ในขณะที่ใจกำลังปั่นป่วน เย้นหว่านยกมือขึ้นมาคว้าแขนของฉู่ฉู่ไว้
เธอพูดขึ้นมาว่า ” ฉู่ฉู่ รสนิยมของฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอไปช่วยฉันเลือกชุดพิธีหน่อยสิ ”
เหมือนเธอจะกลัวว่าเหตุผลของตัวเองไม่มากพอ จึงพูดเสริมอีก ” ไปร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังครั้งแรก ฉันไม่อยากทำให้พวกเธอต้องขายหน้าน่ะ ”
ตอนนี้เธออาศัยในบ้านของครอบครัวเวนเดลล์ ก็ถือว่าเป็นตัวแทน เป็นหน้าเป็นตาของครอบครัวเวนเดลล์ด้วย
อีกหน่อยก็จะแต่งงานกับท่านดยุก ก็ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของท่านดยุกเช่นกัน
ถ้าแต่งตัวน่าเกลียดล่ะก็ ต้องทำให้ขายหน้ากันไปทั่วแน่
ฉู่ฉู่มองไปที่เสื้อผ้าสีดำเรียบ ๆ บนตัวของเย้นหว่าน ดูท่าก็เหมือนใส่แบบขอไปที อย่างกับจะไปร่วมพิธีศพของใครในครอบครัวอย่างไงอย่างงั้น
มันทำให้เธอรู้สึกกังวลในรสนิยมของเย้นหว่าน จึงพูดกับท่านดยุกว่า
” ท่านดยุก ฉันขอไปด้วยได้ไหมคะ ว่าจะไปช่วยเย้นหว่านเลือกชุดพิธีสักหน่อย ”
ท่านดยุกเกิดความไม่พอใจ ถ้าเป็นแบบนี้ ช่องว่างระหว่างเราสองคนขณะเดินทางก็ไม่เหลือเลยน่ะสิ
แต่ว่า อีกไม่กี่ชั่วโมงเย้นหว่านก็เป็นเจ้าสาวของเขาแล้ว เขาไม่ควรจะใจแคบกับเวลาหยุมหยิมแค่นี้
เขาจึงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ” ได้สิ ขึ้นรถไปด้วยกันเถอะ ”
เย้นหว่านแอบถอนหายใจเบา ๆ
ขณะเดินทาง มีฉู่ฉู่ไปด้วย ชายหนุ่มก็ไม่กล้าทำอะไรที่เกินเลยต่อเย้นหว่านอีก
แต่สายตาของเขา ก็ยังดูคุกคามบนเรือนร่างของเย้นหว่านอยู่ดี
เย้นหว่านรู้สึกตึงเครียดไปทั้งตัว หนังหัวชาไปหมด
ในที่สุดก็ถึงจุดจอดรถ ที่นี่ให้บริการเกี่ยวกับชุดพิธีของราชนิกุลโดยเฉพาะ
ข้างในตกแต่งโดยใช้สีทองเป็นหลัก ดูโอ่อ่าตระการตา จากนั้นก็มีพนักงานต้อนรับที่ดูได้รับการฝึกมาอย่างดี เครื่องแต่งกายที่เต็มไปด้วยไหมสีทอง
ได้ยินมาว่า พนักงานที่นี่ล้วนถูกอบรมมาเพื่อดูแลเหล่าราชนิกุลโดยเฉพาะ
” ท่านดยุก ที่นี่มีชุดราตรีคอลเลคชั่นใหม่ด้วยนะคะ ”
พนักงานหญิงพาพวกเขาเข้าไปยังห้องเก็บเสื้อผ้าขนาดใหญ่ด้วยท่าทีที่นอบน้อม
ในห้องนั้น แขวนไปด้วยเสื้อผ้ามากมาย ชุดราตรีทุกชุดดูสวยงามและล้ำค่า คนที่มองคงลายตากันไม่น้อย
ดูจากลักษณะที่กว้างใหญ่ของที่แห่งนี้ ราคาคงจะฟุ่มเฟือยอยู่ไม่น้อย
ชายหนุ่มไม่ได้ชายตามองพนักงานหญิงคนนั้นเลยแม้แต่น้อย สายตาสนใจแค่ตัวเย้นหว่านเท่านั้น ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
” เสี่ยวหว่าน คุณชอบชุดเหรอ ”
น้ำเสียงที่ดูสนิทสนมที่เรียกเสี่ยวหว่านนั่น มันชวนให้เย้นหว่านรู้สึกขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูก
ใช่แล้ว ตั้งแต่ได้ยินฉู่ฉู่เรียกเย้นหว่าน เขาก็คุ้นชินที่จะเรียกเธอว่าเสี่ยวหว่านไปเสียแล้ว
ฉู่ฉู่เมื่อเห็นก็ตาพร่า อิจฉาจนไม่รู้จะทำยังไงไหว
เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า ” เย้นหว่านรสนิยมแย่มาก ฉันช่วยเธอเลือกคงจะดีกว่า ”
เย้นหว่านเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร
ไม่นาน ฉู่ฉู่ก็ชี้ไปที่ชุดขาวอมชมพูตัวหนึ่ง เพื่อให้พนักงานเอาลงมาให้ดู
” ตัวนี้แหละ เหมาะกับสีผิวของเธอดี ”
เย้นหว่านไม่มีความเห็นใด ๆ ไอ้งานเลี้ยงอะไรนี่เธอเองก็ไม่ได้อยากไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
ตามชุดที่ฉู่ฉู่เลือก และพนักงานที่ช่วยเธอใส่ชุดนี้ เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็เดินออกมา
กระโปรงขาวอมชมพูที่ลากลงบนพื้น มองไปมองมาก็ดูราวกับนางฟ้าที่สวยและสง่างาม ดูคล้ายกับเจ้าสาวอย่างไรอย่างนั้น
ชายหนุ่มมองไปทางเย้นหว่านด้วยสายตาแพรวพราว ก่อนจะชมออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่
” เสี่ยวหว่านของฉัน สวยจริง ๆ! ”
เฮ้ย เธอไปเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่!
