สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – บทที่ 746 เจ็บ เจ็บเจ็บเจ็บ

“ตุบ!”

จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นตามมา ชายคนนั้นถูกถีบหนึ่งที จนร่างกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง

ราวกับกระดูกทั่วร่างของเขาจะหักอย่างไรอย่างนั้น เจ็บเสียจนเขาชาไปทั่วร่าง

เขานอนกุมแขนอยู่บนพื้น แล้วมองชายรูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ “คุณโห้ ทำไมถึง…ตีผม…”

ในขณะที่พูดอยู่นั้น ในปากของเขาก็อดกลั้นไว้ไม่ไหวแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือด ฝ่าเท้านี่หนักเกินไปแล้วจริงๆ

โห้หลีเฉินมองชายผู้นั้นจากเบื้องสูงมองคนที่อยู่เบื้องต่ำ ยกเท้าขึ้น รองเท้าหนังมันวาวกระทืบลงไปที่ท้องของชายคนนั้น

ใบหน้าของเขาเย็นชาล้ำลึก ทว่าลงแรงที่ฝ่าเท้าอย่างรุนแรง

“อา…เจ็บ! เจ็บ!”

ชายหนุ่มร้องด้วยความเจ็บน่าเวทนา ใบหน้าขาวซีดอย่างฉับพลัน เหงื่อเม็ดใหญ่ตรงหน้าผากหยดลงมา

เขารู้สึกว่าเขาใกล้จะโดนกระทืบตายแล้ว

อวัยวะภายในดูราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงแล้ว

“เจ็บแค่นิดหน่อย ก็ทนไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ?”

มุมปากของโห้หลีเฉินโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม ทว่าเห็นได้ชัดว่าเป็นรอยยิ้มที่มีเจตนาร้าย

ชายหนุ่มราวกับเห็นอสูรหรือปีศาจเข้าแล้ว

ตัวของเขาสั่นเทิ้ม แล้วมองโห้หลีเฉินด้วยความหวาดกลัว “เพราะอะไร ผมทำให้คุณไม่พอใจตรงไหน?”

เขาไม่เข้าใจ

เขาปฏิบัติตามกฎของการทรวงการต่างประเทศโดยตลอด แล้วยิ่งไปกว่านั้นยังหวาดกลัวความสัมพันธ์ของโห้หลีเฉินกับเจ้าหญิง แต่ไรมาก็เลยไม่เคยล่วงเกินโห้หลีเฉินมาก่อน หนำซ้ำยังพยายามแสดงความรักกับเพื่อร่วมงานด้วย

เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักอย่าง แต่ทำไมจู่ ๆ โห้หลีเฉินถึงต้องลงมือกับเขาด้วย

เมื่อเห็นท่าทางไม่เข้าใจของเขา ความไร้เหตุผลของโห้หลีเฉินก็ยิ่งมีมากขึ้น ราวกับจะใช้เท้ากระทืบชายหนุ่มให้ตาย

ริมฝีปากบางของเขาเปิดออก แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

“นายทำอะไรลงไปเมื่อคืน ยังต้องให้ฉันพูดอีกเหรอ?”

ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ ฉับพลันนั้นก็ตัวสั่นอย่างรุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก

จากนั้นเขาก็กัดฟันแล้วพูดว่า “เย้นหว่านเอาเรื่องในห้องน้ำไปบอกคุณอย่างนั้นเหรอ?”

โห้หลีเฉินไม่ปฏิเสธ

ทว่าชายหนุ่มกลับไม่รู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามใบหน้ากลับมีความโกรธเกลียดและชิงชัง

“ผมไม่ชินที่ต้องเห็นเธอตามพัวพันคุณอย่างนี้ ทำให้งานของคุณล่าช้าไป ก็เลยเตือนเธอไปแค่สองประโยคก็เท่านั้น เรื่องแค่นี้ คุณถึงกลับต้องลงมือทำร้ายผมด้วยตัวเองเชียวเหรอ?”

“เย้นหว่านก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ได้มีคุณสมบัติอะไรให้คุณต้องทำถึงขนาดนี้อยู่แล้ว”

ยิ่งไม่มีคุณสมบัติที่จะมาทำให้เขาถูกทุบตีด้วย

ชายหนุ่มโกรธแค้นอย่างถึงที่สุดและโมโหมาก ในความคิดของเขา ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงของตัวเอง หรือว่าผู้หญิงของคนอื่น ล้วนจะด่าหรือรังแกอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ อย่างไรเสียที่นี่ผู้หญิงก็เกิดมาเพื่อผู้ชาย

เขาแค่ขู่ให้เย้นหว่านกลัวก็เท่านั้น แต่โห้หลีเฉินกลับทำร้ายเขา เดิมทีก็เป็นแค่เรื่องใหญ่ที่จัดการให้เป็นเรื่องเล็ก ไม่ได้มีกฎเกณฑ์!

เมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนี้ สีหน้าของโห้หลีเฉินก็ยิ่งมืดครึ้มไปอีก

ฉับพลันนั้นแรงที่ฝ่าเท้าก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของชายหนุ่มดังขึ้นไม่หยุด ดูเหมือนลำไส้ใหญ่เล็กจะแตกในอีกไม่กี่นาที แล้วจะตายในที่สุด

เจ็บเกินไปแล้ว

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย…”

โห้หลีเฉินมีสีหน้าที่เย็นชา ดวงตาคู่นั้นดูราวกับน้ำแข็ง มองดูชายหนุ่มที่ร้องขอชีวิตด้วยความเจ็บด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

สีหน้าของเขาดูเย็นชาไม่มีความสงสารหรือเห็นอกเห็นใจเลยสักนิด

“คนของฉัน นายมีสิทธิ์อะไรกล้ามากล่าวหาหล่อนมั่วซั่วแบบนี้?”

ทุกคำพูดที่ออกไป แรงที่ฝ่าเท้าของเขาก็จะยิ่งหนักขึ้นอีกทุกครั้ง

ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวดและสงสัยในชีวิต น้ำตาไหลคลอเบ้าแล้ว

เขามองโห้หลีเฉินด้วยความหวาดกลัว ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเพื่อผู้หญิงแค่คนเดียว เขาต้องบันดาลโทสะถึงขนาดนี้เลยเหรอ ถึงขนาดต้องฆ่าเพื่อนร่วมงานเลย?

น้ำเสียงที่เย็นชาของโห้หลีเฉินดังขึ้นราวกับมาจากนรก “กล้าทำให้เธอตกใจ ก็ต้องชดใช้”

“กร๊อบ”

เสียงกระดูกหักดังขึ้นภายในห้องน้ำที่เงียบสงบ ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้องที่น่าหวั่นเกรงก็มิปาน

หน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนสี ตามด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจากอาการกระดูกหัก

กระดูกซี่โครงของเขา หักแล้ว!

โห้หลีเฉินกะจะกระทืบเขาให้ตายจริงๆ

โห้หลีเฉินที่กำลังมองจากมุมสูง ในที่สุดชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงความกลัวตายที่รุนแรง มันกำลังโอบล้อมเขาไว้อย่างแน่นหนา

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะถูกฆ่าเพราะผู้หญิงคนเดียว แต่ภาพทุกอย่างตรงหน้ากลับตอบเขาหมดแล้ว มันคือความจริง

ความปกป้องที่โห้หลีเฉินมีต่อเย้นหว่านนั้นได้ทำลายการรับรู้ของเขา

ในขณะที่หวาดกลัวจนถึงขีดสุดนั้น ทัศนคติทุกอย่างของชายหนุ่มได้ถูกทำลายจนหมดสิ้น เกือบจะสร้างขึ้นมาใหม่แทบไม่ทัน ตัวสั่นงกๆ ตามสัญชาตญาณแล้วเริ่มร้องขอชีวิต

“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว…จากนี้ไปผมจะไม่กล้าพูดอะไรหรือทำอะไรกับเย้นหว่านอีกแล้ว ขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมไป…”

ทว่าฝ่าเท้าที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ของโห้หลีเฉินนั้นกลับไม่เปลี่ยนแปลงเลย ยังคงกดลงไปทีละนิด

กระดูกที่แตกร้าวอยู่นั้น ก็ยิ่งบิดเบี้ยวผิดรูป ทำให้คนเกิดความรู้สึกเจ็บปวดเหลือทน

ศีรษะของชายหนุ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เจ็บปวดจนแทบจะเป็นลมหมดสติ

นี่มันเหมือนอยู่ไม่สู้ตายจริงๆ

เขาสำนึกแล้ว เขาสำนึกแล้ว หากรู้อย่างนี้ ก็คงจะไม่ไปหาเรื่องเย้นหว่านตั้งแต่แรก ไปรับงานที่ถึงแก่ชีวิตครั้งนี้

“ผมผิดไปแล้ว ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว…”

