บทที่614 ยอมแพ้แล้ว
แต่ถ้ากู้จื่อเฟยปลงตกแล้วบวชจริง คิดถึงภาพที่กู้จื่อเฟยหัวล้านท่องบทสวด เย้นหว่านก็รู้สึกขนลุกซู่ทันที รู้สึกแปลกๆไปหมด
เธอรีบจับไหล่กู้จื่อเฟยไว้ พูดอย่างร้อนรนว่า
“จื่อเฟย เธอมีเรื่องทุกข์ใจอะไร บอกฉันได้ เธออย่าคิดลบเลยนะ!”
กู้จื่อเฟยหัวเราะ “วางใจได้ ฉันถูกเธอลากกลับมาแล้วนี่ไง? อยากบวชก็คงไม่ทันแล้วล่ะ”
ช่วงนี้ที่เธออยู่ในวัด ก็มีสมาธิมากขึ้น และใจเย็นมากขึ้นด้วย
ที่จริงเธอก็ตัดสินใจแล้ว แต่แค่กำลังรอ ถ้ารอวันไหนที่เย้นโม่หลินคิดยอมแพ้เรื่องการค้นทะเล รอข่าวการตายของเย้นหว่าน เธอก็จะไปบวชจริงๆ
ทั้งชีวิตนี้จะคุกเข่าท่องบทสวดเหมือนครั้งก่อน เพื่อไถ่บาป
เห็นกู้จื่อเฟยไม่คิดเรื่องบวชแล้ว เย้นหว่านก็ถึงโล่งใจ
แต่เห็นเธอเป็นแบบนี้ หัวใจก็ยังรู้สึกเจ็บปวดมากอยู่ดี
เย้นหว่านจับมือกู้จื่อเฟยไว้แน่น
เธอพูดอย่างจริงจังว่า
“จื่อเฟย เรื่องที่ฉันเกิดเรื่อง ไม่เกี่ยวข้องกับเธอเลยแต่แรก เธออย่าโทษตัวเองสิ เธอต้องรู้นะ ถึงแม้จะไม่มีการช่วยเหลือจากเธอ โห้หลีเฉินก็จะคิดหาทางมาตระกูลเย้น แต่รูปแบบไม่เหมือนกันเท่านั้น
และหยูซือห้านก็จะถูกบีบบังคับเหมือนตอนนี้ และจะจับตัวฉันไปเหมือนเดิม เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้านหลัง ไม่ว่าจะงานแต่งโดดน้ำทะเล ก็จะไม่สามารถหลบไปได้
นี่เป็นเรื่องที่ฉันกับโห้หลีเฉินต้องเจออยู่แล้ว โทษเธอไม่ได้หรอก และจะโทษไม่ได้ด้วย เธออย่ารู้สึกผิดไปเลยนะ”
เย้นหว่านรู้ กู้จื่อเฟยเสียใจเรื่องอะไร
ความรู้สึกแบบนี้หนักหนาเกินไป ง่ายมากที่จะทำให้อีกคนถูกกดทับจนขาดใจ
แต่กู้จื่อเฟยที่จริงไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
เธอไม่ได้ทำผิดอะไร เธอแค่เป็นเพื่อนของเย้นหว่าน เพื่อนสนิท ช่วยสิ่งที่ช่วยได้ก็เท่านั้น
ถึงแม้ต้องทำมันอีกครั้ง กู้จื่อเฟยก็จะไม่ปฏิเสธคำแนะของโห้หลีเฉินแน่นอน
นี่ก็คือเพื่อนสนิท คือมิตรภาพ
กู้จื่อเฟยเม้มปากบาง พยักหน้าเบาๆ
เย้นหว่านจับมือเธอไว้แน่น และพูดอีกว่า
“ส่วนเรื่องวันนั้นที่พี่ชายฉันพูดตอนอยู่ชายหาด เธอก็อย่าคิดมากเลย วันนั้นเขาคงเสียใจมาก อารมณ์ไม่ดีเลยพูดแบบนั้นไป และโทษเธอคนเดียว
คำพูดพวกนี้เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ตอนนี้เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ”
“เสียใจ?” กู้จื่อเฟยพึมพำเสียงเบา น้ำเสียงกลับไม่เชื่ออย่างมาก
เย้นโม่หลินคงไม่เสียใจหรอก
เย้นหว่านพูด “จริง เธอไม่รู้ วันก่อนพี่ชายฉันสั่งกำลังคนไปมาก แทบจะพลิกแผ่นดินตามหาเธออยู่แล้ว ขอแค่มีข่าวเธอเล็กน้อย เขาก็รีบพุ่งไปหาเองข้างหน้านั้นเลย”
กู้จื่อเฟยตกใจ เย้นโม่หลินตามหาเธองั้นเหรอ?