ยังไม่มีใครตกลงปลงใจเสียหน่อย!
ฉู่ฉู่เมื่อเห็นเปลี่ยนชุดออกมา ก็ตกใจไม่น้อย ปรากฏว่าดูดีกว่าที่เธอจินตนาการเอาไว้เยอะเลย สวยขึ้นมากตั้งไม่รู้กี่เท่า
ก่อนหน้าที่เย้นหว่านใส่เสื้อผ้าสีดำเรียบ ๆ ทำให้ตัวออร่าของเธอมันดูดรอปลง มันดูธรรมดาเกินไป ทำให้เย้นหว่านดูสวยแบบทั่ว ๆ ไป ทำให้รูปลักษณ์ละเอียดงดงามเพียงเท่านั้น
แต่พอใส่ชุดราตรีที่ดูสง่างามชุดนี้ ร่างกายของเธอก็เหมือนถูกคลุมไปด้วยละอองหมอกเป็นชั้น ๆ รูปร่างดูเพรียวสวยสง่าราวกับนางฟ้าที่ย่างกายเดินอยู่บนก้อนเมฆเลยทีเดียว
ฉู่ฉู่พบว่า บนตัวของเย้นหว่าน ก็มีความสง่างามที่ใคร ๆ ก็ไม่สามารถลอกเลียนแบบได้เช่นกัน ดูสูงส่ง โดดเด่นเหลือเกิน
ถึงแม้จะไม่เห็นดีเห็นงามด้วย แต่ก็ทำให้เธอเข้าใจว่า ทำไมคนที่สูงส่งอย่างท่านดยุก ถึงชอบเย้นหว่านตั้งแต่แรกพบ
ฉู่ฉู่พูดด้วยน้ำเสียงอิจฉานิด ๆ ” ชุดนี้แหละ สวยดี คืนนี้นอกจากเจ้าหญิงแล้ว เธอก็จะเป็นคนที่สวยที่สุดในงานคนนี้ ”
ตัวเย้นหว่านเองก็จะเลือกชุดนี้ไว้ตั้งแต่ทีแรกแล้ว แต่คำพูดของฉู่ฉู่ ทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง นอกจากเจ้าหญิงงั้นเหรอ
เธอพึ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าในงานก็ยังมีเจ้าหญิงที่จ้องจะเขมือบโห้หลีเฉินอยู่
อีกอย่างยังได้รับการขนานนามว่าเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในประเทศเบียนหนาน เป็นคนที่เหมาะสมเข้าคู่กับโห้หลีเฉินเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ดูเป็นคู่รักที่มีสง่าราศีเป็นที่สุด
แต่ว่า เธอต่างหากล่ะที่เป็นแฟนตัวจริงของโห้หลีเฉินน่ะ!
