คำพูดนี้ เหมือนเป็นการสารภาพรักไม่มีผิด!
เวนเดลล์เบิกตาโพลงโต ร่างกายแข็งทื่อไปหมด
องค์หญิงคนนี้มาสร้างความวุ่นวายหรือไง จะทำยังไงดีล่ะทีนี้?
โห้หลีเฉินคงไม่อดทนแสดงเป็นคนรักให้เธอหรอกนะ
เวนเดลล์กลัวว่าโห้หลีเฉินจะผลักองค์หญิงออกไปติดผนังกำแพงเอา รีบคิดวิธีการรับมือ ในตอนนี้เอง ทันใดนั้นก็เห็นมีคนเปิดม่านออก
เย้นหว่านเหมือนลมพายุปะทุเข้ามา
เธอรีบเดินไปตรงหน้าโห้หลีเฉินอย่างรวดเร็ว ดึงมือองค์หญิงออกโดยไม่ถามไถ่อะไรก่อน เธอรีบขวางไว้ระหว่างสองคนในทันที
เธอขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจว่า “องค์หญิง ชายหญิงต่างกัน ระวังด้วย!”
เย้นหว่านปรากฏขึ้นกะทันหัน แรงไม่น้อยเลย ซาอินติยังยืนไม่คงที่ เธอถอยหลังออกไปหลายก้าว
ตั้งแต่เธอเกิดมา ยังไม่เคยมีใครทำกิริยาต่ำทรามแบบนี้กับเธอมาก่อน
เธอโมโหทันที ซาอินติมองค้อนเย้นหว่านด้วยสายตาแหลมคม กำลังจะโต้ตอบ
“เย้นหว่าน?”
พอเธอมองหน้าเย้นหว่านได้ชัดเจนแล้ว ก็ชะงักไปทันที ไฟที่ปะทุขึ้นเหนือหัว ก็ดับไปในทันที
ใบหน้าสวยของเธอรีบเผยรอยยิ้มกว้างในทันที เสียงก็อ่อนโยนอย่างมาก
“เมื่อกี้ฉันขออภัย อย่าเก็บไปคิดเลยนะ”
มองดูองค์หญิงตรงหน้าที่ยิ้มกว้างและไม่โมโห เย้นหว่านก็รู้สึกอึ้งมาก
ตามคำร่ำลือแล้วนิสัยองค์หญิงไม่ได้ดีขนาดนั้นนะ เธอมีชีวิตมั่งคั่งร่ำรวยไม่มีใครกล้าขัดขืนคำสั่ง นานๆเข้าก็กลายเป็นว่าเธอพูดอะไรก็ต้องเป็นอะไร อยากได้อะไรก็ต้องได้
ผู้ชายอยู่ตรงหน้าเธอต้องก้มหัวให้ทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นผู้หญิงที่ไม่เห็นหน้าก็มีคำร่ำลือไปแล้ว?
แต่ตอนนี้เธอดูนิสัยดีมาก อะไรกันล่ะเนี่ย?
เย้นหว่านทะแม่งใจ แต่ก็ยังคงระวังตัวอยู่ ยืนตัวตรงขวางหน้าโห้หลีเฉินไว้
ไม่ให้เธอมีโอกาสได้เข้าใกล้
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วนะ พวกเธอสองพี่น้องคุยกันไปก่อนแล้วกัน”
เย้นหว่านพูดจบ ก็ดึงโห้หลีเฉินออกไปทันที
องค์หญิงคนนี้คิดไม่ได้กับโห้หลีเฉิน เธอไม่อยากให้โห้หลีเฉินอยู่ต่อสักวินาทีเดียว
ในตอนที่เธอเห็นองค์หญิงจับแขนโห้หลีเฉินไว้ เธออยากจะตัดมือซาอินติออกมาจริงๆ
สายตาโห้หลีเฉินจ้องมองเย้นหว่านอย่างลึกซึ้ง ท่าทางของเธอที่ระแวงและขวางหน้าเขาไว้ ดูแล้วน่ารักและน่าพอใจมาก
แท้จริงแล้ว ท่าทางของผู้หญิงหึงเป็นแบบนี้นี่เอง?
