จื่อเฟยกระสับกระส่าย เผชิญกับเย้นหว่านแบบนี้ ในใจรู้สึกผิดและไม่สบายใจ
แต่เรื่องในครั้งนี้ เธอกลับพูดทุกอย่างแบบไม่คิดกับเย้นหว่านไม่ได้ เหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ
กู้จื่อเฟยเม้มปากบาง หัวเราะ
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันเห็นว่าเธอปลอดภัยแล้ว ก็สบายใจแล้วล่ะ ช่วงนี้ฉ้นก็เหนื่อยแล้วด้วย คิดถึงบ้าน อยากกลับไปแล้วล่ะ”
เสียงที่เหนื่อยใจ สายตาที่อ่อนล้า
ดูแล้วไม่เหมือนกับกู้จื่อเฟยที่สดใสร่าเริงอย่างเมื่อก่อนเลย
เย้นหว่านมองดูเธอแบบนี้ ในใจก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ ความรู้สึกบอกเธอว่า จะให้กู้จื่อเฟยไปแบบนี้ไม่ได้
แต่เธอตัดสินใจเด็ดขาดมาก เธอจะบอกให้กู้จื่อเฟยอยู่ต่อยังไงดี?
เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด คิดหาวิธีการ
ในตอนนี้เอง เหมือนจิตใจเชื่อมต่อกับเธอ เสียงของโห้หลีเฉินดังขึ้น
“กู้ซึงหายตัวไปแล้ว”
คำพูดเรียบง่าย แต่กลับทำเอาสีหน้ากู้จื่อเฟยเปลี่ยนไปทันที
เธอมองตาโตอย่างตกใจ มองโห้หลีเฉินด้วยสีหน้าตกตะลึง
“คุณโห้ หมายความว่ายังไงกัน? พี่ชายฉันเป็นอะไร? ทำไมถึงหายไป?”
โห้หลีเฉินอธิบาย “ก่อนหน้านี้ หยูซือห้านจับกู้ซึงไป เป็นตัวประกัน ข่มขู่เย้นหว่าน ตอนนี้ หยูซือห้านถึงแม้จะถูกจับไปแล้ว แต่กลับไม่ยอมบอกว่ากู้ซึงอยู่ที่ไหน”
“ว่าไงนะ? กู้ซึงถูกจับตัวไป งั้นก็อันตรายมากน่ะสิ!”
กู้จื่อเฟยตกใจอย่างมาก
หยูซือห้านตาโรคจิตนั่น ถ้าไม่ทำกู้ซึงตาย ก็คงทรมานเขาจนตาย
กู้ซึงเป็นพี่ชายของเธอ เธอจะต้องช่วยกู้ซึงให้ได้ แต่ก็ต้องพากลับไปอย่างปลอดภัยด้วยสิ!
เห็นท่าทางกู้จื่อเหยตกใจอย่างหนัก เย้นหว่านก็รู้สึกเป็นห่วง และไม่เข้าใจว่าตอนนี้โห้หลีเฉินพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน
กู้ซึงเป็นตายร้ายดียังไงยังไม่รู้เลย ก่อนที่ยังหาตัวเขาไม่เจอ กู้จื่อเฟยคงออกไปอย่างสบายใจไม่ได้หรอก
เย้นหว่านรีบพูดว่า “หยูซือห้านยังคิดจะใช้กู้ซึงเป็นตัวประกันอยู่ ไม่ทำให้กู้ซึงตายหรอก ตอนนี้พี่ชายฉันก็มีแผนแล้ว รับรองต้องง้างปากหยูซือห้านพูดที่อยู่กู้ซึงให้ได้ ตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องใจเย็น พอรู้ว่ากู้ซึงอยู่ไหนแล้ว ค่อยไปช่วยเขาออกมา”
กู้จื่อเฟยหัวใจเต้นรัวแรง ถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
แต่พอคิดว่ากู้ซึงหายตัวไปยังหาไม่เจอ ท่าทางที่เขาจะถูกทรมาน เธอก็กังวลหนักกว่าเดิมอีก
กู้ซึงเป็นพี่ชายของเธอ ดูแลเธอมาแต่เล็ก ความสัมพันธ์ก็ไม่เลว
“เสี่ยวหว่าน ขอร้องล่ะ ต้องช่วยกู้ซึงออกมาให้ได้! แม้เขาจะปากร้าย แต่เขาเป็นคนดีมากจริงๆนะ”
ตอนนั้นโห้หลีเฉินหลอกใช้ตัวตนของกู้ซึง แม้จะให้ราคาข้อเสนอที่ชวนหวั่นไหว แต่ยังไงกู้ซึงก็ยังตอบตกลงด้วยความมีน้ำใจ
หลังจากนั้นไม่ว่าจะตัวตนปลอม หรือเจออันตราย ก็ไม่เคยพูดบ่นเลยสักคำ
เย้นหว่านรู้สึกหดหู่ใจ เธอพยักหน้าหนักๆ
“พวกเราต้องช่วยกู้ซึงออกมาให้ได้!”
เธอรับปาก พูดด้วยน้ำเสียงที่ป่าวประกาศ
ไม่ต้องให้กู้จื่อเฟยบอกหรอก เธอก็จะช่วยกู้จื่อเฟยอย่างสุดความสามารถอยู่ดี เพราะกู้ซึงต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอ เธอติดค้างกู้ซึงสองชีวิต
และเธอก็เอากู้ซึงเป็นเพื่อนคนหนึ่งแล้วด้วย
เย้นหว่านมองกู้จื่อเฟย พูดต่อว่า
“กู้ซึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าอยู่ไหน เธอกลับไปก็ไม่สบายใจหรอก ก็รอฟังข่าวที่นี่ด้วยกันเลยแล้วกัน?” และยังดูแลกู้จื่อเฟยไปในตัวได้ด้วย
กู้จื่อเฟยอยากจะอยู่ต่อ เธอรีบพยักหน้าทันที
แต่กำลังจะพูด กลับพูดไม่ออก สายตาเธอกระสับกระส่าย มองเย้นโม่หลินที่ยืนข้างๆอย่างลังเล