เธอไม่อยากถูกองค์หญิงอะไรนี่เปรียบเทียบต่อไปอีกแล้ว
หากเธอเปรียบเทียบตัวเองกับองค์หญิง เธอคงจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองเปล่า ๆ อีกหน่อยก็คงจะกวนใจโห้หลีเฉินไม่น้อย
เมื่อคิดได้ เย้นหว่านก็มองกวาดสายตาไปมา ก็ไปหยุดอยู่ที่ชุดราตรีสีแดงสดชุดหนึ่ง
นั่นคือชุดราตรีสีแดงดุจไฟ ประดับไปด้วยอัญมณีเล็ก ๆ ที่เปล่งแสงวิบวับไปมา ถ้าสวมลงบนคนที่มีหุ่นดุจนางแบบละก็คงจะโดดเด่นไม่น้อย
ชุดราตรีชุดนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาที่สวมใส่มัน คงเอาไม่อยู่แน่ ๆ
เย้นหว่านชี้มือขึ้น ” ฉันอยากลองชุดนั้นค่ะ ”
เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง
เสื้อผ้าที่อยู่บนตัวเย้นหว่านตอนนี้ก็สวยและเข้ากับตัวเธออยู่แล้ว สวยจนเหมือนนางฟ้า ทำไมเธอถึงอยากเปลี่ยนมันอีกล่ะ
อีกอย่างชุดราตรีชุดนั้น….
ฉู่ฉู่โพล่งขึ้นมาว่า ” ชุดราตรีชุดนั้นมันสวยจนวิจิตรตระการตาเกินไป เธอใส่มันไม่เข้าหรอกนะ มีแค่คนที่มีความสง่างามอย่างองค์หญิงเท่านั้นแหละ ที่จะใส่มันแล้วออกมาดูดีน่ะ ”
สิ่งที่เย้นหว่านต้องการ ก็คือผลลัพธ์แบบนี้นั่นแหละ
สีแดงของชุดที่เหมือนกัน เตะตาเหมือนกัน ถ้าเทียบกันล่ะก็ คงได้รู้ว่าใครกันที่รอดหรือร่วง
เย้นหว่านมีท่าทีที่ขึงขัง ก่อนจะพูดกับพนักงานว่า
” ชุดนั้นแหละค่ะ ช่วยหยิบมาให้ฉันทีนะ ”
พนักงานลังเลเล็กน้อย ชุด ๆ นี้ ผู้หญิงฐานะร่ำรวยมากหน้าหลายตาก็เคยมาลองแล้ว แต่ก็ไม่มีใครใส่ออกมาแล้วดูสวยสักคน
ถึงแม้จะเป็นองค์หญิงท่าน ก็ใส่แล้วไม่ได้ออกมาสวยเช่นกัน จึงเลือกชุดผ้าไหมแดงอีกตัวที่รองลงมาจากชุดนี้
จากที่พวกเธอดู ๆ แล้ว ถ้าเย้นหว่านลองชุดนี้ ก็คงจะเสียเวลาลองไปเปล่า ๆ
” เอามันให้เธอ ”
ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียง
สายตาของเขามองเย้นหว่านอย่างสนอกสนใจ รอยยิ้มที่มุมปากยังคงยิ้มอยู่แบบนั้น
สำหรับเย้นหว่าน ไม่ว่ายังไงเขาก็ยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
ความดื้อรั้นหัวแข็งอยากเอาชนะของเธอ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่อยากจะเติมเต็มความต้องการนั้น
ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข เย้นหว่านต้องชอบเขาแน่ ๆ ดังนั้นเธอจึงอยากเป็นคนที่สวยที่สุด เพื่อที่จะได้ยืนเคียงข้างเขา
เมื่อท่านดยุกพูดแล้ว พนักงานก็ไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงรีบไปนำเสื้อลงมาอย่างระมัดระวัง ส่งไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อ
เย้นหว่านค่อย ๆ มองชายคนนี้อย่างเงียบ ๆ ผู้ชายคนนี้อย่างกับเทพหายนะเสียจริง แต่สำหรับเรื่องนี้ กลับไม่พูดอะไรแล้วเห็นด้วยกับเธอ
แต่ถึงยังไง เธอก็เกลียดเขาอยู่ดี
เย้นหว่านไม่ได้สนใจเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อ
เห็นได้ชัดว่าชุดราตรีชุดนี้เปรียบดั่งสมบัติชิ้นสำคัญของร้าน ด้วยรูปแบบของชุดที่งดงามและดูซับซ้อน เวลาสวมใส่จึงต้องใช้คนถึงสามคนในการช่วยใส่ พลิกไปพลิกมาจนเสร็จ
เย้นหว่านยืนจนรู้สึกปวดขา สุดท้ายก็ออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อจนได้
วินาทีที่เธอย่างกายออกมา ทั้งห้องนั้น ก็เกิดเสียงฮือฮาไปทั่ว
พนักงานที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ตกใจในความงดงามของเย้นหว่าน งดงามจนแทบไม่น่าเชื่อ
” งดงามเสียจริง! ”
” เธอใส่ชุดนี้ได้ออกมาเข้ามาก ๆ แล้วออกมาดูดีเสียด้วย ”
” อย่างกับชุดนี้ถูกออกแบบมาเพื่อเธอโดยเฉพาะก็ไม่ปาน มีออร่าอย่างกับราชินีแหละ