ทำไมต้องตามหาเธอด้วย?
“เขาอยากบอกข่าวเรื่องที่เธอยังไม่ตายกับฉันสินะ จากนั้นก็เห็นว่าฉันไม่ได้กลับประเทศ ไม่เห็นแล้ว กลัวว่าฉันจะเกิดเรื่อง ดังนั้นถึงได้ตามหาฉัน”
กู้จื่อเฟยพูดเสียงเข้ม เธอเข้าใจดี ส่วนเรื่องที่ทำไมถึงเป็นห่วง ก็คงเป็นเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทเย้นหว่าน เป็นคนที่เย้นหว่านใส่ใจ เย้นหว่านไม่อยากให้เธอเกิดเรื่อง ดังนั้นเขาถึงได้เป็นห่วงเธอ
แค่นี้เท่านั้น
เย้นหว่านมองกู้จื่อเฟยอย่างแปลกประหลาด
กู้จื่อเฟยในตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลย เมื่อก่อนเธอเป็นคนร่าเริงแจ่มใส กระตือรือร้นในทุกเรื่อง แต่ตอนนี้ล่ะ เรื่องเกี่ยวกับเย้นโม่หลิน เธอกลับคิดในเชิงลบแบบนี้
ภายในน้ำเสียงนั้น มีความรู้สึกที่สิ้นหวังอย่างมาก
เย้นหว่านมองดูกู้จื่อเฟย พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า
“จื่อเฟย ถึงแม้จะหา ถ้าไม่เป็นห่วงจริง พี่ชายฉันคงไม่ไปตามหาเองคนเดียวอย่างร้อนรนหรอก จื่อเฟย เธอสำคัญกับพี่ชายฉันมาก ข้อนี้จะสงสัยไม่ได้”
สำคัญ? กู้จื่อเฟยดวงตากระสับกระส่าย จากนั้นสักพัก ก็กลายเป็นมืดมน
ถึงแม้จะสำคัญ แล้วยังไงล่ะ
เขาสนใจแค่เรื่องที่เธอหลอกเขา เขาเกลียดและถึงขั้นชังเธอเลยล่ะ
เขาเป็นคนที่ดื้อรั้นมากคนหนึ่ง แน่ใจแล้วก็จะไม่เปลี่ยนแปลงง่ายๆ ทั้งชีวิตนี้คงไม่มีวันยกโทษให้เธอแน่
การเจอกัน ดูแลกันในตอนนี้ ก็เพราะเย้นหว่านทั้งนั้น ถึงได้อดทนไปก่อนเท่านั้น
ความสัมพันธ์แบบนี้ กู้จื่อเฟยถึงแม้จะเป็นคนโง่แค่ไหน คาดหวังแค่ไหน ก็คงไม่หวังอะไรแล้วล่ะ
สิ่งที่ไม่ใช่ของเธอ ยังไงก็ไม่ใช่
กู้จื่อเฟยเม้มปาก เสียงเบามากๆ
“เสี่ยวหว่าน ฉันยอมแพ้แล้วล่ะ”
“ว่าไงนะ?” เย้นหว่านตกตะลึง
กู้จื่อเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบสงบ เหมือนกับว่ากำลังพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเธอเลย
“ฉันเคยชอบเย้นโม่หลินก็จริง แต่ตอนนี้ ฉันตัดสินใจไม่ชอบเขาต่อไปแล้วล่ะ ฉันกับเขาก่อนหน้านี้ ก็จะไม่มีความเป็นไปได้อะไรอีก ต่อไปเธอก็ไม่ต้องจัดการเรื่องของพวกเราแล้วล่ะ”
ของที่ไม่ได้ ถูกรังเกียจ ผลที่ดีที่สุดคือการปล่อยวาง
ถึงจะไม่เสียใจจนไปพาลใส่คนอื่น
เย้นหว่านมองกู้จื่อเฟยอึ้งๆ นานมากกว่าจะได้สติ
เธอไม่คิดว่า กู้จื่อเฟยที่มีใจสู้เต็มร้อย เป็นคนที่ทำไม่สำเร็จจะไม่มีวันยกเลิก แต่พอเป็นเรื่องเย้นโม่หลิน ก็ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้เลย