เสียงของชายหนุ่มสั่นเครือ ขอร้องอ้อนวอนไม่หยุด

ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป จะต้องตายแน่นอน

โห้หลีเฉินมองเขาอย่างเย็นชา ดูราวกับสุนัขจนตรอก คนแบบนี้ ไม่มีความกล้าที่จะไปก่อเรื่องมากมายหรือไปทำร้ายเอาชีวิตผู้อื่นได้ภายในเสี้ยววินาทีหรอก

จะต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเขาอย่างแน่นอน

คนคนนั้นจะต้องเป็นคนบงการเรื่องราวทุกอย่างในวันนี้

ส่วนคนคนนั้นเป็นใคร โห้หลีเฉินเองก็เดาได้ไม่ยากเลย

ประกายสังหารอันตรายวาบผ่านดวงตาของเขาไป นิ้วมือค่อย ๆ กำเป็นหมัด เขาแผ่กลิ่นอายดุร้ายเป็นความดุร้ายน่ากลัวที่ทำให้คนหวาดผวา

หัวใจของชายหนุ่มบีบรัด ร่างกายสั่นเทิ้ม เกือบจะสิ้นหวังอยู่แล้ว

ในที่สุดตอนนี้เขาก็เข้าใจแล้ว ที่แท้เมื่ออยู่ที่ประเทศเบียนหนาน ถ้าจะหาเรื่องก็ไม่ควรหาเรื่องผู้หญิง เพราะอาจถึงแก่ชีวิต

แต่ทว่า ในขณะที่เขารู้สึกเจ็บปวดด้านชาจนใกล้จะหมดสติลงไปนั้น…

แรงที่กดทับอยู่บนร่างกายก็พลันหายไป โห้หลีเฉินได้ยกเท้าที่เกือบทำให้ถึงแก่ชีวิตนั้นออกไปแล้ว

ชายหนุ่มก็พลันได้สติกลับมา

โห้หลีเฉินมองดูผู้ชายที่อยู่เบื้องล่าง น้ำเสียงช่างเยือกเย็นยิ่งนัก

เอ่ยด้วยความเคร่งขรึมว่า “ครั้งนี้ฉันจะไว้ชีวิตนาย นายจำเอาไว้ให้ดี เย้นหว่านเป็นของรักของหวงของฉัน ถ้าใครกล้าแตะเธอแม้แต่นิดเดียวหรือทำร้ายเธอแม้แต่ปลายเล็บ ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับฉัน ฉันจะฆ่ามันให้ตาย ”

ถ้อยคำที่เย็นชานี้ ราวกับเสียงของปีศาจชั่วร้ายที่ดังก้องอยู่ภายในห้องน้ำ

ชายหนุ่มมองโห้หลีเฉินด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวเย็นเฉียบและสั่นสะท้านอย่างรุ่งแรงยิ่งขึ้นไปอีก

ตอนนี้เขาตระหนักได้อย่างชัดเจนแล้วว่า ถ้าจะหาเรื่องโห้หลีเฉิน ก็ไม่ควรจะไปหาเรื่องเย้นหว่าน ไม่อย่างนั้น อาจจะรนหาที่ตายจริง ๆ ก็ได้!

การที่เขาสามารถรอดชีวิตมาได้นั้น ทั้งหมดล้วนเป็นปาฏิหาริย์

“ผมทราบแล้วครับ ต่อไปผมไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าทำอีกแล้ว”

ชายหนุ่มสาบานอยู่หลายครั้ง

โห้หลีเฉินควบคุมประกายสังหารที่อันตรายนั่นไว้ เม้มริมฝีปาก แล้วหมุนกายจากไปอย่างเย็นชา

ผู้ชายคนนี้สมควรตาย แต่เขายังมีประโยชน์

เมื่อโห้หลีเฉินออกมาจากห้องน้ำได้สักพัก บริเวณรอบด้านเงียบสนิทไร้ซึ่งเสียงใด ๆ ชายหนุ่มที่ตกอยู่ในอาการหวาดกลัวความตายนั้นได้ฟื้นคืนสติกลับมา

จากนั้น ในใจก็พลันรู้สึกหวาดกลัว

เขาเกือบจะไปเฝ้ายมบาลแล้ว

อีกอย่างนี่เขาแค่ข่มขู่เย้นหว่านไปนิดเดียวเท่านั้น ก็เกือบจะถูกฆ่าตายแล้ว ถ้าเขาทำให้เย้นหว่านได้รับบาดเจ็บตรงไหนขึ้นมาจริง ๆ ก็คง…

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็พลันหน้าถอดสีทันที

ในห้องพักเจ้าหน้าที่ของเย้นหว่านยังมีงูตัวนั้นอยู่ ซึ่งพร้อมที่จะหัดเธอได้ทุกเวลาที่เธอเข้าไป