บทที่622 หยิ่งยโส
หยิ่งยโสอย่างที่สุด!
ในเวลาเดียวกันท่านอาวุโสผมสีเงินรู้สึกโมโห กลับรู้สึกตื่นตระหนกตกใจอีก ตกใจจนหน้าซีด
หยูซือห้านแม้ว่าจะเป็นทายาทตามที่ประชุมได้ตัดสินใจเลือก แต่หลังจากที่โห้หลีเฉินกลับมา ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงต่อเนื่องไม่หยุด ตอนนี้หยูซือห้านก็อยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายนี้อีก สามารถอยู่ในตำแหน่งทายาทต่อไปได้หรือไม่ก็พูดได้สองอย่าง
และสถานะเช่นนี้ ถ้าถูกเย้นโม่หลินฆ่าตายในที่เกิดเหตุ ตระกูลหยูอย่างมากก็ตำหนิกล่าวโทษ กลับไม่คิดจะช่วยแก้แค้นอะไรให้หยูซือห้านจริงๆ
ในเมื่อ ตระกูลเย้นมีความสำคัญกับตระกูลหยูมากเหลือเกิน ทุกคนในตระกูลต่างทำเพื่อผลประโยชน์ เลือกที่จะปิดตาไว้ข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่กล้าฉีกหน้าไปตำหนิความผิดพลาดของเย้นโม่หลิน
อย่างนั้นหยูซือห้าน ก็คงตายเปล่าแล้ว
อย่างนั้นโห้หลีเฉิน ก็ไม่ใช่ว่าสมหวังหรอกหรือ ยิ่งใหญ่อยู่เพียงคนเดียว มีเพียงเขาเป็นทายาทไม่ใช่หรือ
พวกเขาล่วงเกินแบบนี้ กลั่นแกล้งโห้หลีเฉิน ต่อไปโห้หลีเฉินขึ้นมาดำรงตำแหน่ง พวกเขาจะมีทางรอดชีวิตอีกเหรอ
คิดอย่างรวดเร็วท่านอาวุโสผมสีเงินก็ตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดมาก
เขารีบกวักมือ รีบพูดว่า
“คุณชายเย้นไม่ได้นะครับ! มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยๆพูดกันถ้าหากว่า……หยูซือห้านทำเรื่องระยำต่ำช้าจริง ตระกูลหยูของพวกเราไม่มีทางปกป้องเขาเด็ดขาด”
สถานการณ์ตอนนี้ ช่วยหยูซือห้านเป็นเรื่องเร่งด่วนก่อน
“ใช่แล้ว คุณชายเย้น อย่าวู่วามเลย”
“มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยๆคุยกัน วางมีดลงก่อนเถอะ”
ผู้อาวุโสคนอื่นๆค่อยเดินออกมา แต่ละคนพูดเกลี้ยกล่อมกันคนละประโยคสองประโยค ก็มีท่าทีผ่อนคลายลงมา
เดิมเย้นโม่หลินก็ไม่ได้คิดจะฆ่าหยูซือห้านจริงๆ ก็ไม่ได้แกล้ง พลั้งมือแทงไปหนึ่งครั้ง ก็เก็บมีดไป
แต่กริชก็ยังอยู่ในมือของเขา ใบมีดลดลง เลือดสดๆไหลอาบลงมาตามใบมีดทีละหยุด
การดึงดูดสายตาด้วยกลิ่นคาวเลือด
บรรดาคนตระกูลหยูเห็นเช่นนั้น ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกในที่สุด แต่กลับยังวางใจ
ชีวิตของหยูซือห้าน สุดท้ายก็อยู่ในมือของเย้นโม่หลินอยู่ดี
เย้นโม่หลินมองบรรดาผู้คนตรงหน้าด้วยสายตาเยือกเย็นบีบคั้น คมกริบ
พูดอย่างเย็นชาว่า “ฮึ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว อย่างนั้นตระกูลหยูวางแผนจะชดเชยให้อย่างไร”
คำถามบีบเค้นต้อนมาทีละก้าว
ท่านอาวุโสผมสีเงินที่เพิ่งจะวางใจลง ก็กังวลขึ้นมาอีก
คิ้วของเขาขมวดแน่น มองไปทางหยูซือห้านด้วยสายตาสับสน
“ซือห้าน แกจับตัวคุณเย้นไปจริงหรือ เรื่องแต่งงาน ก็เป็นแผนที่แกบีบบังคับเธอหรือ”
“ไม่ ไม่ใช่ครับ!”