อีกอย่าง ยังตัดสินใจยอมแพ้อย่างเด็ดขาดอีก
เหมือนกับว่าสิ้นหวังแล้วจริงๆ และยอมรับการตัดสินใจนี้
ตอนนี้ ขนาดนั้นความเศร้าใจยังกลายเป็นคนสงบเลย
เย้นหว่านหัวใจหนักอึ้ง รู้สึกว่าเรื่องราวไม่ควรเป็นแบบนี้ อยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
กู้จื่อเฟยจับมือเย้นหว่านแทน น้ำเสียงเรียบเฉย มีอาการขำเล็กน้อย และเชิงปลอบใจ
เธอพูดว่า “เสี่ยวหว่าน เธอไม่ต้องกังวลแทนฉันหรอก หลังจากผ่านเรื่องนี้มา ฉันก็โตขึ้นมามาก เมื่อก่อน ฉันทำอะไรตามใจตัวเองเกินไป ฉันควรรู้สึกโตได้แล้วล่ะ”
แต่ว่าราคาของการเติบโตนี้ ด้วยความสาหัสและความเจ็บปวด
แม้น้ำเสียงกู้จื่อเฟยจะเรียบสงบแค่ไหน พูดเหมือนอากาศที่ลอยละล่อง แต่เย้นหว่านกลับได้ยินถึงความรู้สึกที่เสียใจและกดดัน
เป็นความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้ และเจ็บปวดใจอย่างมาก ถึงทำให้กู้จื่อเฟยตัดสินใจแบบนี้ได้
ทำให้คนที่ถ้าไม่สำเร็จตามเป้าหมายที่วางไว้ ยอมแพ้ได้ง่ายๆ
เย้นหว่านขมวดคิ้วเป็นปม หัวใจหนักอึ้ง เหมือนมีก้อนหินใหญ่มาทับไว้ ทำให้เธอหายใจลำบาก
เธอรู้สึกว่า กู้จื่อเฟยกับเย้นโม่หลินไม่ควรจบแบบนี้ ผลลัพธ์แบบนี้น่าเสียใจเกินไป และรู้สึกรับไม่ได้เป็นอย่างมาก
แต่ความรู้สึกเป็นเรื่องคนสองคน คนนอกเข้าไปแทรกไม่ได้
เย้นหว่านนึกถึงโห้หลีเฉินขึ้นมา เริ่มแรกเขาก็รู้ความรักของกู้จื่อเฟยกับเย้นโม่หลินแล้ว อยากใช้เรื่องนี้ทำให้เย้นโม่หลินยกโทษให้ และตกลง
แต่ไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินเดาได้หรือเปล่า สถานการณ์ในตอนนี้ของเย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟย
เดาได้ไหมว่า กู้จื่อเฟยจะยอมแพ้?
เย้นหว่านสับสน เย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยคลาดกันแบบนี้ ไม่อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดี งั้นเส้นทางระหว่างเธอกับโห้หลีเฉิน เหมือนจะไม่มีแล้ว
เขากับเธอ จะทำยังไงกันต่อดีล่ะทีนี้?
นอกหน้าต่าง เมฆดำลอยมาแต่ไกล ปิดพระจันทร์จนหมดสิ้น แสงสว่างระหว่างฟ้าและผืนดินเปลี่ยนไปเป็นความมืดมิดทันที
ตรงหน้าของเย้นหว่านมืดไปหมด มืดจนมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เป็นความรู้สึกกดดันที่ทำให้คนแทบขาดใจ
เหมือนภายในอากาศ เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจของคู่รักที่ไม่ได้คู่กัน