เขาอารมณ์ดีอย่างมาก กระตุกยิ้มขึ้น ยอมให้เธอลากไป
เห็นโห้หลีเฉินกำลังจะไปแล้ว ซาอินติตื่นเต้นร้อนรนใจทันที
เธอออกมาจากวัง ก็เพื่อเจอโห้หลีเฉิน พูดคุยกัน เพื่อสร้างสัมพันธ์ที่ดี
โห้หลีเฉินจะไปแล้ว เธอก็มาเสียเที่ยวน่ะสิ
เธอร้อนรนใจ ยังคิดวิธีไม่ได้ ก็เห็นร่างกายสูงกำยำของเซอร์ยุนซี ขวางไว้ตรงหน้าโห้หลีเฉินกับเย้นหว่านในทันที
เซอร์ยุนซีดวงตาเปล่งประกาย สีหน้าแปลกใจและดีใจอย่างมาก
เขาจ้องมองเย้นหว่านอยู่อย่างนั้น “เสี่ยวหว่าน ไม่เจอกันสามวัน เธอผอมลงไปมากเลย คิดถึงฉันมากเลยใช่ไหม?”
เย้นหว่าน “……”
ให้ตายสิ! เมื่อกี้เธอพุ่งออกไปเพราะหึงหนัก กลับลืมไปว่าในห้องโถงมีตาบ้านี่อยู่
นี่ไงพึ่งเจอกันคำแรกที่พูดออกมามันน่าตบมากเลยนะ
เย้นหว่านรู้สึกสันหลังเย็นวาบในทันทีทันใด
เธอหัวใจหยุดเต้น และรีบพูดอย่างเข้มงวดว่า
“คุณท่านดยุก ระหว่างฉันกับคุณไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน ไม่ได้สนิทกันมากด้วย กรุณาอย่าเรียกฉันแบบนี้”
คำพูดเดียว บอกได้คำเดียวว่าดูห่างเหินมาก ขีดเส้นกั้นระหว่างสองคนได้อย่างชัดเจน
แต่ว่า ตาบ้านี่กลับไม่รู้ตัวเลย แต่กลับเข้ามาใกล้เย้นหว่านอีกสองก้าว
“เสี่ยวหว่าน เธอไม่ต้องแกล้งทำแบบนี้หรอก บอกข่าวดีเธอให้นะ ฉันผ่านการทดลองแรกได้แล้ว ไม่นานก็จะผ่านการทดลองที่สอง เธอจะได้แต่งงานกับฉันแน่นอน เธอรอฉันมาพาเธอกลับบ้านได้เลยนะ”
พูดอย่างมั่นอกมั่นใจ มีความดีใจอย่างมาก
เย้นหว่านกระตุกมุมปาก เขาไม่รู้สึกเลยเหรอว่า เธอไม่ยอมร้อยเปอร์เซ็นต์เลยน่ะ?
สายตาของโห้หลีเฉินจ้องเซอร์ยุนซีอย่างเย็นชา อันตรายจนเหมือนจะควักลูกตาเขาออกมาได้ทุกเมื่อ
กล้าจีบผู้หญิงของเขาต่อหน้าเขา รนหาที่ตายแท้!