หยูซือห้านเสียงแหบพร่า ปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด
สายตาของเขาร้อนผ่าว เงยหน้ามองท่านอาวุโสผมสีเงินสีหน้าร้อนใจ “ผมไม่ได้ลักพาตัวเย้นหว่าน ผม ผมก็แค่……”
หยูซือห้านพูดอ้ำๆอึ้งๆ กำลังคิดข้ออ้างอะไรบางอย่างให้สมเหตุสมผลด้วยความร้อนรน
ท่านอาวุโสผมสีเงินเห็นแล้วก็กังวลในใจ รีบไล่บี้ถามว่า“แค่อะไร ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่ แกแค่พูดความจริงออกมา ตระกูลหยูจะต้องให้ความยุติธรรมกับแกแน่นอน”
ประโยคนี้ ทำให้หยูซือห้าเหมือนกับหาขั้นบันไดเจอ รีบก้าวขึ้นไปทันที
สายตาเขาจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นคมกริบ ยื่นมือที่เต็มไปด้วยบาดแผล ชี้นิ้วตรงไปที่โห้หลีเฉิน
“คือเขา！ทั้งหมดเป็นแผนที่โห้หลีเฉินจะคิดบัญชีกับผม คือเขากับเย้นหว่านสมรู้ร่วมคิดกัน ร่วมมือกันใส่ร้ายผม! พวกเขาจับผมแล้วก็บังคับให้ผมสารภาพทั้งหมด ให้ผมละทิ้งอำนาจทายาทของตระกูลหยู！”
เสียงแหบพร่าที่คลุ้มคลั่ง ยืดนิ้วตรง ชี้ไปที่โห้หลีเฉิน
สายตาของบรรดาผู้คน ก็ล้วนมองไปที่โห้หลีเฉิน
บางคนมองพิจารณาอย่างสงสัย บางคนมองด้วยความโกรธ
ท่านอาวุโสผมสีเงินยิ่งตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว “โห้หลีเฉิน แกกล้าทำชั่วร้ายแบบนี้ เพื่อสิทธิ์ที่จะได้เป็นทายาท ถึงขั้นทำร้ายหลานชายของตัวเอง!”
ประโยคเดียว ถามก็ไม่ถาม ก็กล่าวโทษโห้หลีเฉินเลย
สายตาโห้หลีเฉินเย็นยะเยือกจนคนตกใจ
เย้นหว่านยิ่งมีความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมา
เธอเอ่ยอย่างทนไม่ได้ว่า “คำพูดของหยูซือห้าน พอพูดพวกคุณก็เชื่อ นี่คือสิ่งที่พวกคุณคิดจะชดเชยให้เหรอ!”
ยังคงปกป้อง! ปกป้องเขาอย่างไม่มีข้อจำกัด
สีหน้าของท่านอาวุโสผมสีเงินเปลี่ยนไปทันที บรรดาผู้อาวุโสท่านอื่นที่มีท่าทางขึงขังดุดัน ก็เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง ค่อยๆถอยไปข้างหลังเล็กน้อย
สถานการณ์ตอนนี้ มีความยุ่งยากอยู่บ้างจริงๆ
หยูซือห้านเห็นท่าไม่ค่อยดี ก็รีบพูดอีกว่า
“ใครก็รู้ว่าเย้นหว่านเคยคบอยู่กับโห้หลีเฉินมาก่อน ทั้งสองเคยชอบพอกัน เย้นหว่านจะช่วยพูดแทนโห้หลีเฉินผมก็ไม่มีอะไรจะพูด คือตัวผมเองที่ไม่ได้รับหัวใจของคุณ
แต่ตอนนี้พวกคุณพูดให้ร้ายว่าผมลักพาตัว ทำร้ายคุณ มีหลักฐานอะไร”
ท่านอาวุโสผมสีเงินได้ยินประโยคนี้ ก็รีบเห็นด้วยทันที
“ใช่แล้ว จะทำเรื่องอะไรก็ต้องมีหลักฐาน คุณเย้น พวกคุณมีหลักฐานอะไรอื่นๆอีกบ้าง พิสูจน์ว่าหยูซือห้านทำเรื่องพวกนี้จริง ถ้าหากมี ตระกูลหยูก็จะไม่พูดอะไรอีก”
เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างแรง
เรื่องลักพาตัว จะมีหลักฐานอะไรได้ ก็คือสถานที่จัดงานแต่งงาน ก็ล้วนถูกระเบิดไม่เหลืออะไรเลย
หยูซือห้านก็คงต้องคิดถึงจุดนี้เอาไว้แล้ว ดังนั้นจึงมีความคิดที่จะเรียกหาหลักฐานอย่างหน้าไม่อาย
แต่ตอนนี้ถ้าไม่มีหลักฐาน หยูซือห้านทำเรื่องที่ระยำตำบอนแบบนี้ ก็จะสามารถหลุดพ้น ไม่ต้องถูกลงโทษใดๆเลยเหรอ
เย้นหว่านหงุดหงิดในใจ โกรธจนไฟโหมลุกโชน
“ฮึ คำพูดของผมเย้นโม่หลิน ก็คือหลักฐาน！”
เย้นโม่หลินส่งเสียงดุด้วยความเยือกเย็น น้ำเสียงหยิ่งยโสบ้าอำนาจ สายตาที่เย่อหยิ่งมองกวาดผู้คนไปทั่วราวกับเป็นราชา
แต่ละคำคมกริบ “คนที่ตระกูลเย้นของผมจะจัดการ ก็แค่มาแจ้งให้พวกคุณทราบ ไม่ได้มาให้พวกคุณมีทางเลือกที่จะปฏิเสธ”
หยิ่งยโส
โอหัง
ในถิ่นของตระกูลหยู พูดคำที่หยิ่งยโสบ้าอำนาจแบบนี้
สีหน้าของทุกคนในตระกูลหยูเปลี่ยนไปทีละคน ดูน่าเกลียดราวกับว่ากินแมลงวันเลย
คิ้วของหยูฉู่สอง ก็ขมวดแน่นอย่างไม่มีสาเหตุ
เย้นโม่หลินมุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน สาวเท้ายาวๆ เดินไปทางหยู่ฉู่สองทีละก้าว
ในตำแหน่งที่ห่างออกไปห้าห้าว เขาก็หยุดลง
เขาพูดอย่างภูมิใจว่า “วันนี้ ผมเย้นโม่หลินเป็นตัวแทนของตระกูลเย้น จะขอพูดตรงนี้ว่า
หยูซือห้านกล้าลักพาตัวเย้นหว่าน ทำให้เธอต้องเผชิญกับความเป็นความตาย ความแค้นครั้งนี้ ตระกูลเย้นไม่มีทางลืมอย่างแน่นอน ถ้าหากตระกูลหยูจะปกป้องหยูซือห้าน อย่างนั้นความร่วมมือระหว่างตระกูลเย้นและตระกูลหยูทั้งหมด เป็นอันยกเลิก นับแต่นี้ต่อไป จะเป็นศัตรูคู่อาฆาตไม่สิ้นสุด！”
บรรดาคนของตระกูลหยู สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
ประโยคนี้รุนแรงมากจริงๆ แม้แต่หยูฉู่สอง ก็ยังหน้าถอดสี
สายตาเย็นเยือกของเย้นโม่หลินมองบรรดาผู้คนที่อยู่โดยรอบ พูดว่า
“ครั้งนี้ ชีวิตของเย้นหว่านโห้หลีเฉินเป็นคนช่วยเอาไว้ เขาเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลเย้นของพวกเรา นับจากนี้เป็นต้นไป ตระกูลเย้นจะสนับสนุน ช่วยเหลือโห้หลีเฉินอย่างเต็มที่
ผมไม่สนว่าสุดท้ายแล้วพวกคุณตระกูลหยูจะเลือกใครเป็นทายาท แต่ถ้าหากจะกำจัดโห้หลีเฉินต่อหน้าผม ทำให้เขาบาดเจ็บหนักถึงขั้นพิการ ผมเย้นโม่หลิน ก็ไม่มีทางรับปาก แม้จะต้องแลกมาด้วย การโจมตีตระกูลหยูแย่งคนไปก็ไม่ลังเล”
ประโยคนี้ เสมือนกับระเบิดหนึ่งลูก โยนลงไปในทะเลสาบ
ระเบิดจนน้ำแตกกระจาย ผู้คนตื่นตกใจกลัว