รู้สึกได้ว่าความโกรธของผู้ชายข้างๆเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เย้นหว่านกลัวว่าเขาจะอดไม่ได้ลงมือ งั้นแผนการทั้งหมดของพวกเขาก็จบกันน่ะสิ
เย้นหว่านรีบชักเสื้อโห้หลีเฉินไว้เงียบๆ ขยับเข้าไปใกล้เขา พูดกระซิบเสียงเบา
“อย่าทะเลาะกับตาบ้านี่เลย พวกเราอย่าไปสนใจเขาก็พอแล้ว”
เสียงของหญิงสาวอ่อนโยน เสียงเรียกตาบ้า ก็ยิ่งทำให้โห้หลีเฉินอดยิ้มไม่ได้
ในสายตาของเย้นหว่าน ก็แค่คนบ้าเท่านั้น
เขาเม้มปาก ไม่มองเซอร์ยุนซีอีกต่อไป แต่กลับคว้าข้อมือเย้นหว่านไว้ และเดินออกไปด้านนอกก้าวยาวๆ
เซอร์ยุนซีไม่คิดเลยว่า สองพี่น้องไม่สนใจเขา และเดินผ่านไปทันที
ขนาดห้ามไว้ยังไม่ทันเลย
“โอ๊ย นายให้พวกเขาไปได้ยังไงเนี้ย! ตาโง่เอ๊ย”
ซาอินติมองดูแผ่นหลังผู้ชายร่างสูงกำยำที่หายไปตรงหน้าประตูอย่างรวดเร็ว ด่าออกไปอย่างไม่พอใจ และรีบตามออกไป
เวนเดลล์ขมับกระตุก ไม่คิดอะไร และรีบไปขวางหน้าซาอินติเอาไว้
“องค์หญิงช้าก่อน”
ซาอินติรีบร้อนตามโห้หลีเฉิน ก็ตะโกนออกไปว่า “ถอยไป”
ท่าทีที่สูงส่ง มีแต่อารมณ์ก่นด่าทั้งนั้น
เวนเดลล์อึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าเริ่มไม่ดี และรับรู้ได้ถึงนิสัยขององค์หญิงเป็นอย่างดี
ยังไงก็ยังเป็นองค์หญิงผู้สูงส่ง มีอำนาจ นอกจากแสร้งทำตัวอ่อนโยนต่อหน้าโห้หลีเฉินแล้ว แท้จริงแล้วเธอยังเป็นคนใจอำมหิตคนหนึ่ง
แต่ว่า โห้หลีเฉินก็ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ เมื่อกี้เขาดูไม่พอใจแล้ว และโมโหแล้วจริงๆ
เวนเดลล์ไม่กล้าปล่อยให้องค์หญิงไปหาเขาในตอนนี้หรอกนะ เขาครุ่นคิดอย่างเร็ว และพูดว่า
“องค์หญิง ท่านก็รู้ คุณโห้เวลาพักผ่อนไม่ชอบให้ใครมารบกวน วันนี้นานๆทีเขาจะได้หยุดงานและพักผ่อน……”
“หรือว่าจะให้ฉันมาเสียเที่ยวหรือไง?”
สีหน้าของซาอินติบึ้งตึงไปหมด นิสัยไม่ดีที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าสวยนั้นก็เผยออกมาทั้งหมด
และเวนเดลล์ตรงหน้านั้น แทบจะกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอ
เวนเดลล์อยู่ในหมู่ราชวงศ์มานาน เป็นผู้เชี่ยวชาญเลยก็ว่าได้ เห็นองค์หญิงกำลังจะระเบิดอยู่แล้ว เขาก็รีบพูดขึ้นทันที
“ใกล้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว องค์หญิงอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนเป็นยังไงครับ? คุณโห้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว น่าจะหิวแล้วนะครับ”
ไฟโกรธของซาอินติที่กำลังจะปะทุขึ้น ก็หยุดชะงักไปในทันที
ดวงตาเธอเปล่งประกาย มองเวนเดลล์ด้วยสายตาวิบวับ “นายแน่ใจนะว่าโห้หลีเฉินจะมากินข้าวแน่?”
เวนเดลล์พยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “แน่ใจครับ พวกเรากินข้าวด้วยกันทุกครั้ง คุณโห้ไม่เคยขาดเลยครับ”
เพราะเขาต้องไปกินข้าวกับเย้นหว่าน
ได้ยินคำตอบที่ชัดเจน ในที่สุดใบหน้าของซาอินติก็มีรอยยิ้มกว้าง
